Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 4 เข้าจวนอ๋อง...
“หึ น่าสนใจ”
“คุณชายขอรับ”
“เสี่ยวหลุน เจ้าหาชุดใหม่ให้ข้าทีข้าจะกลับแล้ว”
“เอ่อ แต่ว่า...”
“เจ้าไม่เข้าใจงั้นหรือ...”
“ขอรับ”
เขาจัดหาชุดใหม่มาให้เว่ยจื่อหยางก่อนที่เขาจะสวมชุดให้คุณชายเรียบร้อยและออกจากหอนางโลม เสี่ยวหลุนอดที่จะถามไม่ได้
“คุณชาย ชุดของท่านเล่าขอรับ”
“โดนเอาไปน่ะ”
“เป็นไปได้อย่างไรกัน ชุดนั่นอยู่ในห้องอาบน้ำนะขอรับ”
“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”
“แต่ว่าคุณชาย แล้วตอนนี้ร่างกายของท่าน…”
“ข้าสบายดี สบายมาก ๆเลยล่ะ ไม่เคยรู้สึกตัวเบาแบบนี้มาก่อนเลย”
“นี่มันแปลกเกินไปนะขอรับ หรือว่าสระน้ำเย็นที่หอหงอี้นั่น จะสามารถช่วยท่านจากโรคนี้ได้”
“หึ ไม่ใช่สระนั่นหรอกแต่เป็นอย่างอื่น ไปกันเถิด”
“อย่างอื่น ….”
“บ้าจริง เสียรู้จนได้”
ไป๋ซินเหยาเดินไปตามทางที่นัดหมายเอาไว้ ก่อนที่จะไปเคาะรถม้า
“นี่ของของท่าน”
นางรับเข้าไปในรถม้า และยื่นตั๋วเงินห้าพันตำลึงที่ตกลงเอาไว้ให้ออกมาให้ไป๋ซินเหยา
“นี่เงินของเจ้า ขอบใจเจ้ามาก”
“ไม่เป็นไร ข้าขอตัวก่อน”
“ออกรถ”
สตรีในรถม้าสั่งให้รถม้าวิ่งออกจากที่นั่นทันที ก่อนที่ซินเหยาจะเดินทางกลับบ้าน พร้อมกับถอดชุดบุรุษที่ตัวหลวมมากสำหรับนางทิ้งในถัง ก่อนจะดึงขึ้นมา
“เก็บเอาไว้ก่อนก็แล้วกันเผื่อจะได้ใช้ ชุดนี่ราคาสูงไม่น้อย ทิ้งไปเสียดายแย่”
“เหยาเหยาเจ้ากลับมาแล้วเหรอ”
“ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ ท่านเดินออกมาได้แล้วหรือเจ้าคะ ไม่ไอแล้ว”
“แม่ดีขึ้นแล้ว แค่เป็นหวัดสองสามวัน ไม่ต้องห่วงหรอก ว่าแต่เจ้าไปไหนมาล่ะวันนี้”
“ไปช่วยคนมาเจ้าค่ะ รายได้งามเหมือนเดิม”
“เจ้าก็เพลาๆบ้าง งานที่มันเสี่ยงอันตรายแบบนี้ไม่ควรทำบ่อย”
“เจ้าค่ะๆ ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะท่านแม่”
“ฮูหยินเจ้าคะ คุณหนู ท่านอ๋องส่งเทียบเชิญนี้มาให้ กำชับว่าคุณหนูต้องไปร่วมให้ได้เจ้าค่ะ”
“งานอะไรกันน่ะป้าฝู”
“เห็นว่าเป็นงานประกาศคัดเลือกพระสนมให้องค์ไท่จื่อเจ้าค่ะ ให้สาวงามทั้งเจียงหยางไปร่วมทุกคน ท่านอ๋องให้พ่อบ้านเจ้ามาส่งเจ้าค่ะฮูหยิน”
“อืม ข้าทราบแล้ว เหยาเหยา งานนั้นเราหลีกเลี่ยงมิได้ อย่างไรเจ้าก็เป็น...”
“ไม่เจ้าค่ะ ข้าจะไป แต่ข้าไม่ไปในฐานะอื่น นอกจากลูกสาวสกุลไป๋”
“เหยาเหยา เจ้าก็อย่าดื้อนักเลย อย่างไรท่านอ๋องก็เป็น...”
“ท่านแม่ ข้ายังมีธุระอื่น ลูกขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ป้าฝู ข้าไปเดินเล่น เดี๋ยวจะกลับมานะเจ้าคะ”
นางพูดแล้วก็เดินออกไป ก่อนที่ป้าฝูจะหันมามองฮูหยินที่ทำหน้าเศร้าอยู่
“ฮูหยิน เรื่องนี้คงต้องให้นายท่านใหญ่เป็นผู้ออกหน้าช่วยเจ้าค่ะ”
“ท่านหมายถึง…ถ้าเช่นนั้น”
“ปล่อยเป็นหน้าที่ข้าเองเจ้าค่ะ”
“คุณหนูขอรับ นายท่านเชิญขอรับ”
“ท่านปู่งั้นหรือ เหตุใดมาเชิญข้า เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีขอรับ เพียงแค่อยากเจอท่านและเชิญทานอาหารเย็นขอรับ”
“ได้ เดี๋ยวข้าไป”
จวนหลิวอ๋อง
“ท่านปู่ หลานมาแล้วเจ้าค่ะ”
“เจ้าตัวแสบ มานี่เร็วๆมากอดหน่อย มาๆ”
“ท่านปู่ คิดถึงเหลือเกินเจ้าค่ะ”
“เฮอะ คิดถึงแต่ไม่เคยมาหาข้า ยังมีหน้ามาพูด”
“ท่านอ๋องเสด็จ...”
“ท่านปู่ เหตุใดเขาจึง…”
“ปู่ก็ไม่รู้ ปู่ไม่ได้บอกนะ”
“คารวะท่านพ่อขอรับ”
“นั่งก่อนสิเป่าเฉิง อาเหยามากินข้าวกับข้าน่ะ”
“คารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ”
“อาเหยา เหตุใดเจ้ามิเรียกข้าว่าท่านพ่อ”
“ข้ามิบังอาจ”
“แหมๆๆ ออกไปนอกจวนเสียนาน ก็ถูกแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ ที่นางจะเรียกท่านเช่นนั้น เพราะถึงอย่างไร นางก็เป็นลูก...”
“เจ้าหุบปาก”
“ท่านพ่อ ท่านเรียกนางมาทำไมหรือเจ้าคะ เดี๋ยวคุณชายลู่จะมาอยู่แล้ว”
หลิวจูเม่ย ชายารองมาพร้อมกับบุตรสาวของนาง หลิวเฟยจู
“ท่านปู่ เหตุใดจึงเรียกหลานมาเจ้าคะ ท่านมีธุระอะไรกันแน่”
“อาเหยาพ่อเพียงอยาก...”
“เป่าเฉิง เจ้าพาพวกนางไปรอที่ห้องอาหารก่อน เดี๋ยวข้าจะตามไป”
หลิวอ๋องโบกมือให้ชายารองและบุตรสาวของเขาเดินออกไป ก่อนจะหันมามองบุตรสาวและเดินตามออกไป
“ท่านปู่ ที่ท่านเรียกข้ามา เพราะเรื่องงานเลี้ยงพรุ่งนี้หรือเจ้าคะ หลานไม่มาได้หรือไม่”
“อาเหยา หากเจ้าไม่มา นั่นเท่ากับขัดราชโองการ”
“แต่ว่า…”
“เจ้าไม่คิดถึงปู่”
“คิดถึงเจ้าค่ะ เพียงแต่ เรื่องคลุมถุงชนแบบนี้ หลานไม่ชอบ ไม่ถนัด และคิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับหลานเจ้าค่ะ”
“แต่เจ้าก็ยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนหลิวอ๋องอยู่ ฐานะนี้เจ้าใช่ว่าอยากจะทิ้งก็ทิ้งได้นะ เจ้าต้องนึกถึงพ่อเจ้า นึกถึงข้า หรืออย่างน้อยก็แม่เจ้า จะได้ไม่เดือดร้อนกับเรื่องนี้ หากมีฝั่งราชวงศ์หรือตัวแทนพระองค์ถามถึงขึ้นมา”
“อย่างไรข้าก็เลี่ยงงานนี้มิได้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”
“ไม่ได้ อย่างน้อยหากเจ้าไม่ประสงค์เข้าร่วม เจ้าก็แค่มานั่งเป็นเพื่อนปู่ เจ้าว่าอย่างไรล่ะ”
“ก็ได้เจ้าค่ะ ข้ามาก็ได้เจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นวันนี้”
“เจ้าไปกินข้าวกับปู่ก่อน วันนี้มีเฉพาะพวกเรา เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่ให้พวกนางรังแกเจ้าได้หรอก”
“ข้าหาได้กลัวไม่”
“เอาเถอะๆ ไปด้วยกัน”
ห้องอาหาร
“ท่านพ่อ ท่านนี้คือ…คุณชายลู่ขอรับ ผู้แทนพระองค์ที่จะมาร่วมในงานวันพรุ่งนี้แทนองค์ไท่จื่อขอรับ”
“คารวะผู้อาวุโสหลิว”
“เชิญตามสบายเถิดคุณชาย มา อาเหยา มานั่งก่อน”
ซินเหยามองหน้าคุณชายลู่ ก่อนที่นางจะตกใจจนยืนตัวแข็งทื่อ นี่เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน เจ้าหน้าขาวนี่เป็นถึงตัวแทนพระองค์ไท่จื่อเชียวหรือ แย่แล้วๆๆ
นางเป็นอะไรกับหลิวอ๋องถึงได้มาอยู่ที่นี่ หรือว่าจะเป็น…
“อ่อ คุณชายลู่ นี่หลิวซินเหยา บุตรสาวคนโตของข้าขอรับ”
“ข้า ไป๋ซินเหยาเจ้าค่ะ"
“เชอะ คิดว่าใครอยากจะร่วมสกุลกับเจ้ากัน”
“เฟยจู อย่าเสียมารยาทสิลูก ถึงแม้นางจะเคยเป็นลูกของพระชายาเอก อย่างไรก็ต้องให้เกียรตินางด้วย”
“ก็แค่ลูกชู้มิใช่หรือไงเจ้าคะ”
“หลิวเฟยจู เจ้ากล้าลองพูดอีกทีสิ ข้าจะได้สั่งให้แส้ลงหลังเจ้า บังอาจมาดูหมิ่นซินเหยาต่อหน้าข้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใด ชายารอง เจ้าน่ะ มิเคยสั่งสอนบุตรสาวเจ้าเลยหรืออย่างไรถึงได้ไร้มารยาทแบบนี้”
“ท่านพ่อ ขออภัยเจ้าค่ะ เฟยจูยังเด็กนัก ยังไม่รู้ประสา”
“ทุเรศสิ้นดี ไม่รู้ประสา นางโตพอที่จะออกเรือนได้แล้ว เป็นแม่ภาษาอะไรกัน เชื้อไม่ทิ้งแถว น่าอับอาย”
“ท่านปู่ ท่านลำเอียงรักแต่นางลูกชู้นั่น...”
“ฟิ้วว…..เพี๊ยะ”
สายผ้ายาวของซินเหยาพุ่งเข้าใส่หน้าหลิวเฟยจูผู้เป็นน้องสาวพร้อมกับแรงตบที่ทำให้นางเลือดออกมุมปากได้ ก่อนที่ซินเหยาจะเก็บผ้านั้นเข้ามาเหมือนเดิม เว่ยจื่อหยางมองตามอย่างนึกทึ่งกับสิ่งที่เห็น
“นี่เจ้า นังแพศยา เจ้ากล้าตบข้า”
“เฟยจู ปากเจ้านี่มันไม่พัฒนาเลยจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ไร้มารยาทไม่มีกาลเทศะเหมือนแม่เจ้ามิมีผิด ข้าแค่ใช้ผ้าตบปากเจ้า มิได้ใช้มือ เพราะมือข้าสะอาดเกินไป ไม่อยากโดนสิ่งโสโครกเช่นปากเจ้า”
“ท่านพ่อ ดูนางสิเจ้าคะ นางทำร้ายข้า”
“พวกเจ้าหุบปาก เรามีแขกพวกเจ้าเห็นหรือไม่ จะทำให้จวนอ๋องอับอายหรืออย่างไร”
“เฮอะ เป่าเฉิง เมียของเจ้าน่ะ ไปแต่งมาจากที่ใดหรือ สู้พระชายาเอกของเจ้าไม่ได้เลยแม่แต่เสี้ยวเล็บ ยังมีหน้าอยากเชิดหน้าเป็นชายาอ๋อง ทุเรศสิ้นดี”
“ท่านพ่อ!!"
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
