บทที่ 8 นางร้ายไม่ใช่เหยื่อของพวกแกอีกต่อไป! [1/2]

บทที่ 8

นางร้ายไม่ใช่เหยื่อของพวกแกอีกต่อไป! [1/2]

พระอาทิตย์เริ่มตกดินเป็นเวลาเดียวกับที่ฮวาซือเล่อเพิ่งกลับมาถึงจวน เพราะนางมัวแต่วุ่นวายเรื่องการตรวจสอบบัญชีร้านค้าที่กองเป็นภูเขาทำให้วันนี้นางกลับมาที่จวนช้ากว่าที่คาดไว้

“ฮูหยินท่านกลับมาแล้ว รีบไปเถอะขอรับนายท่านกำลังรอท่านอยู่ที่ห้องหนังสือ”

ใบหน้าที่เคยเปื้อนรอยยิ้มของฮวาซือเล่อก็แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยเมื่อได้ฟังคำพูดของพ่อบ้านซุน หญิงสาวถอนหายใจออกมาแสดงท่าทางเหนื่อยล้า

ไม่คิดจะให้นางพักบ้างเลยหรือ

“พ่อบ้านซุนเกิดอะไรขึ้นอีก”

“เมื่อช่วงเช้าหลังจากที่ฮูหยินขึ้นรถม้าออกไปจากจวนแล้ว แม่นางหรูเหม่ยก็ร้องไห้เสียใจทั้งยังตัดพ้อว่าตนเองเป็นเพียงหญิงชู้รักที่มีสถานะต่ำต้อยนายท่านก็เลย.....”

ก็เลยจะให้นางรับน้ำชาเพื่อยกสถานะชู้รักสินะ

เอาเถอะทำให้มันจบ ๆ จากนี้จะได้ไม่ต้องมาเจอกันอีก

ไม่ใช่ว่านางหวาดกลัวแต่แค่ไม่อยากเจอ นางรู้สึกว่าคนพวกนั้นไม่สำคัญมากพอที่จะให้ตัวนางไปเสียเวลาที่เจอด้วยซ้ำ หากว่ากันตามจริงอยากต่างคนต่างอยู่ก่อนที่จะหย่ากันด้วยซ้ำ

ให้พวกเขารักกันไป ส่วนนางก็จะอยู่ในพื้นที่ของตัวเองไม่ต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกันและกัน

แต่ก็นั่นแหละนางรู้ดีว่าสิ่งที่นางคาดหวังไม่อาจเป็นไปได้ นางยังต้องทำหน้าที่ฮูหยินสกุลหวังจนกว่าจะหย่า คิดว่าที่เรียกนางไปคงเพราะอยากให้นางยินยอมรับนางเอกมาเป็นอนุของเขาอย่างถูกต้อง

เฮอะ ตอกกันไปตั้งกี่สิบรอบแล้วพึ่งอยากจะมาทำให้ทุกอย่างถูกต้องตอนนี้เนี่ยนะ

น่ารำคาญเสียจริง!

บรรยากาศภายในห้องหนังสือเต็มไปด้วยอึดอัด ฮวาซือเล่อหยุดยืนอยู่กลางห้องดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่ชายหนุ่มผู้มีสถานะเป็นสามีในยามนี้กำลังจูบอย่างดูดดื่มกับสตรีที่นางรู้ดีว่าเป็นใคร

พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางยืนอยู่ในห้อง

ไม่สิ...

ดวงตาคู่สวยสบเข้ากับดวงตาของหญิงสาวที่กำลังได้รับจูบอันร้อนแรงจากสามีของนาง ริมฝีปากบางยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังส่งสายตาท้าทายนาง

ปกตินางเอกจะพวกหน้าไม่อายแบบนี้เหรอ?

หากเป็นฮวาซือเล่อในนิยายนางรับรองได้เลยว่านางเอกคงโดนกระชากหัวตบจนสลบไปแล้ว นั่นก็เพราะนางหึงหวงพระเอกทั้งนางเอกยังท้าทายแบบนั้น

หลิวหรูเหม่ยเจ้าโชคดีจริง ๆ ที่คนที่ยืนอยู่ตรงนี้คือข้า..

“เฮ้อ...ละอายกันบ้างเถอะ หรือว่าที่เรียกข้ามาเพราะอยากให้ดูพวกเจ้าทำเช่นนี้”

หวังเพ่ยอิงกำลังมัวเมากับรสจูบของสตรีที่เขารัก เมื่อได้ยินเสียงของสตรีที่ไม่รู้ว่าเข้ามาอยู่ภายในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ดังขึ้นแทนที่เขาจะตกใจกลับยังคงป้อนจูบให้คนตรงหน้าต่อไป

“อ๊ะ...ท่านพี่พอก่อนเจ้าค่ะ ฮูหยินก็อยู่ที่นี่นะเจ้าคะหากนางไม่พอใจข้าขึ้นมา....”

การแสดงห่วยแตกนั่นมันอะไร?

ฮวาซือเล่อคิดในใจ ดวงตาคู่สวยมองการแสดงที่แสนห่วยแตกของสตรีตรงหน้าที่กำลังแสร้งตัวสั่นเหมือนหวาดกลัวนาง

การแสดงแบบนั่นมีคนโง่ที่ไหนดูไม่ออกบ้าง

“ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่นางไม่กล้าทำอะไรเจ้าหรอก หรือหากนางทำข้าจะไม่ปล่อยนางไปแน่”

อ่า...นี่ไงคนโง่ คนโง่อยู่ตรงหน้านางนี่ไง

ฮวาซือเล่อถ้าจะหลงรักบุรุษจนตัวเองต้องตายเจ้าก็ช่วยหาบุรุษที่ฉลาดกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือ! บุรุษที่แม้แต่ดูการแสดงห่วยแตกนั่นไม่ออกต้องโง่ขนาดไหนกัน....

“ท่านพี่ หากพูดเช่นนี้ฮูหยินอาจจะไม่พอใจก็ได้นะเจ้าคะ”

ตอนแรกก็พอทนดูได้อยู่หรอก แต่พอนานไปรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา

“ที่เรียกข้ามาเพราะจะให้ข้ารับน้ำชายอมรับนางเป็นอนุของท่านใช่ไหม”

ฮวาซือเล่อที่ยืนอยู่กลางห้องตัดสินใจเอ่ยเข้าประเด็นเพื่อหวังให้ทุกอย่างจบโดยเร็ว นางบอกแล้วว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา จะรักกันหรืออะไรก็ชั่งตามสบาย

นางแค่ต้องการใช้ชีวิตอยู่ในจวนเงียบ ๆ เพื่อรอวันหย่าออกไปเท่านั้น

หลังจากนั้นค่อยหาความสุขให้ตัวเองเหมือนชาติที่แล้ว

ว่าแต่นายโลมอันดับหนึ่งของหอชมบุรุษจะแซ่บถึงใจเหมือนที่โฆษณาไว้หรือเปล่านะ....

“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้ากำลังวางแผนอะไรถึงได้ยิ้มเช่นนั้น แต่หากคิดจะไม่รับหรูเหม่ยเป็นอนุข้าจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่ เจ้าเตรียมตะ...”

“พูดมากเสียจริง แค่รับน้ำชาจากนางก็พอใช่ไหม”

ฮวาซือเล่อเอ่ยออกมาอย่างหัวเสียนางเป็นประเภทไม่ชอบคุยกับคนโง่ ยิ่งคนตรงหน้าเอาแต่พล่ามเรื่องไร้สาระและคิดไปเองนางยิ่งอยากเดินหนีให้ห่าง

“น้ำชาที่อยู่บนโต๊ะนั่นรินมาให้ข้าสิ”

การกระทำแปลกประหลาดที่ต่างจากอดีตของสตรีตรงหน้าสร้างความแปลกใจให้หวังเพ่ยอิงเป็นอย่างมาก เดิมทีคิดว่าจะต้องทะเลาะกับนางจนใหญ่โตหรือนางจะร้องไห้ด่าทอหลิวหรูเหม่ยเสียอีก

แต่นี่มัน...เกินความคาดหมายไปหน่อยหรือไม่?

“เจ้ายินดีจะให้ข้ารับนางเป็นอนุ?”

“ใช่ แต่ข้าไม่มีเวลามาจัดพิธีหรอกนะ แค่ให้นางยกน้ำชามาให้ข้าตอนนี้ก็พอส่วนของขวัญเอาเป็นกำไลวงนี้ของข้าก็ได้”

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ถอดกำไลหยกแสนคุ้นตาออกมาจากข้อมือของนาง เขามองจากตรงนี้ก็จำได้ว่ากำไลหยกวงนั้นเป็นของที่นางหวงแหนที่สุด

เพราะมันคือของชิ้นแรกและชิ้นเดียวที่เขามอบให้นาง…

“รีบยกน้ำชามาได้แล้วมัวรออะไรอยู่ อยากเป็นไม่ใช่เหรออนุของสามีข้า”

“จะ...เจ้าค่ะ”

น้ำชาร้อน ๆ ถูกเทลงบนถ้วยชาส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่วห้อง หลิวหรูเหม่ยถือถ้วยชาเดินตรงไปหาสตรีที่ยืนอยู่กลางห้อง เดิมทีนางคิดว่าตนเองงดงามมากแต่ในวันที่ได้พบฮวาซือเล่อนางก็ได้รู้ว่าตนเองงดงามได้ไม่ถึงครึ่งของสตรีตรงหน้าด้วยซ้ำ

ยิ่งเป็นแบบนี้นางยิ่งรู้สึกอิจฉาและหวาดกลัว กลัวว่าสามีจะลุ่มหลงในความงามของฮูหยินและทอดทิ้งนาง

“เจ้าจะให้กำไลวงนั้นกับนาง?”

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวตอบออกไปเสียงเรียบ ดวงตาคู่สวยจับจ้องหญิงสาวที่กำลังถือถ้วยชาร้อน ๆ เดินตรงมาที่นาง

“กำไลนั่นข้ามอบให้เจ้าจำไม่ได้หรือ”

กึก

คำพูดของสามีที่อยู่ด้านหลังทำให้หลิวหรูเหม่ยหยุดชะงักฝีเท้าอย่างลืมตัว ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตาคู่สวยมองใบหน้างดงามของสตรีตรงหน้าแววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา

หากใบหน้างดงามนั่นไม่งดงามอีกแล้วเล่าจะเป็นเช่นไร?

จู่ ๆ ในหัวของนางก็เกิดคำถามหนึ่งปรากฏขึ้นมา ดวงตาคู่สวยมองน้ำชาที่อยู่ในถ้วยก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ร่างบางเดินเข้าไปหาหญิงสาวตรงหน้าในหัวเต็มไปด้วยแผนร้าย

“กรี๊ดดดด”

เพล้ง!!

“หรูเหม่ย!” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกสตรีที่เขารักน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปประคองนางที่นั่งอยู่บนพื้นห้อง

เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากหลิวหรูเหม่ยที่กำลังเดินถือถ้วยชาเกิดสะดุดบางอย่างล้ม ทำให้น้ำชาที่ร้อนจัดสาดใส่ฮวาซือเล่อที่ยื่นอยู่ นั่นคือสิ่งที่หวังเพ่ยอิงเห็น

แต่แน่นอนว่าฮวาซือเล่อที่มองการกระทำของหลิวหรูเหม่ยตั้งแต่แรกย่อมไม่โง่เชื่อการแสดงแสนอ่อนหัดนั่น โชคดีที่นางเอี้ยวตัวหลบทำให้ใบหน้าที่งดงามของนางไม่ได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่มือของนางนั้นไม่ได้โชคดี

“ฮูหยิน ข้าขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าผิดไปแล้ว”

ฮวาซือเล่อมองมือข้างซ้ายของตนที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำชา ผิวหนังบางส่วนเริ่มมีลักษณะแดง เมื่อได้รับบาดเจ็บแน่นอนว่านางไม่คิดจะทนอีกต่อไปแล้ว

“ข้ายินยอมรับโทษขอเพียงฮูหยินให้อภัยข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะเจ้าคะ”

หญิงสาวปรายตามองคนที่กำลังคุกเข่าปากบอกขอโทษนางใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ฮวาซือเล่อคลี่ยิ้มออกมาแววตาที่จับจ้องคนตรงหน้าแฝงไปด้วยโทสะ

“ซือเล่อนางไม่ได้ตั้งใจเจ้าก็อย่าเอาเรื่องนางเลย”

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะมาตัดสินแทนข้าได้”