บทที่ 7 พ่อตัวร้ายธงแดงได้โปรดฟังข้าก่อน! [2/2]

บทที่ 7

พ่อตัวร้ายธงแดงได้โปรดฟังข้าก่อน! [2/2]

“พวกเจ้าฟังข้าหน่อยได้ไหม ข้าบอกแล้วไงว่ายานี่มันเป็นพิษ!”

“แค่ก แค่ก สังหารนาง”

แม่ง..รู้ว่าธงแดงแต่ฟังก่อนได้ไหม!

ร่างบางก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณมือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋าย่ามของตน นัยน์ตาคู่สวยจับจ้องไปที่องครักษ์หนุ่มตรงหน้าเพื่อพยายามหาช่องโหว่

นางไม่ได้บุกถ้ำเสือโดยที่ไม่มีอะไรป้องกันตัวหรอกนะ

พรึบ!

“อ๊ากก ตาข้า!”

เสียงของเสี่ยวอี้ร้องดังไปทั่วห้องหลังจากที่ถูกสตรีตรงหน้าสาดผงสีขาวบางอย่างใส่ ดวงตาของเขาเจ็บจนเหมือนกับจะหลุดออกมาทำให้เขาไม่อาจลืมตาได้เลย

ร่างบางเดินตรงเข้าไปหาโจวเยว่เทียนที่ยามนี้กำลังทุกทรมานเพราะพิษกำเริบ มือบางหยิบเม็ดยาลูกกลอนสีทองออกมาจากกล่องไม้สีแดง

หากไม่ใช่เพราะบุรุษตรงหน้าเป็นประโยชน์กับนาง ฮวาซือเล่อคงปล่อยให้อีกฝ่ายดื่มพิษไปจะได้ตายให้สมกับความดื้อรั้นของเขา

“แค่ก แค่ก เจ้าจะทำอะไร!”

“กินยานี่ซะ มันช่วยกำจัดพิษในกายท่านได้”

โจวเยว่เทียนอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนอาการไอและอาการแน่นหน้าอกของเขาจะเริ่มหนักขึ้น สายตาของเขาเริ่มพร่าเบลอก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป..

“เอ้ย!”

หญิงสาวตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจ ร่างบางรีบเข้าไปพยุงชายหนุ่มที่หมดสติไม่ให้ตกจากเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่

ไม่ใช่ว่าตายแล้วหรอกนะ!

“ท่านห้ามตายเด็ดขาดได้ยินหรือไม่”

ฮวาซือเล่อพึมพำกับตัวเองเบา ๆ นางเร่งรีบตรวจจับชีพจรเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อพบว่าชีพจรของชายหนุ่มยังเต้นอยู่

ขวับ

นัยน์ตาคู่สวยมองคมกระบี่ขององครักษ์หนุ่มที่พาดบนลำคอของนาง แม้รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดแบบนี้แต่นางนึกชื่นชมในความเก่งของเสี่ยวอี้องครักษ์หนุ่มจริง ๆ

เขาใช้กระบี่ข่มขู่นางทั้ง ๆ ที่ตัวเองมองไม่เห็นด้วยซ้ำ

“ลดกระบี่ของท่านลงเถอะข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย” หญิงสาวเอ่ยออกไปเสียงเรียบก่อนจะหยิบยาลูกกลอนป้อนเข้าไปในปากของชายหนุ่มที่สลบอยู่

“เจ้าทำอะไรท่านอ๋อง”

แม้ตาจะมองไม่เห็นแต่เสี่ยวอี้ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กย่อมมีประสาทสัมผัสดีกว่าคนธรรมดา เขารับรู้ได้ว่าท่านอ๋องอาจจะสลบไปแล้ว และสตรีตรงหน้ากำลังทำบางอย่าง

“โอ๊ย ข้าเจ็บนะ”

คมกระบี่ถูกกดลงบนลำคอขาวโลหิตสีแดงไหลซึมออกมาจากบาดแผลเล็กน้อยทำให้หญิงสาวร้องออกมา

วันนี้นางก้าวขาข้างไหนออกมาบ้านกัน เหตุใดถึงได้ซวยแบบนี้

“ข้าคือผู้เดียวที่สามารถถอนพิษให้ท่านอ๋องได้ หากเจ้าฆ่าข้าท่านอ๋องก็จะหมดโอกาสที่จะรักษาหาย”

“......”

“ตอนนี้พิษกระจายไปทั่วทั้งร่างแล้วหากปล่อยทิ้งไว้เช่นนี้ อีกสามปีท่านอ๋องจะต้องตาย”

เสี่ยวอี้นิ่งชะงักเพราะคำพูดของหญิงสาวตรงหน้าเหมือนกับที่หมอหลวงเคยพูด พวกเขาหาทางถอนพิษไม่ได้ทำได้เพียงให้ยาบรรเทาความเจ็บปวดเท่านั้น

พวกโง่นั่นเอาแต่พูดว่าท่านอ๋องไร้หนทางรักษา จะมีชีวิตอยู่ได้เพียงสามปีเท่านั้น..

“ข้าช่วยเขาได้ ไม่เพียงท่านอ๋องจะไม่ตายแต่เขาจะกลับมาเดินได้เช่นคนปกติ หากเจ้าไม่อยากให้ท่านอ๋องตายก็ลดกระบี่ลงเถอะ”

“เจ้า...ทำตามที่พูดได้จริง ๆ ใช่ไหม”

“ข้าไม่จำเป็นต้องโกหกเพราะหากข้ารักษาท่านอ๋องจนหายดี ตัวข้าก็จะได้รับประโยชน์จากข้อตกลงเช่นเดียวกัน”

องครักษ์หนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยินยอมเก็บกระบี่เข้าไปในฝัก ตอนนี้ดวงตาของเขาเริ่มกลับมามองเห็นแล้วนัยน์ตาคมมองหญิงสาวที่กำลังประคองท่านอ๋องที่หมดสติอยู่

“ท่านอ๋อง!”

“อย่าตกใจเขาเพียงแค่สลบเท่านั้น เมื่อครู่ข้าให้เขากินยาไปแล้วคงอีกนานกว่าเขาจะฟื้น แต่อาการของเขาจะดีขึ้นวางใจเถอะ”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมาประคองนายของตนแล้วหญิงสาวก็ยันกายยืนขึ้น เขาสลบไปเช่นนี้เห็นทีวันนี้คงไม่ได้พูดเรื่องข้อตกลง นัยน์ตาคู่สวยมองใบหน้าของชายหนุ่มยังสลบไม่ได้สติ

“ยาอันตรายนั่นต่อไปอย่าได้ให้ท่านอ๋องกินอีก ข้าเขียนเทียบยามาให้แล้ว ต่อไปให้กินแค่ยาของข้าเท่านั้น”

“พิษในกายของท่านอ๋องจะกำเริบวันละหนึ่งครั้ง หากไม่ให้ดื่มยาและจะทำเช่นไรเพื่อไม่ให้ท่านอ๋องทรมาน”

“ต่อไปพิษจะไม่กำเริบอีก ขอเพียงกินยาตามที่ข้าบอก แล้วก็นี่เป็นยาลูกกลอนที่ท่านอ๋องต้องกินทุกวัน”

“เจ้าควรพูดว่าเสวย”

เกลียดเสียจริงไอ้พวกชอบจับผิด!

“โอ๊ยเอาเถอะข้าไม่คุ้นชินกับภาษาทางการอะไรแบบนี้ เอาเป็นว่าให้นายของเจ้ากินวันละเม็ดอย่าได้ขาด ส่วนยาต้มที่ข้าเขียนเทียบยาให้ก็ให้เขาดื่มหลังอาหาร เช้า กลาง เย็น”

หญิงสาวหยิบเทียบยาบำรุงร่างกายที่นางเขียนไว้แล้วและกล่องไม้สีแดงที่บรรจุยาลูกกลอนทองคำออกมาวางลงบนโต๊ะ

เดี๋ยวสิให้เขาหมดแบบนี้ แล้วถ้าหากเขาเกิดเหลี่ยมเอายาไปแล้วไม่ยอมเขียนสัญญากับข้าล่ะ!

อ๊ากกก ซือซือเจ้ามันโง่จริง ๆ

“แค่ดื่มยาพวกนี้ตามที่ท่านบอกใช่ไหม”

หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางจำเป็นต้องทำตัวมีประโยชน์สำหรับเขาอยู่ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะเทนางกลางทางก่อนเขียนสัญญาก็ได้

สันดานตัวร้ายธงแดงมันไว้ใจไม่ได้

“ทุกเจ็ดวันข้าจำเป็นต้องมาตรวจอาการและทำกายภาพบําบัดให้ท่านอ๋อง”

“กะ...กายภาพบำบัด? มันคือสิ่งใด”

ข้าเอาไงต่อดีล่ะทีนี้..

หญิงสาวไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจได้อย่างไร มือบางยกขึ้นเกาที่ท้ายทอยของตัวเองเมินหน้าหนีสายตาอยากรู้อยากเห็นขององครักษ์หนุ่ม

“มันเป็นความลับการรักษาของข้าไม่อาจบอกคนนอกให้รู้ได้”

“เช่นนั้นมันอันตรายถึงชีวิตหรือไม่”

“ไม่อันตรายขนาดนั้นหรอกเอาเป็นว่าหลังจากนี้เจ็ดวันข้าจะมาที่นี่อีกครั้ง แล้วอย่าลืมให้ท่านอ๋องเตรียมสัญญาไว้ด้วยเพราะข้าไม่ใช่เทพเซียนที่จะรักษาให้ใครฟรีฟรีหรอกนะ”

“ฟรีฟรี?”

โอ๊ย...จะบ้า!

เพราะยังไม่คุ้นชินกับภาษาทำให้บางครั้งฮวาซือเล่อจะพูดคำติดปากของตัวเองที่อยู่ในปัจจุบันขึ้นมา

“เอาเป็นว่าข้าขอตัวกลับก่อน ท่านก็พาท่านอ๋องไปนอนพักเถิดคงอีกนานกว่าเขาจะตื่น”

ไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยถามอะไรออกมาฮวาซือเล่อก็รีบเร่งฝีเท้าเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว นางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อตนออกมาจากห้องแล้ว

ข้าคิดถูกจริง ๆ ใช่ไหมที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับคนพวกนี้