บทที่ 6 นางเอกผู้มีสถานะต่ำกว่าสาวใช้อุ่นเตียง

บทที่ 6

นางเอกผู้มีสถานะต่ำกว่าสาวใช้อุ่นเตียง

“ฮูหยิน ท่านงดงามมากเลยเจ้าค่ะ”

หนิงอันเอ่ยชมนายหญิงของตนด้วยรอยยิ้ม ในสายตาของนางฮวาซือเล่อที่สวมใส่อาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์นั้นช่างงดงามราวกับเทพเซียนจำแลงกายมา

นางไม่เข้าใจนายท่านเลยทั้งที่ฮูหยินงดงามถึงเพียงนี้เหตุใดจึงเอาแต่หลงใหลสตรีอื่น

“ไปเถอะ วันนี้ข้ามีนัดสำคัญจะสายไม่ได้”

หญิงสาวพูดออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะย่างกายเดินออกไปจากห้อง เพราะวันนี้เป็นวันที่นัดหมายกับโจวเยว่เทียนเอาไว้นางจึงอยากที่จะไปก่อนเวลาสักหน่อย อีกทั้งขากลับยังต้องแวะร้านค้าในจวนสกุลหวังเพื่อตรวจสอบบัญชีอีก

มันน่าโมโหที่แม้นายท่านอย่างหวังเพ่ยอิงจะกลับมาแล้ว แต่นางที่เป็นฮูหยินก็ยังต้องจัดการเรื่องกิจการร้านเครื่องประดับที่เป็นของสกุลหวังแทนเขาอยู่ดี

"เจ้าจะออกไปไหน"

หวังเพ่ยอิงที่กำลังจะออกไปด้านนอกเอ่ยถามสตรีผู้เป็นภรรยาเสียงเรียบ สายตาของเขาจับจ้องร่างบางที่กำลังก้าวเท้าเดินออกจากประตูจวนพร้อมหญิงรับใช้คนสนิท

ตั้งแต่ที่กลับมาจากชายแดนหวังเพ่ยอิงสัมผัสได้ว่าฮวาซือเล่อทำตัวแปลกไปจากเดิม ในอดีตหากเขาอยู่ที่จวนนางมักจะมาวนเวียนอยู่รอบตัวเขา เสียงออดอ้อนของนางที่เขาจะมักได้ยินอยู่ทุกครั้งก็หายไป

หากว่ากันตามจริงแล้วในช่วงนี้ฮวาซือเล่อไม่แม้แต่จะมาให้เขาเห็นหน้าด้วยซ้ำ

ฮวาซือเล่อที่ไม่อยากสนทนากับคนตรงหน้า ปรายตามองไปที่หญิงรับใช้คนสนิทราวกับต้องการบอกให้อีกฝ่ายรีบเดินตามนางมา ร่างบางเร่งฝีเท้าก้าวเดินออกจากจวนตรงไปที่รถม้าที่ถูกจัดเตรียมไว้

"ฮวาซือเล่อข้าถามว่าเจ้าจะไปที่ใด"

"ข้าจะไปทำหน้าที่ฮูหยินตรวจบัญชีที่ร้านค้าแทนสามีที่ไม่ได้ความ”

“นี่เจ้า!”

“ว่าแต่ท่านเล่าจะไปที่ใด จะไปดื่มสุรากับสหายอีกแล้วหรือ เป็นถึงแม่ทัพไม่คิดจะไปค่ายทหารบ้างหรือไง”

“ข้าจะไปดื่มสุรากับสหายแล้วมันเรื่องอะไรของเจ้า”

“ย่อมเกี่ยวแน่นอน เพราะท่านทำตัวเสเพลเช่นนี้ภาระหน้าที่ทุกอย่างที่ท่านควรทำจึงตกมาอยู่ที่ข้า หากมีเวลาว่างมากพอไปดื่มสุรา เช่นนั้นก็ช่วยทำหน้าที่ของท่านให้ดีหน่อยได้หรือไม่ จะได้ไม่ต้องมาเดือดร้อนข้าเช่นทุกวันนี้”

“นี่เจ้ากล้าต่อว่าข้าหรือ ข้าเป็นถึงแม่ทัพอดทนต่อสู้อยู่ในสนามรบมาหลายปีข้าจะขอมีความสุขบ้างมันผิดอะไร”

“ผิดที่ท่านเป็นแม่ทัพ สิ่งที่ท่านทำนั้นนับว่าเป็นหน้าที่และเมื่อกลับมาท่านก็ยังต้องดูแลฝึกเหล่าทหารให้แข็งแกร่ง การที่ท่านทำตนเสเพลเช่นนี้นับว่ากำลังละเลยหน้าที่”

“ฮวาซือเล่อ!”

"ท่านพี่อย่าทะเลาะกับฮูหยินเลยนะเจ้าคะ" หลิวหรูเหม่ยที่ยืนดูเหตุการณ์มาครู่หนึ่งตัดสินใจวิ่งเข้าไปโอบกอดสามีเพื่อห้ามปราม

“ฮูหยินอนุรู้ว่าท่านโกรธเคืองที่นายท่านใส่ใจอนุ แต่..”

“อนุ? ฮึ ข้าไม่เห็นจำได้ว่าเคยรับน้ำชาจากเจ้าให้มาเป็นอนุ”

คำพูดของฮวาซือเล่อทำให้หลิวหรูเหม่ยชะงัก เพราะสิ่งที่คนตรงหน้าพูดเป็นความจริงนางยังไม่ได้ยกน้ำชาให้อีกฝ่ายและบ่าวรับใช้ในจวนก็ไม่เคยมีผู้ใดเรียกขานนางว่าอนุหลิวเลยสักครั้ง

“เอาเถอะเพ่ยอิงท่านจะทำอะไรก็แล้วแต่ท่านข้าจะไม่เอ่ยตักเตือนอีกแล้ว ส่วนแม่นางหรูเหม่ยตราบใดที่เจ้ายังไม่มายกน้ำชาให้ข้าตามประเพณี ต่อให้สามีข้ารักและหวงแหนเจ้ามาแค่ไหนสถานะของเจ้าก็เป็นแค่หญิงชู้รักเท่านั้น รู้ใช่ไหมว่าหญิงชู้รักมีสถานะต่ำกว่าสาวใช้อุ่นเตียงของสามีข้าเสียอีก”

ริมฝีปากบางเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไป นางไม่คิดหันกลับไปมองว่าตอนนี้พวกเขามีสีหน้าเช่นไร แต่ก็คิดว่าคงโกรธจนอยากเข้ามาบีบคอนางให้ตายเป็นแน่

แต่แล้วอย่างไรในเมื่อทุกสิ่งที่นางพูดคือความจริงทั้งสิ้น

“หนิงอันเจ้าเป็นอะไร เหตุใดทำสีหน้าเช่นนั้นอีกแล้ว” ดวงตาคู่สวยมองไปที่หนิงอันหญิงรับใช้ผู้ภักดีของตนที่ตอนนี้มีสีหน้าไม่ดีนัก

“บ่าวไม่ชอบสตรีผู้นั้นเจ้าค่ะ”

“อดทนสักหน่อยเถอะ อีกไม่นานเราก็ไม่จำเป็นต้องเจอพวกเขาอีกแล้ว”

“เจ้าค่ะ ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปตรวจบัญชีที่ร้านใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ ข้ามีที่หนึ่งต้องไปก่อน”

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเพราะนางตั้งใจแล้วว่าวันนี้จะทำสัญญากับโจวเยว่เทียนให้สำเร็จ แต่ใครเลยจะรู้ว่านางจะมาสายกว่าที่เวลานัดไว้มาก

“ข้ามาพบกับทะ....”

“แม่นางนี่มันยามอู่แล้วเหตุใดท่านพึ่งมาขอรับ รีบตามข้าไปด้านในเถิดท่านผู้นั้นรอท่านมาหลายชั่วยามแล้ว”

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยคก็ถูกชายชราที่นางเคยพบเมื่อวานก็พูดตัดบทเสียก่อน หากดูจากสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเขาฮวาซือเล่อก็พอจะเดาออกว่าในยามนี้ท่านอ๋องสามคงไม่พอใจมากที่นางมาสายไปหลายชั่วโมงแบบนี้

ถ้าไม่ใช่ว่าก่อนออกมาเสียเวลาทะเลาะกับสามีเฮงซวยอยู่นาน นางคงมาถึงที่นี่ไปนานแล้ว

เพล้ง!

“นางคิดว่าตนเองเป็นใครจึงกล้าให้ข้ามารอนางหลายชั่วยามเช่นนี้!”

ฮวาซือเล่อสะดุ้งตัวด้วยความตกใจหลังจากได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะของบุรุษที่อยู่ภายในห้อง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นนัยน์ตาคู่สวยยามนี้แฝงไปด้วยความกังวล

“ท่านอ๋องนางมาแล้วขอรับ”

“ให้นางเข้ามา”

เหตุใดตอนนี้นางถึงรู้สึกว่าด้านหลังของประตูคือขุมนรกที่มีมัจจุราชรอสังหารนางอยู่กัน!

นางคิดถูกจริง ๆ ใช่ไหมที่เลือกวิธีแบบนี้!