Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 5 พระเอกไม่ได้มีค่าพอจะให้รัก
บทที่ 5
พระเอกไม่ได้มีค่าพอจะให้รัก
บรรยากาศภายในจวนสกุลหวังยามนี้เงียบสงบผิดกับที่บ่าวรับใช้ในจวนคาดการณ์ไว้โดยสิ้นเชิง เดิมทีพวกบ่าวในจวนคิดว่าฮูหยินของตนจะโวยวายหรือร้องไห้เสียใจที่นายท่านพาสตรีอื่นเข้ามาในจวนเสียอีก แต่นี่มันปกติจนเกินไปราวกับเมื่อวานไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น
นายท่านที่เอาแต่แสดงความรักกับสตรีแปลกหน้าผู้นั้น โดยไม่แม้แต่จะเข้าไปทักทายฮูหยิน
ส่วนฮูหยินก็ทำราวกับไม่สนใจนายท่าน นางเอาแต่จัดการเอกสารและเรื่องภายในจวน
นับจากวันที่นายท่านกลับมาทั้งสองก็ไม่พบหน้ากันอีกเลย ทั้งทีอยู่ภายในจวนหลังเดียวกันแท้ ๆ
“ฮูหยินนี่เป็นรายการสินเดิมเจ้าค่ะ”
หนิงอันยื่นรายการสินเดิมที่จดรายละเอียดทรัพย์สินมากมายให้นายของตน ตั้งแต่เช้าฮูหยินก็สั่งให้นางรวบรวมรายการสินเดิมที่นำมายังสกุลหวังทั้งหมด แม้นางจะเกิดความสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดออกไปเพราะเชื่อว่าสิ่งที่ฮูหยินทำนั้นต้องมีเหตุผล
“ทั้งหมดนี่คือของข้าหมดเลยหรือ”
“เจ้าค่ะ หลังจากนายท่านฮวาจากไปทรัพย์สินทุกอย่างก็ตกเป็นของฮูหยินที่เป็นสายเลือดเพียงคนเดียวเจ้าค่ะ”
ฮวาซือเล่อมองรายการสินเดิมตรงหน้าตาเป็นประกาย แบบนี้หากนางหย่ากับหวังเพ่ยอิงแล้วนางก็จะกลายเป็นเศรษฐีเลยไม่ใช่หรือ
‘ข้าขอฝากร่างของข้าและคนของสกุลฮวาไว้ที่เจ้าด้วย พวกเขาล้วนเป็นคนที่ภัคดีไม่มีทางทรยศเจ้าหากเจ้าหย่ากับหวังเพ่ยอิงแล้วให้พวกเขาติดตามเจ้าไปด้วย อย่าได้ทิ้งพวกเขานี่คือคำขอสุดท้ายของข้า’
เมื่อนึกถึงคำสั่งเสียสุดท้ายของเจ้าของร่างเดิมฮวาซือเล่อก็รีบหันไปถามหนิงอันที่ยืนอย่ใกล้ ๆ ทันที นางเกือบลืมไปแล้วว่ามีคนของสกุลฮวาที่นางต้องดูแลให้ดีด้วย
“หนิงอันคนสกุลฮวาที่ติดตามข้ามาอยู่ที่จวนสกุลหวังมีเยอะหรือไม่”
“มีเกือบครึ่งหนึ่งของจวนสกุลหวังเจ้าค่ะ เพราะหลังจากที่นายท่านเสียคุณหนูก็สั่งให้บ่าวในจวนย้ายมารับใช้ที่สกุลหวังทั้งหมดเจ้าค่ะ”
“มาทั้งหมด? ...ถ้าเช่นนั้นใครดูแลจวนสกุลฮวาอยู่ตอนนี้”
“ไม่มีเจ้าค่ะ”
อ่า..ฮวาซือเล่อนี่เจ้าคิดบ้าอะไรอยู่กันแน่!
หญิงสาวได้แต่ก่นด่าเจ้าของร่างเดิมในใจ จวนที่ไม่มีคนคอยดูแลแน่นอนว่าต้องทรุดโทรมไม่ต่างจากจวนร้างเป็นแน่ แล้วหากนางหย่ากับหวังเพ่ยอิงจะเข้าไปอาศัยอยู่ได้หรือไม่
จวนคงไม่ผุจนทับนางตายหรอกนะ
ไม่ได้ นางต้องไปดูเสียหน่อยแล้ว
“หนิงอันรายการบัญชีภายในจวนที่ข้าตรวจสอบทั้งหมดมีแค่นี้ใช่หรือไม่”
“เจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นดีเลย ข้ามีที่หนึ่งต้องไปพอดี”
“เจ้าคะ?”
จวนสกุลฮวา
นัยน์ตาคู่สวยจับจ้องป้ายด้านหน้าจวนที่เก่าทรุดโทรม มือบางยื่นออกไปผลักประตูขนาดใหญ่ตรงหน้าโดยมีหนิงอันสาวใช้คอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ
“ที่นี่....”
ไม่รู้เลยว่านางต้องอธิบายภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างไรดี จวนสกุลฮวาในยามนี้ดูรกร้างและทรุดโทรมอย่าว่าแต่อยู่ที่นี่เลยแค่เดินเข้าไปก็อาจจะโดนอสรพิษที่หลบซ่อนอยู่ตามโพรงหญ้าทำร้ายได้
เดิมทีนางคิดว่าหลังจากหย่ากับหวังเพ่ยอิงแล้วจะมาอยู่ที่นี่ แต่เห็นทีคงต้องให้คนมาปรับปรุงซ่อมแซมก่อน
“ฮูหยินระวังนะเจ้าคะ”
หญิงสาวย่างกายเข้าไปในเรือนพลางกวาดสายตามองรอบกายในหัวคำนวณถึงจำนวนเงินที่ตนเองต้องใช้เพื่อนำมาซ่อมแซมจวน เมื่อคิดคำนวณดูแล้วเป็นจำนวนเงินที่มากพอสมควร
ต้องบอกว่าโชคดีหรือไม่ที่สกุลฮวาเดิมทีมีฐานะ
“หนิงอันพรุ่งนี้ให้เจ้าติดต่อคนมาซ่อมแซมที่นี่ บอกพวกเขาว่าข้าไม่เกี่ยงราคาขอแค่ให้เสร็จโดยเร็วที่สุดก็พอ”
“เจ้าค่ะ”
“กลับจวนกันเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
ฮวาซือเล่อกวาดสายตามองไปรอบกายอีกครั้งความตั้งใจเดิมของนางคืออยากเดินสำรวจภายในจวน แต่พอเห็นหญ้าที่ขึ้นสูงเกือบถึงหัวนางแล้วเห็นทีวันนี้คงต้องยอมถอยก่อน ร่างบางหมุนกายเดินออกจากจวนขึ้นรถม้าไป
ตอนนี้นางได้วางแผนสำหรับในอนาคตของตนเองและคนสกุลฮวาไว้แล้ว หลังจากซ่อมแซมจวนเรียบร้อยแล้วนางจะส่งคนสกุลฮวากลับมาที่จวนทั้งหมด พอรักษาโจวเยว่เทียนจนเดินได้นางก็จะขอให้เขาช่วยเรื่องการหย่าร้างจากหวังเพ่ยอิง
ในชาติก่อนนางเป็นแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงนางจึงวางแผนว่าเมื่อหย่าแล้วนางจะเปิดโรงหมอหาเลี้ยงชีพ แน่นอนว่าหากข่าวที่นางรักษาโจวเยว่เทียนจนหายแพร่ออกไปผู้คนคงมาให้นางรักษาเยอะเป็นแน่
และหลังจากนั้นนางก็จะหาบุรุษหน้าตาดีแต่งเข้าสกุลสักคนเพื่อสืบทายาท
“หนิงอันหลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้วพวกเราไปเที่ยวหอชมบุรุษกันไหม”
“หะ..หอชมบุรุษหรือเจ้าคะ!”
“ใช่ ข้าได้ยินมาว่านายโลมอันดับหนึ่งของที่นั่นหากได้นอนกับเขาแล้วจะไม่มีวันลืมจนต้องกลับมาเพื่อขอร่วมเตียงกับเขาอีกครั้ง เจ้าไม่สงสัยหรือว่าลีลาบนเตียงของเขาเร้าร้อนจนทำให้อีกฝ่ายติดใจถึงขนาดร้องอ้อนวอนเป็นเช่นไร”
“ฮะ..ฮูหยิน”
หนิงอันที่ได้ฟังเรื่องหยาบโลนจากปากของผู้เป็นนายก็ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา ใบหน้าและใบหูของนางแดงระเรื่อบ่งบอกว่ากำลังเขินอาย
“อ่าจริงสิ หนิงอันของข้ายังเป็นสตรีไม่ออกเรือนไม่แปลกที่จะเขินอาย”
ฮวาซือเล่อเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่หนิงอันหญิงสาวบริสุทธิ์ที่แม้จะผ่านพ้นวัยปักปิ่นมาได้หลายปี แต่เพราะอีกฝ่ายมัวแต่รับใช้อยู่ฮวาซือเล่อทุกวันนางจึงไม่มีโอกาสได้สนใจบุรุษ
น่าเอ็นดูเสียจริง..
“เด็กโง่อย่าเอาแต่รับใช้ข้าจนลืมความสุขของตัวเอง หลังจากข้าหย่าแล้วเจ้าก็ลองมองหาบุรุษที่ตนเองชอบพอแล้วแต่งงานสร้างครอบครัวเสีย”
แน่นอนว่าผู้ชายที่จะแต่งงานกับเจ้าข้าต้องแสกนก่อนว่าดีพอที่ข้าจะฝากเจ้าไว้ให้เขาดูแลหรือไม่..
“ยะ...หย่าหรือ ฮูหยินจะหย่ากับนายท่านหรือเจ้าคะ!”
“ข้ายังไม่ได้บอกหรือว่าจะหย่ากับเพ่ยอิง”
อ่า...ข้ายังไม่ได้บอกนางสินะว่าจะหย่ากับหวังเพ่ยอิง
เพราะมัวแต่วางแผนหาวิธีให้ตนเองหย่าร้างกับสามี ฮวาซือเล่อเลยจมอยู่กับตัวเองไม่ได้บอกกล่าวกับใคร ไม่แปลกเลยที่พอหนิงอันรู้ว่านางจะหย่าแล้วจะตกใจแบบนี้
“บ่าวจำได้ว่าการแต่งงานของฮูหยินและนายท่านเป็นสมรสพระราชทาน ได้ยินมาว่าหากอยากหย่าต้องได้รับราชโองการจากฝ่าบาทก่อนไม่ใช่หรือเจ้าคะ”
“ใช่ ตอนนี้ข้าหาทางที่จะขอราชโองการจากฝ่าบาทได้แล้ว”
หนิงอันนิ่งชะงักนัยน์ตาคู่สวยมองผู้เป็นนายแววตาเต็มไปด้วยความกังวล เหตุเพราะราชโอการหย่าร้างไม่ใช่ว่าจะได้มาโดยง่ายอีกทั้งนางรับใช้อยู่ข้างกายฮูหยินมาหลายปีมีหรือจะไม่รู้ว่าฮูหยินรักนายท่านมากเพียงใด
พอได้ยินคำว่าหย่าจากปากของฮูหยินแล้ว...
“เพราะสตรีผู้นั้นหรือเจ้าคะ....”
หากเป็นเพราะนางที่ทำให้ฮูหยินไม่มีความสุขข้าก็ยินดีกำจัดนางออกไปให้เจ้าค่ะ ขอแค่ฮูหยินไม่ต้องทนทุกข์ คนที่ดีเช่นท่านเสียสละมามากพอแล้วเจ้าค่ะ
“เด็กโง่คิดอะไรอยู่เหตุใดทำสีหน้าน่ากลัวเช่นนั้น”
“บ่าวจะจำกัดสตรีผู้นั้นให้เจ้าค่ะ หากไม่มีนางนายท่านก็อาจจะหันมามองฮู....”
“หนิงอันเจ้าห้ามทำเช่นนั้น!”
ฮวาซือเล่อเอ่ยตัดบทสตรีตรงหน้านางรู้สึกตกใจที่หนิงอันมีความคิดเช่นนั้น มือบางจับมือของอีกฝ่ายมากุมไว้ก่อนจะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ข้าไม่ต้องการให้เจ้าทำผิดเพื่อข้า อีกอย่างข้าในตอนนี้ไม่ได้รักเขาอีกแล้ว เจ้าก็เห็นไม่ใช่หรือข้าเสียสละทำเพื่อเขามามายแต่สุดท้ายสิ่งที่เขาตอบแทนข้ามีแค่การทรยศ”
“ฮะ...ฮูหยิน”
“ข้าคิดทบทวนในสิ่งที่เขาทำกับข้ามาตลอดจนสุดท้ายข้าก็คิดได้ บุรุษเช่นเขาไม่มีอะไรดีพอให้ข้าเสียสละตัวเอง ความรักของข้าที่มอบให้เขามันเสียเปล่า หนิงอันที่ข้าหย่ากับเขาไม่ใช่เพราะทนเห็นเขารักกับสตรีอื่นไม่ได้ แต่ที่ข้าหย่ากับเขาเพราะข้ารังเกียจที่จะอยู่ร่วมจวนกับพวกเขาต่างหาก”
หนิงอันในยามนี้เริ่มเข้าใจทุกอย่าง ฮูหยินที่นางเคารพและเทิลทูลในยามนี้ไม่ได้ลุ่มหลงในรักอีกแล้ว สิ่งที่นายท่านทำมันมากเกินกว่าสตรีผู้หนึ่งจะทนรับไหวจริง ๆ
“บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แต่หลังจากที่จวนสกุลฮวาซ่อมแซมเสร็จแล้วบ่าวขออยู่รับใช้ฮูหยินที่สกุลหวังต่อได้ไหมเจ้าคะ บ่าวไม่วางใจให้คนพวกนั้นดูแลฮูหยิน”
ฮวาซือเล่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกเอ็นดูหนิงอันมากกว่าบ่าวรับใช้ทั่วไป อาจจะเพราะอีกฝ่ายมีนิสัยคล้ายกับน้องสาวของนางในชาติที่แล้วก็ได้
ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าเด็กนั่นเป็นยังไงบ้าง
ข้าหวังว่านางจะมีความสุขกับมรดกที่ข้าทำพินัยกรรมมอบให้...
ยามค่ำคืนที่เงียบสงบด้านหน้าประตูจวนสกุลหวังกลับเกิดความวุ่นวายขึ้น ฮวาซือเล่อยืนกอดอกมองหวังเพ่ยอิงผู้เป็นสามีที่มีสภาพเมาสุราถูกบ่าวรับใช้ประคองเข้ามาในจวน
ที่บอกว่าวุ่นวายนั่นก็เพราะคนเมาเอาแต่โวยวายด่าทอนางอยู่ที่หน้าจวนตลอดหนึ่งก้านธูป ลำบากนางที่กำลังจะเข้านอนต้องออกมาจัดการ
“เจ้ามันสตรีละโมบคิดปีนป่ายเตียงข้าหรืออย่าได้หวัง!”
โอ๊ยพ่อพระเอก อย่าว่าแต่ปีนป่ายเตียงเลยตอนนี้แม้แต่หน้าเจ้าข้าก็ไม่อยากมอง
หญิงสาวยืนกอดอกก่นด่าสามีในใจ นางกวาดสายตามองบ่าวรับใช้ในจวนที่ออกมายืนมุงดูเหตุการณ์ก่อนจะหยุดชะงักสายตาที่หญิงสาวผู้มีใบหน้าคุ้นตา
“หรูเหม่ยสามีของเจ้าเมาแล้วพาเขากลับไปที่เรือนเจ้าเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
บ่าวรับใช้ในจวนต่างมองภาพตรงหน้าแววตาเต็มไปด้วยความมึนงง เหตุใดนายหญิงจึงดูไม่สนใจนายท่านเลย อีกทั้งยังพูดราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่สามีของนาง
“หรูเหม่ย คนงามของข้า ข้ารักเจ้า รักเจ้าเพียงคนเดียว”
ฉากสารภาพสุดแสนประทับใจเกิดขึ้นท่ามกลางสายตาของฮวาซือเล่อและบ่าวในจวนสกุลหวัง หญิงสาวมองภาพชายหญิงโอบกอดกันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา
ถ้าจะพลอดรักกันก็อย่าสร้างเรื่องจนปลุกคนอื่นออกมาสิ
“พ่อบ้านซุนให้ทุกคนกลับไปนอนพักผ่อนเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว”
“ขอรับ”
“หนิงอันพวกเราก็ไปเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
หญิงสาวไม่อยากมองดูฉากรักแสนโรแมนติกนั่นอีกเลยตัดสินใจหมุนกายหันกลับไปยังห้องนอนตนเอง พรุ่งนี้นางจะไปพบท่านอ๋องสามด้วยสภาพที่อิดโรยอดนอนไม่ได้
อ้วกกกก
“กรี๊ดดดท่านพี่!”
หืม?
ฮวาซือเล่อชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียกรีดร้องของหลิวหรู่เหม่ยที่ดังขึ้นจากด้านหลัง เพราะความสงสัยจึงทำให้หญิงสาวหันกลับไปมอง
“อุ๊บ..”
นางแทบกลั่นหัวเราะออกมาไม่อยู่กับภาพที่เห็นตรงหน้า บรรยากาศแสนโรแมนติกเมื่อครู่หายไปในพริบตาหลังจากที่หวังเพ่ยอิงอ้วกใส่หลิวหรูเหม่ยสตรีที่เขาบอกรักไปเมื่อครู่
“ท่านพี่!”
อ้าวนางเอกผู้แสนดีเหตุใดเดินหนีสามีแบบนั้นเล่า...
“ฮูหยินเช่นนั้นนายท่าน....”
“เขาเป็นสามีนางก็พากลับไปให้นางดูแลสิ ข้าขอตัวก่อน ไปกันเถอะหนิงอัน”
พ่อบ้านซุนกลืนคำพูดทั้งหมดลงไปในลำคอ ชายชรามองแผ่นหลังของสตรีทีกำลังเดินออกไปพร้อมสาวใช้ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองสามีที่เมาสลบไปแล้ว
“พ่อบ้านซุนแล้วนายท่านต้องพาไปที่ใดหรือขอรับ”
“นำไปห้องแม่นางหรูเหม่ยตามคำสั่งของฮูหยิน”
“ขอรับ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
