ตอนที่5 มอมเหล้า

เมื่อกาลก่อน

ยามที่หยวนจงยังคงมีรักปักใจกับองค์หญิงเหม่ยหลิน เขาได้เห็นเพียงความเป็นสหายที่ไว้ใจกัน กั้นกลางระหว่างเรา ผ่านแววตาคู่งามของนาง

ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้เห็นเป็นความรักเฉกเช่นหนุ่มสาวเผยออกมา

แต่กระนั้น เขาก็ยังคิดว่าตนเองจะทำให้นางรักเขาเฉกเช่นชายหญิงได้ในสักวัน เขามั่นใจในเสน่ห์แห่งบุรุษเพศของตนที่มีมากอย่างล้นเหลือ ถึงแม้ว่าจะถูกสมรสพระราชาทานเข้ามากั้นกลางขวางทาง ก็หาได้เป็นอุปสรรคใหญ่หลวงแต่อย่างใดไม่

เพราะด้วยเสน่ห์มากล้นที่เขามี เขาย่อมจัดการกับภรรยาพระราชทานได้ไม่ยากเย็น

เขาแค่เพียงหว่านเสน่ห์ปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งริษยาใส่สตรีให้ทั่ว เพื่อให้พวกนางจัดการกันเอง โดยที่มือของเขาไม่แปดเปื้อน

หมายรอรับองค์หญิงเหม่ยหลินมาเป็นภรรยาใหม่อย่างถูกต้องเพียงหนึ่งเดียว

ทว่าเหตุการณ์กลับพลิกผัน เมื่อองค์หญิงเหม่ยหลินได้เจอคนรักที่เป็นถึงเจ้าแห่งยุทธภพ นามว่า หงซือกวน

ซึ่งพิศมองอย่างไร ตัวเขานี้ก็มิใช่คู่ต่อกรกับท่านผู้นั้น

และเขาเองก็ได้รู้จักกับสตรีประหลาดนางหนึ่ง ซึ่งพิศมองอย่างไรนางก็ร้ายกาจไม่เบา

ทว่าในความร้ายกาจของนาง กลับเผยสิ่งที่ตรึงใจเขาโดยไม่รู้ตัว

นางช่วยชีวิตเขาที่ลอยน้ำมา จุมพิตครั้งแรกของเราเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งแห่งอารมณ์คึกคะนอง ปลายนิ้วนุ่มของนางที่ทายาให้เขาตามมารยาทเจ้าของบ้าน นางช่วยเขาตามหากระบี่ประจำกาย ยามประมือกันแต่ละครั้ง เขาไม่เคยชนะนางได้

นางเป็นสมุนของหงซือกวนที่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลองค์หญิงเหม่ยหลิน เขาที่เป็นคนขององค์หญิงเหม่ยหลิน จึงได้รับการดูแลจากนางด้วยเป็นอย่างดี

พวกเราร่วมเดินทางรอนแรมด้วยกันหลายคืน มีนางคอยทำอาหารให้กิน นางดูแลทุกคนอย่างใส่ใจ รวมถึงเขาที่ทะเลาะกับนางทุกวัน

กระทั่งกลับเข้าเมือง นางก็แฝงตัวเป็นอนุในนามของเขา เพื่อคอยสอดส่องดูแลองค์หญิงเหม่ยหลิน

และเมื่อเหม่ยฮว๋าภรรยาพระราชทานของเขาลอบคบชู้ นางเองก็รู้ แต่ไม่นำมาเป็นอาวุธร้ายทำลายเขา ทั้งๆ ที่เราเรียกได้ว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันก็ว่าได้ แต่นางกลับดูแลเขาดียิ่งกว่าเดิม นางใส่ใจความรู้สึกของเขา กลัวว่าเขาจะเสียใจ จึงไม่ปริปากบริภาษเขาแม้ครึ่งคำ

ทุกวันที่กลับเข้าบ้านมา เขาจะได้เห็นนางนั่งปักผ้ารอเขา ได้ยินเพียงคำว่า ‘กลับมาแล้วหรือ’ ‘หิวหรือไม่’ ‘กินข้าวกัน’ แล้วเราก็ทะเลาะกันด้วยตะเกียบบนโต๊ะอาหาร แต่กระนั้นทุกการกระทำของนางกลับเต็มไปด้วยความนุ่มนวลใส่ใจ

เรื่องราวเหล่านี้ นางคงไม่รู้ตัวว่า มันยิ่งใหญ่เพียงใด

และยิ่งไม่รู้ตัวว่า ทำให้เขารักนางได้จนหมดใจ

หลังจากถูกจับแยกจนห่างกันเนิ่นนานหลายเดือน คืนนี้! หยวนจงผู้นี้ จักทำให้ฟางหลันเป็นของเขาให้จงได้!

ภายในห้องพักของโรงเตี๊ยมร้อยห้อง

มีกลิ่นหอมของสุราแทรกอยู่ทุกอณูในบรรยากาศ ร่างสูงสง่าในชุดคลุมเปิดแผงอก กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนดื่มเหล้าอยู่บนเตียงอุ่นอย่างหมายมาด

นัยน์ตาคู่คมดำขลับเผยประกายวูบวาบชั่วร้าย มากไปด้วยแผนการที่หมายจะจับนางมารนามว่าฟางหลันกลืนกินให้หนำใจ

ในเมื่อเขาขอนางแต่งงานแล้ว แต่นางกลับบิดพลิ้วเก่งนัก

เขาจะให้นางไร้หนทางปฏิเสธได้เลย หึ!

หยวนจงนั่งดื่มเหล้าเคล้าแสงเทียนอยู่บนเตียงใหญ่โดยที่สายตาคมกริบมองไปทางประตูห้องตลอดเวลา เพื่อรอเหยื่อในห้วงปรารถนาให้เข้ามาติดกับ!

ชั่วครู่ต่อมา เสียงฝีเท้าแผ่วเบาแต่มั่นคงของผู้ที่ถูกรอคอยด้วยแผนการอันชั่วช้าของหยวนจงก็ดังขึ้นตรงหน้าห้องพัก ตามด้วยเสียงเปิดประตูและปิดประตูดังแกร๊ก

พาให้มุมปากหยักได้รูปของแม่ทัพหนุ่มพลันยกโค้ง

สายตาคมดำหรี่มองไปยังกาเหล้าที่ใส่ยาบางอย่างเอาไว้ ตามแผนการที่ปรารถนาจะผูกมัดใครบางคน

ยานี้มีชื่อว่า ‘เหมันต์ครวญวสันต์คราง’

แค่ชื่อก็รู้แล้วว่ามีไว้เพื่อการใด...

หยวนจงนับเป็นบุรุษที่เรียกได้ว่าร้ายกาจมากนัก ทั้งในสนามรบและในสนามรัก

ฟางหลันย่อมประจักษ์ หากแต่นางไม่คิดถือสา

“มาแล้ว” หญิงสาวเดินเข้าห้องมาพร้อมเสียงหวานสดใสพร้อมผ้าปักหลายผืน มีรองเท้า และภาพวาดด้วย นางเดินมาที่ร่างสูงบนเตียงนอน แล้วยื่นทุกสิ่งในมือให้ “ของท่าน”

ฝ่ามือหนาใหญ่ของหยวนจงรับเอาไว้ทั้งหมดด้วยหัวใจที่อุ่นวาบไปทั่ว

ของใช้เหล่านี้มีเพียงนางที่ทำให้เขาด้วยความใส่ใจ มิใช่ทำตามหน้าที่หรือล่อลวงกัน แล้วจะไม่ให้เขาชอบนางได้อย่างไร

ชายหนุ่มนำสิ่งของแทนใจของฟางหลันมาวางเอาไว้ที่โต๊ะเล็กข้างหัวเตียงแล้วดึงมือนางให้นั่งลงด้วยกัน ก่อนจะเริ่มกระทำตามแผนการที่คิดไว้ โดยการรินเหล้าใส่จอกให้นางแล้วยื่นขึ้นหน้าพลางชักชวนให้ดื่มด้วยกัน

“คืนนี้เดือนสว่าง จันทรางามเด่น มิทราบว่าแม่นางคนงามจะยื่นไมตรีร่ำสุราเพื่อเสวนาพาทีกับข้าผู้เดียวดายได้หรือไม่?”

ประโยคหวานหยดพร้อมนัยน์ตาคมปลาบที่บัดนี้หยาดเยิ้มเหลือเกินของหยวนจง ทำเอาฟางหลันถึงกับอึ้ง กะพริบตาเบาๆ สองที

“ท่านเมาเสียแล้วรึ?” หญิงสาวถามด้วยสีหน้าใสซื่อ

นางแค่เอาถาดข้าวไปเก็บแล้วรีบกลับมาหาเขาภายในเวลาเพียงเค่อเดียว

ไยคออ่อนนักเล่า!

หยวนจงขมวดคิ้วมุ่น นึกขัดใจขึ้นมา คำพูดที่เขาเอ่ยล้วนออกมาจากใจ

นอกจากไม่เชื่อแล้วยังกล่าวหากันว่าเมาเสียได้!

แม่ทัพหนุ่มเอ่ยเสียงเครียด “ชายชาตินักรบเช่นหยวนจงหากเมาเหล้าได้ง่ายดาย คงไม่แคล้วปราชัยในการศึกแล้ว”

นางกำลังทำเขาหมดอารมณ์!

ฟางหลันได้ฟังถึงกับหัวเราะออกมา “แสดงว่ายังไม่เมา”

“ใช่แล้ว! จะดื่มหรือไม่ดื่ม” ชายหนุ่มช่างใจร้อนนัก

เขาอยากรักนางจะแย่อยู่แล้ว

หญิงสาวเอื้อมมือขึ้นรับจอกเหล้าจากมือเขาแต่โดยดี ชายหนุ่มถึงกับมองตามด้วยสายตาพราวระยับ คาดหวังล้นอก

ทว่านอกจากฟางหลันจะไม่ดื่ม ยังนำจอกเหล้าของนางและของหยวนจง รวมทั้งกาเหล้าของเขา ยกไปวางยังอีกโต๊ะหนึ่งที่ตั้งอยู่ไกลๆ

“...!?”

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งในบัดดล

นางรู้หรือว่าเขาวางยา!?