ตอนที่4 คิดถึงสุดใจ2

และก็เป็นจริงดั่งนางคิด หยวนจงนั้นคิดไปคิดมาอยู่หลายครั้งหลายครา เกี่ยวกับคนงามนามว่าฟางหลัน

และหลังจากที่ห่างหายกันไปนานถึงเจ็ดเดือน เขาก็ยิ่งมั่นคงแน่วแน่ในหัวใจตน

เขาจึงกลายเป็นปีศาจล่าสวาทไปแล้วอย่างสมบูรณ์

ยิ่งเขาเห็นนางไร้ท่าทีปัดป้องเช่นนี้ มิได้ปฏิเสธกันเหมือนเช่นเคย ก็ยิ่งกระหยิ่มในใจ

เขาจึงหอมแก้มนางซ้ำๆ ไปหลายที ขบติ่งหูนางเบาๆ อย่างยั่วเย้า ลากปลายลิ้นร้อนตวัดดูดดันอย่างยั่วยวน แล้วก้มหน้าลงซุกไซ้ที่ไหล่นาง ตามด้วยไล่กดจูบไปตามลำคอระหงแบบย้ำๆ ปากก็พร่ำเสียงต่ำพร่าแต่คำว่า

“ข้าคิดถึงเจ้า...คิดถึงสุดหัวใจ”

ดวงตาเรียวสวยของฟางหลันพลันเบิกกว้าง ทั่วทั้งร่างร้อนฉ่าปานถ่านไฟในเตาแดง

หญิงสาวใจเต้นระส่ำแทบทะลุออกมานอกอก ราวกับกลายร่างเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มไปแล้วกระนั้น

ขนอ่อนทั่วร่างก็พากันลุกขึ้นชูชันยามริมฝีปากนุ่มชื้นไล้สัมผัสไปมา ความอบอุ่นและร้อนรุ่มที่โอบล้อมไปทั่วร่าง ทำนางแทบจะละลายกลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟอยู่แล้ว

หญิงสาวเริ่มหลับตาพริ้ม ร่างกายเริ่มอ่อนระทวยเพื่อตอบสนอง ปากเล็กเริ่มเผยอเตรียมครวญคราง

อา...ไม่ได้การ...

ขืนปล่อยให้เขากระทำการอย่างย่ามใจเช่นนี้ นางคงได้ล่องลอยไปบนฟากฟ้า แล้วตกลงมากระอักเลือดเป็นแน่

นางยังไม่พร้อมทั้งกายใจ เขาจะเอาเปรียบนางเช่นนี้มิได้

ชั่วขณะนี้ หยวนจงกำลังย่ามใจจริงๆ เขาเอื้อมฝ่ามือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในสาบเสื้อของฟางหลัน แล้วบีบเนินเนื้อหยุ่นนุ่มของนางตามด้วยเคล้นคลึงอย่างสบายมือ

ส่วนเรียวนิ้วอุ่นอีกข้างก็กระตุกสายรัดที่เอวจนหลุด ก่อนจะค่อยๆ ลดฝ่ามือลงต่ำ มาลูบคลำตรงกลางกายนาง

“โอ๊ย!”

เสียงทุ้มแผดดังก้อง เมื่อฟางหลันเลือกที่จะบิดข้อมือของหยวนจงข้างที่กำลังลูบกลางลำตัวของนางก่อน

“โอ๊ย!”

เสียงร้องลั่นอีกครา เพราะฟางหลันบิดมืออีกข้างของเขา ที่กำลังล้วงเข้ามาตรงหน้าอกอวบตึงและกำลังเคล้นคลึงเมื่อครู่

“อ่า...”

หยวนจงโอดครวญก่อนจะถอยหลังไปถึงสองก้าว

ฟางหลันพลิกกายเข้าหา แล้วเอื้อมวงแขนโอบรอบลำคอหนาของเขาเข้ามา ตามด้วยยืดตัวขึ้นแล้วยื่นหน้าเข้าจุมพิตเขาตรงริมฝีปาก

“...!?”

ชายหนุ่มพลันเบิกตากว้าง เมื่อถูกจู่โจมกลีบปากเช่นนั้น

ฟางหลันมิได้จับแท่งหยกของหยวนจงมาหักเหมือนที่เคย นางเพียงจูบเขาอย่างรวดเร็ว สอดปลายลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นใหญ่

สายตาของทั้งสองสบประสานกันในระยะชิดใกล้

การจุมพิตเกิดขึ้นอย่างเร่าร้อนเนิ่นนาน

จนรู้สึกได้ถึงบางอย่างของหยวนจง กำลังตื่นผงาดชูคอดันกางเกง

แท่งหยกทรงพลังของชายหนุ่มปวดหนึบไปหมด แต่เพียงชั่วครู่ ฟางหลันก็ถอนริมฝีปากออกไป

ชายหนุ่มมองใบหน้างามที่กำลังถอยห่างอย่างงุนงง หูอื้อตาลายทันใด

เขากำลังพ่ายแพ้ให้นางอย่างราบคาบ

“มากินข้าวได้แล้ว”

หญิงสาวกล่าวเสียงนุ่มในระยะแนบชิดเพียงนิ้วกั้น พลางยกยิ้มอบอุ่นละมุนตา เป็นยิ้มที่งดงามสะกดใจ เป็นมารยาระดับเทพบนฟ้ายังต้องยอมลงให้

ครานี้หยวนจงพลันตาพร่า ความอุ่นชื้นเมื่อครู่ยังติดตรึงที่ริมฝีปาก ซึมลึกไปถึงกลางใจ

แสนเสียดายที่นางถอนใบหน้าออกไปเร็วนัก

“เจ้า...”

เขาเอ่ยเสียงแตกพร่าได้แค่นั้น สายตาคมดำขลับทำได้แค่จับจ้องนางไม่วางตา ความปรารถนาในตัวนางยิ่งท่วมท้น หัวใจในอกแกร่งเต้นระส่ำอย่างบ้าคลั่ง

นางกำลังจะทำให้เขากลายเป็นบ้า

ฟางหลันหลุดหัวเราะคิก

ยังก่อน ยังไม่ถึงเวลา

“มากินข้าวก่อน...” นางเอ่ยแค่นั้น แล้วจับดึงแขนเขาให้ไปนั่งลงที่โต๊ะแต่โดยดี

หยวนจงหมดหนทางต่อกรกับนางมารตนนี้จริงๆ

การทักทายกันด้วยความคิดถึง เริ่มต้นที่จุมพิตร้อนแรงและจบลงที่กินข้าวก็เท่านั้น

เมื่อกินข้าวจนอิ่มหนำ ฟางหลันก็ทำท่าเตรียมผละจาก นางเก็บถ้วยทุกใบใส่ถาด แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป

“ช้าก่อน!”

หยวนจงส่งเสียงเข้ม สูดหายใจเข้าอกลึกหนึ่งเฮือกใหญ่ พยายามกักเก็บอารมณ์กระสันอย่างสุดความสามารถ

“ไม่เจอกันตั้งนาน ไม่คิดจะอยู่คุยกันสักหน่อยหรือไร?”

เจ็ดเดือนที่มิได้เจอกัน หรือว่านางมิใคร่ใส่ใจเขาแล้ว

ชายหนุ่มนึกน้อยใจขึ้นมา หัวใจชายแกร่งวูบไหวเบาๆ

ฟางหลันทำหน้าเหลอหลา คิ้วเรียวโก่งเลิกขึ้นน้อยๆ เอ่ยปากเรียบเรื่อยว่า “ข้าแค่จะเอาถาดข้าวไปเก็บแล้วก็จะกลับมาหาท่าน ข้าเย็บผ้าเอาไว้ให้ท่านตั้งหลายชุด เตรียมถุงหอมเอาไว้หลายใบ รองเท้าหรือก็ปักให้ กระทั่งภาพวาด โคลงกลอนก็ยังมี”

จบคำก็หมุนตัวเดินจากไปเลย ไม่แม้แต่จะสนใจใครบางคนที่โง่งมไปแล้ว…