ตอนที่4 คิดถึงสุดใจ1

ภายในห้องพักกว้างขวาง ประดับประดาไปด้วยผ้าโปร่งพลิ้วไหว ซ้อนทับด้วยผ้าปักลายงดงาม

กลิ่นหอมรัญจวนใจคละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วห้อง หลังฉากกั้นบังตามีอ่างไม้พร้อมน้ำอุ่นโปรยด้วยกลีบดอกไม้หลากสี มีเครื่องหอมพร้อมสรรพ แม่ทัพหนุ่มจึงนั่งแช่น้ำอย่างสบายอารมณ์ ทั้งยังสบายตัวเป็นอย่างมาก

และยิ่งสบายใจเป็นหนักหนา ที่ได้มาเจอใครบางคน

เวลาผ่านไปราวครึ่งเค่อ แม่ทัพหนุ่มก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้

ใบหน้าหล่อเหลาพลันเกิดประกายเจ้าเล่ห์ในแววตา

หยวนจงยกฝ่ามือขึ้นแล้วปล่อยพลังลมปราณสายหนึ่งออกไป ทำให้ฉากกั้นบังตาเลื่อนชิดมุมห้อง เผยให้เห็นตัวเขาที่กำลังเปล่าเปลือยแช่น้ำอยู่ จากนั้นก็นั่งนิ่ง รอคอยต่อไป

ที่หน้าห้องพัก...

ฟางหลันค่อยๆ เปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามา พร้อมอาหารรสเลิศจนเต็มถาด

หญิงสาวนำอาหารมาวางเอาไว้ที่โต๊ะกลางห้อง แล้วมองหาหยวนจง

“ข้าวมาแล้ว มากิน หือ...”

ทันทีที่เห็นหยวนจงนั่งแช่น้ำอยู่ พวงแก้มของฟางหลันพลันแดงเห่อ ดวงตาคู่งามพลันเบิกกว้าง

นั่นชายงามใช่หรือไม่?

มิใช่ว่าไม่เคยเห็น เพียงแต่เนิ่นนานหลายเดือนที่ห่างหาย ผสมผสานกับกลิ่นเครื่องหอมชวนรัญจวนใจที่อบอวลอยู่เต็มห้อง

ทำให้ฟางหลันถึงกับจ้องมองชายงามน่าหลงใหลในอ่างไม้จนเต็มตา

ช่วงไหล่หนั่นแน่นลาดชันเปิดเปลือย แผ่นหลังมีหยดน้ำเกาะพราว เส้นผมดำขลับยาวสลายเปียกชื้น ปัดออกไปข้างหนึ่งให้ลู่ลงแนบลำคอหนา เผยสันกรามแกร่ง

ยามเอียงหน้าเห็นจมูกโด่งเป็นสันตั้งตรงรับกับปลายคางทรงพลัง เรียวคิ้วเข้มพาดเฉียงรับกับดวงตาเรียวคม

ริมฝีปากนั่นก็...

ฟางหลันถึงกับยืนเหม่อ มองหยวนจงอย่างล่องลอย

มุมปากของหยวนจงลอบยกโค้งแทบมองไม่เห็น

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนในถังไม้ เปิดเผยกล้ามเนื้อตึงแน่นทุกสัดส่วน พาน้ำใสกลิ้งไปตามลำตัว ไล้ไปอย่างสวยงามตามแผงอกบึกบึน ลงไปถึงเอวสอบได้รูป ก่อนจะกลิ้งลงไปที่...

ฟางหลันแทบมีเลือดพุ่งออกมาจากจมูก

นางรีบหันหน้าหนี รีบจัดอาหาร จัดถ้วยข้าว จัดตะเกียบ จัดเท่าไหร่ก็ไม่เสร็จสักที

ในใจก็เต้นโครมครามรุนแรงไม่หยุด

ในอกก็ร้อนรุ่มไปหมด

ไม่เจอกันเจ็ดเดือน มิคาดว่าอาการกระสันจะพวยพุ่งรุนแรงเช่นนี้

ในขณะที่ฝ่ายหนึ่งกำลังฟุ้งซ่าน อีกฝ่ายหนึ่งก็ยังคงยั่วยวนไม่เลิกรา

หยวนจงเดินตัวเปลือยไร้ยางอายไปหยิบผ้ามาซับน้ำออกจากกายแกร่ง แล้วสวมเพียงกางเกงผ้าเนื้อบางเพียงตัวเดียว เห็นบางอย่างใต้ขอบกางเกงรำไร ก่อนจะเดินเข้ามาทางฟางหลันที่กำลังหันหน้าหนีอย่างลนลาน

ชายหนุ่มเลือกที่จะเข้าหานางจากทางด้านหลัง เพราะว่าทุกครั้งที่เข้าหานาง หากเขาเข้าทางด้านหน้า นางจะกางกรงเล็บข่วนเขา แล้วก็จับแท่งหยกของเขาบิดไปมาทุกที

ครานี้อย่าได้หวังจะเล่นงานแท่งหยกกันอีกเลย…

ฝ่ามือหนาค่อยๆ โอบเอวบางของนาง แล้วกระชับเข้าสู่แผงอกแข็งแรง จนร่างนุ่มนิ่มจมเข้ามาในอ้อมกอด พาความอบอุ่นโอบล้อมร่างนาง พาความพลุ่งพล่านแผ่ไปทั่วร่างแกร่ง

ทั้งสองพลันตัวแข็งทื่อโดยมิได้นัดหมาย

เจ็ดเดือนที่มิได้เจอหน้า มิคาดว่าความปรารถนาต่อสัมผัสจะรุนแรงถึงเพียงนี้

ร่างสูงพลันสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุม

ใบหน้าคมคายซุกซบตรงซอกคอนางทันใด ไม่คิดจะให้นางหันหน้ามาแน่นอน

เขาก้มหน้าสูดดมกลิ่นหอมที่เฝ้าฝันคะนึงหา ลอบจุมพิตเบาๆ ที่ข้างแก้มนวล ไล้ปลายจมูกโด่งสันไปเรื่อยๆ พ่นลมอุ่น กรุ่นร้อนไปตามลำคอระหงอย่างอ่อนโยน ทุกสัมผัสล้วนกระทำอย่างระมัดระวัง มิให้ล่วงล้ำกัน แต่ก็ยังมากไปด้วยการเอาแต่ใจ

“คิดถึง...” เสียงทุ้มแหบพร่าเย้ายวนดังอยู่ใกล้หูฟางหลัน

ลมหายใจอุ่นเริ่มร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ หยวนจงแทบควบคุมตนเองไม่อยู่เสียแล้ว “คิดถึงเจ้า...”

ฟางหลันพลันตัวแข็งทื่อ ใบหน้านวลแดงวาบไปถึงใบหู

หยวนจงทำนางตื่นเต้นไม่น้อย เพราะว่าเมื่อก่อนเขามักจะพุ่งเข้าใส่นางอย่างรวดเร็วเสมอ มิได้อ่อนโยนเช่นนี้

แล้วคำว่าคิดถึง กับน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ข้างหู คืออันใด?

หญิงสาวกลอกตาไปมา ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

เจอกันครานี้เขาเปลี่ยนไป มิรู้ได้ว่าเจ็ดเดือนที่ผ่านมา เขาได้ตรึกตรองจนคิดใฝ่ดีได้แล้วหรืออย่างไร

หากเป็นเช่นนั้นจริงย่อมดียิ่ง นางจึงไม่ต้องการผลักเขาออกไป ด้วยชมชอบรสสัมผัสนี้ไม่เบา

แต่ถ้าไม่ผลัก เขาก็จะย่ามใจ

เจ้าโจรราคะผู้นี้ ได้กลายเป็นปีศาจล่าสวาทไปแล้วอย่างเต็มตัว ทั้งยังมีฝีมือฉกาจมากเสน่ห์อีกด้วย การแนบชิดนุ่มนวลแฝงความร้อนเร่าเช่นนี้ ทำนางร้อนผ่าวไปถึงหัวใจ