ตอนที่3 เถ้าแก่เนี๊ยคนงาม2

“อาหวู่นะอาหวู่ แทนที่เจ้าจะบ่นว่าข้า เจ้าช่วยไปดูป้ายหน้าร้านที ว่ามันมีตัวอักษรใดบอกว่าที่นี่เป็นหอนางโลมบ้าง มันผู้นั้นถึงได้กล้ามาเกี้ยวข้า บังอาจนัก!”

“โธ่เอ๋ย!” หลงจู๊นามว่าอาหวู่ส่งเสียงทุ้มต่ำอย่างไม่ยินยอม

“มิรู้หรือไรว่าโรงเตี๊ยมในเมืองนี้ ต่างก็มีสาวงามคอยบริการลูกค้าด้วยกันทั้งนั้น สาวงามเหล่านั้นยังสะคราญโฉมไม่ถึงครึ่งของหัวหน้าฟางหลันเสียด้วยซ้ำ แล้วเหตุใดมิใช้มารยาให้เป็นประโยชน์เล่า ท่านหัวหน้างดงามถึงเพียงนี้ มีบุรุษมาเกี้ยวพานับว่าเป็นเรื่องธรรมดา หากข้างามเช่นท่าน ข้าจะไม่ปฏิเสธชายใดเลย โอ๊ย!”

ประโยคยาวเหยียดยังไม่ทันสิ้น อาหวู่ก็ถูกจับทุ่มพื้นห้องเสียงดังโครม ตามด้วยถูกผ้าผืนยาวคล้ายงูใหญ่เข้ารวบร่างแกร่ง แล้วม้วนตัวหลายตลบ จนกลายเป็นขนมจ้าง อึดใจก็แขวนค้างกับขื่อห้องโถง

อาหวู่ได้แต่ร่ำไห้อย่างเจ็บปวด มิใช่ว่าเจ็บตัว แต่กำลังเจ็บหัวใจ

เพราะมันเริ่มเห็นเค้ารางรำไรว่า ความเจ๊งของโรงเตี๊ยมแห่งนี้กำลังกล้ำกรายเต็มที

เหตุเพราะเถ้าแก่เนี๊ยคนงาม ช่างร้ายกาจเหลือเกิน

ฟางหลันเห็นใบหน้าโหดเหี้ยมของอาหวู่ที่กำลังแสดงออกมาว่ารวดร้าวปานนั้น จึงถอนหายใจหนึ่งทีแล้วปล่อยตัวลงมาอย่างใจดี ทำให้อาหวู่ซาบซึ้งใจนัก

หญิงสาวมองหน้าหลงจู๊ของตนอย่างปลดปลง มิใช่ว่านางจะไม่ตระหนักถึงความกังวลใจของอาหวู่ นางเองก็มิได้ต้องการให้โรงเตี๊ยมอยู่ในสภาพย่ำแย่เช่นนี้

แต่นางมั่นใจว่าชอบงานด้านนี้ นางจึงต้องการทำให้ดี

จริงๆ นะ

เสียงของอาหวู่ยังคงลอยมากับสายลมให้ฟางหลันได้ยิน

“ที่นี่มิใช่สำนักหมื่นดาราที่ท่านหัวหน้าจะใช้ความโหดร้ายดูแลปกครองเช่นกาลก่อนนะ” จบคำก็วิ่งหนีไปราวกับลูกธนูแล่นออกจากแหล่ง

หากแต่ก็หาได้พ้นเงื้อมมือของฟางหลันไม่!

หญิงสาวปล่อยผ้ายาวอันเป็นอาวุธร้ายประจำกายออกไปรัดตัวอาหวู่เอาไว้ แล้วแขวนที่ขื่อดังเดิม ก่อนจะเดินหายเข้าไปทางโรงครัวทันใด

หลงจู๊ร่างใหญ่ทำได้แค่ร่ำไห้อีกครั้ง เสี่ยวเอ้อร์ทำได้เพียงคอยปลอบใจลูกค้า ว่าไม่มีอะไร ไม่มีอะไร แค่ล้อเล่นกันเท่านั้น

หยวนจงยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม เขาเห็นทุกสิ่ง สายตาดำขลับทอประกายหวามไหวอย่างไม่อาจควบคุมได้

“อ่า...น่ากลัวจริงๆ” รองแม่ทัพเผิงบ่นออกมา “เถ้าแก่เนี๊ยของที่นี่ช่างร้ายกาจนัก หากเป็นที่อื่นนะ เถ้าแก่เนี๊ยแทบจะนั่งตัก ป้อนเหล้าเข้าปากให้ลูกค้าด้วยซ้ำ อุ๊บ!”

ยังมิทันจบประโยค ถั่วในถ้วยบนโต๊ะก็ถูกยัดเข้าไปจนเต็มปากของผู้พูด

หยวนจงละฝ่ามือที่กำลังป้อนถั่วให้ลูกน้องทั้งถ้วย แล้วลุกขึ้นเดินหายไปทางโรงครัวอีกคน

ภายในโรงครัวของโรงเตี๊ยม

ฟางหลันเข้ามาดูแลความเรียบร้อยในโรงครัวอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยสั่งการแม่ครัวและพ่อครัวไม่กี่ประโยค ก็เดินไปตรวจตราความเรียบร้อยทั่วไป

นางดูแลทุกอย่างด้วยตนเอง ไม่ว่าจะเป็นเครื่องเรือน การจัดตกแต่ง ผ้าม่านหน้าต่าง ผ้าโปร่งตรงประตู ความสะอาดทุกที่ กำชับกับลูกน้องถึงความปลอดภัยยามลูกค้าเข้าพัก

หญิงสาวดูแลทุกอย่างเป็นอย่างดี โรงเตี๊ยมที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารรสล้ำ ความสะอาดดีเยี่ยม การตกแต่งเป็นเลิศ และที่สำคัญปลอดภัยเป็นที่สุด หากใครได้เข้าพักแล้ว ไม่มีคำว่าถูกลอบทำร้าย

เฮ่อ! แต่ดูเหมือนว่าเท่านี้จะไม่เพียงพอ

อันที่จริง เรื่องมารยาร้อยเล่ห์นั้น ฟางหลันมีอยู่เต็มเปี่ยม

หากเป็นกาลก่อน รับรองได้ว่าเหล่าบุรุษล้วนต้องสยบแทบเท้านาง มีเงินให้เงิน มีบ้านให้บ้าน มีอำนาจยังละทิ้งได้เพื่อนาง เพียงแต่ตอนนี้นางไม่ต้องการนำมาใช้กับชายใดทั้งสิ้น

เมื่อหญิงสาวคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนก็ปรากฏขึ้นมา

เขาเป็นแม่ทัพหนุ่มรูปงาม เป็นชายชาตินักรบ ที่ถูกภรรยานอกใจ ลอบคบชู้อย่างน่าอาย

เขาผู้นี้ต้องถูกหยามเกียรติไม่เหลือดีไปแล้วหนึ่งครั้งในชีวิต หากนางคิดจะรักเขา นางต้องทำตัวดีๆ ไม่ข้องเกี่ยวกับชายใดทั้งนั้น

ไม่แม้แต่จะชายตาแลผู้ใด และต้องเป็นสตรีที่เขาได้ภาคภูมิใจ

อันดับแรก นางต้องรวยก่อน!

ฟางหลันไม่รู้ตัวเลยว่า เป้าหมายชีวิตของนางมิได้ทำเพื่อตนเองเลยสักนิด และหยวนจงเองก็ไม่รู้ความคิดนั้นเช่นกัน

แต่กระนั้น พวกเขากลับซื่อสัตย์ต่อกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ในขณะที่ฟางหลันกำลังจมอยู่ในภวังค์ของตน เสียงทุ้มนุ่มคุ้นเคยพลันดังขึ้นที่ด้านหลัง

“ข้าต้องการห้องพักพิเศษหนึ่งห้อง รบกวนเถ้าแก่เนี๊ยจัดการได้หรือไม่?”

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นนี้ ทำเอาร่างระหงของฟางหลันแข็งทื่อ ดวงตาคู่งามทอประกายสั่นไหว หัวใจเต้นผิดจังหวะ หญิงสาวรีบหันหน้าไปหาทันที

“หยวนจง!”

แม่ทัพหนุ่มเลิกคิ้วยกยิ้มอย่างยียวน พลางยืนพิงต้นเสาริมระเบียง ใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะเย็นชาเผยความรู้สึกลึกล้ำออกมาจากสายตา ยากเก็บงำ

“อย่าลืมเตรียมอาหาร ถังอาบน้ำ และผ้าปักลายสำหรับเปลี่ยนด้วยนะ” เขาสั่งต่อหลายคำ พร้อมยกนิ้วไล่ลำดับประหนึ่งสามีสั่งภรรยา

ฟางหลันพลันยู่หน้า เอ่ยเสียงเข้มว่า “จ่ายเงินด้วยนะ”

“...”