ตอนที่ 4 ร่างกายที่เปลี่ยนไป

มิรินนิ่งคิดสักพักก่อนที่จะตอบคำถามเพื่อน

" ถึงเสวี่ยไป๋จะร้ายแค่ไหน ฉันก็ยังคิดว่าเขาไม่สมควรตาย คนเรานะถ้ามีคนให้โอกาสเขา เขาอาจจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีก็ได้ "

" จ้า แม่พระ เป็นคนดีเหลือเกิน"สุดาเริ่มหมั่นไส้เพื่อน

" ก็มันจริงนิ ลองคิดสิถ้าเป็นเธอที่ตกน้ำแล้วมีแต่คนยืนมองไม่ลงไปช่วยเธอ เธอจะรู้สึกยังไง "

สุดา กับ อิงจันทร์สบตากันก่อนที่จะพนมมือขึ้นพูดพร้อมกันว่า

" สาธุจ้า "

" งั้นฉันกดเลข1นะ "

มิรินกดรีโมทให้ตัวชี้เป้าไปที่เลข1 คือช่วย

จู่ๆ มิรินรู้สึกว่ารอบๆ ตัวเธอมีพลังงานบางอย่าง หมุนวนรอบตัวเธอคล้ายกับกระแสลม แล้วดูดพัดร่างของเธอไปโผล่ ที่สระบัว 

เมื่อคลื่นลมทุกอย่างสงบมิรินลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองไม่ได้นั่งอยู่ที่บ้านของสุดา แต่ยืนอยู่ริมสระบัวที่ดูคุ้นตาเหลือเกิน

กำลังจับต้นชนปลาย สายตาก็เหลือบไปเห็น ผู้หญิงกำลังจมน้ำหายไปต่อหน้าต่อตา

มิรินไม่ทันได้คิดอะไรมาก รีบกระโดดตามลงไป หวังช่วยหญิงสาว เธอดำลงไป สายตาพยายามมองหาสักพักก็เจอร่างของหญิงสาวกำลังจมลงไปที่ก้นสระ หญิงสาวคนนั้นก็เห็นมิริน สองตาประสานกัน สายตานั้นเหมือนกำลังวิงวอนให้มิรินช่วย มือบางๆยื่นมาหา 

มิรินรีบยื่นมืออันแสนอวบของเธอไปจับข้อมือบางๆนั้น กลับพบว่าเธอมาช้าไป แค่อึดใจเดียวก็จะสามารถช่วยหล่อนได้แล้วแท้ๆ และแล้วมิรินก็รู้สึกว่ามีพลังงานที่พาเธอมาที่นี่มาอยู่รอบตัวเธออีก จากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีก  มารู้สึกตัวอีกที ก็เกือบหมดลมหายใจ จึงใช้แรงทั้งหมดว่ายน้ำขึ้นมาหาฝั่งได้

       ..................................

มิรินกำลังนอนมองท้องฟ้า พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง แสดงว่าเย็นมากแล้ว หลังจากที่คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอเข้ามา ในโลกของละครที่เธอนั่งดูอยู่กับเพื่อน

เพื่อน แล้วสุดากับอิงจันทร์ละ ได้เข้ามาเหมือนกับเธอมั้ย

มิรินพยุงตัวลุกขึ้น ยังไม่ทันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเอง

" เอาละ ถึงเวลาลงไปพาเธอขึ้นมาตามสัญญาแล้ว  เสวี่ยไป๋ "

มิรินเตรียมจะลงไปในน้ำอีกรอบ แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นเงาในน้ำเสียก่อน เธอตกใจเสียหลักล้มก้นจ้ำเบ้า

" ผะ ผะ ผี เสวี่ยไป๋ " มิรินยกมือไหว้พนมกลางหน้าอก " ไปที่ชอบ ที่ชอบเถอะนะ ไม่ได้ผิดสัญญากำลังจะลงไปช่วยแล้วนี่ไง "

มิรินลุกขึ้น พลางปัดเศษหญ้าเศษดินออกจากตัว เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ 

ทำไมหุ่นที่เคยอวบอ้วนกลับผอมได้ทันตา เท้าเรียวงาม มือบาง สมส่วน

มิรินลูบไล้ทั่วตัวก่อนที่จะตัดสินใจค่อยๆเดินไปที่สระน้ำอีกรอบ 

" เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด"

เงาที่ปรากฏในสระ เป็นเงาของหญิงสาวที่มีใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโตดุจตาเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน ปากนกกระจับ ใบหน้าของเสวี่ยไป๋ที่มิรินกระโดดลงไปช่วยนั้นเอง

มิรินแทบหมดเรี่ยวแรงกับสิ่งที่เห็นเธอยกมืออันแสนบอบบางขึ้นมาดู อย่าบอกนะว่าฟ้าเล่นตลกส่งเธอเข้ามาสู่โลกของละคร แล้วยังแกล้งให้เธอเข้ามาอยู่ในร่างของเสวี่ยไป๋นางร้ายของเรื่อง

ฟ้าหนอฟ้าเคยแต่ดูหนังเขาย้อนอดีตไปเป็นนางเอก แต่นี่ดันกลายเป็นนางร้ายที่ผู้คนพากันรังเกียจ

แล้วนี่ชีวิตต่อจากนี้จะเอายังไงต่อ จะหาทางกลับบ้านยังไงละ แล้วร่าง ๆ !

มิรินคิดขึ้นมาได้ ถ้าเธออยู่ในร่างของเสวี่ยไป๋ แล้วแสดงว่าร่างกายอ้วนๆของเธอก็ต้องอยู่ก้นสระสิ ตายห่า!

มิรินหรือตอนนี้คือเสวี่ยไป๋กำลังจะกระโจนลงน้ำ แต่ได้ยินเสียงร้องไห้ปนสะอื้นดังมาจากหลังพุ่มไม้ ลังเลใจสักพักจึงตัดสินใจเดินไปดู

" ฮือๆ! ฮึก! ฮือๆ! ฮึก! "

ฉิงชวนนั่งกอดเข้าร้องไห้อยู่บริเวณพุ่มไม้ ผมเผ้าหยุ่งเหยิงตามเนื้อตามตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน นางเสียใจ ที่คุณหนูจมน้ำหายไปโดยที่นางช่วยอะไรไม่ได้ เพราะนางเองก็ว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่เห็นคุณหนูตกน้ำพยายามร้องเรียกให้บ่าวที่ทำงานอยู่แถวนั้นมาช่วย แต่ไม่เห็นมีใครมา นางก็เลยจะวิ่งไปตามคุณหนูชุนหลันกับเสี่ยวหุ่ยมาช่วย แต่ทั้งสองคนก็ไม่อยู่แล้ว

ฉิงชวนจึงวิ่งไปที่ประตู แต่ประตูถูกล็อก นางออกไปไม่ได้ พยายามเคาะแล้วแต่ไม่มีใครได้ยิน 

เลยพยายามที่จะปีนกำแพง แต่ก็หล่นลงมา นางเลยวิ่งกลับมาที่สระบัวกะว่าต่อให้ตายก็จะต้องช่วยคุณหนูให้ได้ แต่พอมาถึงสระก็ไม่เห็นนายสาวเสียแล้ว

" คุณหนู ฮึก! ฮูหยิน ฮึก! บ่าวจะกล้ากลับไปให้ฮูหยิน เห็นหน้าได้เยี่ยงไร ฮึก! "

ถึงแม้ว่าเสวี่ยไป๋จะไม่เคยทำดีกับฉิงชวนเลย ออกจะชอบทุบตีนางด้วยซ้ำเวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ แต่ฉิงชวนไม่เคยโกรธหรือเกลียดคุณหนูเลย เพราะฮูหยินใหญ่มีบุญคุณกับนาง ซื้อตัวไว้จากพ่อค้าที่จะนำนางไปขายให้หอนางโลม เลี้ยงดูนางมาพร้อมกับเสวี่ยไป๋

แล้วนี่คุณหนูมาด่วนจากไป ฮูหยินใหญ่จะทำใจได้เหรอ แล้วนางละฮูหยินอุตส่าห์ไว้ใจให้ดูแลคุณหนู ฉิงชวนลุกขึ้นยืน เหมือนพยายามทำใจที่จะทำอะไรสักอย่าง

" รอบ่าวก่อนนะเจ้าค่ะ บ่าวจะตามไปรับใช้คุณหนูที่พบชาติหน้า "