บทที่ 2 ตอนที่ 2

งานที่จัดขึ้นอยู่ห่างกับบ้านไม้หลังใหญ่เพียงไม่กี่เมตร ทั้งคู่จึงสามารถเดินไปได้อย่างสบายๆ โดยกันหาใช้ผ้าพันคอคลุมศีรษะเอาไว้กันน้ำค้าง เหล่าคนงานและชาวบ้านก็ทยอยไปพร้อมๆ กับพวกหล่อนหลายคน มาจากหลายๆ ทิศทาง เดินบ้าง นั่งรถมอเตอร์ไซค์มาบ้าง หรือบางคนก็ยกโขยงกันมากับรถยนต์ ดูแล้วครึกครื้นไม่น้อย

หลายๆ คนทักทายกันหาแต่มิได้เอ่ยปากคุยกับหล่อนไม่ เพียงแค่เมียงมองแปลกใจแล้วก็เดินผ่าน กันหาจึงหัวเราะกระซิก ด้วยรู้ว่าเหล่านั้นจำเนื้อทองไม่ได้นั้นเอง

"ดูสิ...คนคุ้นเคยแท้ๆ พอแปลงโฉมเข้าหน่อยใครๆ ก็จำนางฟ้าของพี่ไม่ได้แล้ว"

"พี่หม่อน...อย่ายอมากสิคะ เนื้อทองอายนะ"

"จ้า จ้า...อยากรู้นักพี่แทนเห็นเข้าจะทำหน้ายังไง"

"ไม่เอาหรอกค่ะ เนื้อทองไม่อยากให้นายเห็น นายดุเนื้อทองแน่ๆ ที่เอาเสื้อผ้าเครื่องใช้ของพี่หม่อนมาใส่"

"พี่แทนเขาไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอก อย่าคิดมากไปเองสิ หืม..."

"ค่ะ..." เด็กสาวยังคงก้มหน้างุด เดินตามกันหาด้อยๆ จนกระทั่งถึงบริเวณของซุ้มจัดงาน เสียงเพลงดังกระหึ่มขึ้น หน้าเวทีมีขาแดนส์หลายคนวาดลีลาแบบไม่มีใครยอมใคร โต๊ะที่ถูกจัดวางมากมายมีกลุ่มหนุ่มสาวจับจองนั่งดื่มกินกันอย่างสุขสำราญ

นายสาวของไร่ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ทุกคนที่เห็นหล่อนยกมือไหว้ทักทายอย่างเป็นมิตรชื่นชม ก่อนที่หล่อนและเนื้อทองจะปลีกตัวเดินเข้าไปในซุ้มสำหรับแขกเหรื่อซึ่งเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ในพื้นที่

อัศเวทย์ซึ่งนั่งคุยกลุ่ม อบต ก็รีบลุกมาหาหล่อนทันทีที่เห็น ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นต่างส่งยิ้มให้อย่างเป็นไมตรี

"มาช้าจัง...หม่อนของพี่สวยเหลือเกิน..." สายตาแพรวพรายเป็นประกายชื่นชมยินดีในความงดงามของภรรยา ใครเห็นก็เป็นต้องอิจฉา เพราะมันมีไว้มอง...คนคนเดียวเท่านั้น ก็คือกันหา เมียรักของเขา

และเพราะไม่ได้สาดสายตาแลใครก่อนหน้าชายหนุ่มจึงเพิ่งจะได้สังเกตว่าด้านหลังของกันหามีใครบางคนยืนก้มหน้างุดหมุนไปหมุนมา มือก็จับประสานกันดูแล้วก็ต้องส่ายศีรษะ จะอายอะไรใครกัน...แม่คุณ...

"พาใครมาด้วยเหรอ เนื้อทองล่ะ..." เหตุที่ถามหาเพราะโดยปกติแล้ว เนื้อทองจะต้องทำตัวเป็นฝาแฝดกับภรรยาของเขาอยู่ตลอดนั่นเอง ยิ่งคืนนี้ด้วยแล้วเด็กสาวต้องมีหน้าที่ดูแลคนป่วยให้ดีเป็นพิเศษ ไม่ควรปล่อยให้มากับใครก็ไม่รู้เช่นที่เห็น สีหน้าคมกร้านตึงเครียดขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงลูกน้องวัยละอ่อนซึ่งละเลยหน้าที่

กันหายิ้มกึ่งหัวเราะ แล้วก็หันไปจับมือเนื้อทองให้เดินมายืนข้างๆ ตน

"พี่แทนดูสิคะ...ว่านี่ใคร..."

"..." อัศเวทย์ชะงักงัน...แปลกตาที่ได้เห็นสาวน้อยหน้าหวานคนหนึ่งมีแววตาตื่นตระหนกไร้ซึ่งความมั่นใจ ค่อยๆ ยกมือไหว้เขา

"เนื้อทอง..."

"ใช่แล้วค่ะ นี่ไงเนื้อทอง สวยใช่ไหมล่ะคะ เนื้อทองเป็นสาวแล้วพี่แทนคงไม่เคยสังเกต"

ใช่... เพราะเขามักมองหล่อนเป็นเด็กเมื่อวานซืน ที่มักทำอะไรขัดหูขัดตาเขาอยู่เรื่อย คงเพราะเห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยเขาจึงไม่ทันสังเกตว่าบัดนี้...เนื้อทองโตขึ้นมาแล้วจริงๆ

ไม่ใช่เด็กน้อยผมเปียขี้แยอีกต่อไป...

"มาไหว้กำนันกับปลัดก่อนเถอะ...เดี๋ยวพี่จะไปหาอะไรให้กินนะ"

"ค่ะ..." กันหายังมิวายจูงมือสาวน้อยของหล่อนตามติดไปด้วย ซึ่งอัศเวทย์ไม่เคยบ่นเรื่องนี้ เพราะเขาก็ต้องการให้เนื้อทองดูแลใกล้ชิดภรรยาเป็นอย่างดีอยู่แล้ว