บทที่ 2 ตอนที่ 1

"คืนนี้เนื้อทองนอนกับพี่เถอะนะ พี่แทนคงอยู่ในงานจนสว่างโน่นแหละ..." กันหาเอ่ยขึ้นลอยๆ ในขณะที่เนื้อทองกำลังช่วยซ่อมเสื้อตัวโปรดให้กับหล่อน

"เนื้อทองรออยู่รอจนกว่านายจะกลับก็ได้ค่ะ...แต่..."

"บอกแล้วไงว่าพี่แทน ยุ่งๆ ในงานไม่กลับมาหรอก เชื่อพี่สิ ไหน...เสร็จหรือยังนั่น" หล่อนแสร้งเปลี่ยนเรื่องเป็นเร่งให้เนื้อทองสนใจกับงานในมือต่อไป

"เหลืออีกนิดเดียวแล้วค่ะ เอ่อ...แล้วนี่นายรู้ใช่ไหมคะว่าพี่หม่อนจะไปเดินเที่ยวในงานด้วย"

"รู้สิ เขาจะมาขึ้นมารับบนเรือนแต่พี่บอกว่าจะไปกับเนื้อทอง พี่แทนยุ่งจะตายไม่อยากให้มาเสียเวลากับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แขกผู้ใหญ่ก็เยอะ"

"อ่อค่ะ..." เด็กสาวรู้สึกโล่งอกยิ่งนักที่ได้ฟังเช่นนั้น เพราะหากเป็นความดื้อดึงของกันหาที่จะออกไปข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว มีหวัง...ความผิดมันจะลงบนหัวหล่อนโดยไม่ต้องสงสัย

"แล้วนี่เราจะใส่ชุดนี้ไปงานจริงๆ เหรอ...หืม..." แววตาอบอุ่นเอื้ออารี มองร่างเล็กอย่างต้องการสำรวจตรวจตรา เนื้อทองเป็นคนรูปร่างบาง ตัวเล็ก แต่สัดส่วนเต็มวัยสาว หากแต่ถูกเสื้อผ้าธรรมดาๆ ตัวโคร่งอย่างเสื้อยืดกางเกงยีนที่หล่อนชอบใส่อยู่ทุกวันบดบังส่วนเว้าส่วนโค้งนั้นเอาไว้หมดสิ้น

ผิวสีแทนผุดผ่องเหมือนน้ำผึ้งเดือนห้า ไม่ได้ขาวซีดอย่างสมัยนิยม อาจเพราะไม่ค่อยดูแลตัวเองมากนักและอยู่ในไร่ในสวนเช่นนี้ด้วย จากเด็กน้อยขี้แยในวัยเยาว์ที่มักแอบมองเธออยู่ตามรั้วบ้านในสมัยแรกๆ ที่พบกัน จนกระทั่งได้รู้จักคุ้นเคย เนื้อทองก็ติดเธอแจ วิ่งตามต้อยๆ ไปทุกที่ของไร่ เป็นทั้งลูกมือและผู้ช่วยในตอนที่หล่อนยังช่วยอัศเวทย์ทำงานได้

จนกระทั่งตอนนี้...สาวน้อยตัวเล็กคนนั้นก็เติบโตขึ้น พร้อมๆ กับเธอที่โรยราลงทุกทีๆ มองเพียงผิวเผินจะเห็นได้ว่าเนื้อทองมีหน้าตาเหมือนพ่อของแกไม่มีเพี้ยน ตั้งแต่สีผิว ผมเส้นใหญ่และหนาดกดำ คิ้วคมเข้มโค้งวาดดั่งคันศร จมูกโด่งเล็กเป็นสันได้รูป ดวงตากลมโตเป็นประกาย ยิ่งตอนประหม่าจะน่ามองยิ่งนัก อาจจะเป็นริมฝีปากและโครงหน้าเอนเอียงไปฝั่งแม่บ้างเล็กน้อย แต่สรุปใจโดยรวมแล้ว หากนำมาขัดเกลาให้มากขึ้น หล่อนเชื่อว่าเนื้อทองจะเฉิดฉายได้ไม่แพ้สาวกรุงเลยทีเดียว

"ค่ะ ชุดนี้ก็ดีอยู่แล้วนี่คะ พี่หม่อนให้เนื้อทองยังไม่เคยได้ใส่เลย" เด็กสาวหยุดมือที่จับเข็ม ก้มมองสำรวจตัวเองที่อยู่ในชุดติดกันสีน้ำเงินเข้ม มีระบายสีขาวด้วยผ้าชีฟองตรงคอเสื้อ และแขน ขายาว...หล่อนคิดว่ามันคือชุดที่เหมาะสมกับหล่อนเป็นที่สุดแล้ว แต่ดูแววตานายสาวจะยังไม่ใคร่พึงใจนัก

"ใช่สิ...เราใส่แต่เสื้อยืดกางเกงยีนนี่ พี่บังคับเท่าไหร่ก็ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าที่ซื้อให้สักที ชุดนี้ก็ชื้อมาตั้งแต่ปีที่แล้ว พี่มีชุดใหม่ เดี๋ยวทำผมใหม่ให้ด้วย แต่งหน้าสักนิด...พี่ว่าเนื้อทองต้องสวยกว่าสาวๆ ทุกคนในงานแน่เลย"

"โอ๊ย! ไม่เอาค่ะพี่หม่อน นี่เนื้อทองก็แต่งมาแล้วนะคะ อีกอย่างเนื้อทองไม่รู้จะสวยไปให้ใครดูด้วยค่ะ ไปแป๊ปๆ เดี๋ยวเราก็กลับกันแล้วนี่คะ พี่หม่อนคงอยู่ดึกมาไม่ได้หรอก มันไม่ดี" หล่อนทำหน้ายู่ แย้งความคิดของกันหาทันที

หลายครั้งที่ถูกรบเร้าเรื่องการเปลี่ยนแปลงตัวเองแต่หล่อนคิดว่ามันเป็นเรื่องยุ่งยาก และเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ อีกอย่างงานดูแลคนป่วยก็ไม่จำเป็นต้องสวยเสียด้วย เครื่องสำอางบางตัวไม่ดีต่อสุขภาพและผิวพรรณอีกต่างหาก

"เอาเถอะ...ปีหนึ่งจะมีงานใหญ่ในไร่สักที ไม่ได้ให้แต่งสวยทุกวันเสียหน่อย"

"เสร็จแล้วค่ะ..." ประจวบเหมาะกับเนื้อที่ซ่อมเสร็จพอดี เด็กสาวจึงส่งให้กันหาตรวจดูอีกครั้ง ก่อนทำท่าจะลุกยืนและออกไปรอข้างนอก

"หยุดเลยเนื้อทอง มานี่..."

"พี่หม่อนอ่ะ เนื้อทองไม่ชอบ เนื้อทองจะใส่ชุดนี้" หล่อนเริ่มงอแงเหมือนทุกครั้งที่ถูกขัดใจ ซึ่งไม่บ่อยนักเพราะหญิงสาวมักเป็นคนมีความรับผิดชอบ แต่บางครั้งบางคราวเพราะขาดแม่คอยดูแล และกลับมีกันหามาเอาใจใส่แทน อารมณ์แบบลูกแหง่จึงมีบ้างอยู่ประปราย

"มาเร็ว เดี๋ยวสาย...นี่ก็เกือบทุ่มเข้าไปแล้ว..."

"อื้อ!!...."

"ไม่ต้องเลยเนื้อทองมานี่มา" กันหาไม่ได้สนใจอาการขัดขืนเล็กๆ น้อยๆ นั้น จับเอาเสื้อตัวพาดกับแขนเอาไว้และใช้มืออีกข้างดึงเนื้อทองเข้าห้องแต่งตัวไป จัดการแปลงโฉมนิดๆ หน่อย โดยให้เปลี่ยนชุดที่หล่อนเลือกให้ใหม่ เปลี่ยนทรงผมจากที่ผูกรวบเป็นหางม้าแบบธรรมดาๆ ไว้ด้านหลัง มาถักเปียเล็กๆ สองข้างและม้วนให้เป็นลอนธรรมชาติ ปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง รับกับชุดแซ๊กผ้าชีฟองเข้ารูป ปักแซมด้วยลูกไม้เลื้อยไปตามเนื้อผ้า และชายกระโปรง

จากนั้นก็เสริมเครื่องสำอางให้บนใบหน้าเล็กเพียงเล็กน้อย ไม่ต้องจัดจ้านมากนัก เพียงเท่านี้...คนแปลงโฉมก็ยิ้มแก้มปริด้วยความพึงพอใจ

"เนื้อทองของพี่สวยมาก..."

"สวยสู้พี่หม่อนไม่ได้หรอกค่ะ" หล่อนยิ้มอายๆ และพูดในความเป็นจริง กันหาในชุดกระโปรงยาวเสื้อแขนตุ๊กตามีสายผูกรัดไขว้ตรงสะเอวทำให้ดูคอดกิ่ว ผมก็ยาวดำขมับ ปล่อยสยายเกือบถึงสะโพก ด้านหน้าซอยสไลม์เป็นระดับๆ ลงมา มองดูแล้วหวานหยดย้อยยิ่งนัก

แม้กันหาจะสูงไปหน่อยเมื่อเทียบกับสัดส่วนที่ค่อนไปทางผอมแห้งเนื่องจากมีโรคภัยไข้เจ็บอยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้บั่นทอนความงดงามของหญิงสาวได้เลย สำหรับเนื้อทองแล้ว กันหา...คือผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก สวย...ทั้งหน้าตา และจิตใจอันงดงาม

"ทุ่มครึ่งแล้ว...เราไปกันเถอะ..."

"ค่ะพี่..." นางซินผู้ถูกนางฟ้าใจดีเสกมนต์เปลี่ยนร่างยืนขึ้นมีท่าทีเคอะเขินเห็นได้ชัด จนกันหาต้องจูงเดินออกไปนอกห้องเสียเอง กลับกลายเป็นว่าคนป่วยต้องดูแลหล่อน หาใช่หล่อน...คอยประกบดูแลคนป่วยไม่