CHAPTER 2

“สนใจเหรอ” เพื่อนคนหนึ่งของเธอสะกิดถาม

“เขาดูธรรมดาจะตาย” เพื่อนอีกคนบอก ถ้าเทียบกับผู้ชายที่เอาใจพวกเธออยู่ในตอนนี้ พวกเขาดูน่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ

แต่เฉินเจียอีไม่คิดแบบนั้น เมื่อเทียบกับผู้ชายน่ารำคาญที่ปากเอาแต่พร่ำพูดเอาใจ ผู้ชายซื่อ ๆ เหมือนน้ำเปล่าก็น่าสนใจดีเหมือนกัน

“เดี๋ยวมานะ” สาวสวยบอกเพื่อนเพียงเท่านั้นก็ลุกออกจากโต๊ะทันที โดยไม่หันหลังกลับไปมองอีกว่าคนทั้งโต๊ะมีปฏิกิริยาแบบไหน

เฉินเจียอีในชุดเดรสเกาะอกสั้นสีดำค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขา ทุกจังหวะการเดินทิ้งสะโพกผาย เรียกให้ผู้ชายหลายคนในร้านหันมามอง เว้นเสียแต่ผู้ชายที่ยังคงนั่งหันหลังอยู่ เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าถูกเธอหมายตาเข้าให้แล้ว สาวสวยใช้มือเรียวแตะไปเบา ๆ บนแขนเขาเมื่อคนที่ยังคงก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองกัน

“นั่งด้วยได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อได้ยินเสียงกระซิบข้างหู ใกล้จนลมหายใจร้อนรดต้นคอ

แล้วเฉินเจียอีก็ต้องกระตุกยิ้มเมื่อสบกับนัยน์ตาเลื่อนลอยของเขา ผู้ชายก็แบบนี้ใครบ้างจะไม่ชอบผู้หญิงสวย ชายหนุ่มไม่ทำให้เธอผิดหวังเมื่อเขาพยักหน้าอนุญาต

“เชิญ…ตามสบายครับ” น้ำเสียงคนพูดตะกุกตะกักเพราะความประหม่า

สาวสวยไม่รอช้าหย่อนสะโพกลงนั่งตรงข้ามเขาเมื่อได้รับอนุญาต

“ฉันเห็นว่าคุณดื่มคนเดียว มาคนเดียวเหรอคะ”

ขณะถามนิ้วเรียวสวยของเธอก็สัมผัสไปที่แขนของเขา ตากลมโตเหลือบมองปฏิกิริยาของชายหนุ่มไปด้วย เมื่อถูกเธอแตะต้องขนของเขาก็ลุกชันตอบสนองสัมผัสของเธอ พ่อหนุ่มคนนี้เหมือนกระต่ายน้อยไม่มีผิด

หลิวเสี่ยวตงแทบสะดุดลมหายใจตัวเองเมื่อมองสาวสวยตรงหน้า เธอมีใบหน้าสวยแบบหาตัวจับยาก ดวงตากลมโตของเธอสว่างไสวแข่งกับแสงไฟยามค่ำคืน จมูกเชิด ริมฝีปากอิ่มสีชมพูแวววาวราวกับมีหยดน้ำเกาะอยู่ ผมยาวตรงเงางามรับกับรูปหน้า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นผู้หญิงคนนี้น่าดึงดูดไปหมด

“ฉันชื่อเจียอี ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” เสียงนุ่มของเธอบอกเขา มือเรียวยื่นไปตรงหน้า รอให้ชายหนุ่มยื่นมือมาสัมผัส

แต่ยังไม่ทันที่หลิวเสี่ยวตงจะได้ยื่นมือออกไปสัมผัสกับมือเธอ ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาก่อกวน

“น้องสาวดื่มกับพี่ไหมจ๊ะ” หนุ่มเตี้ยล่ำหน้าแดงก่ำที่สูงแค่ไหล่ของเฉินเจียอีเดินซวนเซเข้ามาเกาะเอวเธอ

“ปล่อย!” เฉินเจียอีหันไปบอกเสียงเข้ม พยายามหายใจเข้าลึกระงับความโกรธ เวลามาเที่ยวสถานที่แบบนี้เธอเจอผู้ชายประเภทนี้บ่อย ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากมีเรื่องให้เสียเวลา

“ให้พี่เลี้ยงเหล้าน้องสาวดีกว่า” ไม่เพียงไม่ปล่อยชายคนนั้นกับกระชับเอวคอดของเธอแน่นเข้า แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยปากด่าคนหยาบคายก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น

ร่างสูงที่นั่งเก้าอี้ตรงข้ามเธอลุกขึ้นยืน

“ผมว่าคุณควรหยุดได้แล้ว” เขายืนขึ้นบอกคนเมา

เฉินเจียอีแทบจะร้องกรี๊ดออกมา มีใครที่ไหนบ้างโกรธแล้วพูดเพราะขนาดนี้

“ไม่ใช่เรื่องของแก” หนุ่มเตี้ยล่ำที่สูงเพียงไหล่สาวหันไปมองไอ้หนุ่มหน้าใสด้วยความหมั่นไส้ ไอ้หมอนี่คงอยากทำเท่ให้สาวเห็น

หนุ่มล่ำคิดจะสั่งสอนให้ผู้ชายคนนี้รู้จักเจ้าถิ่นเสียบ้าง เร็วเท่าความคิดเขาปล่อยมือจากเอวของหญิงสาว แล้วลุกขึ้นเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะเขาเมาเกินไปหรืออีกฝ่ายเคลื่อนไหวได้รวดเร็ว เพียงแค่หลิวเสี่ยวตงเอนตัวหลบคนที่พุ่งเข้าหาเขาก็ล้มลงไปไม่เป็นท่า

“แก ! ” ชายวัยกลางคนตะโกนลั่นด้วยความโมโห เขาหันกลับมาง้างหมัดเข้าหาหลิวเสี่ยวตงอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายเพียงจับเสื้อคนเมาแล้วผลักออก ไม่ได้ออกแรงอะไรมากมายเลยสักนิดก็ทำให้ชายขี้เมาล้มลงไปชนเก้าอี้ระเนระนาด

หลิวเสี่ยวตงก้าวเข้าไปยืนอยู่เหนือร่างเขา แต่ก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นวายไปมากกว่านั้นเสียงตำรวจก็ดังขึ้นหยุดความโกลาหลทั้งหมด

“วิ่งเถอะ” เฉินเจียอีที่ตั้งสติได้เร็วกว่า รีบคว้ามือชายหนุ่มไว้แล้วดึงเขาออกไปจากตรงนั้นก่อนที่จะได้เป็นข่าวใหญ่ในวันรุ่งขึ้น

หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรง ขณะที่เธอดึงมือเขาพาวิ่งผ่านตรอกซอกซอยที่ทั้งมืดและคดเคี้ยว จนกระทั่งถึงจุดที่คิดว่าไกลจากถนนเส้นนั้นพอสมควรแล้วเธอจึงชะลอฝีเท้าลง

เฉินเจียอีหอบหายใจด้วยความเหนื่อยแต่ก็ไม่ได้ปล่อยมือใหญ่ที่เธอจับอยู่

“คุณเป็นไงบ้าง” เขาถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเธอหอบหายใจเอาลมเข้าไป คิดว่าหญิงสาวคงจะตื่นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ใบหน้าสวยหวานเงยหน้าขึ้น ตากลมโตมองหนุ่มตรงหน้า เธอไม่ได้ตื่นกลัวเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ตกใจที่เธอไม่สามารถได้ยินเสียงความคิดของผู้ชายคนนี้ทั้งที่ยังจับมือเขาอยู่ต่างหาก

มือเล็กเผลอบีบมือเขาแน่นด้วยความลืมตัว แต่เธอก็ยังคงไม่ได้ยินความคิดของอีกฝ่าย เฉินเจียอีเปลี่ยนเป็นใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองกุมมือใหญ่ของเขาไว้ แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

โหนกแก้มของหลิวเสี่ยวตงขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อมือทั้งสองข้างถูกมือเล็กของเธอกำไว้แน่น

“คุณตกใจเหรอครับ”