ตอนที่ : 7 เจ้านายคนใหม่

3

เจ้านายคนใหม่

"ผู้จัดการว่าอะไรนะคะ" ใช้คุณแทบจะชะโงกหน้าเข้าหาเจ้านายด้วยความสงสัยในสิ่งที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อครู่นี้

"ผมอยากให้คุณไปทำงานพิเศษเป็นเลขาของหลานชายเจ้านายที่สำนักงานใหญ่หน่อย"

"เลขา ? หลานชายเจ้านาย ?"

"ใช่หลานชายคุณยายลักษณ์เพิ่งกลับมาจากนอก เขาต้องการเลขาด่วนเพราะว่าคนเก่าลาออกแบบกะทันหัน เขาต้องการคนเป็นงานแบบไม่ต้องสอน เจ้านายเขาขอคนมาผมก็เห็นว่าคุณนี่แหละเหมาะที่สุด งานอื่น ๆ ก็มอบหมายให้นุ่นเขาทำแทนก็ได้"

"งานที่คุณทำไม่ใช่เลขานะคะ แต่เป็นพนักงานฝ่ายบุคคล" ใช้คุณย้ำเน้นตำแหน่งของตัวเองกับหน้าที่ที่กำลังจะถูกมอบหมายใหม่

"นั่นแหละคุณรู้ข้อมูลพนักงานและก็งานทุกอย่างดีกว่าผมเสียอีก ไปช่วยเขาหน่อยก็แล้วกัน ไม่มีอะไรมากหรอกคุณก็แค่ช่วยอำนวยความสะดวกเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เขาจนกว่าทางโน้นจะหาคนใหม่ได้"

"ไม่มีคนแล้วจริง ๆ หรือคะ คุณไม่อยากจากผู้จัดการไปเลย" หญิงสาวทำหน้าออดอ้อนแบบสุดฤทธิ์

"อย่ามาปากหวานคร้านจะดีใจที่ไม่มีใครคอยกัดจิกใช้คุณแบบทุกวันนี้"

"แหมรู้ทันนะคะผู้จัดการ"

"ช่วย ๆ หน่อยนะคุณ"

"ก็ได้ค่ะนี่เห็นแก่ผู้จัดการนะคะ ไม่อย่างนั้นต่อให้เอารถสิบล้อมาเชิญคุณก็ไม่ไปหรอก ว่าแต่ไม่ใช่ไปแล้วไปเลยนะคะ" ท้ายเสียงแอบวิตกเล็กน้อย

"ไม่หรอกคุณ ไปแค่เดือนสองเดือนพอ"

"ก็ได้ค่ะผู้จัดการว่าแต่เริ่มงานวันไหนคะ"

"อีกสองวัน เจ้านายเลือกสาขาเราก็เพราะว่าใกล้สำนักงานใหญ่ที่สุด" คนเป็นหัวหน้าอธิบายถึงเหตุผลที่ตัวเองต้องเลือกใช้คุณ

"และผู้จัดการก็เลือกคุณเพราะว่าอยู่ใกล้สำนักงานใหญ่ที่สุด"

"รู้ทันนะเรา" ความเป็นกันเองของสองคนนี้เป็นที่รู้กันทั้งออฟฟิศ ว่าผู้จัดการในวัยสี่สิบห้าปีอย่างธนาศักดิ์กับพนักงานฝ่ายบุคคลอย่างใช้คุณสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก ธนาศักดิ์นั้นเอ็นดูลูกน้องคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่รับเข้าทำงาน เพราะว่าหญิงสาวทั้งขยันทั้งทำงานเก่งจนเพื่อน ๆ ในออฟฟิศต่างชื่นชอบกันทุกคน ฉะนั้นงานสำคัญในครั้งนี้เขาก็ไว้วางใจมอบให้หญิงสาวเป็นคนทำ

สองวันต่อมาใช้คุณก็มาปรากฏตัวอยู่ที่สำนักงานใหญ่ ตึกสูงสามสิบแปดชั้นตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า คิดแล้วก็น่าภาคภูมิใจแทนเจ้าของธุรกิจที่สามารถสร้างรากฐานได้แข็งแกร่งขนาดนี้ ทั้งที่มีพื้นหลังมาจากช่างเย็บผ้าจน ๆ คนหนึ่งเท่านั้น ท่านสามารถก่อร่างสร้างตัวจนร่ำรวยมหาศาลสามารถซื้อตึกสูงใหญ่ขนาดนี้ได้ หญิงสาวเดินตรงเข้าไปกดลิฟต์โดยสารขึ้นไปยังชั้นสามสิบสองของที่นี่ นำบัตรพนักงานไปแนะนำตัวกับเจ้าหน้าที่ของสำนักงานใหญ่ จากนั้นก็ถูกเชิญไปนั่งรออยู่ที่ห้องทำงานของหลานชายเจ้าของบริษัท

"คุณใช้คุณรออยู่นี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวน้ำจะไปแจ้งเจ้านายให้ทราบ"

"ขอบคุณคุณน้ำมากค่ะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณคนที่นำทางตัวเองมายังห้องทำงานแห่งนี้

หลานชายเจ้าของบริษัทแห่งนี้เป็นใครนั้นไม่เคยมีประวัติในข้อมูลมาก่อน จู่ ๆ เขาก็โผล่เข้ามาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย คิดแล้วก็ชวนให้น่าสงสัยอยู่ไม่น้อย มองไปบนผนังห้องทำงานก็พบรูปวาดสีน้ำมันเกี่ยวกับธรรมชาติอันงดงามดึงดูดให้คนที่นั่งอยู่เผลอลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปหา ในมุมเล็ก ๆ ของภาพวาดมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งหันหลังแล้วมองออกไปยังบึงน้ำกว้างตรงหน้า มือของฝ่ายชายนั้นโอบกอดรอบเอวของหญิงสาวเอาไว้ แสดงออกถึงความรักที่มีต่อกันผ่านทางภาพวาดได้เป็นอย่างดี

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ" เสียงทักของเขาทำให้ใช้คุณรีบหันหลังกลับมามองแล้วเอ่ยทักตอบด้วยความเคยชิน แต่แล้ว โลกมันกลมเกินไปหรือเปล่า เพราะว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าถึงได้หน้าเหมือนคนรักเก่าของรัตนาวลีเหลือเกิน

"ใช้คุณ ฮึ ว่าแล้วทำไมชื่อถึงได้คุ้นนัก" คำพูดของเขาเรียกสติของหญิงสาวให้คืนกลับมา ใช่เขาจริง ๆ แววตาที่มีแต่ความจงเกลียดจงชังกันนี่แหละ คือสิ่งที่บอกว่าเขาคือนภศูลตัวจริง

"สวัสดีค่ะพี่โช" หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้เขาราวคนโดนผีหลอกกลางวันแสก ๆ ไม่น่าเลยไม่น่ามาที่นี่ในวันนี้เลย

"นั่งสิและช่วยเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ ให้เรียกผมว่าคุณนภศูล" เขาพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำและสายตาก็ไม่เป็นมิตรสำหรับใช้คุณ นภศูลในวันนี้ช่างแตกต่างจากคนเคยรู้จักกันมาก่อนในอดีต เขาเปลี่ยนไปค่อนข้างมากดูภูมิฐานและเป็นผู้ใหญ่น่าเกรงขามขึ้น สูทสีเทาที่สวมใส่กับทรงผมที่ตัดเป็นระเบียบเรียบร้อย แตกต่างจากพี่โชที่ใช้คุณเคยรู้จักโดยสิ้นเชิง ใช้คุณยืนทำใจก่อนเล็กน้อยสำหรับการเผชิญหน้ากันอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา

"ค่ะคุณนภศูล"

"ผมต้องไปเรียนรู้งานจากคุณยาย ไปหยิบเอกสารนั่นแล้วตามมาด้วย" เขาบุ้ยหน้าไปทางโต๊ะรับแขกซึ่งมีกองเอกสารวางอยู่

"ค่ะ ว่าแต่คุณจะต้องนั่งทำงานที่โต๊ะไหนคะพี่โ...คุณนภศูล"

"ตรงโน้น" เขาชี้นิ้วไปทางโต๊ะอีกตัวที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง ใช้คุณรีบลุกขึ้นเพื่อที่จะนำกระเป๋าสะพายของตัวเองไปวางไว้

"เดี๋ยวก่อน"

"คะ" ใช้คุณหยุดเท้าที่กำลังจะก้าวไปยังโต๊ะนั่งของตัวเองพร้อมกับหันมามองหน้าเขาเป็นการตั้งคำถามด้วยสายตา

"ต่อไปห้ามหลุดคำว่าพี่โชให้ได้ยินอีกเข้าใจไหมใช้คุณ" นภศูลพูดเสียงดังฟังชัด น้ำเสียงเย็นชาราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ใช้คุณค่อย ๆ เชิดใบหน้าของตัวเองขึ้นแล้วตอบเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"รับทราบค่ะคุณนภศูล"