บทที่6

ข่าวการเดินทางมาถึงของแพรไหมอลันได้รับการรายงานจากอีวานมือซ้ายคนสนิท ทันทีเมื่อเสร็จจากการประชุมขาจึงรีบบึ่งรถกลับมายังคฤหาสน์โดยทันที หัวใจแกร่งเต้นโครมครามอย่าบ้าคลั่งเมื่อคิดว่าจะได้เจอตัวของหญิงสาว เขาอดใจรอให้ถึงเวลานี้มานานหลายวัน วันที่แพรไหมนั้นจะได้มาครวญครางอย่างมีความสุขอยู่ใต้ร่างของเขา

"ขับให้มันเร็วกว่านี้หน่อยสิวะ เดี๋ยวกูหักเงินเดือนให้หมด ขับรถช้าเป็นเต่าคลาน"

"แต่นี่มันก็เร็วสุดแล้วนะครับนายใหญ่"อีริกกดฝ่าเท่าเหยียบคันเร่ง เมื่อเจ้านายของเขาเริ่มแสดงความไม่พอใจ เขาอยากจะบอกเจ้านายของตัวเองเหลือเกินว่าการขับรถในอัตราความเร็วเกินกำหมดมันเสี่ยงต่อกฎหมาย แต่ถ้าหากเขาพูดไปแบบนั้นคงได้ฝ่ามือใหญ่ของผู้เป็นนายกลับมาแทน

"เร็วบ้าบออะไร ถ้ามึงไม่อยากหางานใหม่ขับให้มันเร็วกว่านี้"คำสั่งขั้นเด็ดขาดทำให้อีริกยอมทำตามเหยียบคันเร่งจนรถพุ่งไปยังบนท้องถนนด้วยความเร็ว จนได้ยินเสียงบีบแตรด่าพ่อด่าแม่จากรถคันอื่นตามหลังมา

'พระเจ้าโปรดช่วยลูกด้วย'นี่คือสิ่งที่อีริกตะโกนร้องเรียกอยู่ในใจตอนนี้ ความรู้สึกของเขาชั่งแตกต่างจากผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนั่งสบายอยู่เบาะหลัง 

"เดี๋ยวเราก็จะได้เจอกันแล้วนะแม่สาวน้อย"เมื่อรู้ว่าเธอเดินทางมาถึงอลันแทบจะพุ่งออกจากห้องประชุมโดยทันที ความทรมานทำให้เขาได้แต่นั่งกุมเป้ากางเกงฟังการประชุมสำคัญของบริษัททั้งที่ใจอยากจพุ่งหลาวออกนอกหน้าต่างมาหาเธอแล้วจัดการจับร่างเล็กของแพรไหมโยนลงบนเตียงอย่างใจต้องการ คิดแล้วก็ต้องทนกัดฟันเช็ดน้ำลายไม่ให้ไหลให้ตายเถอะเขาไม่เคยเสียการควบคุมกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนจนได้มาเจอเธอ

เอี๊ยด

รถสัญชาติยุโรปสีดำวาวจอดตรงหน้าคฤหาสน์ในเวลาต่อมา อลันรีบเปิดประตูก้าวขาลงจากรถเดินไปหาอีวานซึ่งยืนรอต้อนรับเขาอยู่หน้าประตู น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยถามหาหญิงสาวโดยทันทีตอนนี้เขาอยากจะปลดปล่อยความต้องการใส่ร่างกายของเธอเต็มทน

"เธออยู่ไหน"

"อยู่บนห้องครับนายใหญ่"อลันไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ สองเท้าก้าวขึ้นบันไดสายตาเหลือบมองไปยังประตูห้องนอนของเธอซึ่งอยู่ติดกันกับห้องพักของเขา มันใกล้จะถึงเวลาที่เขารอคอยมานาน เวลาที่เธอต้องมาสะบัดร่างครวญครางอยู่ใต้ร่างของเขา ถ้าหากว่าวันนี้เขาไม่ได้เผด็จศึกหญิงสาวเอามีดมาสับท่อนเอ็นของเขาได้เลย อลันคิดอย่างหมายมั่นสับเท้าเดินไปยังห้องพักของเธอด้วยความเร่งรีบ

แกร๊ก แอด

ผู้เป็นเจ้าของบ้านลักลอบเปิดประตูเข้าห้องนอนของหญิงสาวด้วยความแผ่วเบา นัยน์ตาสีเข้มกวาดมองหาร่างของคนที่เขาปรารถนา แต่ทว่าร่างของหญิงสาวที่เขาเฝ้าใฝ่หากลับไร้วี่แววแม้แต่เงา เธอหายไปไหน? เกิดความคิดนี้ขึ้นมาในสมองของเขา

แต่แล้วประสาทสัมผัสหูชั้นดีเยี่ยมก็ได้ยินเสียงน้ำไหลดังกระทบกับพื้นภายในห้องน้ำ ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ สายตาจ้องเขม็งราวกับว่าจะมองทะลุประตูห้องน้ำเข้าไปด้านในแสดงว่าเธอต้องอยู่ในนั้น อลันยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะถอดเสื้อสูทกับเนกไทออกไปวางบนโซฟาซึ่งตั้งอยู่ภายในห้อง นิ้วใหญ่ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่อยู่ด้านในจนทำให้เห็นแผงอกล่ำบึกบึน และไหนซิกแพคเรียงตัวอย่างสวยงามไหนจะรอยสักชวนให้น่าสัมผัส ร่างใหญ่ถอดเสื้อเชิ้ตวางไว้ก่อนจะเดินไปนั่งลงปลายเตียงนอน โดยที่สายตาของเขาจับจ้องไปยังประตูห้องน้ำรอคอยการออกมาของหญิงสาวด้วยความใจเย็น

ความเหนื่อยล้าทำให้แพรไหมใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานเท่าไหร่นัก ร่างเพรียวบางผิดขาวผุดผ่องดุจน้ำนมไร้สิวฝ้า และไหนจะก้อนเนื้อกลมกลึงทั้งสองข้างดุดันโชว์ความอวบอิ่มเกินหน้าเกินตา ตอนนี้ทั้งตัวของแพรไหมเต็มไปด้วยหยดน้ำที่เกาะตามเนื้อตัว มันช่างเซ็กซี่ชวนน่าสัมผัส

"หวังว่าเขาจะยังไม่มาหรอกนะ"แพรไหมชั่งใจก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาพันรอบตัวของเธอเอาไว้ซึ่งตอนนี้มีหยดน้ำเกาะอยู่ประปรายส่วนเส้นผมนุ่มสลวยของเธอก็ถูกม้วนเก็บเอาไว้ โชว์ลำคอระหงขาวผ่องของตนเอง

แกร๊ก แอด

เฮือก

ลมหายใจของแพรไหมสะดุดทันทีเมื่อเธอเปิดประตูออกมาแล้วพบว่ามีชายร่างใหญ่นั่งจ้องมองเธออยู่ ใบหน้าหล่อเหลานัยน์ตาสีเทากำลังจ้องมองเธอซึ่งยืนใช้มือกำผ้าเช็ดตัวอยู่ตรงหน้าประตู

ตึก ตึก ตึก

แค่เพียงได้สบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มหัวใจดวงน้อยของแพรไหมก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งกับความหล่อเหลาอย่างไม่มีที่ติของอลันปลุกความต้องการอยากจะครอบครองอยากจะได้เขามาเป็นสามี แต่เธอรู้ดีว่าการมาอยู่ที่นี้เธอมาในสถานะอะไร

ส่วนอลันตอนนี้ก็มองมายังร่างอวบอิ่มของแพรไหมภายใต้ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยด้วยสายตาจาบจ้วง ไหนจะลำคอขาวผ่องของเธอที่เขาอยากจะซุกไซร้สูดดมความหอมของมันเหลือเกิน คิดแค่นี้มันก็ทำให้ท่อนเอ็นใต้กางเกงของเขาก็ผงาดขึ้นมาจนปวดร้าวไปทั่วทั้งลำ

"รู้ใช่ไหมว่าเธอมาอยู่ที่นี้เพราะอะไร"อลันเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับกวาดสายตาเฉียบคมไปทั่วทั้งร่างของแพรไหม

"ระ...รู้ค่ะ"แพรไหมตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเทาสองมือเล็กกระชับผ้าผ้าเช็ดตัวที่พันรอบตัวเอาไว้แน่

"ดี งั้นก็ถอดผ้าขึ้นไปนอนบนเตียง"

"คุณคะ แพรขอเวลาอีกสักหน่อยจะได้ไหมคะ"แพรไหมต่อรองพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน การเดินทางหลายชั่วโมงมันทำให้เธอเหนื่อยล้าและต้องการพัก แต่ดูเหมือนว่าคนตัวใหญ่จะไม่เข้าใจ

"ถ้าไม่มีเงินมาคืนให้เธอก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องขอเวลา ถอดผ้าแล้วขึ้นไปนอนอ้าขาบนเตียงอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ"น้ำเสียงเอาจริงของอลันทำให้แพรไหมต้องจำยอม เธอยอมปลดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กออก รูปร่างหุ่นนาฬิกาทรายและไหนจะก้อนกลมกลึงทั้งสองก้อนซึ่งมีขนาดใหญ่ทำเอาอลันถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอริมฝีปากแห้งผากสายตาจับจ้องไปยังร่างของแพรไหมที่กำลังคลานเข่าอยู่บนเตียงนอน