นางบำเรอเถื่อน

จุดเริ่มต้น

ภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของกาสิโนหรู ถูกก่อสร้างอยู่ใจกลางเมืองรอบล้อมเต็มไปด้วยความรุ่งเรืองอย่างมหานครลาสเวกัส ประเทศสหรัฐอเมริกา ชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีอำพันจ้องมองลูกหนี้รุ่นราวคราวเดียวกับบิดาผู้ล่วงลับไปของเขานั้นด้วยความไม่พอใจ

ปั้ง

ฝ่ามือใหญ่แกร่งกร้านฟาดลงบนโต๊ะทำงานทำเอาคนภายในห้องต่างพากันสะดุ้งด้วยความตกใจและเกรงกลัวในอำนาจของชายหนุ่ม

"ไหนคุณลองพูดให้ผมฟังใหม่อีกสักครั้งซิ ว่าเมื่อกี้คุณพูดว่าอะไร"น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตะคอกใส่ใบหน้าของชายวัยกลางคนด้วยความไม่พอใจ ดวงตาสีอำพันต้องใบหน้าของชายผู้นั้นราวกับอยากจะฉีกเนื้อออกให้หลุดเป็นชิ้น ๆ 

"ผมขอยืดเวลาไปอีกสักนิดจะได้ไหมครับ ตอนนี้ผมไม่มีจริง ๆ "

"ครั้งที่แล้วคุณก็พูดแบบนี้ผมก็ไม่เห็นว่าคุณจะสามารถหาเงินมาคืนผมได้ แล้วคุณจะให้ผมเชื่อในคำพูดของคุณอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ"น้ำเสียงเคร่งขรึม ของผู้ชายที่ชื่อ อลัน คาร์สัน ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจมากมายซึ่งมีอยู่กระจายไปทั่วทุกมุมโลก รวมถึงกาสิโนแห่งนี้ เอ่ยขึ้นกับลูกวัยกลางคนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่สบอารมณ์ นักธุรกิจชาวไทยมีนามว่า พิภพ อัศวเมธาวลัย กลับนั่งเหงื่อแตกทั้งทั้งที่ในห้องทำงานสุดหรูแห่งนี้มีอากาศเย็นเฉียบจากประสิทธิภาพในการทำงานของเครื่องปรับอากาศ

"ผมขอยืดเวลาอีกสักครั้งนะคะคุณอลัน รับรองได้ว่าผมจะหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุด ครั้งนี้ผมสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนคุณให้ครบทุกบาททุกสตางค์"

"แล้วผมจะเชื่อคุณได้อย่างไร ในเมื่อครั้งที่แล้วคุณเองก็พูดแบบนี้"แผ่นหลังแกร่งพิงกับผนังเก้าอี้ต้นขาใหญ่ภายใต้กางเกงสแล็คสีดำยกขึ้นมาไขว้ แววตาของมัจจุราชหนุ่มทำให้นักธุรกิจชาวไทยหวั่นเกรง

"ครั้งนี้ผมสัญญาถ้าหากว่าผมหาเงินมาคืนคุณอลันไม่ได้ ถ้าหากว่าคุณต้องการหรืออยากให้ผมทำอะไรก็บอกมาได้เลย ผมพร้อมที่จะทำให้คุณทุกอย่าง"คำพูดของคนคุณพิภพทำให้อลันยกยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ นัยน์ตาสีอำพันกวาดไล่สายตามองร่างของชายตรงหน้าด้วยแววตาพราวระยิบ เมื่อเนื้อชิ้นใหญ่กำลังถูกหย่อนใส่ปากของราชสีห์ผู้หิวโหย

"ก็ได้ ผมจะยื่นเวลาให้คุณอีกเพียงแค่สองเดือนเท่านั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญออกไปจากห้องทำงานผมได้"

"เดี๋ยวครับคุณอลัน ผมมีอีกหนึ่งเรื่องอยากจะขอร้องคุณอลัน"

"มีอะไร"

"ผมอยากจะขอกู้เงินเพิ่มอีกยี่สิบล้านจะได้ไหมครับ"

"ถ้าคิดว่ามีปัญญาหาเงินมาคืนผมได้ทันตามกำหนดก็เอาสิ แต่ต้องมีการสัญญาทำข้อตกลงกันก่อนนะเพราะว่าทั้งของเก่าและของใหม่รวมแล้วก็เป็นเงินไม่ใช่น้อย"

"ได้ครับ"พิภพรีบตกลงด้วยความดีใจ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าการเซ็นสัญญากู้ยืมในครั้งนี้จะพลิกผันเปลี่ยนแปลงชีวิตบุตรสาวของตนเองไปตลอดกาล

อลันไปส่งสัญญาณให้เลขาพ่วงด้วยตำแหน่งมือขวาคู่ใจร่างสัญญาฉบับสำคัญมาให้ เพียงแค่ใช้เวลาไม่นาน สัญญาฉบับหนึ่งถูกยื่นมาให้กับอลัน เขารีบเซ็นชื่อของตัวเองใส่ลงไปบนกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะล้วงหยิบเช็คขึ้นมากรอกตัวเลขใส่ลงไป

"เซ็นชื่อของคุณแล้วก็รับเช็คใบนี้ไป"คุณพิภพไม่ได้คิดอะไรรีบหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาเซ็นชื่อของตัวเองลงไป โดยไม่ได้ทันสังเกตเห็นแมวตาเล่ห์เหลี่ยมของอลันเลยสักนิด

"ขอบคุณมากนะครับคุณอลัน"คุณพิภพเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ ตัวเลขในเช็คทำให้เขาลุกขึ้นก่อนจะหมุดตัวเดินออกไปโดยไม่คิดจะหันมาสนใจร่างใหญ่หลังโต๊ะทำงานเลยสักนิด

"ทำแบบนี้มันจะดีหรือครับรายใหญ่"

"คนโง่ ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาดเสมอ จำไว้อีริก"

"ครับ นายใหญ่"ใบหน้าหล่อเหลาของอลันเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เขากำลังจะได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ อีกเพียงไม่นานของสิ่งนั้นก็จะมาอยู่ในกำมือของเขา สำหรับลูกหนี้คนนี้เขาไม่ต้องการธุรกิจบ้านหรือทรัพย์สินสิ่งของมีค่า แต่ที่เขาต้องการก็คือ ลูกสาวคนสวยเพียงคนเดียวของลูกหนี้คนนี้

แพรไหม อัศวเมธาวลัย หญิงสาวผู้มีใบหน้าเรียวเล็ก ริมฝีปากกระจับสีหวาน ดวงตากลมโตราวดั่งกับลูกแก้วใส หัวใจของเจ้าพ่อกาสิโนเต้นโครมครามเมื่อได้เห็นหน้าอกหน้าใจอันใหญ่โตมโหฬารของเธอ 

'แม่เจ้าโว้ย อะไรมันจะใหญ่เต็มไม้เต็มมือขนาดนี้'ชายหนุ่มถึงกับน้ำลายสอเมื่อได้เห็นรูปถ่ายของหญิงสาวในครั้งแรก แก่งกายใหญ่ของเขาชี้ตั้งโด่ทันทีเมื่อเห็นหน้าอกอันแสนจะเต่งตึงกลมโตของเธอ

'กูอยากได้ผู้หญิงคนนี้ ทำยังไงก็ได้ให้มันเป็นหนี้ที่กาสิโนของกู'ความอยากได้ในตัวของหญิงสาวพุ่งสูงจนไม่สามารถหยุดได้ และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้คุณพิภพพ่อของแพรไหมได้เป็นหนี้ติดค้างกาสิโนของอลันในวันนี้

"ไม่ชอบผู้ชายดิบเถื่อนอย่างนั้นเหรอจ๊ะคนสวย ไม่รู้อะไรเสียแล้วว่าผู้ชายดิบเถื่อนอย่างอลัน คาร์สันคนนี้มันเป็นของดีแห่งเมืองลาสเวกัสเชียวนะ"อลันยิ้มเยอะออกมาเมื่อได้อ่านประวัติของแพรไหมในมือของตัวเอง หญิงสาวผู้อ่อนหวาน นิสัยดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่นคลั่งรักผู้ชายอบอุ่น เกลียดผู้ชายดิบเถื่อน และไม่ชอบความรุนแรง แต่อย่างไรก็เอาเถอะ เขาจะกระแทกให้เธอสมองกลับมารักมาชอบผู้ชาย โหด ห่าม ดิบเถื่อนแบบเขาให้จงได้