บทที่ 3

“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันไม่ได้ถามให้ตัวเอง” เมื่อชายหนุ่มพูดแบบนั้นเธอก็เหมือนหายใจโล่ง นี่เธอไม่อยากไปจากเขาเหรอ หทัยรัตน์สะดุดกับความคิดของตัวเอง

“แล้วหาให้ใครคะ”

“นักธุรกิจคนหนึ่ง เขาจะมาพักอยู่ที่ไทยสักระยะ ฉันอยากได้คนที่เต็มใจจริงๆ และเหมือนที่พูดไปตอนแรก ว่าไม่เรื่องมาก ไม่พูดเยอะ และขอสะอาดๆ หน่อย” ที่จริงแกริค ซีคีเลียโนไม่ได้บอกให้เขาหาหญิงสาวสวยให้หรอก แต่เขาก็รู้ใจเจ้านายเก่าดีว่าต้องการอะไร ในช่วงเวลาที่พักผ่อนแบบนี้

“สะอาดนี่คือบริสุทธิ์ หรือคะ”

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก แค่เหมือนคุณก็พอ” ที่เลือกเปรียบเทียบกับผู้หญิงตรงหน้าเพราะเธอเป็นแบบนั้นจริงๆ ถึงเขาจะไม่ได้เป็นคนแรกของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้มั่ว

“แบบฉัน หึ ให้ฉันทำให้ไหมล่ะคะ” หทัยรัตน์หัวเราะออกมาเบาๆ กับคำชมของเขา อย่างเธอเรียกว่าสะอาดเหรอ ถ้าเขาว่าแบบนั้นเธอก็พร้อมจะน้อมรับคำชม และตบท้ายด้วยการพูดหยอกเอินเขาไป

แต่กลับได้รับสีหน้าถมึงทึงกลับมา จนหทัยรัตน์ต้องรีบหดคอตัวเองลง นี่เธอพูดผิดไปเหรอ

“ถ้าฉันอยากให้เธอทำ ฉันไม่ถามหาคนอื่นหรอก” เสียงเย็นชาของผู้ชายตรงหน้าทำให้เธอเงียบปาก ทุกครั้งเธอจะไม่กล้าพูดเล่นกับเขา แต่ทำไมไม่รู้ครั้งนี้ปากพล่อยนัก อยากตบปากตัวเองจริงๆ ทั้งที่ก่อนจะอยู่กับเขา ก็มีข้อตกลงแล้วว่าต้องมีเขาแค่คนเดียว ถ้าเขายังไม่เบื่อก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปจากเขา ไม่มีสิทธิ์รัก ไม่มีสิทธิ์ตามหึงหวง ยุ่งเรื่องส่วนตัว

ใจร้ายไหมล่ะพวกผู้ชาย คนที่เธอทำงานด้วยก็เป็นแบบนี้ทุกคนแหละ คนแบบเธอจะไปทำอะไรได้

“ขอโทษค่ะ หวานจะลองถามให้นะคะว่ามีรึเปล่า คุณมีรูปของคนนั้นไหมคะ” คิ้วเข้มๆ ของกรวิทย์ขมวดเข้าหากัน

“หวานจะเอาไปถามเพื่อนค่ะว่าสนใจรึเปล่า งานแบบนี้ใช่ว่าจะรับง่ายๆ นะคะ ผู้หญิงแบบเราต้องระวังตัวด้วย” คนอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่เธอเป็นแบบนั้นไง รูปร่างหน้าตาของคนที่เราจะนอนด้วยก็มีส่วนนะเราว่า

กรวิทย์ไม่ได้พูดอะไรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งรูปให้เธอทางไลน์ หทัยรัตน์หยิบขึ้นมาดู เพียงแค่เห็นรูปเท่านั้นแหละเธอก็ตาโตทันที

หล่อมาก

“หึ” เสียงหัวเราะของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามทำให้เธอได้สติหยุดชื่นชมความหล่อของนักธุรกิจที่เขาว่า

“บอกไว้ก่อนนะ ถึงเธอจะอยากทำเอง ฉันก็ไม่ยอม”

“บ้า หวานไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย” เธอรู้ตัวดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะเด็กของเขา และเธอก็ซื่อสัตย์กับเขาคนเดียวนะตอนนี้

“ฉันต้องการวันมะรืน”

“หวานจะลองถามค่ะแต่ไม่รับปากนะคะ เพราะหวานเองก็รู้จักคนไม่มาก ว่าแต่ทำไมคุณไม่ลองให้เจ้หาให้ล่ะคะ” เธอไม่รู้จักคนเยอะจริงๆ และเจ้ที่เธอพูดถึงคือคนที่แนะนำเธอให้เขา คนที่คอยหาเด็กให้เสี่ยรวยๆ

“ไม่” หทัยรัตน์ไม่ถามต่อ

“อิ่มแล้วก็ขึ้นห้องเถอะ”

เมื่อทั้งสองคนขึ้นมาบนห้อง กรวิทย์ก็แยกตัวไปอาบน้ำอีกรอบ ส่วนหทัยรัตน์ก็หยิบโทรศัพท์ ส่งไลน์ไปหาเพื่อน เธอรู้สึกตื่นเต้นตั้งแต่เห็นรูปนักธุรกิจคนนั้น และคนที่เธอคิดถึงเป็นคนแรกก็คือ เพื่อนของเธอ ถึงแม้รู้อยู่แล้วว่ายังไงพิรุณรักก็ไม่ทำงานนี้ แต่ก็อดส่งรูปไปอวดเพื่อนไม่ได้

หวาน : พวกแก ฉันมีคนหล่อมาอวด

เธอไลน์ไปหาเพื่อนทันทีเมื่อเข้ามาในกลุ่ม รอไม่เกินหนึ่งนาทีก็มีคนอ่านและตอบกลับมา

เอมมี่ : ไหนนน ยัดใส่กระเป๋ามาฝากฉันด้วยนะแก

ปลายฝน : .....

หวาน : ยัยปลายแกไม่สนใจเหรอ

ปลายฝน : ไม่อ่ะ หล่อๆ ของแกคงหนุ่มหน้าไทย

ดูมันพูดเข้า หลงฝรั่งจนมองไม่เห็นความหล่อหนุ่มไทย มันน่าเนรเทศนัก

หวาน : หนุ่มไทยหล่อๆ เยอะจะตาย แต่คนนี้ที่ฉันจะให้แกดู รับรองแกต้องกรี๊ดสลบแน่

เอมมี่ : อย่าพูดเยอะรีบส่งมา

หวาน : ส่งรูปภาพ

เอมมี่ : อ๊ายยย หล่อมาก แกเอามาจากไหน ฉันอยากเห็นตัวเป็นๆ

หวาน : ใช่หล่อมาก เห็นแค่รูปฉันยังต้องกลั้นหายใจ

เอมมี่ : แล้วแกไปเจอเขาที่ไหนวะ อย่าบอกนะว่าเสี่ยคนใหม่ของแก

หวาน : บ้า ไม่ใช่ ฉันชอบของไทยย่ะไม่ใช่ของนอก ว่าแต่ยัยปลายทำไมเงียบ อย่าบอกนะว่าช็อกไปแล้ว

เอมมี่ : ไม่ใช่ว่าเห็นคนหล่อ แล้วเป็นลมไปเลยนะแก

หวาน : ยัยปลายฝน

เอมมี่ : ปลายฝน

เมื่อทั้งสองคนเห็นเพื่อนเงียบก็พิมพ์แชทไปรัวๆ

ปลายฝน : แกรู้จักเขาเหรอ

ทางฝ่ายพิรุณรัก เมื่อเสียงเตือนดังขึ้นถี่ๆ เธอก็ได้สติ ใช่เธอตกใจ ตกใจจนช็อก ไม่คิดว่าคนที่เธอแอบปลื้มและหลงไหล่ในรูปร่างของเขา จะถูกเอามาเป็นประเด็นในการคุยกันระหว่างเพื่อน เพื่อนๆ เธอรู้แค่ว่าเธอชอบของนอก แต่ไม่รู้ว่าคนไหนที่เธอหลงใหลเป็นพิเศษ

หวาน : ไม่รู้จักหรอก แต่คุณกรให้ฉันติดต่อเด็กให้เขาเพราะเขามาคุยธุรกิจที่ไทย และจะพักต่ออีกสักอาทิตย์ ฉันแค่เอาภาพมาอวดแกเฉยๆ หล่อไหมแก

ปลายฝน : หล่อมาก แล้วแกติดต่อเด็กให้เขาได้รึยัง

เอมมี่ : แกอยากเป็นเด็กเสี่ยเหรอย่ะ ยัยปลายถามแบบนี้

ปลายฝน : ถ้าใช่จะได้ไหมล่ะ

หวาน : เอ้ยอย่าพูดเป็นเล่น เพราะมันไม่ใช่เล่นๆ นะเว้ย

ปลายฝน : 555 พวกแกก็

เอมมี่ : ไม่ต้องมาหัวเราะกลบเกลื่อนพูดความจริงมา

ปลายฝน : ฉันชอบเขา ชอบมาก ชายในฝันฉันเลยอ่ะ ถ้าฉันอยากทำงานนี้พวกแกจะว่าฉันไหม เกิดมาชาตินี้ได้นอนกับหนุ่มในฝันสักครั้งฉันคงตายตาหลับ ฮ่าๆ ๆ

หวาน : ยัยปลายฝน ฉันไม่เล่นกับแก

เอมมี่ : สงเคราะห์มันหน่อยเหอะหวาน นางอยากเสียซิง

หวาน : ฉันแค่เอารูปมาอวดไม่ได้ให้แกทำงานนี้

เธอไม่ได้อยากให้เพื่อนเป็นแบบเธอ เพราะมันไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิด ถึงจะได้เงินเยอะก็เถอะ

ปลายฝน : แกก็ แต่ฉันชอบเขาจริงๆ เอางี้ฉันขอเวลาคิดทบทวนจนถึงพรุ่งนี้เช้า แกอย่าพึ่งติดต่อใคร

หวาน : เอาจริงดิ

เอมมี่ : เอาจริง

ปลายฝน : จริง

หวาน : แกต้องคิดดีๆ นะเว้ย ฉันรู้ว่าห้ามแกไม่ได้ แต่เขาไม่ใช่คนที่จะเล่นๆได้ ถ้าบอกว่าแกจะทำแกก็ต้องทำ อนาคตแกเลยนะเว้ยความภาคภูมิใจที่แกมีมันจะไม่เหลือ

ปลายฝน : ฉันรู้ ฉันจะคิดดีๆ

หทัยรัตน์ต้องถอนหายใจให้กับเพื่อนที่ไม่รู้ยังไงที่คิดอยากจะทำงานนี้ มันเป็นความผิดของเธอใช่ไหมที่เอารูปผู้ชายคนนี้ให้เพื่อนดู