ตอนที่ 4 (1)

เมื่อน้ำฟ้าออกไปจากห้องแล้วพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ลุกมานั่งข้าง ๆ อลินชาอย่างถือวิสาสะจนอลินชาต้องรีบขยับตัวให้ห่างจากเขาตามสัญชาตญาณทันที แต่ก็ไม่ทันมือของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่เร็วกว่า เขารีบคว้าเอวคอดหญิงสาวเข้ามาแนบกายทันทีโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ลูกชายของเขามันกำลังตื่นขึ้นมาแล้ว และมันก็ทำให้เรื่องที่เขาตั้งใจจะพูดและตกลงกับอลิชานั้นเป็นอันต้องหยุดไปเมื่อความใคร่ของเขามันกำลังปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงได้เลยถ้าไม่ได้ตัวสาวน้อยหน้าหวานคนนี้ช่วยปลดปล่อยมัน และเขาก็ไม่ให้เป็นแค่ความคิดอีกต่อไปแล้ว เขาก็รีบกระชากชุดขาด ๆ ของเธอออกอีกครั้งจนไม่เหลือชิ้นดีเลยคราวนี้

“หยุด! นะ...พ่อเลี้ยงคุณจะมาทำแบบนี้กับฉันอีกไม่ได้นะ ตอนนี้ร่างกายของฉันมันเจ็บช้ำไปหมดแล้ว” อลินชาร้องห้ามเขาด้วยความตกใจและกลัวอยู่ในที

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแล้ว เขาสนใจแค่ทรวงอกที่กำลังลอยเด่นอยู่ตรงหน้าของเขามากกว่าอะไรทั้งนั้นเขารีบก้มลงไปซุกไซ้ซอกคองามระหงของหญิงสาวทันทีและค่อย ๆ เลื่อนลงมาที่ทรวงอกแรกแย้มของสาวเจ้า

“หยุดไม่ได้หรอกอลินตอนนี้ลูกชายของฉันมันต้องการเธอจนถึงขีดสุดแล้ว” เขาผละออกจากทรวงอกออกมานิดหนึ่งเพื่อที่จะได้พูดกับหญิงสาว พอพูดเสร็จเขาก็นำปากหนาของเขาเข้าครอบครองทรวงอกอีกข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างเขาก็บีบเคล้นอย่างดิบเถื่อนจนทำให้คนใต้ร่างนั้นร้องห้ามด้วยความเจ็บ

“พะ...พ่อ...เลี้ยง...อลิน...เจ็บ หยุดเถอะค่ะ”

หญิงสาวทั้งเจ็บทั้งน้อยใจที่เขาคิดแต่จะหาความสุขใส่ตัวเองโดยไม่สนใจเลยว่าเธอจะต้องการมันไหม มิหนำซ้ำยังทำกับเธอเหมือนกับผู้หญิงบริการข้างทางไร้ค่าอะไรอย่างนั้นแหละ เมื่อคิดแล้วน้ำตาลูกผู้หญิงก็ไหลออกมาเป็นทาง และยิ่งคำพูดว่า ‘นางบำเรอ’ ที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อตอนกลางวันนั้นมันยังดังก้องอยู่ในหูของหญิงสาวอยู่ตลอดเวลาจนมาถึงตอนนี้มันก็ยังดังอยู่เลย

“ฮือ...ฮือ...ฮือ...”

“อลินเธอร้องไห้ทำไม?”

เขาผละออกมาจากทรวงอกแสนสวยทันทีเมื่อร่างบางที่เขาทาบทับอยู่กำลังร้องไห้ไม่หยุดและรู้สึกว่าจะดังขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้ลูกชายของเขาที่ตื่นตัวตอนแรกนั้นมันหมดอารมณ์และกลับไปนอนสงบเงียบนิ่งอยู่ข้างในกางเกงเหมือนเดิม

“อลิน! อลิน! อลิน!” เขาเรียกอลินชาอีกครั้งเมื่อครั้งแรกที่เขาถามไปหญิงสาวไม่ตอบกลับมา และครั้งนี้มันได้ผลเมื่อเธอหันมาสบตากับเขา

“ฮือ...ฮือ...อึก...อา...ราย...คะ...พะ...เลี้ยง?” ด้วยเสียงสะอื้นจึงทำให้หญิงสาวพูดติดขัด

“อย่าบอกนะอลิน ที่ฉันถามเธอ ๆ ไม่ได้ยิน?” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์โมโหควันออกหูทันทีเมื่อหญิงสาวไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาถามเลย

“คะ...คือ...อลินขอโทษพ่อเลี้ยงจริง ๆ ที่อลินไม่ได้ยิน” ความกลัวในตัวผู้ชายตรงหน้ายิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้ตัวเธอสั่นเทาไปหมดแล้ว ยิ่งเขาพูดเสียงดังมากเท่าไร น้ำตาของหญิงสาวก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้นเท่านั้น

“ให้ตายเถอะ! เธอจะร้องไห้ทำไมอลิน?”

ที่เขาโกรธหญิงสาวนั้นไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่ที่โกรธนั้นก็เพราะหญิงสาวเอาแต่ร้องไห้และตัวสั่นไม่หายสักที เขาอยากรู้นักว่าอลินชาจะกลัวอะไรเขานักหนาเขาออกจะหล่อล่ำและแถมรวยอีกต่างหาก ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนในโคราชก็อยากเป็นผู้หญิงของเขากันทั้งนั้น แต่กับอลินชาคนนี้เขาไม่แน่ใจเลย ก็ดูสิ กว่าจะทำให้เป็นเมียได้เล่นเอาแทบเหนื่อย แต่พอเป็นเมียแล้วแทนที่จะง่าย แต่นี่อะไรยิ่งยากเข้าไปอีก

“โอ๊ย! อยากจะบ้าตายโว้ย...” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พึมพำกับตัวเองคนเดียว แต่ทำไมเขาต้องสนด้วย ก็ในเมื่อเขาต้องการและอยากได้ซะอย่าง ไหน ๆ วันนี้เขาก็หมดอารมณ์แล้ว

ชวนไอ้ไม้เมืองไปเที่ยวในเมืองดีกว่ามานั่งคิดมากเรื่องอลินชาแบบนี้ทำไมวะ!

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเขาก็ผละออกจากอลินชาเพื่อที่จะไปโทรศัพท์หาไม้เมืองเลขาฯ ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิท

“ฮัลโหล! มีอะไรวะพิพัฒน์ถึงได้โทร.มาหาฉัน?” ไม้เมืองถามปลายสายทันที ตอนนี้มันก็ไม่ใช่เวลางานแล้วเขาจึงเรียกพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เป็นกันเอง แต่ถ้าอยู่ในไร่และเวลาทำงานไม้เมืองก็จะให้ความเคารพพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ในฐานะเจ้านาย ถ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าลูกน้องในไร่เขากับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็มักจะพูดหยอกล้อกันเสมอ

“ฉันว่าจะชวนแกไปเที่ยวในเมือง ว่าแต่แกว่างไหมวะ!” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์รีบชวนไม้เมืองทันที ยิ่งได้ยินเสียงอลินชาสะอื้นยิ่งไม่อยากอยู่ในห้องให้ปวดใจ

ยิ่งอลินชาเดินออกจากห้องไปตอนโดยไม่เอ่ยเขาสักคำแบบนี้ยิ่งทำให้เขาน้อยใจเธอ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้สำคัญอะไรกับหญิงสาว อลินชาคงคิดสินะว่าเขาไม่เห็นเธอเดินออกจากห้องไป แต่ก็ยังดีที่อลินชาไม่ได้ออกไปในสภาพเปลือยแบบนั้น ก็ตอนออกไปนั้นหญิงสาวได้หยิบเสื้อคลุมของเขาใส่ออกจากห้องไปด้วย

“แกมีอะไร ถึงได้อยากออกไปเที่ยวในเมือง หรือว่าแกคิดถึงวารีคู่นอนแกคนล่าสุดวะ...” ไม้เมืองรู้ว่าตอนนี้เพื่อนกำลังอารมณ์ไม่ดีเท่าไร ก็ฟังจากน้ำเสียงแล้วคงอยากจะฆ่าเขาให้ตายเลยก็ได้ถ้าอยู่ใกล้ แต่อย่างไรก็ขอแกล้งสักนิดเถอะ เพราะวันนี้ทั้งวันไม่ได้เจอกันเลย

“พูดมาก! น่า...ฉันแค่รู้สึกเซ็ง ๆ เท่านั้นเอง ว่าแต่แกจะไปหรือไม่ไป รีบ ๆ ตอบมาเลย ถ้าแกไม่ไป ฉันจะได้ตัดสินใจง่ายขึ้นว่าจะช่วยแกเรื่องน้ำฟ้าดีไหม” เขารู้ว่าเพื่อนเขาชอบน้ำฟ้าน้องสาวของเขา ๆ จึงใช้ไม้นี้ตลอด เพื่อขู่ให้ไม้เมืองออกไปเที่ยวกับเขาทุกครั้งและครั้งนี้ก็ได้ผลอีกตามเคย

“ไป ๆ แกมาไม้นี้ตลอดเลยนะ อย่าให้มีทีฉันบ้างล่ะพิพัฒน์” รีบตกลงทันทีเมื่อเพื่อนเอ่ยถึงเรื่องเขากับน้ำฟ้าก็จะให้เขาปฏิเสธเพื่อนได้ไงล่ะ ถ้าเพื่อนเขาห้ามและขัดขวางไม่ให้เขาจีบน้ำฟ้ามีหวังเขาอดมีเมียแน่ ๆ ชาตินี้

“งั้นเจอกันที่เดิมนะ” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์รีบตัดสายทันทีเมื่อไม้เมืองตอบตกลง

อลินชากลับมาถึงเรือนพิกุลก็เอาแต่คลุกตัวอยู่ในห้องร้องไห้เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ หญิงสาวไม่คิดเลยว่าในชีวิตนี้จะได้มาเป็นนางบำเรอขัดดอกให้กับใครแต่มันก็เป็นไปแล้วแถมยังเป็นนางบำเรอให้กับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่แก่กว่าเธอเกือบรอบหนึ่ง แต่ที่หญิงสาวต้องมานอนร้องไห้เสียใจอยู่แบบนี้ก็เพราะว่าไม่อยากให้เขาเห็นเธอเป็นแค่นางบำเรอเท่านั้น ตอนนี้หัวใจดวงน้อย ๆ ของหญิงสาวมันได้ตกเป็นของเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตากันแล้ว แต่อลินชาก็ไม่เคยคิดที่จะยอมรับมันจนกระทั่งวันนี้วันที่เธอตกเป็นของเขา อลินชาไม่ได้คิดรังเกียจพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เลยที่เขาแก่ แต่กลับชื่นชมในตัวเขาด้วยซ้ำที่ดูหนุ่มกว่าวัยซะอีก

“แกมีอะไร ถึงได้ชวนฉันออกมาพิพัฒน์?” ไม้เมืองถามเพื่อนชี้ทันทีเมื่อมาถึงผับที่เขาและเพื่อนชอบมาเที่ยวกันเป็นประจำ

“อย่าถามมากความเลยไม้ ฉันแค่เบื่อ เซ็ง! เท่านั้นเองฉันว่าเราเข้าไปในผับกันดีกว่าว่ะ อย่ามัวเสียเวลาอยู่ตรงนี้เลยรีบ ๆ เข้าไปกันเถอะสาว ๆ รอเราอยู่นะเพื่อน” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พยายามปิดบังพิรุธของตัวเองเพื่อไม่ให้ไม้เมืองจับพิรุธได้ แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาคมของไม้เมืองไปได้เลย

“มีเรื่องอะไรก็บอกฉันมา เผื่อฉันช่วยได้ นายอย่ามาปิดบังฉัน นายก็รู้นิว่าฉันอ่านสายตาของนายออก” ไม้เมืองถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีก็ไม่มีสิวะ! ไม้” เขารู้ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางปิดบังไม้เมืองได้ แต่ครั้งนี้ขอไม่บอกจะดีกว่า

“ไม่บอกก็ไม่บอก แต่ถ้านายพร้อมเมื่อไรก็บอกฉันได้นะ” แล้วไม้เมืองก็เดินเข้าไปในผับ โดยไม่หันมามองพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่กำลังยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดอยู่ที่หน้าผับ กว่าพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จะรู้ตัวว่าตัวเองโดนไม้เมืองทิ้งให้ยืนอยู่หน้าผับคนเดียวก็ตอนที่วารี คู่ควงคนใหม่ล่าสุดของเขาเข้ามาทักและชวนเข้าไปข้างในผับตามคำสั่งของไม้เมืองที่สั่งให้มาเรียกเขาเข้าไปข้างใน

“พ่อเลี้ยงขา...มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ” วารีเอ่ยทักพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เสียงหวานหยดจนทำให้ทุกคนแถวนั้นหันมามองตาม ๆ กัน

“เปล่านี่วารี ว่าแต่เธอรู้ได้ไงว่าฉันมา?” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ถามวารีด้วยความสงสัย เขาจำได้ว่าเขาไม่ได้โทร.หาเธอก่อนนี่ แล้วเจ้าหล่อนรู้ได้อย่างไร

“ก็คุณไม้เมืองเป็นคนบอก และยังให้วารีมาตามพ่อเลี้ยงเข้าไปข้างในอีกค่ะ” วารีเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ผับแห่งนี้และยังรับจ๊อบส่วนตัวกับแขกที่ต้องการนอนกับหล่อนด้วย แต่ตอนนี้หล่อนจะรับบริการแค่พ่อเลี้ยงหนุ่มคนนี้คนเดียวเท่านั้น วารีหวังว่าในอนาคตจะได้เป็นนายหญิงของบ้านไร่ใจอสูรที่ใคร ๆ ก็ต่างอยากเป็นกันทั้งนั้นในโคราช และหล่อนก็ตั้งมั่นไว้แล้วว่าจะจับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ใจอสูรให้ได้

“อืม ถ้างั้นก็เข้าไปกันเถอะ” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เดินเข้าไปในผับโดยไม่สนใจคนที่ออกมาชวนเขาเลย “ไอ้ไม้เมืองจอมจุ้น ทำไมชอบยุ่งเรื่องของฉันจริง ๆ นะ”

เดินไปบ่นไปจนเดินเข้ามาในผับและมาถึงห้อง VIP ที่ทางผับจะจัดให้เขาเป็นประจำที่มาเที่ยว

“ทำอะไรอยู่ถึงได้ตามมาช้านัก ไหนว่าอยากเข้ามาไง แต่ทำไมมาช้ากว่าฉันอีก?” เมื่อเห็นพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เข้ามาเขาก็ถามทันที

“พ่อเลี้ยงขา...ทำไมเดินไม่รอวารีเลยคะ” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ยังไม่ได้เอ่ยตอบไม้เมืองก็มีเสียงของวารีดังแทรกขึ้นมาก่อน

“ก็คุณอยากเดินช้าเองนี่วารี”

“พ่อเลี้ยงชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลยนะคะ” วารีเอ่ยพร้อมกับนั่งลงข้างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ พร้อมโอบแขนของพ่อเลี้ยงไว้แน่นโดยไม่สนใจเลยว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่หล่อนกับเขาแต่ยังมีไม้เมืองที่นั่งร่วมอยู่ด้วยอีกคน แต่มีหรือคนอย่างวารีจะสนใจ ก็เจ้าหล่อนถือคติที่ว่า 'ด้านได้อายอด' ถ้ามัวแต่อายหล่อนก็อดน่ะสิ

“เอามือเธอออกจากแขนฉันเดี๋ยวนี้วารี ฉันอึดอัดและไม่ชอบด้วย” เขาสั่งให้วารีเอามือออกจากแขนเขาที่ตอนนี้หล่อนกำลังกอดไว้แน่นและลูบไล้ให้เขาเคลิ้มตามแต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะตอนนี้เขาคิดถึงร่างนุ่มนิ่มของใครคนหนึ่งที่อยู่ที่ไร่มากกว่า แต่ก็เพราะหญิงสาวอีกนั่นแหละที่ทำให้เขาหงุดหงิดจนต้องได้ออกมาเที่ยวแบบนี้

วารีงงกับคำพูดของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอามาก ๆ ที่บอกว่าไม่ชอบให้หล่อนสัมผัสและยังบอกว่าอึดอัดอีกทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนออกจะชอบด้วยซ้ำไป แต่มาวันนี้สิแค่อาทิตย์เดียวที่ไม่ได้เจอกัน พ่อเลี้ยงพิพัฒน์กลับทำยังกับหล่อนเป็นคนอื่นอย่างไรไม่รู้ อย่าบอกนะว่าเบื่อหล่อนแล้วจะเขี่ยหล่อนทิ้ง ไม่มีทาง คนอย่างวารีไม่เคยยอมใครง่าย ๆ แน่

หึหึ คิดจะทิ้งฉันเหรอพ่อเลี้ยงพิพัฒน์มันไม่ง่ายหรอกนะ

วารีบ่นนึกในใจ และยอมเอามือออกจากแขนตามที่พ่อเลี้ยงพิพัฒน์สั่งอย่างง่ายดาย ก็คนอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ไม่ชอบให้ใครขัดใจ ถ้าหล่อนขัดมีหวังถูกเขาไม่สนอีกแน่ ๆ และคืนนี้หล่อนก็จะต้องทำให้เขาไปค้างด้วยให้ได้

“ค่ะพ่อเลี้ยง”

“พิพัฒน์นายชวนฉันมาเที่ยวนะ แต่ทำไมนายถึงทำหน้าเซ็งโลกแบบนี้?” ไม้เมืองถามด้วยความอยากรู้ว่าเพื่อนของเขาเป็นอะไร และก็งงเหมือนวารีเช่นกันที่อยู่ดี ๆ ก็ปฏิเสธสัมผัสจากวารี ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนออกจะชอบและเล่นไปตามหล่อนตลอดจนทำให้เขาอดเขินแทนไม่ได้ แต่มาวันนี้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ผู้นี้กลับมาแปลก

“อย่าถามเลยไม้เมือง ฉันไม่อยากพูดถึงมัน และฉันก็อยากดื่มกับนายสองต่อสองด้วยตอนนี้ วารี ผมว่าคุณไม่ต้องมาคอยบริการผมหรอกนะคืนนี้ ไม่ต้องรอผมไปค้างคืนด้วย ผมจะกลับไปนอนที่บ้านของผม”

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ตอบไม้เมืองพร้อมกับหันมาเอ่ยไล่วารีทางอ้อม แต่มันก็ทำให้วารีอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีด้วยความไม่พอใจ หล่อนอุตส่าห์ตั้งใจไว้แล้วว่าจะชวนเขาไปค้างด้วยแต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อเขาเอ่ยปากออกมาเองว่าไม่ให้เธอบริการและจะกลับไปนอนบ้าน

“ค่ะพ่อเลี้ยง แต่ถ้าต้องการ เรียกวารีได้นะคะ” ก่อนที่หล่อนเดินออกจากห้องไปด้วยความเจ็บใจที่ถูกพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ปฏิเสธต่อหน้าของไม้เมือง

พอวารีออกไปแล้วพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็สั่งบรั่นดีมาหลายขวด จนไม้เมืองต้องรีบร้องห้ามไว้ แต่ก็อย่างว่าแหละคนอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ จนเขาต้องปล่อยให้เลยตามเลยและนั่งอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าที่เจ้าตัวจะกลับ และระหว่างที่นั่งรออยู่นั้นไม้เมืองก็ได้รู้เรื่องอะไรดี ๆ บางอย่างที่เพื่อนพ่อเลี้ยงของเขาเมาและพูดระบายออกมาอย่างไม่มีเหลือเลย โดยเฉพาะเรื่องเพื่อนพ่อเลี้ยงของเขากับอลินชา

“ไม้...นายรู้ไหมว่าที่ฉันต้องกินให้เมาแบบนี้ก็เพราะอลินคนเดียวเลยนะไม้” ตอนนี้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เมาได้ที่แล้ว ซึ่งปกติเขาเป็นคนคอแข็งแต่วันนี้กินเยอะไปกว่าปกติเลยทำให้เมาและพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ แต่ไม้เมืองก็ชอบที่จะได้รู้ความกลุ้มใจของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ปากแข็งคนนี้เช่นกัน ถ้ารอให้เพื่อนพ่อเลี้ยงของเขาบอกเองมีหวังเขาได้แก่ตายแน่

“ไม่รู้เลยพิพัฒน์ ไหนนายลองเล่าให้ฉันฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นวันนี้?” ไม้เมืองหลอกถามคนเมาไม่รู้เรื่อง

“ฮ่า ๆ ๆ ไม้เมืองนายอย่ามาหลอกถามฉันให้ยากไปหน่อยเลย ฮ่า ๆ ๆ” พูดเหมือนรู้ทันจนไม้เมืองตกใจแต่คำพูดต่อมาก็ทำให้ไม้เมืองยิ้มออกมาได้

“ถ้า...นาย...อยากรู้ ฉันก็จะบอกให้รู้ไว้เอาบุญนะไม้ และถ้านายรู้ นายก็ต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะไม้”

“ได้เลยไอ้เสือ” ไม้เมืองเออออไปกับคนเมา

“คือฉันมีเมียแล้วเว้ย!” พอเอ่ยจบเขาก็หมดสติไปทันที

“หา!”

ไม้เมืองอุทานออกมาด้วยความตกใจกับคำพูดของเพื่อนที่บอกว่ามีเมียแล้ว และเขาก็คิดว่าเขาได้ยินไม่ผิดแน่ ๆ และเมียของเพื่อนเขาจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่อลินชา ก็ตั้งแต่อลินชามาทำงานที่ไร่เพื่อนเขาก็ไม่เคยออกมาเที่ยวหญิงสักครั้ง จนกระทั่งวันนี้ที่เพื่อนเขาชวนออกมาถึงจะไม่รู้เหตุผลที่ชวนมาในตอนแรกก็ตาม แต่เมื่อไม่กี่นาทีมานี้เขาก็ได้รู้แล้วว่าเพราะอะไร สงสัยมีเรื่องผิดใจกับอลินชาแน่ ๆ

หน้าประตูห้อง VIP ของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์และไม้เมืองอยู่นั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งแอบฟัง และก็มีความอิจฉาริษยาอลินชาที่บังอาจมาแย่งพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ของหล่อนไปเพราะพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอาแต่พล่ามชื่อของอลินชา วารีอยากรู้นักว่าอีผู้หญิงหน้าด้านที่ชื่ออลินชานั้นมันเป็นใครถึงทำให้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่เคยหลงหล่อนเปลี่ยนไปแบบนี้ แถมยังทำให้เสือผู้หญิงอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่รวยที่สุดในโคราชเรียกมันว่าเมียได้เต็มปากเต็มคำ คิดแล้วก็อยากเจอหน้านัก

“อีกไม่นานเราคงได้เจอกันแน่อลินชา” วารีเอ่ยหมายมาดกับตัวเองก่อนที่จะเดินให้พ้นหน้าประตูนั้นก่อนที่คนข้างในจะออกมาเห็นเข้า