ตอนที่ 3 (2)

“หายเจ็บรึยังคนดี?”

หญิงสาวพยักหน้าตอบกลับมาซึ่งมันเป็นสัญญาณบอกให้เขารู้ว่าบุกได้เลยเต็มที่ พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ไม่รอช้ารีบเร่งสะโพกสอบเข้าหากุหลาบงามของเธอทันที จนตอนนี้โต๊ะทำงานสั่นโยกไปมาตามแรงขับเคลื่อนของเขาอย่างที่ต้องการให้มันเป็น

อลินชาไม่รู้สึกเจ็บเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้มีแต่ความเสียวซ่านที่เขาเป็นคนจุดให้เธอจนต้องร้องครวญครางออกมาเป็นระยะ ๆ อย่างไม่ขาดสาย

“อื้อ...”

“ร้องดัง ๆ อลิน” ยิ่งอลินชาร้องดังเท่าไรมันก็ยิ่งปลุกอารมณ์ดิบเขาได้มากขึ้นเท่านั้น ตอนแรกเขาคิดว่าจะไม่รุนแรงกับเธอแต่ตอนนี้คงจะไม่ได้แล้ว ยิ่งเขาเป็นพวกที่ชอบรุนแรงเสียด้วย แยกไม่ออกเลยว่าเสียงในห้องนี้เป็นเสียงอะไรกันแน่ ไหนจะเสียงของโต๊ะกระทบพื้นหรือเสียงเนื้อกระทบกัน ไม่ว่าจะเสียงอะไรมันก็ดังทั่วห้องไปหมดแล้วในเวลานี้

“พะ...พ่อ...เลี้ยง...อะ...ลิน...ไม่ไหวแล้วค่ะ...” อลินชารู้สึกเหมือนกับใกล้อะไรก็ไม่รู้เธอจึงเร่งให้พ่อเลี้ยงหนุ่มเร่งแรงขับเคลื่อนจนตอนนี้ร่างเธอกระตุกติดต่อกันหลายครั้งจนไปถึงแดนฉิมพลีอย่างสุขสมอารมณ์หมาย

เมื่อเห็นอลินชาไปถึงแดนฉิมพลีแล้วเขาก็จับเธอลงมานั่งคุกเข่าที่พื้นพรมของห้องทำงานหลังจากที่เขาส่งหญิงสาวไปถึงแดนฉิมพลีอยู่บนโต๊ะทำงานแล้ว ต่อมาก็ถึงทีเขาที่จะได้ไปยืนยังสถานที่นั้นเหมือนกันกับเธอบ้าง

อลินชาที่กำลังหลงละเลิงกับความสุขที่พ่อเลี้ยงหนุ่มมอบให้อยู่นั้นก็ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มจุดไฟพิศวาสในกายขึ้นมาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่เธอเพิ่งจะไปถึงฝั่งฝันมาไม่นานนี้เอง

“อื้อ...พะ...พ่อ...เลี้ยง...เร็วอีกค่ะ...เร็วอีก...” เธอทั้งร้องทั้งคราง

“ใกล้แล้วคนดี อีกนิดนะ ผมใกล้จะถึงแล้ว...สุดยอดไปเลยอลินของฉัน”

ตอนนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มได้ไปถึงแดนฉิมพลีแล้ว แต่เขายังรู้สึกไม่อิ่มเอมในตัวอลินชาอยู่ดี เขาก็รู้ว่าหญิงสาวยังใหม่อยู่ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ก็เจ้าลูกชายเขาไม่ยอมนอนและตอนนี้มันก็ขยายชูชันอยู่ในกุหลาบงามของเธออีกครั้งแล้ว ถ้าเขาจะขออีกสักยกจะเป็นไรไหมเนี่ย! และเขาก็ไม่รอช้าที่จะต่ออีกสักยกตามที่เขาคิด และแล้วบทรักก็ได้บรรเลงขึ้นอีกครั้งและอีกครั้งจนถึงหัวค่ำของวันนั้น

“พี่ไม้คะ พี่เห็นพี่ชายของน้ำฟ้าไหมคะ?” ตั้งแต่เช้าจนมาถึงค่ำของวันนี้น้ำฟ้ายังไม่เห็นพี่ชายสุดที่รักเลย หญิงสาวจึงต้องเดินมาถามไม้เมืองที่กำลังจะกลับบ้านพอดี ก็เวลานี้มันค่ำแล้วและทุกคนก็เลิกงานหมดแล้วแต่พี่ชายของหญิงสาวยังไม่เห็นหน้าเลยวันนี้

“ไม่เห็นจ้ะน้ำฟ้า คือวันนี้พี่ไปตรวจดูไร่องุ่นเลยไม่ได้เจอพี่ชายของน้ำฟ้า” วันนี้ไม้เมืองได้รับคำสั่งจากเพื่อนให้ไปตรวจดูคนงานที่ไร่องุ่นเขาเลยไม่ได้เจอกันกับเพื่อนทั้งวัน

“เอ้า! แล้วพี่ชายของน้ำฟ้าไปไหนกันแน่คะ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้น้ำฟ้ายังไม่เจอพี่ชายเลยหรือว่าพี่ชายน้ำฟ้าจะไปนอนกกอีนังวารีนั่นอีกแล้วคะพี่ไม้” น้ำฟ้าไม่เคยชอบเลยเวลาที่พี่ชายของเธอไปหาแม่วารีนั้น และนี้เป็นอีกเหตุผลที่น้ำฟ้าอยากมาอยู่บ้านในช่วงปิดเรียนเพราะเธออยากมาขัดขวางแม่วารีกับพี่ชายจอมเจ้าชู้ของเธอ

“น้ำฟ้าไปหาที่ห้องทำงานรึยังจ๊ะ ถ้ายังพี่ว่าน้ำฟ้าน่าจะไปดูที่ห้องทำงานก่อนนะ” ไม้เมืองแสดงความคิดตามที่สมองของตัวเองประมวลออกมา ก็ตั้งแต่เช้าวันนี้เขาก็ยังไม่เห็นอลินชาเหมือนกัน

“นั่นน่ะสินะ น้ำฟ้าลืมไปได้ยังไง งั้นน้ำฟ้าไปก่อนนะคะ พี่ไม้กลับบ้านเถอะค่ะและเดินทางดี ๆ นะคะ พรุ่งนี้เจอกันจ้าพี่ไม้” น้ำฟ้าเอ่ยลาไม้เมืองและอวยพรให้ไม้เมืองก่อนที่จะหันหลังกลับเข้าไปในบ้านทันที หญิงสาวจึงไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มเปี่ยมสุขของไม้เมืองในเวลานี้

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ตอนนี้น้ำฟ้ากำลังยืนเคาะประตูที่ห้องทำงานของพี่ชายตัวเองอยู่ แต่หญิงสาวเคาะตั้งนานแล้วก็ไม่เห็นมีคนมาเปิดประตูให้เลย น้ำฟ้าจึงคิดที่จะเปิดเข้าไปดูข้างใน แต่ก็เปิดเข้าไปไม่ได้เพราะห้องมันล็อกมาจากข้างในหญิงสาวจึงเพิ่มแรงเคาะประตูให้แรงขึ้นจนทำให้ร่างสองร่างที่นอนกกกอดกันกลมอยู่ที่พื้นพรมในห้องรู้สึกตัว

“อื้อ! ใครวะ! มารบกวนเวลาคนจะหลับจะนอน” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่รู้สึกตัวก่อนอลินชาพึมพำออกมาด้วยความรำคาญเสียงที่ดังอยู่หน้าห้อง

“พี่ชายอยู่ในห้องทำงานรึเปล่าคะ?” น้ำฟ้าร้องตะโกนถามเข้ามาในห้องทำงานหลาย ๆ ครั้งติดต่อกันจนทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มได้สติ

“เฮ้ย! ซวยแล้วกู...ถ้าหากยัยน้องมาเห็นมีหวังโดนดีแน่เลยกู” เขาสบถออกมาด้วยความลืมตัว พร้อมกับปลุกคนในอ้อมกอดให้ตื่นขึ้นมาแต่งตัวและไปซ่อน “อลิน ๆ ๆ ตื่นได้แล้ว”

เขาเขย่าอลินชาแรงเท่าไรอลินชาก็ไม่รู้สึกตัวจนเขาต้องเก็บเสื้อผ้าของหญิงสาวที่เขาฉีกขาดไปก่อนหน้านั้นมาใส่ให้เธอ แล้วนำหญิงสาวไปนั่งผิงที่ข้างตู้หนังสือเพื่อที่น้องสาวของเขาจะได้ไม่สังเกตเห็นเธอในสภาพนี้ เมื่อคิดว่าจัดการกับอลินชาเรียบร้อยแล้ว เขาจึงหันมาจัดการกับตัวเองพอคิดว่าเรียบร้อยดูไม่มีพิรุธแล้วเขาจึงเดินไปเปิดประตูให้น้องสาวของเขาเข้ามา

“มีอะไรน้ำฟ้า ถึงได้มาเคาะห้องทำงานพี่ซะดังเลย?”

“ทำไมเปิดช้าจังคะ? น้ำฟ้ามาเคาะตั้งนานแล้วด้วยแต่พี่ชายก็ไม่มาเปิดสักทีจนน้ำฟ้าคิดว่าไม่มีคนอยู่ซะแล้ว” พอเห็นพี่ชายโผล่หน้าออกมาหญิงก็ซักทันที

“คือพี่เข้าห้องน้ำอยู่จ้ะ เลยมาเปิดให้ช้า ว่าแต่ว่าน้ำฟ้ามาหาพี่มีอะไรรึเปล่า?” กว่าเขาจะคิดหาคำโกหกน้องสาวได้ก็นานอยู่เอาการ

“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่น้ำฟ้าไม่เห็นพี่ทั้งวันเลยคิดถึง ว่าแต่พี่ชายจะไม่ชวนน้องเข้าไปคุยในห้องทำงานหน่อยเหรอคะ?” น้ำฟ้ารอให้พี่ชายชวนเข้าไปคุยกันในห้องทำงานตั้งแต่ทีแรกที่คุยกัน แต่รอแล้วพี่ชายเธอก็ไม่ชวนสักที จนต้องได้เอ่ยปากขอเข้าไปเอง

“พี่ลืมไปเลย งั้นก็เข้ามาเลย ว่าแต่เราเถอะคิดถึงพี่จริงรึเปล่า หรือว่าที่ตามหาพี่แบบนี้เพราะกลัวว่าพี่จะไปหาวารีในเมืองใช่ไหม?” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พูดไปมองไปทางที่เขาพาอลินชาไปซ่อนอยู่ด้วยความกังวลว่าน้องสาวจะรู้ และอีกอย่างเขาก็รู้ทันน้องสาวของเขาดีว่าไม่ชอบให้เขาไปยุ่งกับวารีเท่าไร จึงได้คอยตามหาเขาแบบนี้ทุกวันตั้งแต่ปิดเรียนกลับมาอยู่บ้านครั้งนี้

“แฮะ ๆ พี่ชายรู้ทันน้ำฟ้าอีกแล้วนะ ว่าแต่พี่ชายมองอะไรคะถึงได้ชอบมองไปทางนั้นบ่อยนัก หรือว่าซ่อนอะไรไว้?” เพราะตั้งแต่ที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของพี่ชายเธอ ๆ ก็สังเกตเห็นพิรุธของพี่ชายเธอก่อนที่จะเดินมานั่งที่โซฟา และตอนที่เดินผ่านโต๊ะทำงานของอลินชาหญิงสาวก็สังเกตเห็นว่าของที่โต๊ะทำงานของอลินชาหล่นกระจัดกระจายทั่วพื้นไปหมด แสดงว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ และเธอต้องรู้ให้ได้

“มะ...ไม่...มี...นี่...จ๊ะ...” ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นนักโทษทำผิดมาอย่างไรไม่รู้ ก็ตอนนี้น้องสาวของเขาจ้องเขาไม่กะพริบตาเลย และยังมองไปทางที่เขาซ่อนอลินชาไว้อีกเขาล่ะยิ่งกลัวว่าอลินชาจะตื่นขึ้นมาตอนนี้จริง ๆ

ถ้าตื่นขึ้นมามีหวังความลับแตกแน่ ๆ ไอ้พิพัฒน์เอ๊ย...

“พี่พูดแบบนี้แสดงว่ามีแน่ ๆ และพี่ก็นั่งลงได้แล้วน้ำฟ้าปวดคอแล้วนะ จะให้น้ำฟ้าแหงนหน้าคุยกับพี่แบบนี้ไปอีกนานเท่าไร”

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์รีบนั่งลงตามที่น้องสาวบอกทันที ยิ่งพ่อเลี้ยงพิพัฒน์พูดมากเท่าไรพิรุธก็ยิ่งมีเยอะมากขึ้นเท่านั้น จนน้ำฟ้าเริ่มจะจับใจความได้แล้ว

“ไม่มี!"

“พี่ตอบเสียงสูงแบบนี้แสดงว่าต้องมี” น้ำฟ้าไม่ล้มเลิกที่จะซักพี่ชายของตัวเอง “แล้วอลินเพื่อนน้ำฟ้ากลับเรือนพิกุลแล้วเหรอคะ น้ำฟ้าถึงไม่เห็นเลย?” น้ำฟ้าเรียกอลินชาแบบสนิทสนม ก็ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วที่อลินชาเข้ามาอยู่หญิงสาวและอลินชาได้พูดคุยถูกคอกันแถมยังอายุเท่ากันจึงทำให้ทั้งสองสาวเป็นเพื่อนสนิทกันได้ไม่ยาก

“กลับไปตั้งแต่บ่ายแล้วจ้ะ น้ำฟ้า พี่ว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่านี่มันก็ค่ำแล้วนะ” พร้อมกับยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง

“น้ำฟ้ายังไม่หิวเลยค่ะ น้ำฟ้าว่าเรานั่งคุยกันสักพักก่อนนะคะ” ยิ่งเห็นพิรุธของพี่ชายมากขึ้นเท่าไรน้ำฟ้าก็ยิ่งอยากอยู่ในห้องนี้ให้นานขึ้น “ว่าแต่ทำไมห้องทำงานพี่เละแบบนี้ และโต๊ะทำงานของอลินด้วยทำไมของบนโต๊ะหล่นอยู่เต็มพื้นห้องไปหมด ทำยังกับมีสงครามเกิดขึ้นก่อนที่น้ำฟ้าจะมายังไงยังงั้นแหละ?”

“กะ...ก็...พี่อารมณ์ไม่ดีเลยทำลายข้าวของเละแบบที่น้ำฟ้าเห็นไง” ยิ่งพูดยิ่งมีพิรุธจนเขาอยากจะหายตัวไปจากห้องทำงานแล้วในตอนนี้ และถ้าไม่พูดเลยก็จะยิ่งมีพิรุธเข้าไปใหญ่ เขาจึงจำต้องตอบคำถามน้องสาวของเขาไป

“ถ้างั้นน้ำฟ้าไม่ถามพี่แล้ว น้ำฟ้าไปเอาหนังสือที่ตู้หนังสือมาอ่านดีกว่า” น้ำฟ้ากำลังจะลุกเดินไปที่ตู้หนังสือที่พี่ชายเธอชอบมองตลอดเวลาที่คุยกัน แต่ก็ยังไม่ทันเดินไปถึง หญิงสาวก็รู้สึกถึงแรงกระชากที่แขนซะก่อน

“น้ำฟ้าเดี๋ยวพี่ไปเอาให้” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์รีบกระชากแขนของน้ำฟ้าอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ว่าน้ำฟ้าจะไปที่ตู้หนังสือเขาจึงรับอาสาจะไปเอาให้

“พี่จะรู้ได้ไงว่าน้ำฟ้าจะอ่านเล่มไหน? และพี่ก็ปล่อยแขนน้ำฟ้าได้แล้ว น้ำฟ้าเจ็บ” ดูสิ ทำถึงขนาดนี้แสดงว่าต้องมีอะไรที่ตู้หนังสือแน่ ๆ

“พี่ขอโทษน้ำฟ้า” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ยอมปล่อยมือออกจากแขนน้ำฟ้า แต่ก็ยังยืนขวางทางน้ำฟ้ากลัวว่าน้องสาวจะเดินไปที่ตู้หนังสือ

“ทำไมพี่ไม่หลบไปคะ ก็น้ำฟ้าบอกแล้วไงว่าจะไปเอาหนังสือมาอ่านเล่น”

“อย่าอ่านเลยน้ำฟ้า หนังสือพี่มีแต่หนังสือโบราณ” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พยายามหาเหตุผลมาขัดขวางไม่ให้น้องสาวของตัวเองไปที่ตู้หนังสือ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่นอนซ่อนอยู่ที่ข้างตู้หนังสือนั้นกำลังจะตื่นขึ้นมาสร้างความวุ่นวายให้กับเขาในไม่ช้านี้

“แต่น้ำฟ้าจะอ่าน...” น้ำฟ้าพูดยังไม่ทันจบประโยคดีแท้ ๆ ก็มีเสียงของคนที่ถูกนำไปซ่อนข้างตู้หนังสือดังขึ้นมาเสียก่อน

“ช่วยด้วยค่ะ ๆ ตุ๊กแก ฮือ...ฮือ...ฮือ...”

อลินชาตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง พอตื่นมาก็เจอตุ๊กแกหญิงสาวเลยร้องขอความช่วยเหลือด้วยความหวาดกลัว

“ชะ...ช่วย...ฉันด้วยค่ะใครก็ได้ช่วยฉันที” เธอร้องออกมาอีกครั้งด้วยความกลัว

น้ำฟ้าไม่รอให้ความสงสัยของตัวเองต้องรอนานหญิงสาวก็รีบผลักพี่ชายออกให้พ้นทางเพื่อที่จะเดินไปดูว่าเสียงที่ดังออกมาจากทางตู้หนังสือนั้นเป็นเสียงของใครกันแน่ พอมาถึงตู้หนังสือและเดินไปดูข้างตู้หนังสือหญิงสาวก็เห็นสภาพของอลินชาที่นั่งกอดเข่าตัวสั่นน้ำตานองหน้าไปหมด และยังเสื้อผ้าที่อลินชา เพื่อนใหม่ของเธอใส่อยู่ในตอนนี้มันแทบจะดูไม่ได้เลย

“ซวยแล้วกู!” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์สบถออกมาด้วยความลืมตัวเมื่อเดินตามน้องสาวมาที่ตู้หนังสือ

“ฮือ...ฮือ...ฮือ...ช่วยอลินด้วยน้ำฟ้า อลินกลัว ฮือ...ฮือ...ฮือ...” เมื่อเห็นน้ำฟ้าอลินชาก็โผล่เข้ากอดน้ำฟ้าทันทีจนลืมคิดไปว่าน้ำฟ้าจะรู้เรื่องที่เธอโดนพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ข่มเหงเอา

“ขวัญเอ๋ยขวัญมาอลิน อย่ากลัวเลยน้ำฟ้ามาช่วยแล้ว” น้ำฟ้ากอดปลอบอลินชาด้วยความรู้สึกผิดแทนพี่ชายที่ทำแบบนี้กับอลินชา และน้ำฟ้าก็ไม่ลืมที่จะหันมาคาดโทษพี่ชายตัวดีของตัวเอง เพราะแค่สภาพของอลินชาแค่นี้เธอก็พอจะเดาออกแล้วว่าเรื่องมันเป็นอย่างไรก่อนที่จะประคองอลินชาไปนั่งที่โซฟาที่เธอนั่งอยู่ก่อนหน้านี้

“น้ำฟ้าช่วยพาอลินออกไปจากที่นี่และไร่นี้ที ฮือ...ฮือ...ฮือ...”

เมื่อมานั่งที่โซฟาอลินชาก็เอ่ยขอให้น้ำฟ้าช่วยเธอและตอนนี้น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเรื่อย ๆ เหมือนกับสายน้ำที่ไหลไม่หยุด จนทำให้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่เห็นอลินชาในตอนนี้พูดไม่ออกเลย ยิ่งเห็นน้ำตาของอลินชาเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บตรงกลางใจมากขึ้นเท่านั้น

“ได้อลิน เดี๋ยวน้ำฟ้าจะพากลับบ้านเอง แต่ก่อนที่จะไป น้ำฟ้าว่าอลินน่าจะเปลี่ยนชุดก่อนนะ อีกอย่างตอนนี้มันก็มืดค่ำแล้วด้วย แต่ถึงจะมืดค่ำยังไง น้ำฟ้าก็จะให้ลุงชมพาน้ำฟ้าไปส่งอลินที่บ้านอยู่ดี” น้ำฟ้าอยากจะฆ่าพี่ชายของตัวเองนักที่ทำให้อลินชาเจ็บช้ำไปหมดทั้งร่างกาย ยิ่งรอยฟกช้ำบริเวณซอกคอของอลินชานั้นมันยิ่งทำให้เธอโกรธพี่ชายของเธอมากขึ้นกว่าเดิม

“ไม่! พี่ไม่ให้น้ำฟ้าพาอลินกลับบ้าน เพราะอลินยังใช้หนี้พี่ไม่หมดเลย” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ตวาดออกมาเสียงดังจนทำให้น้ำฟ้ารู้สึกกลัวพี่ชายของตัวเองขึ้นมาอีกคน ส่วนอลินชานั้นเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดไม่จาอะไรเลย

“พี่อย่ามาตวาดใส่น้ำฟ้าแบบนี้นะ น้ำฟ้าไม่ชอบ” ถึงจะรู้สึกกลัวอยู่บ้างแต่น้ำฟ้าก็อยากจะเอาชนะอยู่ดีจึงทำใจดีสู้เสือตวาดกลับ

“น้ำฟ้าพี่ว่าเราออกไปจากห้องทำงานพี่ได้แล้ว พี่มีเรื่องจะคุยกับอลินสองต่อสอง”

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอ่ยปากไล่น้ำฟ้าออกจากห้องไปแบบที่น้ำฟ้าไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าพี่ชายของตัวเองจะกล้าไล่ตัวเองแบบนี้ เพราะทุกครั้งพี่ชายเธอมักจะตามใจเธอและเอาใจเธอเสมอ แต่พอมาตอนนี้สิเปลี่ยนไปยังกับคนละคนเลย แต่ถ้าการเปลี่ยนไปในครั้งนี้ของพี่ชายมันเกิดจากความรักหญิงสาวก็จะดีใจมาก โดยเฉพาะผู้หญิงที่พี่ชายเธอรักนั้นเป็นอลินชาด้วยแล้วเธอยิ่งดีใจใหญ่เลย

“น้ำฟ้าจะไปก็ได้ แต่พี่ต้องสัญญานะว่าจะไม่ทำร้ายอลิน” เอ่ยเสร็จน้ำฟ้าก็ผละออกจากอลินชาเพื่อที่จะเดินออกไปจากห้องตามที่พี่ชายเธอไล่ แต่น้ำฟ้าก็ยังไปไม่ถึงประตู อลินชาก็ร้องเรียกเธอไว้ก่อน

“น้ำฟ้า! อลินขอบคุณน้ำฟ้านะ ไม่ต้องห่วงอลินนะ อลินดูแลตัวเองได้” อลินชารู้แล้วว่าเธอควรจะเข้มแข็ง ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เธอจะถือว่ามันเป็นฝันร้ายในชีวิตที่เผอิญฝันถึงเท่านั้น

น้ำฟ้าหันมาส่งยิ้มหวานให้กับอลินชาด้วยความนับถือที่เห็นอลินชากลับมาเข้มแข็งขึ้นเพียงแค่เวลาไม่นานเท่านั้น

“จ้ะ...อลิน” แล้วน้ำฟ้าก็เดินหายลับออกไปจากห้อง