ตอนที่ 4 (2)

“ทำไมฉันต้องมาคอยช่วยนายด้วยไอ้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เพื่อนยากของฉัน ฉันเพิ่งรู้นะว่าแกรักอลินชามากมายถึงขนาดนี้ แต่มันก็แปลกอยู่ดีที่แกจะรักใครเป็นเพราะคนอย่างแกมันมั่วเอาไม่เลือก แต่พอมาวันนี้แกกลับบอกฉันว่าแกมีเมีย ถ้าแกไม่เมา ฉันก็คงไม่รู้เลยสิน่า! และพรุ่งนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าแกไปปิ๊งกับน้องอลินตอนไหนให้ได้เลยไอ้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์...หึหึ ทีนี้ก็ถึงทีฉันแล้วที่จะเอาคืนแก ฮ่า ๆ ๆ แกเมาหัวราน้ำแบบนี้เขาไม่เรียกว่ารักก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรแล้วเพื่อนเอ๋ย...”

ไม้เมืองบ่นขณะที่แบกพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ออกมาจากผับเพื่อที่จะไปที่รถของตัวเอง พอมาถึงรถและจัดการเอาคนเมาไม่รู้เรื่องขึ้นรถแล้วเขาก็รีบขึ้นไปที่นั่งของคนขับเหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปที่บ้านไร่ใจอสูรทันที ตอนนี้มันจะเที่ยงคืนแล้วและเขาเริ่มจะง่วงแล้วด้วยตอนนี้ แถมพรุ่งนี้ต้องไปทำงานเป็นเลขาฯ ของเพื่อนอีก เวลาผ่านไปไม่นานไม้เมืองก็พาพ่อเลี้ยงพิพัฒน์มาถึงไร่และให้ลุงชมมาช่วยพยุงพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ขึ้นไปบนห้องช่วยเขา

“พ่อเลี้ยงทำไมเมาหัวราน้ำแบบนี้ครับ?” ลุงชมถามด้วยความอยากรู้ ปกติพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ของเขาไม่เคยเมาหัวราน้ำแบบนี้เลย

“อกหักมั้งครับลุงชม” ไม้เมืองพูดติดตลกให้คนแก่อย่างลุงชมตกใจเล่น

“หา! เป็นบุญของลุงเลยนะคุณไม้ที่ได้รู้ว่าพ่อเลี้ยงของลุงอกหัก ฮ่า ๆ ๆ ๆ ว่าแต่ไม่ได้ล้อลุงเล่นใช่ไหมคุณไม้?”

“ฮ่า ๆ ๆ ผมพูดเล่นครับลุง ลุงก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงของลุงเป็นยังไงและรักใครเป็นที่ไหน แต่ยกเว้นคนหนึ่ง” ไอ้คำว่ายกเว้นนั้นไม้เมืองพูดให้ตัวเองได้ยินคนเดียว

“ฮ่า ๆ ๆ ลุงก็ลืมไปเลยครับว่าพ่อเลี้ยงของลุงเสือผู้หญิงรักใครไม่เป็น ฮ่า ๆ ๆ”

“พ่อเลี้ยงของลุงตัวใหญ่ยังกับยักษ์เลยนะครับ ตอนที่ผมแบกมาขึ้นรถนะครับทำเอาหลังผมแทบหักไปเลย แต่ยังไงก็ขอบคุณลุงชมนะครับที่ช่วยผมพาเพื่อนที่เป็นทั้งเจ้านายปากแข็งของผมขึ้นมานอน ผมขอตัวกลับเลยนะครับ” พอพาพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ขึ้นมานอนบนห้องเรียบร้อยแล้วไม้เมืองก็เอ่ยคำลากับลุงชมพร้อมกับยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าก่อนที่จะเดินออกจากห้องพ่อเลี้ยงพิพัฒน์และลุงชมก็เดินตามออกมาอีกคน แต่พอเดินผ่านหน้าห้องของน้ำฟ้า ไม้เมืองก็ได้ยินเสียงของเจ้าของห้องร้องเรียกเข้าพอดี

“พี่ไม้มีอะไรคะ?” น้ำฟ้าที่ได้ยินเสียงคนคุยกัน หญิงสาวเลยกะว่าจะเปิดประตูออกมาดูว่าเป็นใคร แต่พอเปิดออกมาก็เห็นไม้เมืองที่กำลังจะเดินผ่านไปเธอเลยร้องเรียกถาม

“ไม่มีอะไรจ้ะ แค่พี่ชายเราเมาไม่ได้สติเท่านั้นเอง” ไม้เมืองหันมาส่งยิ้มให้สาวเจ้าและเอ่ยตอบไปตามความจริง

“ตายแล้ว! พี่ไม้ แล้วมีคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่ชายยังคะ?” เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพี่ชายของตัวเอง

“ทำเป็นตกใจไปได้น้ำฟ้า ลุงชมเขาเป็นคนเปลี่ยนให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่มีอะไรจะถามพี่แล้วพี่กลับก่อนนะ” ไม้เมืองล่ะอดเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้านี้ไม่ได้จริง ๆ ดูตอนนี้สิใส่ชุดนอนลายการ์ตูนสีชมพูเหมือนเด็กน้อยเลย สงสัยเขาคงจะกินแห้วแล้วคราวนี้ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยเห็นพิรุธของสาวน้อยที่แปลกไปเลย มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่คิดไปเอง แต่อย่างไรเขาก็ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่

“ค่ะพี่ไม้ ถ้างั้นขับรถดี ๆ นะคะ เดี๋ยวน้ำฟ้าจะไปดูพี่ชายน้ำฟ้าสักหน่อยค่ะ” แล้วหญิงสาวก็เดินไปที่ห้องนอนของพี่ชายตัวเองแบบไม่หันกลับมามองคนที่ยืนคุยเมื่อกี้เลยว่าตอนนี้เขาน้อยใจขนาดไหนที่เธอทำเหมือนเขาเป็นพี่ชายอีกคน ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้อยากเป็นมันแค่นั้น เพียงน้ำฟ้าคิดจะหันมามองเขาสักนิดก็คงดีสินะ แต่นี่เขายืนรอให้สาวน้อยหันมามองเขาก็ไม่หันมาสักที จนตอนนี้หญิงสาวได้เดินหายลับเข้าไปในห้องของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ เมื่อลับร่างน้ำฟ้าแล้วไม้เมืองก็หันหลังเดินจากไปเช่นกัน และก่อนที่จะเดินลงบันไดไปนั้น ไม้เมืองก็ไม่ลืมที่จะหันมามองด้านหลังของตัวเองก่อนที่จะเดินไปอีกครั้ง

พอไม้เมืองเดินพ้นลงบันไดไปเรียบร้อยแล้วน้ำฟ้าที่แอบยืนมองไม้เมืองที่ประตูของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็เดินออกมาทันที หญิงสาวโกหกว่าจะไปดูพี่ชาย อันที่จริงน้ำฟ้าก็เริ่มจะหวั่นไหวไปกับคำหวานของไม้เมืองนานแล้ว แต่โชคดีที่เจ้าตัวเป็นคนปิดพิรุธเก่งเลยทำให้ทุกคนดูไม่ออกว่าเธอนั้นเริ่มจะมีใจให้ไม้เมืองแล้ว

เช้าวันต่อมา พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ตื่นนอนด้วยอาการวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย และกว่าที่เขาจะหายก็เล่นเอานอนโทรมอยู่ที่เตียงนานหลายนาทีอยู่เช่นกัน

“เมื่อคืนเราเมาไม่รู้เรื่องเลยเหรอวะ!” เขาบ่นกับตัวเองอยู่คนเดียวในห้องก่อนที่จะลุกจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อที่จะได้อาบน้ำให้หายมึน

ไม่นานนักเขาก็อาบน้ำเสร็จแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แล้วเขาก็เพิ่งจะคิดได้ว่าเขามีนัดคุยงานกับไม้เมืองที่ห้องทำงาน เขาก็ไม่รอช้ารีบไปที่ห้องทำงานทันที แต่พอไปถึงเขากับเจอภาพบาดตาบาดใจตอนที่อลินชาให้ไม้เมืองดูฝุ่นที่ตาให้พอดี และตรงมุมที่เขาเห็นนั้นมันเหมือนกับว่าสองคนนั้นกำลังจูบกันอยู่ และปากเขาก็เร็วเท่าความคิด

“หน้าไม่อาย!” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอ่ยว่าคนทั้งสองที่ไม่รู้เรื่องกับคำที่เขากล่าวหาเลยแม้แต่น้อย เขาอยากซัดหน้าเพื่อนรักอย่างไม้เมืองจริง ๆ ที่บังอาจมายุ่งกับคนที่เป็นเมียเขาแล้ว

“พ่อเลี้ยงว่าใครคะ?” อลินชาก็ไม่รอช้าที่จะถามกลับว่าเขาหมายถึงใคร

“หึหึ ฉันพูดขนาดนี้แล้วเธอยังไม่รู้อีกเหรออลิน ว่าฉันว่าใคร” เขาเดินเข้าไปกระชากหญิงสาวให้ออกมาห่างจากไม้เมืองด้วยความโกรธ “ไม้นายอยากไปไหนก็ไป ส่วนเรื่องงานเราค่อยคุยกันพรุ่งนี้” พร้อมกับเอ่ยปากไล่ไม้เมืองไปให้พ้นตาก่อนที่เขาจะซัดหน้าของไม้เมืองให้เป็นแผล

“อะไรของแกวะพิพัฒน์?” ไม้เมืองถามด้วยความลืมตัวว่าตอนนี้มันคือเวลางาน ไม่ใช่เวลาส่วนตัวที่จะมาพูดจาตีสนิทกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ได้

“ไม้ นายออกไปเลย ถ้ายังอยากทำงานที่นี่ต่อ” อารมณ์หึงหวงของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์มันกำลังพุ่งปรี๊ดแล้วในตอนนี้ ถ้าไม้เมืองยังไม่ออกไปมีหวังเขาได้ไล่ออกแน่ ๆ

“ไปก็ได้ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องขู่กันเลย” แล้วไม้เมืองก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องไปโดยพลัน

หลังจากไม้เมืองออกไปแล้วพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็หันมาเอาความกับอลินชาบ้างเมื่อเหลือกันสองต่อสองแล้ว

“เธอคิดจะคบชู้กับเลขาฯ ฉันเหรออลิน?” เขาถามอลินชาพร้อมกับผลักเธอนั่งลงโซฟาตัวเดิมที่เขาเป็นคนกระชากเธอขึ้นมา

“ชู้ยังไงคะ อลินไม่เห็นเข้าใจเลย” อลินชารู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่หญิงสาวก็อยากจะยั่วให้เขาโกรธเธอบ้าง ให้รู้ไปว่าอลินชาที่เรียบร้อยผ้าพับไว้คนนั้นจะไม่มีอีกแล้ว เพราะเขาเป็นคนทำให้เธอเป็นแบบนี้เอง

“อลินชา!” เขาสบถออกมาด้วยความโมโห

“เธออยากให้ฉันอธิบายเป็นภาษาพูดหรือภาษากายอลินว่าเธอเป็นของใคร” ทำไมอลินชาต้องพูดยั่วให้เขาหึงเธอด้วย

แล้วฉันจะไปหึงเธอทำไมวะ! ก็ในเมื่อเธอเป็นแค่นางบำเรอขัดดอกเท่านั้นเอง แต่ถ้าหึงเธอแบบนี้แสดงว่าฉันก็รักเธอน่ะสิ ไม่! ประโยคต่อมาเขาบ่นในใจ

“อย่านะพ่อเลี้ยง อย่าคิดจะทำแบบนั้นกับอลินอีก อลินเกลียดพ่อเลี้ยงและขยะแขยงพ่อเลี้ยงเป็นที่สุด!” อลินชาเก่งเสมอเรื่องราดน้ำมันลงบนกองไฟ และครั้งนี้ก็ราดได้แสบถึงใจจนพ่อเลี้ยงพิพัฒน์หน้าถอดสีไปเลย

“หึหึ เกลียดฉันเหรออลิน แต่จำใส่หัวเธอไว้นะอลินว่าฉันไม่แคร์ อย่างไร ๆ เธอก็ต้องเป็นนางบำเรอขัดดอกของฉันอีกนาน” ถึงจะรู้สึกเจ็บกับน้ำคำของอลินชามากมายเท่าไรแต่เขาก็ไม่มีวันแสดงให้หญิงสาวรู้ความในใจที่เขากำลังสับสนอยู่ตอนนี้แน่

“อลินลืมไปว่าอลินยังใช้หนี้ไม่หมด อลินเลยไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธพ่อเลี้ยงเลยใช่ไหมคะ?” อลินชาแอบน้อยใจในคำพูดเขานิด ๆ แต่ก็ยังพยายามตีสีหน้าให้เป็นปกติดั่งเดิม

“ดี! หัดสำนึกและจำใส่หัวเธอไว้เลยนะอลิน ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร จำไว้ด้วยว่าอย่าอ่อยไม้เมืองอีกเพราะฉันไม่อยากให้ใครมาใช้ของร่วมกับฉัน และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะยุ่งกับผู้ชายคนไหนนอกจากฉันคนเดียวเท่านั้น แต่ถ้าวันไหนเธอใช้หนี้หมดและฉันเบื่อเธอ ๆ อยากทำอะไรก็ตามสบายเลยเพราะฉันจะไม่ยุ่งกับเธอแล้วในตอนนั้น และคืนนี้ก็อย่าเพิ่งรีบนอนล่ะฉันจะไปนอนด้วย และอาบน้ำให้ฉันด้วย” เขาไม่อยากจะบังคับและสั่งหญิงสาว แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้มีหรืออลินชาจะทำตาม ถึงจะรู้จักกันไม่นานเขาก็พอจะดูออกว่าหญิงสาวเป็นคนดื้อขนาดไหน

“ค่ะพ่อเลี้ยง” อลินชาอยากจะร้องไห้ออกมานักแต่ก็กลัวเสียหน้า หญิงสาวจึงได้แต่เสมองไปทางอื่นแทนหน้าพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ “แล้ววันนี้มีงานอะไรให้ฉันทำไหมคะพ่อเลี้ยง ถ้าไม่มีฉันขอออกไปเยี่ยมคุณพ่อที่บ้านนะคะ” อลินชาอยากกลับบ้านไปซบอกของพ่อเธอเป็นที่สุด เพื่อที่จะได้เลิกคิดเรื่องของพ่อเลี้ยงคนนี้ให้รกสมอง ขนาดเมื่อคืนเธอยังคิดทั้งคืนจนเกือบรุ่งเช้า อีกอย่างหญิงสาวก็คิดว่าจะไปซื้อยาคุมมากินด้วย หญิงสาวกลัวเหลือเกินว่าจะท้องกับเขาก็ตอนที่ร่วมรักกันนั้นเขาไม่ได้ป้องกันอะไรเลย

“ได้ แต่ฉันจะไปด้วย เพราะฉันกลัวเธอไปค้างคืนที่บ้านเธอ”

“ฉันจะกลับมาก่อนค่ำแน่นอนพ่อเลี้ยง ไม่ค้างคืนแน่นอนค่ะ” ถ้าเขาไปด้วยเธอก็ไม่ได้ซื้อยาคุมน่ะสิ ไม่นะ ต้องทำอย่างไรก็ได้เพื่อไม่ให้เขาไปด้วย “พ่อเลี้ยงคะ แต่ว่าพ่อเลี้ยงยังมีงานอยู่นะคะ อลินว่าพ่อเลี้ยงไม่ต้องไปกับฉันก็ได้ค่ะ”

“ฉันไปได้ งานแค่นี้เองฉันให้ไม้ทำแทนก็ได้ อีกอย่างฉันก็อยากจะไปเจอแม่เลี้ยงเธอด้วย เพราะช่วงนี้แม่เลี้ยงของเธอหายเงียบไปเลย” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พยายามหาเหตุผลมาอ้างให้ดูสมเหตุสมผลที่สุด แต่ก็อย่างว่าแหละพูดมาอย่างไรมันก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี

“แต่...” อลินชายังพูดไม่จบเขาก็เอ่ยขัดขึ้นซะก่อน

“ไม่มีแต่อลิน ถ้าเธอยังพูดอีกก็ไม่ต้องไป” ให้มันรู้ไปว่าเขาจะทำให้เธอยอมไม่ได้เชียวหรือ

“ก็ได้ค่ะพ่อเลี้ยง งั้นเราไปกันเถอะ” อลินชายอมทำตามที่เขาต้องการ พอหญิงสาวจะลุกเดินออกไปจากห้องก็ได้ยินเสียงของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอาแต่ใจร้องเรียก

“อลินเดี๋ยวก่อน เธอจะไม่ให้รางวัลฉันหน่อยเหรอที่จะพาเธอกลับบ้าน” พร้อมกับหลับตาเอียงแก้มให้หญิงสาวหอมอย่างน่ารัก

“ให้ตายสิ!” อลินชาสบถออกมาทันทีเมื่อพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอียงแก้มมา “มันเกี่ยวกันตรงไหนคะพ่อเลี้ยง และอลินจำได้นะคะว่ายังไม่ได้ขอให้พ่อเลี้ยงพาไปเลย แล้วแบบนี้ยังจะมาให้อลินหอมแก้มให้รางวัลได้ไงคะ”

ตอนนี้ความน้อยใจที่มีต่อพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ได้หายไปหมดแล้ว ก็จะให้เธอไม่หายได้ไงก็เขาหลับตาเอียงแก้มมาแบบนี้มันช่างน่ารักจริง ๆ ในสายตาหญิงสาว ถึงตอนแรกจะไม่พอใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้อลินชาทั้งเขินทั้งอายผู้ชายตรงหน้านี้

“เร็ว ๆ หน่อยอลิน ฉันรอไม่ไหวแล้วนะ ถ้าฉันหอมเองจะไม่ใช่ที่แก้มเธอเหมือนที่ฉันให้เธอหอมแก้มฉันนะ และเธออาจจะอดกลับบ้านเลยก็ได้วันนี้” เอ่ยทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา

แหม ๆ ช่างเอาแต่ใจจริง ๆ พ่อเลี้ยงคนนี้ บทจะน่ารักก็เอาซะใจเธอละลายเลย

อลินชาบ่นอุบอิบอยู่ในใจ ก็มันเขินนี่จะให้หอมแก้มผู้ชายก่อนได้อย่างไร เธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้แบบนี้จะให้ทำได้อย่างไร แต่ถ้าไม่หอมเขาเองมีหวังไม่ได้กลับบ้านไปหาพ่อและอาจจะไม่ได้ออกจากห้องนี้นานจนกว่าเขาจะพอใจแน่ ๆ เลย

แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วหลับหูหลับตาหอมเขาไปก่อนน่าจะดีกว่าให้เขาหอมเรา

เมื่อคิดได้ดังนั้นอลินชาก็รีบยื่นจมูกเขาไปหอมแก้มสากของเขาอย่างรวดเร็วเหมือนกับสายลมพัดผ่าน ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากห้องทำงานไปด้วยความเขินอาย

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์รีบลืมตาขึ้นมาดูคนหอมแก้มของตัวเองทันที เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของหญิงสาววิ่งออกไป

“แบบนี้เขาเรียกว่าหอมตรงไหนอลิน ฉันนึกว่าลมพัดผ่านซะอีก สงสัยคืนนี้ต้องสอนกันยาวซะแล้ว หึหึ” เขาหมายมาดในใจก่อนที่จะเดินตามหญิงสาวออกไปอีกคน พอตามทัน เขาก็เห็นหญิงสาวเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นด้วยความเขินอาย

“อลิน ทำไมไม่รอฉันเลย และนี่จะยืนก้มหน้าอีกนานไหม ไปขึ้นรถได้แล้ว ไม่อยากกลับเหรอบ้าน” เขาอยากดึงหญิงสาวเข้ามากอดมาจูบนัก ถ้าไม่ติดที่ว่าลุงชมยืนอยู่ด้วย

“คะ...ค่ะ...” อลินชารีบเดินไปขึ้นรถทันที

เมื่ออลินชาไปขึ้นรถตรงฝั่งของตัวเองแล้วพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ขึ้นตรงฝั่งคนขับของตัวเองบ้าง และการไปครั้งนี้เขาไม่ให้ลุงชมขับรถให้ ด้วยตัวเขานั้นอยากมีเวลาอยู่กับอลินชาสองต่อสอง และตลอดระยะเวลาที่เดินทางไปบ้านอลินชานั้นทั้งสองคนไม่ได้พูดจาอะไรกันเลยจนกระทั่งมาถึง

“อลินถึงบ้านเธอแล้ว” เมื่อรถได้มาจอดที่หน้าบ้านของอลินชาแล้ว แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ลงรถ พ่อเลี้ยงพิพัฒน์จึงเอ่ยขึ้น

“รู้แล้วค่ะพ่อเลี้ยง อลินกำลังจะลงไปพอดีเลยแต่พ่อเลี้ยงดันมาทักก่อน พ่อเลี้ยงก็ลงไปด้วยสิคะ ไหนบอกว่าอยากเจอแม่เลี้ยงของอลิน”

“ไม่ต้องย้ำหรอกอลิน เพราะฉันอยากคุยธุระกับคุณนายสายหยุดแม่เลี้ยงของเธอแน่ แต่ต้องหลังจากที่ฉันได้เจอพ่อของเธอก่อนนะอลิน”

ไหน ๆ ก็มาแล้วขอเจอพ่อเมียสักครั้งจะเป็นไรไป พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พึมพำในใจก่อนที่จะลงจากรถและเดินตรงเข้าไปในบ้านของอลินชา ก็ตอนนี้หญิงสาวได้เข้าไปแล้ว

“อลินทำไมไม่รอฉัน?”

“อลินขอโทษค่ะพ่อเลี้ยง แต่พ่อเลี้ยงช้าเอง อลินเลยไม่อยากรอ” อลินชาหันมาพูดกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์แล้วก็เดินตรงไปยังห้องรับแขกของบ้านตัวเองต่อ

“คุณหนูของป้า...” ป้าทิพย์ที่กำลังจะเดินออกมาดูว่าใครกันมาบ้านของเจ้านายตัวเอง พอเดินออกมาดูก็เห็นคุณหนูสุดที่รักของเธอที่เดินเข้ามาในบ้านพอดี พร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดอลินชาด้วยความคิดถึง

“ป้าทิพย์...” อลินชาก็ดีใจไม่แพ้คนที่เป็นแม่บ้านเช่นกัน ทั้งสองกอดกันกลมจนลืมไปเลยว่ามีคนอีกคนที่ยืนดูพวกเขาทั้งสองอยู่ และป้าทิพย์ก็เป็นผู้ได้สติก่อนจึงผละออกจากอลินชา

“คุณหนู ใครมากับคุณหนูคะ ทำไมไม่แนะนำให้ป้ารู้จักบ้างคะ?” ตอนนี้ป้าทิพย์เอาแต่จ้องพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จนเจ้าตัวต้องหลบตา

“เดี๋ยวอลินแนะนำให้รู้จักพร้อมกับคุณพ่อเลยนะคะป้าทิพย์ ว่าแต่ว่าคุณพ่ออยู่บ้านไหมคะ ป้าช่วยไปตามคุณพ่อมาที่ห้องรับแขกของเราได้ไหมคะ ส่วนแขก อลินจะไปเอาน้ำมาต้อนรับเขาเองค่ะ ป้าไม่ต้องห่วงนะคะ” อลินชาไม่อยากแนะนำหลายรอบจึงจะแนะนำพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ครั้งเดียวให้ทุกคนได้รู้จักพร้อมกันว่าเขาเป็นเจ้านายและเจ้าหนี้ของบ้านเธอ

“ได้ค่ะคุณหนูของป้า วันนี้คุณอรัณอยู่บ้านไม่ได้ไปไหนคะ เดี๋ยวป้าไปตามให้นะคะ” ป้าทิพย์กำลังจะเดินออกไปทำตามที่ตัวเองรับปากอลินชาแต่พอขาก้าวได้ก้าวเดียว อลินชาก็ร้องเรียกอีกครั้ง

“ป้าทิพย์อย่าลืมตามคุณแม่มาด้วยนะคะ” อลินชาบอกป้าทิพย์เพิ่มเติม

“จ้ะ คุณของป้า” แล้วป้าทิพย์ก็รีบตรงไปหาอรัณและคุณนายสายหยุดทันที ก็ตอนออกมา สองสามีภรรยากำลังนั่งคุยกันอยู่ที่สวน

“พ่อเลี้ยงเชิญไปรอฉันที่ห้องรับแขกข้างหน้านะคะ เดี๋ยวฉันตามไปค่ะ” เมื่อป้าทิพย์ไปแล้วอลินชาจึงหันมาสนใจพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ต่อ

“เธอจะไปไหนอลิน?” เขาถามเธอด้วยความอยากรู้

“ฉันจะไปเอาน้ำมาให้คุณ หรือว่าคุณไม่อยากได้ ถ้างั้นฉันไม่ไปแล้ว”

“อยากได้ ถ้างั้นเธอก็ไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปรอที่ห้องรับแขกเอง ว่าแต่ห้องรับแขกอยู่ด้านหน้านี้ใช่ไหม?” พร้อมกับชี้มือไปยังห้องที่อยู่ด้านหน้าของเขา

“ค่ะ ห้องนั่นแหละ และถ้าเข้าไปแล้วก็ได้โปรดรออยู่เฉย ๆ นะคะ ห้ามหยิบจับอะไรในห้องนั้นล่ะ” หญิงสาวสั่งเขาเหมือนเป็นเด็กแล้วก็เดินไปอีกทางเพื่อไปเอาน้ำและของว่างมาให้เขาตามที่บอกไว้