ตอนที่ 1 (2)

ตอนแรกอลินชาว่าจะกลับไปห้องพักของตัวเอง แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนทิศทางไปทางที่แม่เลี้ยงของเธออยู่ เพื่อที่จะไปคุยเรื่องทำงานใช้หนี้กับแม่เลี้ยงเธอ ตอนนี้หญิงสาวคิดดีแล้วว่าจะเป็นคนไปทำงานใช้หนี้เอง

คุณนายสายหยุดนอนเล่นอยู่ในสวนกำลังจะหลับแหล่มิหลับแหล่ด้วยความสบายใจ เมื่อรู้ว่าอย่างไรอลินชาก็จะต้องมาหาเธอ และมันก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ เมื่ออลินชาได้เดินเข้ามาหาเธอในสวน

“มีอะไรอลิน ถึงได้มารบกวนเวลาพักผ่อนของฉัน?” ถามด้วยท่าทางหงุดหงิด

“อลินขอโทษคุณแม่ค่ะ แต่เรื่องที่อลินจะคุยกับคุณแม่ มันรอไม่ได้จริง ๆ ค่ะ” อลินชาเอ่ยขอโทษ พร้อมกับนั่งลงม้านั่งตรงข้ามเปลที่แม่เลี้ยงของเธอนอน

“เรื่องอะไรถึงได้รอคุยไม่ได้เลยเหรออลิน?”

“ก็เรื่องที่คุณแม่เข้าไปคุยกับอลินเมื่อตอนเช้าไงคะคุณแม่”

“เรื่องอะไรฉันไม่เห็นจะจำได้เลย” คุณนายสายหยุดเอ่ยพร้อมกับทำท่าเบื่อหน่ายเต็มทีแล้วในตอนนี้

“ก็เรื่องที่คุณแม่บอกว่าบ้านของเราจะถูกยึดถ้าอลินไม่ไปทำงานใช้หนี้ให้กับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ไงคะ”

“ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง แล้วเธอจะมาคุยกับฉันทำไม ก็ในเมื่อพ่อเธอไม่ให้เธอไปอยู่ดี” คุณนายสายหยุดแกล้งถามไปอย่างงั้นเฉย ๆ ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วเธอรู้อยู่แล้วว่าอลินชาหาทางพูดให้อรัณเปลี่ยนใจได้อยู่แล้ว

“คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องคุณพ่อหรอกค่ะ” อลินชาพูดด้วยความจริงจัง หญิงสาวรู้ว่าถ้าไปขอร้องพ่ออย่างไรก็ต้องได้ไปทำงานแน่

“แสดงว่าเธอตกลงที่จะไปทำงานที่บ้านไร่ใจอสูรของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ใช่ไหม?” คุณนายสายหยุดยิ้มแทบไม่หุบเมื่อลูกเลี้ยงเธอจะไปทำงานที่ไร่ของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์

“ค่ะ อลินจะไป” อลินชาพูดย้ำคำอีกครั้งให้คุณนายสายหยุดเชื่อในคำพูดของเธอ

“เธอคิดถูกแล้วอลินที่เธอจะไปทำงานกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์”

คุณนายสายหยุดพูดพร้อมกับกระชากอลินชาเข้ามาสวมกอดด้วยความลืมตัว ตอนนี้อะไรทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทางหมดแล้ว จะเหลือก็แต่รอให้อลินชาไปทำงานกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ไม่ว่าอลินชาจะไปทำงานอะไรที่นั่นเธอก็ไม่สนใจ เพราะตอนนี้เธอได้กำจัดลูกเลี้ยงออกไปให้พ้นทางเธอแล้ว แต่มันก็ยังแปลกใจอยู่ดีว่าทำไมพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ถึงอยากได้อลินชาไปทำงานด้วยนักหรือ...ว่า...คงไม่หรอกมั้ง ก็ในเมื่ออลินชาเพิ่งปิดเรียนกลับมาอยู่บ้านแค่สองอาทิตย์กว่า ๆ เองพ่อเลี้ยงจะเคยเห็นได้อย่างไร

“ค่ะคุณแม่ แล้วจะให้อลินไปวันไหนคะ อลินจะได้เตรียมตัวไว้?” หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกในตอนนี้ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอ้อมกอดของแม่เลี้ยงในครั้งนี้มันเป็นอ้อมกอดที่ไม่เต็มใจ แต่ก็ยังดีที่ได้รับไออุ่นแบบนี้จากแม่เลี้ยงเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันมา

“อาทิตย์หน้า” คุณนายสายหยุดพูดพร้อมกับผละออกจากอลินชาด้วยความเขินอายที่ตัวเองเผลอกอดอลินชาออกไปแบบนั้น

“ค่ะ ถ้างั้นอลินไปก่อนนะคะคุณแม่จะได้พักผ่อนต่อค่ะ”

เมื่อลับร่างของอลินชา คุณนายสายหยุดก็รีบหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของเธอขึ้นมาต่อสายไปหาพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ทันที

“ฮัลโหลพ่อเลี้ยง นี่ฉัน คุณนายสายหยุดนะคะ”

“ครับคุณนายสายหยุด มีอะไรถึงได้โทร.มาครับ?” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เลิกให้ความสนใจงานตรงหน้าทันทีเมื่อคุณนายสายหยุดโทร.หา จะไม่ให้เขาสนใจได้ไง ก็ในเมื่อเขารอโทรศัพท์จากคุณนายสายหยุดแทบทุกวัน

“ก็เรื่องที่พ่อเลี้ยงให้อิฉันทำไงคะ อิฉันจะโทร.มาบอกว่าอลินลูกเลี้ยงของฉันตกลงไปทำงานกับคุณค่ะ อาทิตย์หน้ารอเจอได้เลยค่ะ อย่าลืมที่ตกลงกันไว้นะคะ” คุณนายสายหยุดไม่ลืมที่จะพูดถึงข้อตกลงของเธอกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ คนอย่างเธอไม่มีทางที่ใครจะมาเอาเปรียบหลอกใช้เอาง่าย ๆ ได้อยู่แล้ว

เมื่อชายหนุ่มได้ฟังเพียงแค่นั้นหัวใจของเขาก็พองโตโบยบินไปหาสาวน้อยหน้าหวานแล้วในตอนนี้ ยิ่งคิดยิ่งอยากให้อาทิตย์หน้ามาถึงเร็ว ๆ

“ไม่ลืมครับ ถ้างั้นแค่นี้นะครับ ผมมีธุระ” ชายหนุ่มวางสายเสร็จก็หันมาสั่งงานใหม่ให้กับไม้เมืองไปทำให้ด่วนในตอนนี้เลยยิ่งดี อาทิตย์หน้าแล้วสินะที่เขาจะได้เจอเธอจริง ๆ “อลินชา”

“พ่อเลี้ยงมีเรื่องอะไรให้อารมณ์ดีครับ?” เลขาฯ หนุ่มมองอยู่นานแล้วตั้งแต่รับโทรศัพท์จนมาถึงตอนท้ายก่อนที่จะวางสายไปนั้นมันทำให้เขาจับพิรุธของคนเจ้าชู้ไก้แจ้ได้

“นายนี่สอดรู้สอดเห็นทุกเรื่องของฉันจริง ๆ นะไม้” เขาว่าแล้วไม้เมืองต้องจับพิรุธเขาได้ แต่เขาก็ไม่แคร์ อย่างไร ๆ สักวันไม้เมืองก็จะรู้เอง แต่จะให้เล่าให้ฟังไม่มีทาง

“ก็ผมอยากรู้นี่ครับพ่อเลี้ยง” รู้ว่าถูกเหน็บแหนมแต่ก็ไม่ยักจะสนใจ ถ้าไม่สอดรู้สอดเห็นก็ไม่ใช่ไม้เมืองเพื่อนรักของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์สิ

“นายนี่นะ...ไม้ รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้ ยังไงฉันต้องเล่าให้นายฟังอยู่แล้วแต่รอก่อนและตอนนี้ก็มีงานที่จะให้นายไปจัดการด่วนด้วยไม้” ชายหนุ่มหน่ายใจกับเลขาฯ ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทของเขาจริง ๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับตัวเขาก็จะอยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกเรื่องเลย

“แหะ ๆ พ่อเลี้ยงก็น่าจะรีบบอกไม้เมืองคนนี้เร็ว ๆ นะครับ ไม้เมืองจะได้ไม่สอดรู้ แล้วงานด่วนอะไรอีกครับ” ไม้เมืองไม่ได้สนใจกับคำพูดของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เท่าไรนัก แต่จะงานอะไรอีกถึงได้ด่วนขนาดนั้น ก็ไหนบอกว่าวันนี้มีแค่ตรวจเอกสารแค่นั้นเอง แต่ทำไมตอนนี้เพิ่มมาอีกแล้ว งงเลยทีนี้

“ครับคุณไม้เมือง ต่อไปผมพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ใจอสูร คนนี้จะรีบรายงานคุณไม้เมือง เลขาฯ คนนี้ให้เร็วกว่านี้นะครับผมจะได้ไม่ต้องมาคอยฟังคุณไม้เมืองซักอยู่แบบนี้อีกครับ” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พูดลากเสียงล้อเลียนไม้เมืองด้วยความตลก จะมีวิธีไหนบ้างที่ทำให้ไม้เมืองเชื่อฟังเขา แต่ก็อย่างว่าแหละ เพื่อนกันย่อมรู้ทันกันทุกทาง

“ครับ ถ้างั้นก็รีบ ๆ บอกมาเร็ว ๆ สิครับพ่อเลี้ยง ไม้เมืองคนนี้อยากรู้จนเต็มแก่แล้วครับ” ถึงพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จะพูดอย่างไรเขาก็ไม่สน ก็ในเมื่อตอนนี้ต่อมอยากรู้มันได้กระจายไปทั่วร่างเขาแล้ว

“ได้ ๆ ครับคุณเลขาฯ ไม้เมืองจอมสอด” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เชื่อเลยจริง ๆ ว่าไม้เมืองสอดได้ทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องอะไร เขาบอกอยู่แท้ ๆ ว่าให้รอ แต่ก็ยังซักอยู่ได้

“ขอบคุณครับที่ชมไม้เมือง ฮ่า ๆ ๆ” เอ่ยขอบคุณพร้อมกับท่าทางทะเล้นจนพ่อเลี้ยงพิพัฒน์อยากฉะให้สักดอก

“คือเรื่องของคุณนายสายหยุดที่นายอยากรู้ไงอีกอาทิตย์หน้าที่จะถึงนี้ นายก็จะได้รู้แล้ว แต่ตอนนี้ฉันอยากให้นายไปทำความสะอาดเรือนพิกุลที่ท้ายไร่หน่อยนะ อาทิตย์หน้าจะมีคนย้ายเข้าไปอยู่แล้ว” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอ่ยจริงจังขึ้นมาทันทีหลังจากที่พูดเล่นกับไม้เมืองมาจนสนุกปากแล้ว

“มันเกี่ยวกับเรื่องของคุณนายสายหยุดยังไงครับพ่อเลี้ยง และใครจะย้ายเข้าไปอยู่เรือนพิกุลที่ท้ายไร่กันครับ?” ไม้เมืองปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทันเมื่อคู่สนทนาเปลี่ยนอารมณ์เร็วแบบนี้แต่จะว่าไปแล้วเรื่องที่เขาได้ยินเมื่อกี้มันเกี่ยวอย่างไรกับคุณนายสายหยุดถึงให้เขาไปทำความสะอาดเรือนพิกุล

“ฉันสั่งอะไรนายก็ไปทำเถอะน่า...ไม้ ฉันบอกว่าเกี่ยวก็ต้องเกี่ยวสิ” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์อยากจะบ้าตายกับเลขาฯ จอมจุ้นและช่างสอดรู้เป็นที่หนึ่งของเขานักที่ชอบสงสัยอยู่ตลอดเวลา จะมีสักครั้งไหมที่ไม้เมืองไปทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

“แล้วมันเกี่ยวยังไงครับพ่อเลี้ยง?” ไม้เมืองซักอีกครั้งด้วยความสงสัย ก็มันติดนิสัยแล้วนี่ จะให้เลิกอย่างไรได้ไอ้นิสัยสอดรู้น่ะ

“เอ๊ะ! นายนี่นะไม้ รอให้ถึงอาทิตย์หน้านายก็จะรู้ด้วยตาของนายเอง ฉันขอสั่งห้ามให้นายเลิกถามเรื่องนี้ฉันได้แล้ว และรีบไปทำตามที่บอกด้วยล่ะ” เขาตวาดไม้เมืองด้วยความรำคาญเต็มทน ก็จะไม่ให้รำคาญได้ไงซักอยู่นั่นแหละจนน่าเบื่อ

“ครับพ่อเลี้ยง” ไม้เมืองยอมแพ้ให้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์แต่โดยดี ด้วยความที่รู้จักนิสัยของพ่อเลี้ยงดี เขาจึงไม่อยากซักอีก แต่จะให้อดสอดรู้มันทำยาก อย่างไรเขาก็ต้องรู้ให้ได้ในไม่ช้านี้แน่ เขาหมายมาดในใจก่อนที่จะเดินจากไปเพื่อไปตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์

เมื่อเลขาฯ อย่างไม้เมืองออกไปจากห้องแล้วพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ลุกขึ้นเดินไปยืนชมวิวที่ระเบียงของห้องทำงานของตัวเอง คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ๆ จนมาถึงเรื่องของอลินชาที่อีกไม่นานแล้วเขาก็จะได้เจอเธอจริง ๆ จัง ๆ ไม่ใช่ได้แต่มองเธอใกล้ ๆ เหมือนอย่างวันนั้นแล้ว ยิ่งคิดถึงใบหน้าหวาน ๆ ของหญิงสาวมันก็ยิ่งทำให้เขาคิดถึงมารดาผู้ลาลับไป ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้น และยังจะสายตาหวาน ๆ ของหญิงสาวที่ไม่ว่าใครได้สบเป็นต้องมนต์ของสาวเจ้าเป็นแน่

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาอลินชาก็ได้ไปลาพ่อและแม่เลี้ยงที่ห้องของทั้งสองก่อนที่หญิงสาวจะเดินทางไปทำงานที่บ้านไร่ใจอสูรของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ถึงตอนแรกจะโดนพ่อคัดค้านหัวชนฝาก็ตามแต่แล้วพ่อของเธอก็ยอมใจอ่อนให้ไปทำงานที่บ้านไร่ใจอสูรของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จนได้

“คุณพ่อคะ อลินมาลาคุณพ่อค่ะ” อลินชาเอ่ยคำลาพร้อมกับก้มลงกราบแทบเท้าของบิดาบังเกิดเกล้าของตัวเองด้วยความอาลัย ก็ตั้งแต่เกิดมาเป็นครั้งแรกที่เธอออกจากบ้านเพื่อไปทำงานไม่ได้ไปเรียนเหมือนอย่างที่ผ่านมา

“อลิน พ่อว่าลูกน่าจะคิดให้ดีก่อนนะลูกอีกอย่างลูกก็ยังเรียนอยู่” อรัณก็ไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะพูดให้ลูกสาวเปลี่ยนใจไม่ไปทำงานที่ไร่กับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามมาตลอดก่อนที่จะมาถึงวันนี้แต่ลูกสาวของเขาก็หัวดื้อไม่ยอมเปลี่ยนความคิดสักทีจนเขาจนปัญญาแล้วตอนนี้

“โธ่!…พ่อคะอลินดูแลตัวเองได้ค่ะคุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เอางี้ค่ะ คุณพ่อก็คิดซะว่าอลินไปเรียนเหมือนอย่างที่ผ่านมาก็สิ้นเรื่องค่ะ นะคะ อย่าห่วงอลินเลย อลินโตแล้วค่ะ อีกอย่าง ถึงอลินจะไปทำงานที่ไร่ของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ อลินก็ยังจะไปเรียนต่อให้จบเหมือนเดิมค่ะ และจะกลับมาเยี่ยมคุณพ่อบ่อย ๆ ด้วยนะคะ”

“จะล่ำลากันอีกนานไหม หา!” คุณนายสายหยุดที่นั่งอยู่ด้วยอดหมั่นไส้สามีกับลูกเลี้ยงที่ล่ำลากันไม่ได้เลยพูดแทรกขึ้นบ้าง ก็ตั้งแต่ที่อลินชาเข้ามาเธอก็เป็นเหมือนส่วนเกินไปเลย

“เอ๊ะ! คุณสายหยุด คุณจะไปไหนก็ไปเลยไป ผมจะคุยกับลูกผมสองคน” อรัณตวาดกลับทันทีด้วยความโกรธ มันเป็นความผิดพลาดของเขาเองที่เลือกแต่งงานกับเธอจึงทำให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาต้องไปลำบากทำงานใช้หนี้แทนภรรยาที่ติดการพนันของเขา และเขาก็รู้ว่าที่ลูกสาวเขาไปครั้งนี้ไม่ได้ไปเพื่อภรรยาของเขาแต่ไปเพื่อเขา แต่ถึงอย่างไรก็เถอะ เขายอมเสียบ้านที่เขารักไปดีกว่าให้ลูกไปทำงานกับเสือผู้หญิงอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ใจอสูร แต่เขาก็ไม่อาจขัดขวางความต้องการของลูกได้เขาจึงยอมปล่อยให้ลูกสาวสุดที่รักไปทำงานที่นั่นด้วยความกังวล

คุณนายสายหยุดรีบออกจากห้องไปทันทีเมื่อโดนสามีตวาดกลับมาแบบไม่ไว้หน้าต่อหน้าอลินชา ซึ่งมันก็มักเป็นแบบนี้เสมอ ยิ่งสามีเธอให้ความสำคัญกับอลินชามากเท่าไร ไฟริษยาในทรวงเธอก็ลุกขึ้นแรงเท่านั้น

เมื่อคุณนายสายหยุดออกไปจากห้องแล้วสองพ่อลูกก็หันมาล่ำลากันต่อด้วยความอาลัยในตัวกันและกัน ก็ตั้งแต่เกิดมาลูกสาวของเขาไม่เคยไปทำงานลำบากที่ไหน แล้วมาตอนนี้ล่ะ จะต้องได้ไปทำงานนอกบ้านและอยู่ประจำ เขาล่ะไม่อยากให้ไปเลย

“อลินพ่อว่าลูกควรคิดให้ดี ๆ ก่อนนะที่จะไป” อรัณไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะเปลี่ยนใจลูกสาว เขาจะพูดจนกว่าจะถึงระยะสุดท้ายเลยก็ว่าได้

“โธ่...คุณพ่อคะ อลินบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร อลินคิดดีแล้ว” อลินชาก็ไม่ยอมล้มเลิกความคิดเช่นกัน เมื่อตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปก็คือต้องไปให้ได้

“ถึงพ่อจะพูดอย่างไร อลินก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจใช่ไหม?”

“ค่ะคุณพ่อ อลินตั้งใจแล้ว”

“ถ้างั้นพ่อขอให้เราทำงานอย่างมีความสุขนะ และว่าง ๆ พ่อจะไปเยี่ยม หรือไม่ถ้าลูกว่างก็มาเยี่ยมพ่อที่บ้านด้วยนะลูก” เขายอมแพ้ให้กับความตั้งใจของลูกสาวของเขาจริง ๆ แล้วครั้งนี้ ปกติลูกสาวเขาจะเป็นคนว่านอนสอนง่าย แต่พอจะดื้อ ๆ แบบเอาไม่อยู่เลย

“ค่ะคุณพ่อ อลินจะหาเวลาว่างมาเยี่ยมนะคะ”

เมื่อพูดล่ำลากันเสร็จสองพ่อลูกก็สวมกอดกันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ลูกสาวจะไปทำงานที่บ้านไร่ใจอสูรของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ พอกอดกันพอใจแล้ว อรัณก็เดินมาส่งลูกสาวขึ้นรถที่หน้าบ้านที่มีคนของพ่อเลี้ยงมารอรับอยู่แล้ว

คุณนายสายหยุดที่มายืนรอส่งลูกเลี้ยง เมื่อเห็นสองพ่อลูกเดินมาก็เปิดประเด็นทันทีด้วยความอิจฉาริษยาในตัวลูกเลี้ยงที่มีแต่คนคอยเอาอกเอาใจจนไม่มีใครสนใจเธอ

“ล่ำลากันอยู่ได้ ทำยังกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีก” คุณนายสายหยุดพูดแขวะทันทีเมื่อเห็นสองพ่อลูกเดินมา

“เอ๊ะ! คุณสายหยุดนี่ อยู่เฉย ๆ ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ” อรัณโต้กลับโดยไม่ไว้หน้าภรรยาของตัวเองเช่นกัน ว่าเขาได้ แต่อย่ามาว่าลูกสาวเขาเชียวไม่อย่างนั้นเจอดีแน่

“กรี๊ด!!!!!!! คุณอรัณคุณกล้าว่าฉันต่อหน้าคนอื่นเหรอ” คุณนายสายหยุดร้องกรี๊ดทันทีเมื่อโดนสามีว่าให้ต่อหน้าคนอื่นจนอับอายสาวใช้ และก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความอับอาย คุณนายสายหยุดก็ไม่ลืมหันมาพูดทิ้งท้ายให้อลินชา

“นังอลิน แกอย่าหวังเลยว่าแกจะได้กลับมา หึหึ”

“อย่าไปสนใจคำพูดคุณสายหยุดเลยลูก” อรัณหันมาปลอบลูกสาวที่มองตามหลังภรรยาเขาไป

“ค่ะคุณพ่อ อลินไม่สนใจและไม่เก็บไปคิดมากหรอกค่ะ” หญิงสาวไม่เก็บไปคิดมากอยู่แล้วเรื่องแค่นี้เอง แต่ที่มองตามแม่เลี้ยงไปนั้นก็เพราะเธออยากจะได้อ้อมกอดอุ่น ๆ ก่อนจากลากันบ้าง

“ถ้างั้นไปขึ้นรถเถอะลูก คนของพ่อเลี้ยงคงรอนานแล้ว”

“ค่ะคุณพ่อ” พร้อมกับสวมกอดพ่ออีกครั้งก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ

อรัณยืนมองลูกสาวขึ้นรถและนั่งออกไปจนสุดลูกหูลูกตาค่อยเดินกลับเข้าไปในบ้าน เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการไปของลูกสาวของเขาในครั้งนี้ทำไมมันทำให้เขารู้สึกใจหาย หรืออาจจะเป็นเพราะเขาไม่อยากให้ลูกไปตั้งแต่แรกก็เป็นได้