ตอนที่ 1 (1)

“คุณคะถ้าคุณไม่ส่งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของคุณไปทำงานใช้หนี้กับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ บ้านของเราก็จะถูกยึดนะคุณอรัณ” เสียงของคุณนายสายหยุดคุยกับสามีของตัวเอง ด้วยความต้องการให้สามีของเธอส่งลูกสาวไปใช้หนี้แทนเธอ 10 ล้านเพราะเธอเล่นการพนัน เอาโฉนดบ้านของสามีไปจำนองกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ และตอนนี้มันก็ถึงกำหนดไถ่คืนแล้ว เพื่อแลกกับโฉนดบ้านที่เอาไปจำนองกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เธอจึงอยากให้ อลินชา ลูกเลี้ยงไปทำงานใช้หนี้

“คุณก็พูดง่ายเกินไปนะสายหยุดแล้วทำไมคุณไม่ไปทำงานเอง อย่างไร ๆ ผมก็ไม่ยอมให้อลินลูกสาวผมไปทำงานขัดดอกแน่” อรัณเอ่ยด้วยความไม่พอใจ เมื่อภรรยาของเขาจะให้ส่งลูกสาวเพียงคนเดียวไปทำงานลำบาก อีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้ลูกสาวไปทำงานกับเสือผู้หญิงอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ด้วย จึงค้านหัวชนฝา

“ก็ได้คุณอรัณ ถ้าคุณไม่พูด ฉันไปพูดกับอลินลูกสาวของคุณก็ได้” คุณนายสายหยุดเอ่ยทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องทำงานของสามีไป เพื่อไปยังห้องของอลินชา

คุณนายสายหยุดไม่เคยชอบหน้าอลินชามาตั้งแต่เด็ก เพราะอลินชามักจะได้รับความสนใจจากคนอื่นเสมอไม่ว่าจะเป็นใคร ๆ ในบ้านก็จะให้ความสำคัญกับเธอก่อนเสมอ คุณนายสายหยุดจึงไม่ชอบใจนัก และพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้กำจัดอลินชาออกไปให้พ้นทาง และตอนนี้โอกาสมันก็ได้มาถึงแล้วในวันนี้ วันที่เธอจะได้กำจัดลูกเลี้ยงอย่างอลินชาให้ไปพ้น ๆ จากชีวิตเธอเสียที

“อลิน!”

เมื่อเข้ามาในห้องของอลินชาคุณนายสายหยุดก็ตะโกนเรียกหญิงสาวทันทีด้วยความเกลียดชัง ไม่ว่าอลินชาจะทำดีมากแค่ไหนกับเธอ ถึงจะทำอย่างไร ๆ ก็ไม่มีทางทำให้เธอเปลี่ยนจากความเกลียดมาเป็นชอบได้ แต่วันนี้คุณนายสายหยุดต้องอดทนฝืนพูดดีกับอลินชาเพื่อที่จะให้หญิงสาวไปทำงานใช้หนี้

“ขาคุณแม่...” อลินชาขานรับแม่เลี้ยงด้วยเสียงที่อ่อนหวาน หญิงสาวรู้ว่าแม่เลี้ยงไม่เคยเห็นเธอเป็นลูกเลย แต่อย่างไรก็ถือว่าเป็นเมียพ่อก็เท่ากับเป็นแม่เธออยู่ดี

“แกไม่ต้องมาขานรับซะหวานเลยนังอลิน ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่แม่แก” คุณนายสายหยุดต่อว่าอลินชากลับทันที เมื่อได้ยินหญิงสาวเรียกแม่ ทั้ง ๆ ที่บอกแล้วบอกอีกว่าไม่ให้เรียกแม่แต่อลินชาก็ยังเรียกอยู่ดี จนหลัง ๆ มานี้เธอเริ่มปล่อยให้เลยตามเลยแล้ว

“ค่ะ” หญิงสาวรู้ แต่ก็อยากจะเรียก เธอเชื่อว่าในส่วนลึกของคุณนายสายหยุดนั้นต้องมีสักวัน ไม่วันไหนก็วันหนึ่งที่เปิดใจยอมรับลูกเลี้ยงอย่างเธอ หญิงสาวไม่เคยคิดโกรธแค้นแม่เลี้ยงเลยสักครั้ง ถึงจะโดนทุบตีอย่างไรก็ตามแต่เธอก็ไม่เคยเก็บมาอาฆาตแค้น

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ อลิน...” คุณนายสายหยุดไม่อยากเสียเวลาคุยกับอลินชานานมากกว่านี้ เพราะแค่นี้เธอก็ฝืนจะแย่อยู่แล้วยิ่งตอนนี้ใกล้วันพ่อเลี้ยงพิพัฒน์นัดไถ่โฉนด และใช้หนี้ทุกอย่างคืนแล้วด้วย

“มีอะไรคะคุณแม่?” ถึงจะโดนสั่งไม่ให้เรียกแม่อย่างไรหญิงสาวก็ยังเรียกอยู่ดี จนทำให้คุณนายสายหยุดยอมแพ้เธอในครั้งนี้

“อลินเธออยากตอบแทนบุญคุณพ่อเธอไหม?” คุณนายสายหยุดรู้จักนิสัยใจคอของอลินชาดีจึงยกเอาเรื่องของบุญคุณขึ้นมาพูด เพื่อจะได้กล่อมให้อลินชาไปทำงานใช้หนี้แทนเธอ ยิ่งคนกตัญญูอย่างอลินชามีหรือจะไม่ยอม แค่เธอทำเสียงเศร้าบีบน้ำตาเล็กน้อยแค่นี้ก็ติดกับแล้ว

“มันเรื่องอะไรคะคุณแม่ถึงอยากจะให้อลินตอบแทนบุญคุณคุณพ่อ?” หญิงสาวเอ่ยถามแม่เลี้ยงด้วยความงุนงง ไหนจะสีหน้าของคุณนายสายหยุดตอนนี้อีกที่เศร้าสร้อยดูผิดปกติกว่าทุกวัน

“ก็เรื่องบ้านและก็ไร่ของพ่อเธอไงอลิน ถ้าเธอไม่ช่วยในครั้งนี้บ้านของพ่อเธอและไร่ของพ่อเธอก็จะถูกพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ยึด แต่ถ้าอลินไปทำงานกับเขาทุกอย่างก็จะเป็นของเราไม่เปลี่ยนแปลง” คุณนายสายหยุดเอ่ยด้วยเสียงเศร้าสร้อย พร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามที่เคยเรียกอลินชาว่าเธอเปลี่ยนเป็น 'อลิน' ทันทีเพื่อที่จะให้หญิงสาวเห็นใจและคล้อยตาม

“อะไรนะคะคุณแม่?” อลินชาอุทานออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ไม่ใช่ว่าไม่อยากเชื่อนะแต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่บ้านของเธอจะเป็นหนี้ใคร

“แกไม่ต้องมาอุทานซะเสียงดังเลยอลิน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันพูดไปเมื่อกี้นี้มันเป็นเรื่องจริง” กะว่าจะพูดดี ๆ ด้วยแล้วแต่อลินชาก็ยังทำให้อารมณ์เธอเสียอยู่ดี ให้ตายเถอะมีสักครั้งไหมที่เธอเคยทนได้เวลาคุยกับอลินชา

“ก็มันไม่น่าเป็นไปได้นิคะคุณแม่เพราะบ้านเราก็อยู่ดีกินดีตลอดเวลาที่เราอยู่นี่คะ” อลินชาเอ่ยออกมาตามตรง ก็ตั้งแต่เกิดมาบ้านหลังนี้ของเธอไม่เคยเป็นหนี้สินใคร แต่มาวันนี้สิมันกลับเป็นเหมือนฝันร้ายที่หญิงสาวได้รู้ในวันนี้เลย

“ฉันถามแกไม่ใช่ให้แกมาย้อนถามฉันกลับแบบนี้นะอลิน ที่ฉันถามเพราะฉันต้องการให้แกช่วยแก้วิกฤตครอบครัวในครั้งนี้ต่างหากที่ฉันต้องการ”

จะไม่ไหวแล้วนะอลินชา ถ้ายังถามมากอยู่แบบนี้แม่มีหวังกระชากเข้ามาตบเหมือนในละครหลังข่าวเป็นแน่ อดทนไว้ ๆ สายหยุด คุณนายสายหยุดบ่นในใจด้วยความเดือดดาล

“อลินจะช่วยค่ะคุณแม่ แต่ว่า...”

อลินชาเอ่ยยังไม่ทันจบประโยคคุณนายสายหยุดก็พูดแทรกประโยคขึ้นมาก่อน

“ถ้าแกจะถามว่าพ่อแกว่ายังไงบ้างน่ะไม่ต้องถามเลยเพราะฉันไปคุยกับพ่อแกมาก่อนที่จะมาคุยกับแกแล้วอลิน”

“ค่ะ ถ้าคุณพ่อว่ายังไง อลินก็ว่าอย่างงั้นค่ะคุณแม่ อลินจะไปทำงานให้เองค่ะ ว่าแต่ว่าอลินจะต้องไปทำงานใช้หนี้ที่ไหนคะ และไปวันไหนคะ?”

หญิงสาวรู้ดีว่าอย่างไรก็ต้องได้ไปทำงานอยู่ดี ก็ในบ้านนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ แถมตอนนี้พ่อของเธอก็แก่มากแล้วจะให้ไปทำงานหนักก็คงไม่ไหว ส่วนแม่เลี้ยงของเธอก็ไม่เคยทำงานหนักเลย จะเหลือก็แต่ตัวเธอแล้วที่ต้องไปทำงานในครั้งนี้ หญิงสาวคิดย้อนกลับไปดูตัวเองในวันเก่า ๆ ก็เห็นมีแต่ความลำบากอาภัพ มีแม่ แม่ก็ตายจาก มีแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงก็เกลียด ในชีวิตนี้จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีก

“ที่ ๆ เธอจะไปทำงานใช้หนี้ก็คือบ้านไร่ใจอสูรของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ และเธอจะต้องไปอาทิตย์หน้าที่จะถึงนี้ เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหมอลิน” ยิ่งใกล้วันแล้วคุณนายสายหยุดก็ไม่อยากให้ทางโน้นเขาเร่งมา

“อะไรนะคะ! อลินจะไปคุยกับคุณพ่อเองค่ะว่าอลินจะต้องไปทำงานใช้หนี้ที่บ้านไร่ใจอสูรของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จริง ๆ อย่างที่คุณแม่ว่าไหม”

อลินชาไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเลยว่าสถานที่ที่เธอจะต้องไปทำงาน ตอนแรกหญิงสาวคิดว่าจะได้ไปทำงานในที่ที่ลำบากและไกล แต่มันก็ไม่ต่างกันมากหรอกก็ในเมื่อเจ้าของไร่ที่จะไปทำนี้น่ากลัวขนาดไหน โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงที่ใคร ๆ ต่างเล่าลือกันว่าพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เป็นเสือผู้หญิงและใช้ผู้หญิงเปลืองที่สุดในโคราช อีกอย่างรูปร่างหน้าตาของพ่อเลี้ยงที่ใคร ๆ ว่ากันจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ จะน่ากลัวหรือว่าหล่อพิฆาตอย่างที่ใคร ๆ ว่ากัน

“พ่อเลี้ยงครับจะเอายังไงกับเรื่องคุณนายสายหยุดครับ เพราะว่ามันจะถึงกำหนดไถ่โฉนดที่ดินคืนแล้วนะครับ” ไม้เมือง เลขาฯ ของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ถามด้วยความสงสัยในตัวเจ้านายของเขาว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องของคุณนายสายหยุดที่โดนผีพนันเข้าสิง จนต้องเอาโฉนดบ้านมาจำนองกับพ่อเลี้ยงเขา

“หึหึ นายไม่ต้องกังวลไปหรอกไม้ เพราะฉันได้ยื่นข้อเสนอกับคุณนายสายหยุดไปแล้วว่าต้องทำยังไง”

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พูดไปยิ้มไปเมื่อคิดถึงข้อเสนอกับคุณนายสายหยุด ถ้าอยากจะได้โฉนดบ้านคืนนั้นต้องส่งลูกสาวมาทำงานใช้หนี้กับเขา แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่างานที่เขาจะให้สาวน้อยหน้าหวานทำมันคืองานอะไร และเขาก็ได้คิดแผนนี้ขึ้นมาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนหลังจากกลับมาจากตลาด โดยให้คนไปสืบมาว่าสาวน้อยหน้าหวานที่เขาเจออยู่ที่ตลาดในวันนั้นเป็นใครและมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร

ตอนนี้เขาก็ได้รู้แล้วว่าเธอเป็นใคร และยิ่งมารู้อีกว่าแม่เลี้ยงของเธอถูกผีพนันเข้าสิงแบบนี้ เขาจึงได้ยื่นมือเข้าไปช่วยพร้อมกับให้กู้เงินสดจากเขาสิบล้านโดยไม่มีหลักประกันใด ๆ เลย เพียงแค่คุณนายสายหยุดพาลูกสาวมาทำงานใช้หนี้กับเขาได้ แค่นี้ก็ถือว่าเป็นการใช้หนี้ที่คุ้มค่ามากแล้ว

“ทำยังไงครับพ่อเลี้ยง?” อย่างไรไม้เมืองก็งงอยู่ดีว่าพ่อเลี้ยงของเขาหมายถึงอะไร และคิดอะไรถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้ แทนที่จะคิดถึงเงินที่ตัวเองให้คนอื่นกู้ไปโดยไม่มีอะไรเป็นหลักประกันแถมโฉนดบ้านและไร่ก็เอามาจำนองพร้อมกับเอาเงินสดไปอีกตั้งเยอะ แต่นี่อะไรกลับยิ้มหน้าระรื่นหน้าบานเชียว

“เดี๋ยวอาทิตย์หน้านายก็จะรู้เองไม้” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอ่ยทิ้งท้ายให้เลขาฯ ของตัวเองขบคิดก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทำงาน

“เดี๋ยวก่อนสิครับพ่อเลี้ยง” ไม้เมืองร้องตามด้วยความไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องรอให้ถึงอาทิตย์หน้า แทนที่จะบอกเขาให้รู้วันนี้เลยให้จบ ๆ ไป แสดงว่าพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่เป็นแน่ถึงได้ยิ้มเจ้าเล่ห์เดินออกไปแบบนั้น

“คุณพ่อคะ เรื่องที่คุณแม่พูดมันจริงใช่ไหมคะ?” อลินชาเข้ามาถามพ่อของตัวเองเพื่อความแน่ใจว่าเรื่องที่แม่เลี้ยงของเธอพูดนั้นมันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า

“มันเป็นเรื่องจริงลูก แต่พ่อก็ไม่ให้อลินไปทำงานหรอกนะ” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว อรัณก็เลยบอกลูกไปตรง ๆ เลยว่าเรื่องที่ภรรยาของเขาพูดกับลูกเขานั้นมันเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องที่จะให้ไปทำงานนั้นเขาไม่มีทางจะให้ลูกสาวเขาไปทำแน่ ถ้าไปก็เท่ากับเดินเข้าถ้ำเสือเลยก็ว่าได้ ยิ่งอลินชาตอนนี้โตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ถ้าเข้าไปมีหวังโดนเสืออย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จับกินแน่ งานนี้เขาจะค้านหัวชนฝาเลย จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้อลินชาไปทำงานที่นั่น แถมตอนนี้ก็ช่วงปิดเรียน อลินชาจึงได้กลับมาอยู่บ้านกับเขา

“แสดงว่ามันเป็นเรื่องจริง แล้วถ้าคุณพ่อไม่ให้อลินไปทำงานใช้หนี้แล้วคุณพ่อจะหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้และไถ่โฉนดบ้านของเราคืนมาคะคุณพ่อ” หญิงสาวรู้ว่าพ่อของเธอรักเธอมาก แต่หญิงสาวก็ไม่อยากให้ทุกคนลำบาก ถ้าคนที่จะลำบากจริง ๆ ขอเป็นเธอเถอะ

“อลินไม่ต้องห่วงนะลูก เพราะพ่อไม่มีวันปล่อยให้สมบัติของเราตกไปอยู่ในมือของคนอื่นแน่ ๆ แต่ที่มันเป็นแบบนี้เพราะแม่เลี้ยงของลูกเองที่ติดการพนันจนต้องทำให้ทุกคนในครอบครัวเดือดร้อนกัน”

“คุณอย่ามาว่าฉันนะคุณอรัณ” คุณนายสายหยุดส่งเสียงเข้ามาแต่ไกลเมื่อโดนสามีเอ่ยพาดพิงถึงแบบนี้ แต่มันก็จริงอย่างที่สามีเธอว่า เพราะเธอเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาจริง ๆ แต่มีหรือเธอจะแคร์

“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณสายหยุด ก็เรื่องที่ผมพูดมันเป็นเรื่องจริง” อรัณตวาดภรรยาด้วยความไม่พอใจ ทำไมต้องเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ลูกสาวเขาฟังด้วย ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้มันควรจะเป็นความลับสำหรับเขาและภรรยา แต่ภรรยาของเขาก็ยังขัดคำสั่งไปเล่าให้ลูกเขาฟังจนทำให้เขาคิดไม่ตกเลยตอนนี้ ถ้าอลินชาอยากไปทำงานใช้หนี้ขึ้นมาจริง ๆ เขาก็เอาไม่อยู่แล้วงานนี้ นอกจากปล่อยให้ไปทำตามที่ต้องการ

“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ก็ในเมื่อมันเป็นปากของฉัน” แทนที่คุณนายสายหยุดจะสำนึกในคำของสามี แต่นี่อะไรยิ่งโดนว่ายิ่งเดือดขึ้นเท่านั้น

“ออกไป!” อรัณชี้หน้าไล่ภรรยาของตัวเองให้ออกจากห้องไป ถ้าขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังได้ทะเลากันเป็นเรื่องใหญ่ให้อลินชาได้เห็นแน่ คนที่เขาเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้ก็มีแต่อลินชาคนเดี๋ยวเท่านั้น

“ฉันไปก็ได้ไม่ต้องมาไล่ฉันหรอกคุณอรัณ อลินฉันหวังว่าเธอจะโตพอที่จะคิดอะไรเป็นนะ” ก่อนออกจากห้องไปคุณนายสายหยุดหันไปพูดทิ้งท้ายกับอลินชาเพื่อย้ำให้รู้ถึงบุญคุณ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วเธอไม่มีบุญคุณอะไรให้อลินชาสำนึกเลย

“อลินอย่าไปใส่ใจและเก็บคำพูดของคุณสายหยุดมาคิดเลยนะลูก” เมื่อเห็นว่าเหลือกันสองคนพ่อลูกแล้วอรัณเลยหันมาพูดกับลูกสาวของตัวเอง เขารู้ว่าลูกสาวของเขาเป็นคนขี้สงสารใจอ่อน แต่เขาก็ไม่อยากให้ลูกสาวเอาความสงสารมาทำร้ายตัวเอง

“ค่ะคุณพ่อ งั้นอลินไม่รบกวนคุณพ่อแล้วนะคะ” หญิงสาวรับคำพ่อแล้วขอตัวออกจากห้องไป ตอนนี้ในหัวของเธอมีแต่เรื่องโฉนดบ้าน และไร่ที่แม่เลี้ยงของเธอเล่าให้ฟังเต็มไปหมด ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ตัน แต่มีทางเดียวที่จะช่วยได้ก็คือไปทำงานที่บ้านไร่ใจอสูร

เมื่อเหลือตัวคนเดียวในห้อง อรัณก็พยายามคิดหาหนทางออกกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่จนแล้วจนรอดเขาก็คิดไม่ออกอยู่ดีว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้ทุกอย่างกลับคืนมาเป็นของตัวเอง ถ้าภรรยาของเขาไม่ถูกผีพนันเข้าสิงจนหลงผิดไปเรื่องทุกอย่างมันก็ไม่เป็นแบบนี้ แถมยังไปกู้เงินเขาเพิ่มอีกตั้ง 10 ล้าน ตาย ๆ เขาจะไปหาเงินมาจากที่ไหน จะไปขอให้จักรเพื่อนรักของเขาช่วยก็ไม่ได้ เพราะจักรได้ช่วยเขามาเยอะแล้ว ครั้งนี้เขาจึงอยากจะแก้ด้วยตัวเองบ้าง