บทที่ 6

โสมหิมะเติบโตบนก้อนน้ำแข็ง ภายใต้แรงดึง บนรากของโสมหิมะมีเศษน้ำแข็งติดมาด้วย มองดูโสมหิมะ จื่อเฉินก็ตาเป็นประกาย นี่มันคือความหวังที่เขาอยากจะเข้าสำนักใน ตอนนี้มันเป็นความหวังที่เขาจะได้ฟื้นฟูตันเถียนอีกครั้ง

ตอนที่จื่อเฉินกำลังจะเก็บโสมหิมะนั้นเอง เสียงโมโหก็ดังขึ้นในหุบเขา

“หลินหาว หลินยิง โสมหิมะต้นนี้ข้าเป็นคนเจอมันก่อน พวกเจ้าไปขวางหมีน้ำแข็งไว้” นี่คือเสียงของจ้าวช่าน ที่พูดออกมาอย่างรีบร้อน

“เหอะ เจ้าบอกว่าเจ้าเจอมันก่อน ข้าก็บอกได้ว่าข้าเจอมันก่อน！โง่จริงๆ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นตัวอะไร ศิษย์หวังสงมีหรือจะเห็นหัวเจ้า? ข้าจะบอกให้นะ ใครเอาโสมหิมะไปได้ คนนั้นก็จะได้ยาชี่แท้！”

จากนั้น เสียงพูดเสียดแทงของหลินยิงก็ดังขึ้น

“เจ้ารนหาที่ตาย！” เสียงของจ้าวช่านดังขึ้นอีกครั้ง

“ฮ่าๆ จะรนหาที่ตายหรือไม่ อีกเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง หลินหาวไปขวางเจ้านั่นไว้ รอข้าได้โสมหิมะมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน” หลินยิงหัวเราะเสียงดัง เสียงดังออกไปนอกไบเขาเลย

หลังจากนั้น ก็มีเสียงต่อสู้ดังขึ้น

ในหุบเขามีเสียงหัวเราะดังขึ้น หลินยิงได้เข้าไปในส่วนลึกของหุบเขาแล้ว

แต่เสียงหัวเราะของหลินยิง เหมือนได้เข้าไปยังหุบเขาแล้ว ก็เหมือนถูกบีบคอให้เสียงเงียบไป ดวงตาทั้งสองก็เบิกโตขึ้น เหมือน เหมือนกับเห็นผี

เขาเห็นผีเข้าจริงๆ เพราะว่าเขาเห็นจื่อเฉิน

“อ้า......！”

จื่อเฉินในตอนนี้ ก็มองหลินยิงอย่างนิ่งๆ สายตาอันเย็นชานั้น เหมือนกำลังจ้องมองคนตาย หลินยิงอึ้ง แล้วก็ส่งเสียงร้องตกใจ ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

“เหอะๆ ！”

จื่อเฉินที่นิ่งๆ ก็หัวเราะขึ้นมา รอยยิ้มนั้นมันแปลกๆ เป็นเหมือนเสียงหัวเราะของผีร้าย ดูอึมครึมเยือกเย็น ทำให้หลินยิงอดตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะมีสติล่ะก็ เขาคงตกใจวิ่งหนีไปนานแล้ว

พอจื่อเฉินยิ้มเย็นใส่แล้ว ก็เคลื่อนตัวไปทางฝั่งหลินยิงราวกับเงาผี ตอนนี้หลินยิงมองจื่อเฉิน มองรอยยิ้มแปลกๆ ของหลินยิง แต่ไม่ได้มองเท้า ดังนั้นเขาก็เลยนึกว่าจื่อเฉินลอยตัวเข้ามา

“ผีหลอก！”

ด้วยสัญชาตญาณ หลินยิงร้องออกมา แล้วก็กระโดดหลบไปด้านข้าง กระโดดไปไกลสิบกว่าเมตร

“ฟุบ！”

เหมือนจะรู้ว่าหลินยิงจะทำท่าแบบนี้ จื่อเฉินหัวเราะเย็น ไม่ได้สนใจหลินยิง แต่วิ่งออกไปด้านนอกหุบเขา

เสียงเหยียบย่ำหิมะมันชัดเจนมาก แต่หลินยิงที่กำลังตกใจกลัวอยู่ กลับไม่ได้ยินเสียงนี้ เขายังนึกว่าจื่อเฉินลอยออกไป

“ไปไหนแล้ว หายไปแล้ว จะต้องไปหาจ้าวช่านแน่ๆ แค้นใครก็ไปหาคนต้นเรื่องเอง” หลินยิงหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ใจที่เต้นแรงก็ผ่อนคลายลง หลังจากนั้นหลินยิงก็มองไปยังโสมหิมะ

“ห้ะ......！”

หลินยิงร้องตะโกนอีกครั้ง โสมหิมะที่ยังอยู่ในหุบเขาก่อนหน้านี้ มันได้หายไปแล้ว

“วิญญาณผีก็ต้องการใช้โสมหิมะฝึกวิชาเหมือนกันหรือ?” หลินยิงใจตกลงไปที่ตาตุ่ม

แต่ในตอนนี้ ด้านนอกหุบเขาก็มีเสียงดังเข้ามา “ช่วยด้วย ผีหลอก！”

เป็นเสียงของหลินหาว จากนั้นเสียงตกใจของจ้าวช่านก็ดังขึ้น “จื่อเฉิน เจ้าเองหรือ เจ้ายังไม่ตายหรือ?”

คำพูดของจ้าวช่าน เป็นเหมือนน้ำเย็นๆ มารดหัวของหลินยิง เขาตัวสั่นอีกครั้ง แล้วก็เพิ่งจะเห็นว่า บนพื้นหิมะมีรอยเท้าย่ำลงไป

“เจ้านั้นไม่ต้องลอยตัว แต่เดินเอา！ให้ตายเถอะ！เจ้านั่นมันยังไม่ตาย！” หลินยิงที่กำลังหัวเสียก็ตะโกนออกไปด้านนอกหุบเขาอย่างดังว่า “จื่อเฉินมันขโมยโสมหิมะไปแล้ว！”

จากนั้น เขาก็รีบเหาะออกไปยังนอกหุบเขา

ที่ด้านนอกหุบเขา ก็มาเห็นจื่อเฉินอีก ไม่ว่าจะเป็นหลินยิงหรือจ้าวช่าน ก็อึ้งกันไปหมด

ไม่ว่าใคร พอได้เจอกับคนที่ตายไปแล้ว แต่ไม่ตาย ก็ตกใจกันทั้งนั้น จังหวะที่ทุกคนกำลังอึ้ง จื่อเฉินก็ยิ้มแปลกๆ ใส่ทั้งสองคน แล้วก็เดินออกไปไกลขึ้น

พอทั้งสองคนตั้งสติได้ มันก็สายไปแล้ว

จื่อเฉินวิ่งออกไปหลายสิบเมตรแล้ว

จากนั้นก็เพิ่งได้ยินเสียงตะโกนร้องของหลินยิงสองคนทางด้านนอกหุบเขาก็สีหน้าเปลี่ยน แล้วก็รีบตามจื่อเฉินไป

ในตอนนี้เอง หมีน้ำแข็งสองตัวก็กลับมา

“โฮก！” “โฮก！”

เสียงคำรามสนั่นฟ้าดินดังขึ้น จากนั้นก็มีอุ้งมือใหญ่ๆ ตะครุบมายังทั้งสองคนอย่างแรง

ภายใต้การทำอะไรไม่ถูก สองคนก็ได้แต่หลบหลีกไปอีกครั้ง

หมีน้ำแข็งติดตามไม่หยุด ทำให้จื่อเฉินวิ่งหนีไปได้เกือบร้อยเมตรแล้ว พอสองคนพ้นจากหมีน้ำแข็งได้ จื่อเฉินก็หนีไปได้กว่าสามร้อยเมตรแล้ว

“ตามไป！”

ทั้งสามคนมองหน้ากัน สายตาก็สื่อออกมาทางเดียวกัน ล้วนเต็มไปด้วยไฟโกรธ จากนั้นก็ตามจื่อเฉินไป

หมีน้ำแข็งกลับมาในหุบเขา พบว่าโสมหิมะไม่อยู่แล้ว ก็คำรามเสียงดัง จากนั้นก็วิ่งออกไปหุบเขาตามไปเหมือนกัน

เวลานานขนาดนี้แล้ว ยาสลบที่มีไม่มากอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ได้หมดฤทธิ์ไปแล้ว