บทที่ 5

“ให้ตายเถอะ จื่อเฉินมันหลอกเราเสียได้！”

ในหุบเขา มีเสียงสบถด่าอย่างหัวเสียของจ้าวช่านดังขึ้น

กลิ่นหอมเย็นๆ อบอวลไปทั่วหุบเขา นี่คือกลิ่นของโสมหิมะ พอมาถึงนี่ จ้าวช่านก็เห็นโสมหิมะ มันมีรูปร่างเหมือนกับบัวน้ำแข็ง ขาวสะอาดไม่มีมลทิน เจริญเติบโตอยู่ในหุบเขา

พอเห็นโสมหิมะ เขาก็เจอกับหมีน้ำแข็งเหมือนกัน แต่ว่า......หมีน้ำแข็งไม่ได้มีตัวเดียว แต่มันมีสองตัว

ก่อนหน้านี้ที่เขากับจื่อเฉินต้องเสียเงินไปเกือบเท่าราคาของยาชี่แท้หนึ่งเม็ด เพื่อให้ได้ยาสลบมา แต่ก็สามารถทำให้หมีน้ำแข็งสลบได้แค่ตัวเดียว ตอนนี้มีหมีน้ำแข็งโผล่มาสองตัว ทำให้จ้าวช่านแปลกใจ และหัวเสีย

ในวสัตฤดูอันหนาวเหน็บ ปกติแล้วหมีหิมะจะจำศีลนอนหลับ แต่สองตัวนี้ มานอนเล่นอยู่ข้างๆ โสมหิมะ ถึงแม้พวกของจ้าวช่านจะระมัดระวังแล้ว แต่ก็ยังทำให้หมีน้ำแข็งตื่นขึ้นมา

หมีน้ำแข็งสองตัว ล้วนเป็นสัตว์อสูรระดับสี่ เทียบเท่ากับผู้แข็งแกร่งที่มีพลังระดับชี่แท้ชั้นห้า และพวกมันยังเนื้อหนังที่หนามากอีกด้วย พลังการต่อสู้ได้เหนือชั้นกว่ามนุษย์ระดับเดียวกันไปแล้ว

ทั้งสามคนล้วนมีพลังระดับชี่แท้ชั้นสามปกติแล้วถ้าสู้กับหมีน้ำแข็งหนึ่งตัว ก็แพ้ถึงขั้นถูกฆ่าอย่างแน่นอน ฤดูหนาวอันเยือกเย็นนี้ หมีน้ำแข็งจะตอบสนองช้ากว่าหน่อย บวกกับยาสลบ ทั้งสามคนยังที่จะประมือกับหมีน้ำแข็งได้สักพักหนึ่ง

“โฮก！”

หมีน้ำแข็งที่สูง3เมตร ตื่นขึ้นจากการหลับใหล แล้วคำรามออกมา เส้นขนรอบๆ ลำตัวมัน แต่ละเส้นคมดั่งเข็ม ยกอุ้งมือที่ขนาดใหญ่ขึ้นมา แล้วตะครุบมายังทั้งสามคนนี้

“ตูม！”

ก้อนหินก่อนหนึ่งแหลกสลายด้วยอุ้งมือของหมี

สามคนกระโดดดีดตัว สีหน้าดูไม่จืด ร่างกายของพวกเขา ยังฝึกไม่ถึงขั้นที่แข็งแกร่งกว่าก้อนหิน พอเจอการโจมตีของหมีน้ำแข็งตัวนี้ พวกเขาก็ได้แต่ใช้วิชาหลบหลีกเท่านั้น

“รีบเอายาสลบออกมา แล้วใช้มันเลย”

แรงลมพัดเข้ามา หนุ่มน้อยหลบการโจมตีของหมีน้ำแข็ง แล้วก็หันไปตะโกนพูดกับจ้าวช่าน

“ตูม！”

หินอีกก้อนถูกหมีทุบแหลก ในหุบเขาก็บังเกิดลมรุนแรง เมื่อเจอกับการโจมตีของหมีน้ำแข็งสองตัวนี้ ไม่นานทั้งสามคนก็ถูกบีบให้ออกจากหุบเขานี้

“ให้ตายเถอะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้！”

จ้าวช่านสบถด่าออกมา เขาไม่ยอม แต่ตอนนี้เขาต้องเอายาสลบออกมาเท่านั้น เขาจิกเท้า แล้วใช้ท่าก้าวเมฆไหลระดับสามออกมา แล้วก็พาดผ่านการโจมตีด้วยอุ้งมือของหมีทั้งสองตัวไป หายตัวไปตรงหน้าของหมีน้ำแข็ง แล้วก็สาดยาสลบใส่มันอย่างแรง

ยาสลบไร้สีไร้กลิ่น มาอยู่ตรงหน้าของหมีน้ำแข็งอย่างง่ายดาย แล้วก็ถูกพวกมันดูดเข้าไปอย่างแรง

ลำตัวของหมีน้ำแข็งก็โซเซ

จ้าวช่านก็อาศัยจังหวะนี้ถอยออกมา

“ไม่ได้การแล้ว ถ้าเป็นหมีน้ำแข็งตัวเดียว คงจะต้องสลบไปแน่นอน แต่หมีสองตัวมันไม่เหมือนกัน พวกเราจะต้องรีบคิดหาวิธี”

พอสาดยาสลบไป แล้วเห็นว่าหมีไม่สลบ จ้าวช่านก็ร้อนรน

“จะมีวิธีอะไรอีก หรือพวกเราจะฆ่าหมีน้ำแข็งไหว?” หนุ่มน้อยอีกคนพูดอย่างหัวเสียขึ้นมา บนใบหน้าของเขามีรอยเลือด เพราะถูกกรงเล็บบาดเข้า

จ้าวช่านก็กัดฟันพูด “พวกเจ้าไปยื้อหมีน้ำแข็งไว้ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปเอาโสมหิมะ จากนั้นพวกเราค่อยรวมตัวกันกลับออกไป”

“พูดบ้าอะไร！”

จ้าวช่านเพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงด่าดังขึ้นมา “พี่น้องข้าไม่ได้โง่เหมือนไอ้จื่อเฉิน คิดว่าจะเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ? ถ้าจะยื้อหมีน้ำแข็งไว้ เจ้าก็มายื้อไว้เอง เดี๋ยวพวกข้าคนหนึ่งจะเข้าไปเอาโสมหิมะมาเอง”

“ไม่ได้ โสมหิมะต้นนี้ข้าเป็นคนพบ！” จ้าวช่านพูดเสียงเย็น

“ไม่ได้ก็กลับ อย่างมากข้าก็แค่กลับไปหาศิษย์พี่หวังสง” ชายหนุ่มอีกคนพูดหัวเราะเสียงเย็นขึ้นมา

ความคิดในใของพวกเขามันมากเสียจนน่ากลัว

ตอนที่กำลังคุยกันอยู่นั้น หมีน้ำแข็งที่ถูกวางยาสลบกลับไม่ได้ล้มลงไป ถึงแม้ตัวจะยืนไม่มั่นคง แต่การโจมตีก็ยังรุนแรง ทั้งสามคนที่ยังปรึกษากันไม่เรียบร้อยต้องถอยออกไปอีกครั้ง พอเป็นแบบนี้ ทั้งสามคนก็พาหมีน้ำแข็งออกจากหุบไปเขามาด้วย

ไกลออกไป ด้านหลังของก้อนหิน จื่อเฉินกำลังมองพวกนั้นทั้งสามคนล่อหมีน้ำแข็งออกไป

ลืมเรื่องของจ้าวช่านไปแล้ว ตอนนี้จื่อเฉินสงบนิ่งมาก พอได้เจอกับจ้าวช่านอีกครั้ง สายตาของจื่อเฉินก็นิ่งสงบ ไม่ได้มีอารมณ์อย่างอื่น

เพราะมันไม่จำเป็น เขาได้ตายมาหนึ่งครั้งแล้ว ได้มองว่าจ้าวช่านเป็นศัตรูที่สมควรจะฆ่านานแล้ว

กระทั่งเงาของทั้งสามคนลับตาไปจื่อเฉินก็โผล่ออกมาจากก้อนหิน แล้วก็รีบเข้าไปในหุบเขา

ไม่มีชี่แท้ ใช้วิชาท่าก้าวไม่ได้ บนพื้นที่จื่อเฉินเดินไป ทิ้งรอยเท้าขนาดใหญ่เอาไว้ แต่เขาเดินไวมาก แค่ชั่วพริบตาก็มาถึงด้านข้างของหุบเขาแล้ว

สามคนนั้นคิดอะไรกันอยู่ เขารู้ดี ก็แค่จะล่อหมีน้ำแข็งออกไปไกลๆ แล้วรีบกลับมาที่นี่

เท้าย่ำลงพื้นหิมะ เสียงดังสวบๆ จื่อเฉินรีบเดินเข้าไปในหุบเขา แล้วก็เห็นโสมหิมะที่เจริญเติบโตในน้ำแข็ง และถูกหิมะปกคลุมอยู่

โสมหิมะสว่างสดใน เหมือนกับบัวหิมะ โชยกลิ่นหิมะเย็นๆ ออกมา ต่อให้อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร จื่อเฉินก็ยังรับรู้ได้ถึงชี่ทิพย์อันเข้มข้นของโสมหิมะ

เดินเข้าไปอย่างเร็ว แล้วจื่อเฉินก็มาถึงตำแหน่งของโสมหิมะ

“ต้นเล็กๆ อย่างเจ้าเนี่ยนะ ทำข้าเกือบตาย”

จื่อเฉินมองโสมหิมะตรงหน้า สีหน้าสับสน แต่ก็ไม่ลังเล รีบนั่งลงแล้วไปหยิบโสมหิมะ

ชักช้าไปเดี๋ยวจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง พวกของจ้าวช่านพร้อมกลับมาได้เสมอ มีเวลาให้จื่อเฉินไม่มากนัก

หลังจากเปลี่ยนเส้นเอ็นล้างกระดูกไปแล้ว ถึงแม้จะไม่มีชี่แท้ แต่จื่อเฉินก็มีแรงเพิ่มขึ้นมาก แล้วก็เด็ดโสมหิมะออกมาโดยไม่ใช้แรงมากเท่าไรนัก

“ได้แล้ว！”