บทที่ 4

“วิ๊ง！”

ตอนนั้นเอง ในหัวอันมืดมิดของจื่อเฉิน ก็ถูกสายฟ้าส่องสว่าง แสงนั้นมันอยู่ในหัวเขาทั้งหมด เหมือนเป็นตัวมังกรสายฟ้า เหาะเหินไปมาในสมอง พริบตาก็เหมือนถูกโจมตีนับหมื่นครั้ง ความเจ็บปวดถูกส่งออกมา ทำให้จื่อเฉินต้องเอามือกุมหัว แล้วนอนดิ้นที่พื้น

แต่ไม่ได้ร้องโอดโอยออกมา นั่นก็เป็นเพราะว่าปวดหัวมาก จนไม่สามารถคิดที่จะร้องออกมาได้เลย

พอแสงมันหายไป ก็มีร่างคนสูงใหญ่เท่าฟ้าดินปรากฏขึ้นในหัวของจื่อเฉิน

จื่อเฉินไม่เห็นหน้าของฝั่งตรงข้าม เห็นแต่แผ่นหลังขนาดใหญ่บึกบึน ก่อนหน้านี้จื่อเฉินไม่รู้ว่าสิ่งใดคือฟ้า สิ่งใดคือดิน แต่พอได้เห็นร่างนี้ ก็เหมือนจะเข้าใจขึ้นมาได้

ร่างนี้มันเป็นทั้งฟ้า เป็นทั้งดิน

หัวค้ำฟ้า เท้าย่ำดิน

ร่างนี้อยู่ในหัว โดยไม่ขยับอะไรเลย แต่ในร่างที่ไร้ลักษณ์นั้นมันกลับส่งพลังออกมา เป็นพลังฟ้าอันยิ่งใหญ่ของฟ้าดิน

พลังนี้ มันแข็งแกร่งกว่าตอนที่ตนเองได้เห็นพลังของสำนักหลิงอู่ไม่รู้กี่เท่า

จื่อเฉินมองไม่เห็นด้านหน้าของเงาร่างนั้น แต่รู้ว่าเงาร่างนี้มันกำลังจะทำอะไร

เขายื่นมือขวาออกไป เพื่อจะไปจับมังกรสายฟ้าตัวนั้น

พอมือขวายื่นไป ฝ่ามือขนาดใหญ่ก็กลายเป็นพื้นแผ่นดิน

เสียงมังกรคำรามดังไปทั่วฟ้า มังกรสายฟ้ากำลังเหาะเหิน กำลังสู้กลับ กำลังดิ้นรน แต่เมื่อเจอกับฝ่ามือที่ใหญ่ราวฟ้าดิน การต่อสู้ดิ้นรนทุกอย่างมันไร้ประโยชน์

ในหัวของจื่อเฉิน ก็บังเกิดลมพายุขึ้นมา ในลมพายุนั้น มีมังกรสายฟ้าดินไม่หยุด

และมังกรสายฟ้าตัวใหญ่ ก็ถูกมือขนาดใหญ่กำอยู่ในมือแล้วตอนนี้

มังกรสายฟ้าที่เทียบกับฟ้าดินได้ กลับมาถูกจับกำไว้ในมือ นี่ทำให้จื่อเฉินตกใจ แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็คือ พอมือใหญ่มันหดเล็กลง มังกรสายฟ้าก็เล็กลงตามมาด้วย สุดท้ายก็กลายร่างเป็นลูกแก้วสีเงินหนึ่งลูก

ลูกกลมขนาดเท่าๆ กับวอลนัท มีแสงสีเงินกะพริบๆ มันสว่างมาก ตอนนี้ร่างของฟ้าดินก็หันหน้ามามองกับจื่อเฉิน

จื่อเฉินลืมตาโต อยากจะมองดูหน้าของเงาร่างฟ้าดินชัดๆ แต่ดวงตาก็เหมือนมีหมอกควันมาบดบัง ไม่ว่าอย่างไรก็มองไม่ชัด

จื่อเฉินเห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง ดวงตาที่เป็นประกาย สายตาที่จับจ้อง เหมือนจะมองทะลุฟ้าดินได้หมด

หลังจากนั้น จื่อเฉินก็เห็นมังกรสายฟ้าตัวหนึ่ง กำลังพุ่งมาทางตนเอง

มังกรสายตาที่กลายร่างจากลูกแก้วสีเงินนั้น อ้าปากกว้าง จะเข้ามากัดจื่อเฉิน จื่อเฉินก็จะหนี แต่ที่นี่คือในหัวของเขา ไม่มีที่หนีไปไหนได้

สายฟ้าที่ไม่มีสิ้นสุด ปกคลุมจื่อเฉินไปทั้งหมด แล้วความรู้สึกรับรู้ก็หายไป

......

ที่ด้านนอก จื่อเฉินลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เหงื่อแตกทั่วตัว ในก็เต้นแรงอย่างมาก

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

วันนี้มีเรื่องแปลกเยอะมากเลย มากเสียจนเกินความคาดหมายของจื่อเฉิน

ในตอนนี้เอง จื่อเฉินก็สัมผัสได้ว่าในหัวมีอะไรบางอย่าง

นี่มันคือวิชาที่ซับซ้อนมาก เข้าใจได้ยากมาก ลึกล้ำมาก มันเหมือนน้ำที่กำลังขึ้น ไหลเอ่อเข้ามาในหัวของจื่อเฉิน หัวที่ปวดๆ ก่อนหน้านี้ ตอนนี้แทบจะระเบิดออกมาแล้ว

โชคดีที่มันเข้ามาเร็ว และหายไปเร็ว สุดท้ายในหัวของจื่อเฉินก็เป็นวิชาชุดหนึ่ง

วิชาทะลวงกายฟ้าร้อง

เป็นวิชาที่ธรรมดาที่สุด แต่อันตรายที่สุด ฟังแล้วดูไม่อยากจะเชื่อ

ในเมื่อมันเป็นวิชาชุดหนึ่ง และเป็นวิชาทะลวงกาย พอฝึกถึงระดับสูงแล้ว สามารถเรียกสายฟ้ามาทะลวงกายได้ ชี่ทิพย์ที่ฝึกออกมาพร้อมกัน ก็จะเป็นชี่ทิพย์สายฟ้า

“เป็นวิชาที่แข็งแกร่งมาก.......แต่ว่า มันจะมีประโยชน์อะไร?”

จื่อเฉินชอบวิชาชุดนี้มาก ถ้าได้ฝึกล่ะก็ ผลสำเร็จของเขาในอนาคตก็จะสูงส่งจนน่ากลัว แต่ปัญหาในตอนนี้ก็คือ ตันเถียนของเขาแหลกสลายไปหมดแล้ว ไม่สามารถรวบรวมชี่ทิพย์ได้อีกแล้ว ต่อให้มีวิชาที่แข็งแกร่งแค่ไหน สำหรับจื่อเฉินแล้ว มันก็เป็นแค่เครื่องประดับตัวเท่านั้น

ในโลกนี้มีของล้ำค่า มีสิ่งอัศจรรย์ ปาฏิหาริย์ของจื่อเฉินก็ถือว่ายิ่งใหญ่มากแล้ว เทียบกับโชคชะตาของฟ้าได้เลย แต่ตันเถียนเสียหายไปแล้ว ความโชคดีของเขาก็เลยไร้ประโยชน์อย่างมาก

“รอดจากความตายมาได้ จะต้องมีโชคลาภวาสนาแน่นอน ถึงแม้จะฝึกชี่ทิพย์ไม่ได้ แต่วิชุดนี้สามารถทะลวงกายได้ เพิ่มความแข็งแกร่งร่างกายได้ ถ้าหากว่ามีร่างกายที่แข็งแกร่งพอๆ กับสัตว์อสูรได้ ก็ไม่แน่ว่าจะพิการไปเสียเลย” ไม่นานจื่อเฉินก็ตั้งสติลุกขึ้นสู้

จากนั้น เขาก็นึกถึงโสมหิมะต้นนั้นขึ้นมาได้

“ถ้าหากว่าเราได้โสมหิมะต้นนั้นมา หลังจากดูดซับพลังของมันแล้ว ร่างกายจะต้องแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน ไม่แน่ว่าอาจจะอาศัยพลังทิพย์อันเข้มข้นนั้นมาฟื้นฟูตันเถียนได้” จื่อเฉินตาเป็นประกาย แล้วก็คิดไปต่างๆ นานา

“โฮก！”

แต่ในตอนนี้เอง เสียงคำรามด้วยความโมโหก็ดังขึ้น เสียงที่ดังเข้ามา ดังข้ามมาหลายภูเขา สั่นสะเทือนพื้นหิมะไปหมด

ร่างกายของจื่อเฉิน ก็สั่นสะเทือนจนยุบลงไปในกองหิมะ

“หมีน้ำแข็ง นี่คือเสียงของหมีน้ำแข็ง พวกมันยังไม่ไปไหน！”

กองหิมะขยับๆ จื่อเฉินเดินออกมาจากด้านใน สายตาก็เป็นประกายอย่างมาก และเย็นชาอย่างมาก