บทที่ 3

“เพื่อนกันก็หักหลังกันตอนผลมีประโยชน์นี่แหละ！”

ก่อนที่จื่อเฉินจะสูญสิ้นสัญญาณชีพ ได้จำประโยคหนึ่งไว้

เจ้าช่านเตะจื่อเฉินเข้าไปในร่องลำธารในหุบเขา เลือดก็ไหลออกมาจากแผล สัญญาณชีพค่อยๆ หมดไป

ว่ากันว่าหลังจากคนตายไปแล้ว วิญญาณจะไม่สลายไปทันที แต่จะวนเวียนอยู่รอบๆ ร่างกายตนเอง ถ้ามีห่วงมาก วิญญาณก็อาจจะเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์อีกแบบหนึ่ง

เช่นภูติ หรือผีร้าย！

“ตูบ！”

จื่อเฉินร่วงลงบนหิมะหนาๆ ในลำธารกลางหุบเขา เลือดในร่างกายนำพาความอบอุ่นสุดท้ายในร่างกายออกมาละลายหิมะรอบๆ ตัว ลอยหยดลงบนพื้นน้ำแข็ง

นี่คือหุบเขาน้ำแข็ง มีน้ำแข็งที่หนาแน่นไม่ละลายตลอดทั้งปี

ด้านล่างของตัวจื่อเฉิน มีก้อนน้ำแข็งกลมเล็กก้อนหนึ่ง ก้อนน้ำแข็งก็ไม่ได้มีดีอะไร รอบๆ ก็มีมากมาย

เลือดหยดลงบนก้อนน้ำแข็ง

ก้อนน้ำแข็งก็ถูกเคลือบด้วยสีแดงเลือด

เกิดสิ่งผิดปกติขึ้น

ก้อนน้ำแข็งเล็กๆ มีแสงสีเงินสว่างออกมา

“วิ๊ง！”

อยู่ดีๆ ก้อนน้ำแข็งก็ขยับ แล้วมีแสงสีเงินสาดออกมาสี่ทิศ เป็นเหมือนงูสีเงินเลื้อยออกมา จากนั้นก้อนน้ำแข็งก็เหมือนมีชีวิต มุดเข้าไปในหัวใจของจื่อเฉิน

ก้อนน้ำแข็งมุดเข้าไปในหัวใจ แล้วปล่อยพลังแสงสีเงินออกมา จากนั้นจื่อเฉินก็เริ่มเปล่งแสงออกมา

ในแสงสีเงินที่เหมือนน้ำนั้น แฝงไปด้วยพลังชีวิตอันเข้มข้น แล้วทำการฟื้นฟูจุดชีพจรที่เสียหายของจื่อเฉิน

ในขณะเดียวกัน แสงสีเงินก็แทรกซึมเข้าไปใน เลือดจุดชีพจร กระดูก ไขกระดูก

ทำการเปลี่ยนเส้นเอ็นล้างกระดูก

นี่มันเป็นโชคชะตาปาฏิหาริย์ที่ยิ่งใหญ่！

ทั้งตัวจื่อเฉินกลายเป็นสีเงิน ร่างกายแพร่ความร้อนออกมา แผ่นน้ำแข็งด้านล่างก็ละลายอย่างรวดเร็ว

“ตู้ม！”

จื่อเฉินร่วงลงไปในลำธารร่องเขา ด้านล่างเป็นสายน้ำ

......

ตอนที่กึ่งหลับกึ่งตื่น จื่อเฉินสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างเกิดขึ้น เหมือนจะดูดตนเองเข้าไปอีกโลกหนึ่ง โลกนั้นมันทั้งมืดมิดและหนาวเย็น

จื่อเฉินรู้สึกกลัวมาก นี่มันก็คือความกลัวที่ต้องเผชิญกับความตาย

หลังจากนั้นจื่อเฉินก็เห็นแสงสีเงินที่ไหลเหมือนน้ำ อบอุ่นมาก

แสงสีเงินพันรอบตัวเขาไว้ ทำให้ตัวเขาที่เหน็บหนาวจนตัวสั่น กลับมาสัมผัสถึงความอบอุ่นอีกครั้ง เหมือนได้อยู่ในอ้อมกอดของแม่ สบายตัวมาก

จื่อเฉินก็อยากจะหายใจออกมา.......

…

“โอ้ย.....ร้อนมาก.......！”

พอจื่อเฉินฟื้นขึ้นมา ก็รู้สึกเหมือนตนเองกำลังอยู่ในน้ำเดือด จากนั้นเขาก็มองเห็นน้ำเดือดอยู่รอบๆ

จื่อเฉินก็สีหน้าเปลี่ยน แล้วก็ใช้มือใช้เท้าปีขึ้นไปด้านบน

“อันตรายมาก เกือบจะถูกต้มตายแล้ว！”

ปีนขึ้นขึ้น แล้วก็ปีนไปอีกไกล จื่อเฉินก็พิงที่หน้าผาแห่งหนึ่ง และหายใจหอบเหนื่อย

“เอ๊ะ.....！”

จื่อเฉินที่กำลังถอนหายใจ ก็เหมือนจะพบอะไรเข้า เลยส่งเสียงแปลกใจออกมา จากนั้นสายตาที่ว่างๆ ก็พร่ามัวขึ้นมา

“เราตายไปแล้วไม่ใช่หรือไง? ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก?”

จื่อเฉินพบว่าบนร่างกายไม่มีบาดแผลอะไรเลย ผิวพรรณผุดผ่องดั่งหยก ขาวนุ่มชุ่มชื้น เหมือนเด็กทารกที่เพิ่งเกิด

“ไม่มีบาดแผล หรือว่าเราตอนหลับที่นี่ แล้วฝันว่าจ้าวช่านมาฆ่าเรา?” จื่อเฉินฉงนใจ แต่ไม่นาน เขาก็เห็นร่องรอยการถูกของมีคมทางเข้าที่บริเวณหัวใจ

“นี่มันไม่ใช่ความฝัน เรายังมีชีวิตอยู่....”

จื่อเฉินก็สีหน้าไม่สบายใจ เรื่องก่อนหน้านี้ทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง เขาถูกลอบฆ่า แต่ไม่ตาย

เขายังมีชีวิตอยู่ แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับตาย ในตันเถียนที่ถูกทำลายไปแล้ว ไม่มีชี่แท้หลงเหลือเลยแม้แต่นิดเดียว ว่างเปล่าไปหมด

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เราควรจะตายไปแล้ว ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่?”

จื่อเฉินคิดอยู่นานก็คิดไม่ตก เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่า ในโลกเทียนอู่จะมีสิ่งที่ทำให้ตายแล้วฟื้นอยู่ด้วย

“เราไม่เพียงไม่ตาย จุดชีพจรที่เสียหายก็ฟื้นฟูมาหมดแล้ว ไม่มีร่องรอยบาดแผลใดๆ เลย หรือว่านี่จะเป็นปาฏิหาริย์? ไม่แน่ว่าปาฏิหาริย์นี้อาจจะฟื้นฟูตันเถียนให้แล้วด้วย” ทันใดนั้น จื่อเฉินที่โศกเศร้าก็คาดเดาไปต่างๆ นานา

จากนั้น เขาก็เริ่มขับเคลื่อนพลัง

ชี่ทิพย์ฟ้าดินทั้งสี่ทิศ ไหลมารวมที่ตัวจื่อเฉิน ความเร็วแบบนี้มันเร็วกว่าตอนที่เขาฝึกวิชาก่อนหน้านี้กว่าสิบเท่า ถ้าจะบอกว่าก่อนหน้านี้ความเร็วที่จื่อเฉินรวบรวมชี่ทิพย์ฟ้าดิน เปรียบเสมือนเส้นเชือกบางๆ แต่ตอนนี้มันเป็นเหมือนเชือก10เส้นมัดรวมกัน

จื่อเฉินก็ตื่นเต้นขึ้นในใจ เนื่องจากไม่มีสมาธิ วิชาก็เลยหยุดลง ชี่ทิพย์ฟ้าดินที่ไหลมารวมในเส้นชีพจรก็สลายไป

“เอาอีกครั้ง！”

จื่อเฉินตื่นเต้นมาก ถึงแม้จะไม่รู้ว่าตนเองรอดกลับมามีชีวิตได้อย่างไร แต่มีจุดหนึ่งที่สามารถมั่นใจได้ว่า ตนเองจะต้องได้รับโชคปาฏิหาริย์อะไรสักอย่าง ทำให้ตนเองได้เหมือนได้เกิดใหม่แบบนี้

พอพลังวิชาถูกขับเคลื่อนไป ชี่ทิพย์ฟ้าดินก็ไหลกันเข้ามาจากทุกทิศ แทรกซึมเข้ารูขุมขนของจื่อเฉิน แล้วไหลเข้าสู่จุดชีพจร หมอหมุนพลังหนึ่งรอบ ชี่ทิพย์ฟ้าดินก็เข้าไปสู่ตันเถียน

จื่อเฉินรอคอยกับจุดตันเถียนที่ว่างเปล่าอย่างมาก หวังว่ามันจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้น

“ฟู่......”

ชี่ทิพย์ที่เพิ่งไหลเข้าตันเถียน ก็สลายหายไป

ตันเถียนของเขา ไม่สามารถบรรจุชี่ทิพย์ได้อีกแล้ว

“มันจบแล้ว”

จื่อเฉินที่เพิ่งดีใจก็ต้องหมดหวัง สวรรค์ไม่ได้ให้เขาตาย แต่ให้โชคกับเขา ให้เขาได้ดูดชี่ทิพย์ฟ้าดินเร็วขึ้นกว่าคนอื่นสิบเท่า

แต่ตันเถียนของเขาบรรจุชี่ทิพย์ไม่ได้ ต่อให้เร็วกว่าคนอื่นร้อยเท่า แล้วจะมีประโยชน์อะไร

“สวรรค์ ไม่สู้ให้ข้าตายไปเสียเลยยังดีกว่า”

จื่อเฉินก็อดบ่นในใจไม่ได้ แต่ก็แค่บ่นเท่านั้น มีชีวิตอยู่มันก็ยังดีกว่าตาย

อยู่ๆ หัวใจของจื่อเฉินก็เต้นแรงขึ้นมา พลังสีเงินลึกลับก็ไหลออกมาจากหัวใจ แล้วก็พุ่งเข้าไปในหัวของจื่อเฉิน