บทที่ 12

“ตูม！”

เสียงดังขึ้น ในอากาศมีเลือดสาดออกมา จ้าวช่านถูกโจมตีกระเด็นออกไปอีกครั้ง แต่บนตัวของจื่อเฉิน ก็มีแผลเพิ่มขึ้นมา3จุด เลือดก็ไหลออกมา

การโจมตีครั้งนี้ จ้าวช่านไม่ตาย บาดเจ็บอย่างเดียว จื่อเฉินก็เตรียมจะเข้าไปซ้ำ แต่ถูกดาบมาขวางไว้ หลินยิงโจมตีรุนแรงเข้ามาอีกครั้ง

“โฮก！”

แรงหมัดรุนแรงจนเกิดเป็นเสียงเหมือนเสือคำราม จื่อเฉินก็ใช้หมัดพยัคฆ์ทักษะการต่อสู้ระดับสามออกมารับมือกับดาบ

“ตูม！” “ตูม！”

เสียงกระทบกันอย่างรุนแรง ดังขึ้นหลายครั้ง

“อะไรกัน เจ้ามีชี่แท้อย่างนั้นหรือ? ตันเถียนของเจ้านั่นฟื้นฟูแล้วงั้นหรือ?” หลินยิงกำลังสู้สุดชีวิต ก็ตกใจขึ้นมา แล้วอดพูดไม่ได้

จื่อเฉินไม่พูดไม่จา หมัดพยัคฆ์ทั้ง3กระบวนท่าถูกใช้ออกมาหมด

ท่าเสือลงเขา ท่าเสือคำราม ท่าเสือกระโจน

การโจมตีที่เจาะจง แฝงความรุนแรงไปด้วย

“ฆ่ามัน ต้องฆ่ามันให้ได้ ไม่อย่างนั้นวันข้างหน้าพวกเราตายแน่！” จ้าวช่านที่อยู่ไกลออกไปก็โซเซลุกขึ้นมา หายใจเข้าอย่างลึก แล้วก็กำมีดสั้นบุกเข้ามาอีก

จื่อเฉินตายแล้วฟื้นยังพอว่า ตอนนี้ยังฟื้นฟูตันเถียนได้อีก ทำให้จ้าวช่านรู้สึกถึงแรงกดดัน วันนี้จะต้องฆ่าจื่อเฉินให้ได้

พอได้ยินคำของจ้าวช่าน หลินยิงก็เปลี่ยนกระบวนท่าดาบให้รุนแรงขึ้น โหดเหี้ยมขึ้น ในระหว่างนี้ จื่อเฉินจะไปฆ่าจ้าวช่าน ก็เลยรับการโจมตีทั้งสองครั้งของหลินยิงไป

ตอนนี้ บนตัวของเขามีหลายแผลแล้ว แต่จ้าวช่านยังเคลื่อนไปมา แต่ขยับๆ ไปรอบๆ ไม่ได้เข้าปะทะกับจื่อเฉิน

“สึบ！”

เลือดสาดออกมา ที่หน้าอกของจื่อเฉิน เกิดเป็นบาดแผลขึ้นมา ในขณะเดียวกัน ที่แขนก็เกิดรอยแผลขึ้นมาสองแห่ง

หนึ่งสู้กับสอง จื่อเฉินเลยเป็นรอง ถ้าหากว่าไม่มีร่างกายที่แข็งแกร่งเหมือนกับสัตว์อสูรล่ะก็ เขาตายไปหลายรอบแล้ว พอทำอะไรไม่ได้ จื่อเฉินก็เลยต้องปล่อยจ้าวช่านไปก่อน

“ตายซะ！”

ในสายตามีรัศมีการฆ่าแพร่ออกมา ชี่แท้ในกายก็พลุ่งพล่าน จื่อเฉินบุกไปยังหลินยิง

“ไปตายซะ！”

หลินยิงก็บ้าคลั่ง ดาบยาวในมือก็ฟันเข้ามาอย่างแรง

แสงดาบสาดเข้ามา จะถึงที่หัวของจื่อเฉิน แต่ในตอนนี้เอง จื่อเฉินก็ยืนมือออกมาอย่างรวดเร็ว ใช้5นิ้วจับคมดาบไว้อย่างแน่น

“สึบ！”

คมดาบหยุดที่กลางอากาศ เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามมือของจื่อเฉิน จื่อเฉินอาศัยร่างกายอันแข็งแกร่งกับพลังระดับชี่แท้ชั้นสอง รับการโจมตีของคนที่มีพลังชี่แท้ชั้นสี่อย่างหลินยิงไว้

“อะไรกัน？”

หลินยิงสีหน้าเปลี่ยน อยากจะดึงดาบกลับมา แต่ก็พบว่า ดาบหมือนถูกยึดติดกับมือของจื่อเฉินไว้เลย ขยับอะไรไม่ได้เลย

ในตอนนี้เอง หลินยิงเห็นสายตาของจื่อเฉิน ที่มีความบ้าคลั่งเผยออกมาเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ มือขวาของเขาก็กำหมัด แล้วก็ร่ายกระบวนท่าเสือคำราม ที่ข้างหูเหมือนมีเสียงคำรามของพยัคฆ์ดังขึ้น จากนั้นลมก็แรง จื่อเฉินต่อยไปยังหัวของหลินยิง

“ตูม！”

กำปั้นที่รุนแรงแบบนี้ เรียกได้ว่าสุดแรงของจื่อเฉินเลย พริบตา หัวก็กระเด็นหลุดออกจากร่างไป การโจมตีสุดแรงของจื่อเฉิน ต่อยจนหัวของหลินยิงกระเด็นออกไป

“สึบ！”

จื่อเฉินรู้สึกว่าด้านหลังเจ็บๆ หลังจากเขาโจมตีหลินยิงไปแล้ว จ้าวช่านก็อาศัยจังหวะนี้ แทงเข้ามาที่ตำแหน่งหัวใจด้านหลังของจื่อเฉิน

โจมตีมาแบบนี้ แทงทะลุเข้ากล้ามเนื้อไป เข้าไปยังหัวใจ รู้สึกเจ็บๆ ทำให้จื่อเฉินเกือบจะสลบไป

การลอบโจมตีครั้งนี้ ไม่เป็นผลสำเร็จ

การโจมตีเมื่อครู่นี้ ทำให้สูญเสียชี่แท้ไปหมดแล้ว จื่อเฉินก็เลยต้องล้มเลิกการตามฆ่าจ้าวช่าน แล้วก็เริ่มเดินทางออกไป บนตัวของเขา มีแผลหลายที่ ถ้าไม่หาที่รักษาตัวล่ะก็ คงจะต้องเสียเลือดจนตาย

จื่อเฉินหนีอีกครั้ง แต่จ้าวช่านไม่ได้รีบตามไปทันที

เขาก็บาดเจ็บไม่น้อย ตอนที่จื่อเฉินหนีไปนั้น เขาก็กระอักเลือดออกมา แล้วนั่งฟุบลงพื้น ได้แต่มองจื่อเฉินวิ่งหนีไป

“วันนี้ถ้าไม่ฆ่าเจ้า ข้าไม่ขอชื่อว่าจ้าวช่าน”

พอจื่อเฉินเริ่มหนีจนลับสายตาไป จ้าวช่านก็ตะโกนออกไปอย่างไม่พอใจ

เขานั่งขัดสมาธิ เริ่มเคลื่อนพลัง หยุดนิ่งไป15นาทีเต็มๆ หลังจากนั้น จ้าวช่านก็อดกลั้นกับบาดแผลบนตัว แล้วตามรอยเลือดไป ตามไปยังทิศทางของจื่อเฉิน

จื่อเฉินบาดเจ็บหนัก ไม่มีพลังสู้อีกแน่นอน ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะเสียเลือดมากจนสลบไปแล้วก็ได้ จ้าวช่านไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปนอน

ตอนนี้จื่อเฉินก็ย่ำแย่มากจริงๆ ที่เขาต่อสู้ก่อนหน้านี้ ก็เหมือนกับสัตว์อสูรตัวหนึ่ง ทั้งหมดต้องอาศัยร่างกายที่แข็งแกร่ง แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีเนื้อหนังที่เหมือนกับสัตว์อสูร ตอนนี้มีหลายบาดแผลบนตัวที่กำลังเลือดไหล

เนื่องจากเสียเลือดมาก จื่อเฉินก็เลยตาลาย เสื้อผ้าบนตัวก็เต็มไปด้วยเลือด จื่อเฉินคิดพลาดไป เขามีร่างกายเหมือนสัตว์อสูรก็จริง แต่ไม่ได้มีเลือดเยอะเหมือนกับในตัวของสัตว์อสูร แบกรับอาการเลือดออกแบบนี้ไม่ไหว

พอหนีออกไป แผลที่กำลังจะสมานกัน ก็ฉีกออกเนื่องจากมีการเคลื่อนไหว

“ตุบ！”

จื่อเฉินหน้ามืด แล้วล้มลง