บทที่ 11

จื่อเฉินไม่ได้ปรากฏตัวออกมา2วันแล้ว

ในใจของจ้าวช่านก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เขาคิดจะถอดใจแล้ว แต่พอนึกถึงว่าถ้ากลับไปแล้ว ก็จะเผชิญกับคำถามของหวังสง เขาก็อดใจสั่นไม่ได้ เมื่อเทียบกับหวังสงแล้ว จ้าวช่านยอมเจอกับจื่อเฉินดีกว่า

เขายังไม่รู้ว่า โสมหิมะถูกจื่อเฉินกินไปแล้ว

หลินหาวเป็นน้องชายแท้ๆ ของหลินยิง คนบนโลกนี้ไม่ได้แย่เหมือนกับจ้าวช่านเสียทุกคน อย่างน้อยหลินยิงก็ดีกับหลินหาวมาก สองคนฝึกวิชาด้วยกัน เข้าเป็นศิษย์นอกสำนักของสำนักหลิงอู่ด้วยกัน มีความฝันอยากจะเป็นศิษย์สำนักในเหมือนกัน

ครั้งนี้หลินหาวถูกฆ่าตาย หลินยิงก็จะต้องแก้แค้นแน่ ต่อให้ตามไปสุดหล้าฟ้าเขียว ก็จะฆ่าจื่อเฉินให้ได้

แน่นอนว่า ทุกอย่างนั้น มันติดอยู่ที่ว่าพวกเขาไม่รู้เลยว่าจื่อเฉินได้กินโสมหิมะเข้าไปแล้ว ฟื้นฟูตันเถียนกลับมาแล้ว และมีพลังที่น่ากลัวมากอีกด้วย

ในวันที่สามนั้นเอง บนท้องฟ้าก็มีหิมะเริ่มลอยมา และตกลงมาอีกครั้ง

หลังจากจื่อเฉินนั่งขัดสมาธิบนก้อนหินก้อนหนึ่งแล้ว ก็ขับเคลื่อนวิชาทะลวงกายฟ้าร้อง ชี่ทิพย์จากทุกทิศก็มารวมที่ตัวของจื่อเฉิน เป็นเหมือนกับลำธารหลายสายไหลเข้ามา และซึมเข้าไปในชีพจรทางรูขุมขน หลังจากเคลื่อนพลังไปได้ครึ่งหนึ่ง พลังงานพวกนี้ก็ถูกหัวใจดูดซึมเข้าไป

ภาพแบบนี้ สองวันนี้จื่อเฉินเห็นจนชินแล้ว พลังงานที่หัวใจดูดซับเข้าไป ไม่ถือว่าบริสุทธิ์มาก แต่พลังงานที่ส่งกลับออกมา มันกลับบริสุทธิ์จนน่ากลัว

พลังสีเงิน ถูกส่งกลับออกมาจากลูกกลมๆ ในหัวใจ แทรกซึมเข้าไปในสายเลือด ผิวหนัง กระดูก และตันเถียน

ในตันเถียน จื่อเฉินฝึกชี่ทิพย์ของวิชาทะลวงกายฟ้าร้อง หยุดอยู่ตรงจุดนี้ นี่คือชี่แท้สีเงิน ในชี่แท้ยังมีแสงสีเงินกะพริบๆ อยู่ด้วย

พลังงานที่บริสุทธิ์ไหลเข้าตันเถียน คันเถียนก็สั่นๆ เล็กน้อย จากนั้น แสงสีเงินพวกนี้ก็เริ่มขยายตัวขึ้น

“วิ๊ง！” ตันเถียนเคลื่อนไหว แสงสีเงินปล่อยออกมา........

จื่อเฉินลืมตัวขึ้น ที่ขนตามีหิมะร่วงลงมา จื่อเฉินลืมตามาก็ตื่นตกใจเลย “บรรลุแล้ว ระดับชี่แท้ชั้นสอง ใช้เวลาแค่สองวัน”

แค่สองวันก็บรรลุได้แล้ว พรสวรรค์ของจื่อเฉินน่ามีมากจนน่ากลัว ความเร็วในการฝึกแบบนี้ ต่อให้ศิษย์สำนักในก็ต้องตื่นเต้น

“ชี่แท้ของชั้นสอง เทียบได้กับสัตว์อสูรระดับสี่ ได้เวลาคิดบัญชีแล้ว” จื่อเฉินที่กำลังดีใจอย่างบ้าคลั่ง สายตาก็สาดเป็นประกายเย็นๆ รังสีอาฆาตท่วมท้นในใจพ่อค้าแม่ค้า

.........

จ้าวช่านกับหลินยิงก็รีบเดินทางฝ่าหิมะ

“จะ3วันแล้ว ยังไม่เจอร่องรอยของจื่อเฉินเลย” หิมะร่วงลงใส่ใบหน้าหนาวเย็นเกินจะบรรยาย ใจของจ้าวช่านก็เย็นซาบซ่านเหมือนกัน เขาเริ่มไม่มั่นใจแล้ว

“เจ้ากำลังคิดอะไร?” หลินยิงหันไป แล้วจ้องมองจ้าวช่านอย่งเย็นชา

บนใบหน้าของจ้าวช่าน เริ่มแหยๆ แล้วพูดว่า “ข้าว่า พวกเราถอยกันก่อนก็ได้ พอถึงสำนัก ค่อยคิดหาวิธีกำจัดจื่อเฉินก็ได้”

หลินยิงพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไง คนหนึ่งที่ตันเถียนถูกทำลายไปแล้ว มันยังจะกลับไปสำนักอีกหรือไง? ถ้าจะกลับเจ้าก็กลับไปเอง ข้าจะต้องฆ่าไอ้จื่อเฉินให้ได้ เพื่อแก้แค้นให้น้องข้า”

จ้าวช่านมองหลินยิง อยากจะพูดอะไรออกมาอีก แต่ก็เก็บไว้

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร” หลินยิงมีสายตาประชดประชันมองออกมา “ความเป็นพี่น้องนั้น ในสายตาของเจ้า คงจะมีเอาไว้ให้แทงข้างหลังเท่านั้น แก้แค้นให้พี่น้องมันไม่มีค่าเลยสินะ แต่ในใจของข้า พี่น้องก็คือพี่น้อง จะต้องดูแลกันอย่างดีให้เหมือนชีวิตตัวเอง”

จ้าวช่านไม่ได้เถียง เพราะว่าคนสองคนมุมมองไม่เหมือนกัน สำหรับจ้าวช่านแล้ว นอกจากตัวเองแล้ว อะไรๆ ก็สามารถทอดทิ้งได้หมด ขอเพียงมีผลประโยชน์

ตอนนี้สิ่งที่เขากังวลที่สุดก็คือ ถ้าหากว่ายังตามหาต่อไปแบบนี้ อาหารของทั้งสองคนก็จะหมด และก็ใกล้จะถึงเวลาที่สอบคัดเข้าสำนักใจแล้ว เขายังจะต้องคิดหาวิธีเพื่อให้ได้ยาชี่แท้มาหนึ่งเม็ด เพื่อให้ตนเองบรรลุขั้นต่อไป จะได้เข้าสำนักในได้อย่างง่ายๆ

จ้าวช่านมีใจคิดอยากจะล้มเลิกการตามล่าแล้ว แต่ในตอนนั้นเอง ลางสังหรณ์ถึงอันตรายก็ผุดขึ้นในใจของเขา ด้านหลังก็มีลมแรงพัดเข้ามาอีกครั้ง

“ไปตายเสีย！”

หลังจากเกิดเรื่องกับหลินหาว พวกเขาก็ระวังตัวกันมาก ต่อให้กำลังคุยกัน ก็ไม่ได้ละเลย ด้านหลังมีลมพัดเข้ามา จ้าวช่านตะโกนออกไป มีดสั้นในมือก็ออกจากฝัก แล้วก็แทงไปยังด้านหลัง

“ตุบ！”

เสียงดังขึ้น จ้าวช่านรู้สึกว่าตนเองกระแทกเข้ากับผนัง ร่างก็กระเด็นลอยออกไป

ตอนที่ลอยออกไปนั้น เขาก็เห็นจื่อเฉินกำลังเก็บกำปั้นกลับไป การโจมตีก่อนหน้านี้ มีดสั้นได้ฟันไปที่กำปั้นของจื่อเฉิน แต่มันแค่บาดแขนของจื่อเฉินเท่านั้น ไม่ได้ฟันเข้าที่นิ้ว

ใจของจ้าวช่านก็ตกลงไปที่ตาตุ่ม ร่างกายอันแข็งแรงของจื่อเฉิน ทำให้เขาตกใจมาก

“จื่อเฉิน ไปตายเสีย！”

หลินยิงตะโกน แล้วก็ชักดาบออกมา แสงสะท้อนของดาบสาดออกมา แล้วก็ฟันไปทางจื่อเฉิน

โลกเทียนอู่ แดนชี่แท้แบ่งเป็น10 ชั้น ทักษะการต่อสู้แบ่งเป็น3ระดับ ระดับสาม สอง และหนึ่ง ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นจื่อเฉิน หรือว่าพวกจ้าวช่าน ก็ใช้วิชาได้แค่ระดับสามเท่านั้น

ทักษะการต่อสู้ระดับสาม ดาบตัดลม

พอออกกระบวนท่าไป ก็รุนแรงมาก เหมือนจะตัดลมตัดคลื่นได้ รุนแรงเหลือประมาณ

รังสีของดาบรุนแรงเหมือนลมพายุ ปรากฏขึ้นตรงหน้าของจื่อเฉิน การโจมตีเข้ามาแบบนี้ จื่อเฉินก็จำเป็นต้องถอยก่อน

ลอบโจมตีครั้งแรกไม่สำเร็จ หลินยิงก็โจมตีกลับอย่างไม่คิดชีวิต ทำให้จื่อเฉินเป็นรอง ในตอนนี้เอง ก็มีแสงสาดเข้ามาจากทางด้านข้าง คือจ้าวช่านนี่เอง หาจังหวะเพื่อที่จะฆ่าจื่อเฉิน

สายตาของจื่อเฉินเต็มไปด้วยรังสีอาฆาต รับเอากระบวนท่าของหลินยิงไว้ แล้วฟันไปยังจุดสำคัญของจ้าวช่าน โจมตีไปยังตำแหน่งหัวใจของจ้าวช่าน