บทที่ 10

“แคร่ก！”

เสียงคอหักดังขึ้น หลินหาวตาเหลือก แล้วก็คุกเข่าลงพื้น

พลังชีวิตหายสิ้น หลินหาวตายแล้ว จังหวะที่เขาหันหลังไปนั้น ทำให้จื่อเฉินได้จังหวะให้โจมตี

“จื่อเฉิน เจ้านี่เอง ไปตายเสียเถอะ！”

หลินหาวตายแล้ว จากนั้นก็มีเสียงเยือกเย็นสองคนดังขึ้น สองคนนั้นใช้วิชาท่าก้าวระดับสาม มือกำอาวุธ บุกฆ่ามายังตัวจื่อเฉิน

“ฟุบ！” “ฟุบ！”

แสงกระบี่แสงดาบระยิบระยับ เสียงตวัดกวัดแกว่งดังขึ้นสองเสียง จื่อเฉินก็ถอยไปหลายเมตรแล้ว ตอนนี้ในมือของเขา กำลังถือห่อผ้าอยู่ และบนแขนขวายังมือบาดแผลยาวครึ่งนิ้ว เลือดไหลออกมาจากรอบแผล ในขณะเดียวกัน ที่หัวไหล่ขวาก็รู้สึกเจ็บๆ ถูกของมีคมแทงบาดเจ็บด้วยเหมือนกัน

เมื่อครู่นี้ จื่อเฉินลงมือฆ่าหลินหาวไปแล้ว แต่ถ้าตอนนี้ถอยออกไปทันที จะต้องถอยออกไปได้อย่างราบรื่นแน่นอน แต่เขากลับเห็นอาหารที่อยู่ในห่อผ้าของหลินหาว ก็เลยไปหยิบมาห่อผ้ามา พอเสียเวลาตรงนี้ จื่อเฉินก็ได้แผลเพิ่มมาอีกสองที่

“อะไรกัน เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

โจมตีออกไป จื่อเฉินก็ได้รับบาดเจ็บ แต่จ้าวช่านกับหลินยิงกลับตกใจตาโต มองจื่อเฉินด้วยสายตาแปลกใจ

การโจมตีของทั้งสองคนนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ใช้แรงทั้งหมด แต่ก็รุนแรงพอสมควร การโจมตีครั้งนี้ ไม่ต้องพูดถึงจื่อเฉินที่เป็นคนธรรมดาๆ เลย ต่อให้เป็นคนที่มีพลังระดับชี่แท้ชั้นสี่ ก็ถูกตัดแขนขาด แทงทะลุหัวไหล่แน่นอน ต่อให้เป็นสัตว์อสูรระดับสี่ ก็บาดเจ็บได้เหมือนกัน แต่จื่อเฉินได้รับบาดเจ็บแค่ภายนอกเท่านั้น

ความแข็งแกร่งของร่างกายนี้ น่ากลัวมากจริงๆ

“เหอะ！”

ไม่รอรี ตอนที่ทั้งสองคนกำลังอึ้งกันอยู่นั้น จื่อเฉินก็ถือห่อผ้า แล้วหันหลังวิ่งหนีไป

แหวกหญ้าให้งูตื่นไปแล้ว สองคนนี้จะต้องระแวงอย่างแน่นอน อาศัยแค่พลังระดับชี่แท้ชั้นหนึ่งที่ยังไม่มั่นคง ฆ่าพวกเขาไม่ได้อย่างแน่นอน

“ห้ะ จื่อเฉิน นี่เจ้าฆ่าน้องชายข้างั้นหรือ ข้าจะฆ่าเจ้า！” เสียงตะโกนของหลินยิง ดังตามขึ้นมา จากนั้นหลินยิงก็ถือดาบยาว วิ่งตามไปฟันจื่อเฉิน

จ้าวช่านก็หน้าเคร่งขรึม แล้วก็ตามไปด้วย

การตามฆ่าเริ่มขึ้นอีกแล้ว

แต่ครั้งนี้ จื่อเฉินมีอาหารให้กินแล้ว เลยได้เป็นต่อ เขาเดินหน้าต่อไป และเร็วมากด้วย อาศัยร่างกายที่แข็งแกร่ง เขาก็เลยทิ้งห่างสองคนนั้นไปไกล

“ดูเหมือนว่าเราจะคิดไว้ไม่ผิด ระดับความแข็งแกร่งของร่างกายนี้ เทียบได้กับสัตว์อสูรระดับสี่” หลังจากที่ได้เผชิญหน้ากันแล้วเล็กน้อย จื่อเฉินก็พอใจกับสภาพร่างกายของตนเองมาก

สามคนตามฆ่าจี่อเฉินที่ตันเถียนถูกทำลาย แต่กลับตายไปแล้ว1คน จ้าวช่านหน้าบึ้งหนักมาก ส่วนหลินยิงพอน้องชายตายไปแล้วก็ไม่พูดอะไรเลย สองตาก็แดงก่ำ จะฆ่าจื่อเฉินให้ได้

สองคนก็ไม่ละทิ้ง คนหนึ่งจะแก้แค้น อีกคนก็จะฆ่าจื่อเฉินให้ได้

ค่ำคืนอันเงียบงันก็กำลังมาถึงอีกครั้ง

จื่อเฉินไม่ได้หลับตานอนมาหลายวันแล้ว แต่ไม่ง่วงนอนเลย มีสติอยู่ตลอดเวลา ภายในไม่กี่วันเท่านั้น ผ่านช่วงเวลาเป็นตาย ได้ปาฏิหาริย์สองครั้ง ต่อให้จะอยากนอน เขาก็นอนไม่หลับ

พอทิ้งห่างไปมากแล้ว จื่อเฉินก็เริ่มฝึกวิชา ฝึกวิชาทะลวงกายฟ้าร้อง

ชี่ทิพย์ฟ้าดินโดยรอบ ก็ไหลมาทางจื่อเฉิน หลังจากเข้าไปยังชีพจรแล้ว พอหมุนเคลื่อนไปแล้วหนึ่งรอบ ก็จะเข้าไปในหัวใจ เหมือนกับก่อนหน้านี้ หัวใจจะดูดซับชี่ทิพย์ฟ้าดิน จากนั้นพอกลั่นพลังแล้ว ก็จะได้ชี่ทิพย์ที่บริสุทธิ์ที่แฝงสายฟ้าอยู่ด้วย และไหลไปทุกส่วนของร่างกายเหมือนกับโลหิต และอยู่ในตันเถียนด้วย

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม จื่อเฉินลืมตาขึ้น ในดวงตาอันเป็นประกายมีความดีใจแฝงอยู่

ตันเถียนที่แหลกสลาย ฟื้นฟูกลับมาแล้ว แต่พลังของเขาไม่เหลือแล้ว ชี่ทิพย์ชั้นสี่ไม่หลงเหลือเลย

ทุกอย่างต้องเริ่มต้นใหม่ แต่แค่ฝึกไปชั่วยามเดียว จื่อเฉินก็พบว่า ตนเองมีพลังระดับชี่แท้ชั้นหนึ่งแล้ว อยู่ในระดับนี้อย่างมั่นคงแล้ว ถ้ามีเวลามากพอ ให้เวลาเขาอีกไม่กี่ชั่วยามล่ะก็ เขาจะต้องบรรลุขั้นต่อไปได้แน่นอน แล้วบรรลุชี่แท้ชั้นหนึ่งขั้นสูงสุด

จากระดับชี่แท้ชั้นหนึ่ง ถึงขั้นสูงสุด จื่อเฉินมั่นใจว่าตนเองใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวัน ก็สามารถไปถึงได้ แต่ก่อนหน้านี้ที่ตนเองเริ่มฝึกเป็นครั้งแรก ใช้เวลาไปตั้งสามเดือนเต็มๆ

ก่อนหน้านี้ฝึกสามเดือน ตอนนี้แค่หนึ่งวัน ความเร็วในการฝึกวิชาของจื่อเฉินตอนนี้ มันเร็วจนน่ากลัว

มีของกินแล้ว ตันเถียนก็ฟื้นฟูกลับมาแล้ว ตนเองก็ยังมีทักษะที่สามารถเพิ่มความเร็วในการฝึกวิชาได้อีก จื่อเฉินก็ได้เตรียมที่สู้ระยะยาวไว้แล้ว

การตามฆ่าครั้งนี้ ถ้ายิ่งปล่อยนานไป ก็จะยิ่งมีผลดีต่อเขามาก กินอาหารแห้งไป แล้วก็เดินทางต่อ ทิ้งระยะห่างต่อไปอีก แล้วก็ฝึกวิชาวนไปอีก ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ

พอฟ้าสว่างแล้ว ชี่แท้ของจื่อเฉินก็มาถึงระดับชั้นหนึ่งขั้นสูงสุด พร้อมจะบรรลุชั้นสองได้ตลอดเวลา