บทที่ 9

พอเห็นตันเถียนถูกฟื้นฟูกลับมา จื่อเฉินก็เปลี่ยนอารมณ์เป็นตื่นเต้นและดีใจอย่างมาก สนใจแต่ตันเถียนจนลืมร่างกายตนเองไป

พลังที่ออกมาจากหัวใจนี้ มันเป็นเหมือนกับเลือดในกายที่ไหลเวียนไปทั่วทุกจุดในร่างกาย ในเลือด กระดูก ไขกระดูก ผิวหนัง ทุกส่วนในร่างกายล้วนมีพลังนี้ไปถึง กำลังเกิดการลอกคราบ

ถ้าจะบอกว่า พลังของโสมหิมะก่อนหน้านี้ถูกหัวใจดูดซึมไปหมดแล้ว อย่างนั้นตอนนี้ หัวใจก็กำลังคืนพลังกลับออกมาจากการที่รับเข้าไปแล้ว คืนพลังกลับออกมาเยอะกว่าที่ซับเข้าไปมากกว่าสิบเท่า

โสมหิมะอายุ500ปีหนึ่งต้น แต่หัวใจคืนพลังที่เทียบเท่ากับโสมหิมะอายุ5000ปีออกมา พลังงานนี้เข้าไปในกระดูกของเขาไม่ถึง1ส่วน ที่เหลืออีกเก้าส่วนได้เข้าไปอยู่ในตันเถียนของจื่อเฉิน เพื่อไปฟื้นฟูตันเถียน

ร่างกายถูกซ่อมแซมใหม่ ตันเถียนถูกฟื้นฟู นี่มันคือปาฏิหาริย์ครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นจากครั้งก่อน และสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้น ก็คือลูกแก้วที่เปล่งแสงสีเงินในหัวใจของจื่อเฉินนั่นเอง

พลังงานทั้งหมด ถูกปล่อยออกมาจากลูกกลมๆ นั้น สามารถฟื้นฟูตันเถียนที่เสียหายไปแล้วได้ ไม่ใช่เพราะว่าโสมหิมะมีอะไรที่ไม่ธรรมดา แต่ลูกกลมๆ ได้กินพลังงานทั้งหมดของแสงสีเงินนั้นไป

ลมหนาวค่อยๆ หยุดลง หิมะที่ตกทั่วฟ้าก็ไม่รู้ว่าหยุดไปเสียตอนไหน ถึงแม้ที่พื้นยังคงขาวไปด้วยหิมะ แต่แสงอัสดงกำลังที่จะลับขอบฟ้าไป

ในวสันตฤดูอันหนาวเหน็บ วันที่มีแสงอาทิตย์ ถือว่าเป็นวันที่อากาศดี

อากาศดี อารมณ์ของคนก็จะดีไปด้วย ตอนนี้จื่อเฉินอารมณ์ดีมาก ตันเถียนที่สลายไป กลับมาฟื้นฟูได้อย่างไม่คาดคิด ถึงแม้พลังจะไม่ได้ฟื้นฟูกลับมาเป็นขั้นสูงสุดทั้งหมด เป็นแค่หนุ่มน้อยที่มีพลังไม่ถึงชั้นหนึ่งเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ยังสามารถกักเก็บชี่แท้ไว้ได้ จื่อเฉินก็ดีใจมากแล้ว

นอกจากนี้แล้ว ร่างกายของจื่อเฉินก็มีแรงมากขึ้น ฝึกวิชาทะลวงกายฟ้าร้องครั้งแรก สภาพร่างกายของเขาก็เพิ่มขึ้นไประดับสูง ความแข็งแกร่งทนทานนั้นไม่ด้อยไปกว่าสัตว์อสูรระดับสี่เลย

ฟื้นฟูตันเถียนใช้เวลาไปเกือบครึ่งวัน พระอาทิตย์ก็อยู่เกือบกลางหัวแล้ว พวกที่ตามมาก็ใกล้จะถึงแล้ว

หลังจากกลบรอยเท้าไปแล้ว จื่อเฉินก็ไปซ่อนตัวหลังก้อนหินใหญ่ จื่อเฉินเข้าใจจ้าวช่านดี รู้ว่าไม่นานพวกนั้นต้องตามมาถึงเร็วๆ นี้แน่นอน

เวลาค่อยๆ ผ่านไป ถึงแม้จะเป็นช่วงที่ตะวันกลางหัว จื่อเฉินก็ยังคงสัมผัสได้ถึงพลังเย็นยะเยือกในอากาศ

ในที่สุด รอไปกว่าครึ่งชั่วยาม จื่อเฉินก็ได้ยังเสียงอะไรบางอย่าง

“สมควรตายจริงๆ ถ้าข้าจับมันได้ล่ะก็ จะถลกหนังดึงเส้นเอ็นของมันออกมาเลยคอยดู！” เสียงของหลินหาวดังขึ้นมาก่อน

หลินหาวเดินอยู่ด้านหน้าสุด สบถด่าออกมาไม่หยุด เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น บนตัวยังมีรอยเลือด เหมือนว่าเพิ่งสู้ศึกมา ข้างๆ ก็มีหลินยิง สภาพย่ำแย่เหมือนกัน ตอนนี้สีหน้าก็โมโห สุดท้ายก็เป็นจ้าวช่านที่มีสีหน้านิ่งขรึม เสื้อผ้าของเขายังดูดีกว่าหน่อย

เมื่อคืน เขาคำนวณผิดไป หลังจากที่ตะโกนเรียกอยู่ปากถ้ำแล้วไม่มีวี่แววอะไร ก็เลยให้หลินหาวเดินเข้าไป

แต่คิดไม่ถึงว่า ไม่เจอจื่อเฉิน แต่กลับเจอกับงูยักษ์ที่กำลังนอนอยู่

สัตว์อสูรระดับสี่ งูหลามโลหิต

หลินหาวตะโกนเสียงหลง แล้วก็รีบวิ่งออกมา แต่ก็ได้รบกวนการนอนหลับของงูหลามโลหิตไปแล้ว

ในหุบเขายามค่ำคืน สามคนต่อสู้กับงูหลามโลหิต ถึงแม้จะโชคดีฆ่างูหลามโลหิตตายแล้ว แต่บนตัวของทั้งสามคน ก็ได้แผลกันมาหมด เสื้อผ้าขาดวิ่น หลินหาวก็ ได้รับบาดเจ็บภายในไม่เบา

“เป็นเพราะเจ้านั่นแหละ ทำเป็นมั่นใจว่ารู้จักจื่อเฉินดี ทีนี้เป็นไงล่ะ ติดกับดักของมันจนได้” หลินหาวที่บาดเจ็บก็บ่นออกมา อารมณ์เสียใส่จ้าวช่านที่หาตัวจื่อเฉินไม่พบ

ส่วนจ้าวช่าน เนื่องจากคาดการณ์ผิดไป ก็ได้แต่รับคำด่าไป เขาอดทนมาครึ่งคืน กับอีกครึ่งวันแล้ว

“อืม พวกนั้นได้รับบาดเจ็บกันหมด ดูเหมือนว่าจะมีสัตว์อสูรในถ้ำนั้น ดูแล้วหลินหาวน่าจะบาดเจ็บหนักสุด จัดการเจ้านี่ก่อนเลย ลงมือให้ไม่ทันตั้งตัว มีโอกาสชนะได้มาก” จื่อเฉินซ่อนตัวในที่ลับ แล้วแอบมองอย่างระวัง ในขณะเดียวกันก็คิดวางแผนไปด้วย

พอเห็นหลินหาวหน้าซีดขาว เดินเซๆ เขาก็ตัดสินใจทันที

เขากำลังวางแผนเส้นทางการเดินของทั้งสามคน แล้วก็ค่อยๆ ย่องไปทางก้อนหินใหญ่ข้างๆ

“คนอย่างเจ้า นอกจากจะใช้แผนชั่ว ลงมือจากทางด้านหลัง ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าคนอย่างเจ้า มีอะไรที่ควรคบค้าสมาคมเป็นมิตรด้วย” เนื่องจากจ้าวช่านมั่นใจในตัวเองมากเกินไป จนทำให้หลินหาวบาดเจ็บ ดังนั้นหลินหาวก็เลยด่ามาตลอดทาง

“พอได้แล้ว หลินหาว หุบปากเน่าๆ ของเจ้าเสีย” อดทนมาครึ่งคืนกับครึ่งวัน ในที่สุดก็เหลืออด จ้าวช่านระเบิดออกมาแล้ว เลยตะคอกใส่หลินหาวกลับไป

เวลานี้ ทั้งสามคนได้เดินมาถึงยังตำแหน่งก้อนหินที่จื่อเฉินซ่อนตัวแล้ว สองฝ่ายห่างกันไม่ถึง10เมตร

จื่อเฉินระมัดระวังมาก สายตาจับจ้องไปยังหลินหาว เตรียมจะลงมือฆ่า

หลินหาวไม่ได้เอะใจอะไรเลย พอได้ยินจ้าวช่านเถียงกลับมา ก็หันหน้าไปมองจ้าวช่านอย่างไม่พอใจ เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้ากล้า.......”

หลินหาวยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นจ้าวช่านสีหน้าเปลี่ยนไป ในขณะเดียวกัน หลินยิงพี่ชายของเขาก็สีหน้าเปลี่ยนไปเหมือนกัน

ตอนที่เขายังแปลกใจอยู่นี้ ก็รู้สึกว่าทางด้านหลังมีลมพัดเข้ามา จากนั้นก็มีมือยาวๆ เอือมมาจากด้านหลัง เข้ามาจับใบหน้าของเขาไว้