บทที่ 7 แฟชั่นโชว์คริสตัล

เครื่องบินค่อยๆลงจอดอย่างนุ่มนวล เสียงประกาศชวนฟังกล่าวต้อนรับสู่นิวยอร์คและแจ้งให้ผู้โดยสารปรับเวลาในนาฬิกาให้ตรง มาฟีออซีนับสิบทยอยเคลื่อนตัวเข้าสู่ตัวสนามบิน ตอนนี้เกือบตีสองแล้ว แต่เสียงรถและแสงสีภายนอกก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สมกับฉายาของนิวยอร์คว่าเป็นนครที่ไม่เคยหลับ

ไกลจากสนามบินไม่เท่าไร ในโรงแรมหรูแห่งหนึ่งก็ได้ยินเสียงเครื่องบินไปด้วย แม้จะไม่ดังมากจนหนวกหูรำคาญแต่เอเดรียนาก็ไม่ชอบใจนัก เธอพลิกหน้ากระดาษสมุดเล่มเล็กๆ ก่อนจะลงมือเขียนต่อไปอีกหน่อย หญิงสาวยิ้มกับตัวเอง อีกไม่กี่วันก็ต้องไปเดินแบบแล้ว ปกติเดินแบบแต่เสื้อผ้า ไม่เคยเป็นพรีเซนเตอร์คริสตัลมาก่อนเลย ตื่นเต้นจัง

ธุรกิจห้องเสื้อของครอบครัวเธอเติบโตจากการออกแบบเล็กๆน้อยๆสไตล์รัสเซียผสมผสานกับเอเชียตะวันออกไกล จนบัดนี้มันก็เป็นหนึ่งในแบรนด์เนมชื่อดังของรัสเซีย เอเดรียนาเงยหน้ามองกระจกโต๊ะเครื่องแป้งที่เธอใช้เขียนหนังสืออยู่ นัยน์ตากลมโตมองกลับมาที่ตัวเอง

ใครๆก็บอกว่าเธอหน้าเหมือนแม่ ทั้งดวงหน้ารูปไข่และม่านตาสีฟ้าอ่อนใสกระจ่าง ยกเว้นก็แต่เรือนผมที่เป็นสีทองเข้มเหมือนพ่อ แต่ตอนนี้แม่ของเธอคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในกรุงคุยบิเชฟ เสียดายที่แม่คงไม่มีโอกาสได้เห็นลูกสาวและเสื้อผ้าที่แม่ออกแบบเฉิดฉายบนเวที เช่นเดียวกับพ่อของเธอที่เสียชีวิตไปนานแล้ว ซาร์คอฟ ลุงของเธอบอกว่าเป็นอุบัติเหตุ

หลายครั้งที่เอเดรียนาสงสัย อุบัติเหตุอะไรหรือที่คร่าชีวิตคนไปเกือบหมดตระกูลได้ในคราวเดียว บางที..ซาร์คอฟอาจโกหกให้เธอสบายใจ เอเดรียนาหลับตาลง หวังว่าต่อจากนี้จะไม่มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอีกนะ...

***

บ้านคูเสค 9:15 น.

แผนผังของเกรตฮอลปรากฏขึ้นบนหน้าจอโน้ตบุ๊ค ไนท์และลูอิสพยายามซึมซับทุกรายละเอียดให้ขึ้นใจ

"เวทีแฟชั่นโชว์จะอยู่ตรงนี้" ไดใช้เคอร์เซอร์ป้ายแถบดำบนพื้นที่ยาวรูปตัว T ตรงกลางฮอล "นางแบบจะออกมาจากข้างหลังฉากม่านคริสตัล เฟโดโรฟจะออกมาเป็นคนสุดท้าย"

"โห~ นายรู้ละเอียดขนาดนี้ได้ไง" ไนท์ถาม ไดยิ้มน้อยๆและดันแว่น

"ช่างเถอะครับ.. พอเฟโดโรฟเดินจบ นางแบบทุกคนก็จะออกมาพร้อมกันเพื่อประมูลคริสตัล พอประมูลเสร็จ เธอก็จะกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกที เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดราตรีธรรมดา เพราะว่าต่อจากนั้นจนเที่ยงคืนจะเป็นงานเลี้ยงค็อกเทล"

"ถ้างั้นเราไปถึงเกรตฮอลหลังประมูลจบก็ดีนะ" ไนท์ออกความเห็น ลูอิสพยักหน้า

"ฮื่อ ขืนไปตั้งแต่เริ่มคงนานน่าดู"

"แต่ผมอยากให้ไปตอนก่อนแฟชั่นโชว์นะครับ" ไดว่า "จากแผนผังจะมีกล้องวงจรปิดอยู่ตามมุมต่างๆ ผมไม่แน่ใจว่ามันจะโชว์หราเลยรึเปล่า หรือว่าซุกอยู่ในพุ่มดอกไม้ หรือซ่อนอยู่ตามซอกหิน หรือ...อะไรก็ตาม เพราะผมดูรายการวัสดุตกแต่งแล้วมันเยอะมากๆเลย เหมือนจะทำให้เกรตฮอลกลายเป็นป่าริมธารน่ะครับ"

"ซาร์คอฟมางานนี้ด้วยใช่ไหม" เจ้าชายถามเรียบๆ

"ใช่ครับ เจ้าชายไม่ควรปรากฏตัว"

"อืม งั้นฝากด้วยนะ ตัวเล็ก"

"นายจะให้คนไปกับฉันเท่าไหร่ล่ะ"

"แล้วแต่"

"ผมว่าควรจะจัดเป็นสองทีมนะครับ" ไดพูดขึ้น ลากเคอร์เซอร์ไปตามแนวถนนในแผนผัง "รถของเฟโดโรฟมาส่งที่หน้างาน แต่ตอนรับกลับต้องไปที่อาคารจอดรถ"

"เหมาะมาก~" ไนท์พูดเหมือนร้องเพลง เจ้าชายก็ยิ้มนิดๆ ที่จอดรถเรียกได้ว่าเป็นบริเวณสุดรักสุดดวงใจของมาฟีออซี มีที่กำบังให้หลบมากมาย

"ใช่ครับ เข้าทางเราพอดี" ไดดันแว่น "แต่ปัญหาคือภายในงานมีเครื่องตัดสัญญาณทุกชนิด ตามระบบรักษาความปลอดภัยระดับสูงน่ะครับ" ลูอิสพยักหน้า พวกบริษัทขายอัญมณีใหญ่ๆก็มักทำแบบนี้เพื่อป้องกันขโมย "จะไม่มีใครติดต่อกันได้ทั้งนั้น ไม่ว่าสัญญาณGPSหรือโทรศัพท์ ไนท์กับลูอิสคงต้องลุยเองนะครับ อีกอย่าง เฟโดโรฟมีการ์ดสองคนติดตามตลอดตั้งแต่ก้าวออกจากงานนะครับ มีคนขับรถอีกหนึ่ง แถมในอาคารจอดรถก็มียามรักษาความปลอดภัยชั้นละคน"

ลูอิสโบกมือก่อนจะพูด "ลืมเรื่องยามไปซะเถอะได มาพูดเรื่องการ์ดดีกว่า การ์ดสองคนของรัสเซีย?"

"คงฝีมือดีครับ เพราะเฟโดโรฟเป็นหลานสาวคนเดียวและซาร์คอฟรักมาก"

"อย่างงี้สิยิ่งดี" เจ้าชายพูดและยิ้มเหยียด แต่ไนท์กลับมุ่นคิ้วทำเสียงจิ๊จ๊ะ

"ก็พูดได้ซี ไม่ใช่คนไปทำงานนี่" หญิงสาวบ่น รอยยิ้มแวบหนึ่งปรากฏบนใบหน้าเจ้าชาย "ได แล้วการ์ดจะรออยู่ประตูที่เชื่อมกับอาคารจอดรถตลอดเวลาใช่ปะ ฉันจะได้ไปเก็บก่อนเป็นอย่างแรก"

"คิดว่าอย่างงั้นนะครับ แต่การ์ดของเฟโดโรฟใส่สูทขาว ผมว่าคงหาง่าย"

"แปลกแฮะ การ์ดใส่สีขาว" ลูอิสว่า ไนท์ยักไหล่ การ์ดทั่วไปก็ใส่สีดำทั้งนั้น แต่ถ้าจะสั่งให้ใส่ขาวก็คงไม่ผิด ไนท์ยิ้มนิดๆ ถ้างั้นพอเธอมีบอดี้การ์ดของตัวเองแล้วจะสั่งให้สีอะไรดีนะ... ชมพูม่วงสลับเขียวเรืองแสง! เท่ระเบิด~!!

"ถ้าเก็บการ์ดได้แล้วทุกอย่างก็ง่ายครับ ทีมเอบุกเก็บการ์ดและพาตัวเฟโดโรฟมา ทีมบีขับรถมารับพาหนี" ไดคลิกสองสามครั้ง "ถนนสายนี้จะตัดออกสู่ถนนใหญ่ครับ เพราะงั้นประมาณตีหนึ่งครึ่งก็น่าจะถึงที่นี่ -- ถ้าไม่มีปัญหาอะไรนะครับ"

"ฉันอยู่ทีมบี" ลูอิสรีบจอง ไนท์พยักหน้าแบบแอบเซ็ง

"เอก็เอ ยังไงฉันก็หนีไม่พ้นไอ้เรื่องบุกเก็บอยู่แล้วนี่ จะอะไรก็มาเถอะ"

***

ห้างสรรพสินค้า สี่วันถัดมา 19:47 น. ก่อนเข้างานแสดงแฟชั่นคริสตัล

สาวน้อยหมุนตัวอยู่หน้ากระจกห้องลอง ชุดราตรีตัวนี้เป็นชุดที่ห้าแล้วที่เธอลอง ร่างเล็กเตี้ยเกินกว่ามาตราฐานชุดของที่นี่ไปสักหน่อยจนหาชุดใส่ยาก

"เฮ้! ยัยเตี้ย ออกมาซะที" ลูอิสเคาะประตูห้องลองในร้าน ไนท์ร้องตอบ

"เสร็จแล้วๆ"

มือเล็กเปิดประตูออกไป ดวงหน้าสวยไม่สบอารมณ์นัก แต่ลูอิสกลับมองเธอนิ่งอย่างตกตะลึง

จากที่ลองมาชุดแล้วชุดเล่า แต่ตัวนี้กลับใส่ได้อย่างพอเหมาะพอดีเหมือนถูกตัดขึ้นเพื่อไนท์โดยเฉพาะ ชุดราตรียาวเปิดไหล่ ชายกระโปรงผ่าข้างสูงขึ้นมาถึงต้นขา เนื้อผ้าละเอียดสีแดงก่ำ สีเข้มออกดำชวนให้นึกถึงกลีบกุหลาบสีไวน์ ขับให้ผิวขาวเหลืองยิ่งดูเด่น ไนท์มองหน้าเขาเหมือนรอคำวิจารณ์อย่างที่โดนไล่ไปเปลี่ยนมาแล้วห้ารอบ

"เออ... เอาตัวนี้แหละ"

ลูอิสพยักหน้าหลายทีเหมือนจะย้ำคำพูดตัวเอง ไนท์ยิ้มโล่งอก เลือกได้สักที

สาวดุ้นพนักงานร้านเสื้อรีบจีบปากจีบคอพูด "เดี๋ยวต้องหาสร้อยกับรองเท้าที่เป็นสีแบบนี้อีกฮ่ะ มีบลัดสโตนเข้ากันอยู่ชุดหนึ่งเดี๊ยนว่าใส่แล้วต้องเพอร์เฟ็กต์แน่ๆ"

"ไม่ๆๆ" ลูอิสส่ายหน้า "เราจะไปงานที่ต้องใส่คริสตัลน่ะ"

"ได้ฮ่ะได้คริสตัลก็มี เดี๋ยวนะฮ้า~" ผลุบหายไปแป๊บเดียวก็กลับมาพร้อมกล่องกำมะหยี่ "นี่เลยฮ่ะ ชุดเครื่องประดับ Deep Red Rosebud คริสตัลชวารอฟสกี้"

พนักงานสวมสร้อยรอบคอไนท์อย่างรวดเร็ว เส้นสายสีเงินเกี่ยวพันกันเหมือนเถากุหลาบ คริสตัลสีแดงเม็ดเล็กๆเรียงกันอย่างมีศิลปะส่องประกายระยิบระยับ ตามด้วยกำไลและต่างหู ลูอิสยิ้มแวบหนึ่งขณะจ่ายเงินให้พนักงาน

จะมีใครเห็นยัยนี่แล้วไม่หลงมั่ง

ออกจากร้านเสื้อก็ไปแต่งหน้าทำผม ลูอิสทิ้งไนท์ไว้ที่ร้าน ส่วนตัวเองไปร้านรองเท้าเพื่อหารองเท้าส้นสูงมาให้เจ้าหล่อน

"แหม~ แต่งตัวซะสวยขนาดเนี้ยจะไปงานชวารอฟสกี้ที่เกรตฮอลใช่ไหมคะ" ช่างแต่งหน้าสาวพูดเจือกระแสอิจฉา "งานดังนะเนี่ย เป็นดารารึเปล่าคะ"

"เปล่าหรอกค่ะ"

"เหรอคะ แต่รับรองได้เลยค่ะว่าคุณจะต้องสวยเริ่ดที่สุดในงาน -- หนุ่มๆต้องหันมามองแน่ๆเลยค่ะ"

ไนท์ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ให้มันจริงเถอะ..ขอแค่การ์ดสองคนของเอเดรียนาหันมาตะลึงมอง เธอก็จะเก็บพวกเขาได้ภายในสิบวินาที

***

หลังแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จสรรพ ลูอิสก็ขับลิมูซีนคันหรูที่ใช้ออกงานประจำมาจอดที่หน้างานแฟชั่นคริสตัล ไนท์ก้าวออกจากรถและรีบเดินบนพรมแดงเข้าไปในงานก่อนที่ช่างภาพจะทันเรียกเธอให้หยุด โชคดีที่ตอนนี้เพิ่งทุ่มสี่สิบ แขกและช่างภาพยังมาไม่เยอะ

ไนท์เดินไปด้อมๆมองๆแถวห้องเตรียมตัวพรีเซนเตอร์ มีคนเดินเข้าๆออกๆมากมาย ท่าทางจะแต่งตัวกันอยู่ ว่าแต่คนไหนล่ะเอเดรียนา

"โอ๊ะ!"

"อุ๊ย!"

ไนท์ชนกับใครคนหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ เธอหันหลังกลับกะทันหันไปหน่อย กระเป๋าถือสีดำที่ไนท์ใช้มาหลายงานแล้วตกลงไปที่พื้น

"ขอโทษค่ะ"

หญิงสาวผมทองหยักศกพูดด้วยภาษาอังกฤษแบบบริติชเจือสำเนียงรัสเซียน พร้อมกับก้มเก็บกระเป๋าให้ ไนท์มองหน้าเธอ ดวงหน้าสวยหวานดูอ่อนเยาว์กว่าเธอสักสองสามปี นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนใสซื่อ ผิวนวลเนียนละเอียดสีน้ำนม ชุดขาวพลิ้วยาวกรอมเท้าตัดเย็บมาอย่างดีโดยดีไซเนอร์ คงเป็นนางแบบที่จะเดินในคืนนี้แน่ๆ

"ฉันก็ต้องขอโทษเหมือนกันค่ะ" ไนท์กล่าวด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร บางทีเธออาจใช้หญิงสาวคนนี้ได้ "พอดีมีคนบอกฉันว่าคุณเฟโดโรฟอยู่ที่ห้องแถวนี้ ฉันอยากได้ลายเซ็นของเธอ แบบว่า..ที่บ้านฉันปลื้มเธอมาก คุณพอจะสนิทกับเธอไหมคะ เอเดรียนา เฟโดโรฟน่ะค่ะ"

"อ่อ..." หญิงสาวผมทองหน้าขึ้นสีเรื่อน้อยๆ "ฉันนี่แหละค่ะเอเดรียนา เฟโดโรฟ"

หะ..หา!! ไนท์รีบยิ้มหวานกลบเกลื่อนความตกใจ "ตายจริง! ขอโทษจริงๆค่ะ โอ...หน้าตาคุณตัวจริงสวยกว่าที่ฉันเคยเห็นเยอะจนจำไม่ได้เลย!"

คำโกหกคำโตที่ไนท์หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ติดใจสงสัยอะไร ให้ตายสิ! ก็ใครจะรู้ล่ะว่าหลานสาวซาร์คอฟจะหน้าตาแตกต่างได้ขนาดนี้ ไม่มีเค้าของซาร์คอฟเลยซักกะติ๊ด (ยกเว้นสีผม) ไนท์เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเอเดรียนามาเยอะ แต่เพิ่งเคยเห็นตัวจริงชัดๆก็คราวนี้ -- นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าก่อนจะลักพาตัวใครต้องเช็ครูปภาพเขาก่อน หญิงสาวเคาะกะโหลกตัวเองโป๊กหนึ่งในใจ

"ฉันขอลายเซ็นหน่อยนะคะ" ไนท์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือ ดึงปากกากับกระดาษโน้ตออกมา เอเดรียนายอมเซ็นให้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม น่ารักแฮะ ไนท์คิด แต่ฉันคงใจอ่อนให้ไม่ได้หรอกนะ

"เดี๋ยวฉันต้องไปแล้วค่ะ" เอเดรียนาสัมผัสมือเธอ "ยินดีที่ได้พบนะคะ คุณ..."

"ไนท์ค่ะ -- ไนท์ คาโปเน่"

ไนท์โบกมือลา ก่อนจะถอนหายใจฟิ้ว เกือบไปแล้ว... เธอรีบเดินออกไปที่เวทีแฟชั่นโชว์ ในฮอลถูกตกแต่งราวกับริมลำธารที่เต็มไปด้วยแสงหิ่งห้อย ซึ่งความจริงแล้วคือประกายวิบวับของคริสตัลชวารอฟสกี้ที่ประดับอยู่เต็มต้นหลิวปลอม ไนท์ยิ้มบางๆด้วยความชื่นชม มือเล็กสัมผัสใบหลิวที่ห้อยลงมาอย่างสนใจ มันทำด้วยผ้าแก้วล้วนๆ

เวทีแฟชั่นโชว์มีพิธีกรมากล่าวต้อนรับและขออภัยในความไม่สะดวกที่ต้องตัดสัญญาณโทรศัพท์ เก้าอี้แถวหน้าเริ่มมีคนจองแล้ว ไนท์สาวเท้าไปเร็วๆ ชุดราตรีชุดนี้ผ่าสูงจึงไม่เป็นอุปสรรคต่อการเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย ตรงริมประตูมีผู้ชายในสูทดำยืนอยู่สามคน พวกเขามารอเธอ

"สายันห์สวัสดิ์" ไนท์ทัก พวกหนุ่มๆพากันค้อมศีรษะ พวกนี้เป็นคนของเจ้าชาย "ฉันเจอเฟโดโรฟแล้ว ไปจองที่ให้หน่อยสิ เดี๋ยวมา"

"ครับคุณหนู"

หญิงสาวสั่งแล้วก็เดินอ้อมไปด้านหลัง เธอยังไม่เห็นซาร์คอฟเลย แต่ต้องรีบหาซาร์คอฟให้เจอก่อนที่เขาจะเจอเธอ แขกในงานเริ่มมากันหนาแน่น แต่ถ้าซาร์คอฟมาแล้วเธอต้องเห็น..

!

ท่อนแขนบางถูกมือใครบางคนดึงไปจนร่างเล็กเซล้ม ร่างสูงโปร่งเข้ามารับเหมือนเดาไว้ได้ล่วงหน้า ไนท์หันไปมองเตรียมจะต่อว่าสักคำ แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง คำพูดทั้งหมดหายไปในลำคอ

"ชู่ว์..."

เสียงแผ่วเบาพร้อมกับปลายนิ้วอบอุ่นแตะบนริมฝีปากของหญิงสาว ไนท์ตะลึงงันเหมือนต้องมนตร์ ดวงหน้าคมคายขาวเหลืองที่คุ้นเคยอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม เส้นผมสีดำปรกเหนือนัยน์ตาสีน้ำตาลชั้นเดียวคล้ายกับนัยน์ตาของได แต่กลับแฝงความรู้สึกและความทรงจำมากมายเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูด สรรพเสียงรอบกายพากันเงียบไปหมด ราวกับทั้งโลกเหลือเพียงเธอ..และเขา

"ไม่จริง.."

ไนท์ร้องเสียงไม่เกินกระซิบ พร้อมกับสะบัดตัวให้หลุดจากพันธนาการของคนตรงหน้า แล้ววิ่งหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าชนใครไปบ้าง ไม่รู้ว่ากำลังจะวิ่งทางไปไหน

ไม่มีทาง... มันไม่มีวันเป็นความจริงแน่ ไนท์คิดก่อนจะหลับตาแน่น ลบภาพที่เห็นเมื่อครู่ออกไปจนหมดสิ้น

ร่างสูงโปร่งยืนมองเธอหายไปในฝูงคน ก่อนจะยกปลายนิ้วที่แตะริมฝีปากเธอมาแตะบนริมฝีปากของตัวเองอย่างแผ่วเบา

"ฉันรู้ว่าเป็นเธอ นิสะ"

***

อาคารจอดรถ 20:35 น.

ไนท์ก้าวออกจากบริเวณงานอย่างช้าๆ ที่ประตูเชื่อมกับลานจอดรถ เสียงปรบมือและคำประกาศจากเวทีแฟชั่นคริสตัลดังมาแว่วๆ ชายฉกรรจ์หลายคนยืนรอนิ่งเงียบแถวประตู คงเป็นการ์ดของเหล่าคนดังแน่ๆ ช่างจงรักภักดีกันจริงๆ ข้างนอกไม่มีมิเตอร์ทำความร้อนยืนรอเป็นรูปปั้นแบบนี้คงหนาวแย่

นัยน์ตาสีดำคู่สวยกวาดมอง จริงอย่างที่ไดว่า เธอสะดุดตาการ์ดของเอเดรียนา เพราะเป็นแค่สองคนเท่านั้นที่ใส่สูทขาวออกครีม ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกอ่อนๆกระตุกรอยยิ้มมุมปากเมื่อมองสำรวจเรียบร้อย

ไนท์หันหลังกลับเข้าไปในงาน

"เอาล่ะครับ มาถึงชุดที่ยี่สิบสาม ในชื่อ Celestial Swan" พิธีกรประกาศเสียงนุ่มชวนฟัง "คริสตัลของ Gus-Khrustalny ตัวเรือนทองคำยี่สิบสามกะรัตครับ ดีไซน์เรียบง่ายสำหรับสวมใส่ไปเที่ยวหรือทำงาน โดยพรีเซนเตอร์จากจีน เอมิลี่ หวง"

ไนท์สยายผม ก่อนจะเดินไปในจุดที่มีช่างถ่ายภาพ กล้องหลายตัวเบี่ยงเบนความสนใจมายังเธอ ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าหญิงสาวร่างเล็กเพรียวคนนี้ไม่งดงาม แม้จะไม่มีคนรู้ชื่อเสียงเรียงนามของเธอ นัยน์ตาสีดำคมสวยลึกลับคู่นั้นแทบจะทำให้หนุ่มๆในงานคลั่งใจตาย รอยยิ้มบางทรงเสน่ห์ ผิวขาวเหลืองผุดผ่องจากชุดราตรีสีไวน์แดงก่ำดุจราชินีกุหลาบ คริสตัลสีเลือดเม็ดกระจิริดเปล่งประกายท้าทุกสายตา ภาพของเธอฉายขึ้นไปบนจอภาพใหญ่ยักษ์ข้างๆภาพนางแบบบนเวที เรียกความสนใจของใครต่อใครให้หันมามอง

ชายหนุ่มสามคนที่นั่งอยู่แถวสองมองหน้ากันอย่างรับรู้ในสัญญาณ สองคนลุกขึ้นแต่อีกคนยังนั่งจองที่ ไม่นานพวกเขาก็มาถึงตัวไนท์เหมือนเป็นองครักษ์ที่กลับมารับ แล้วทั้งสามก็เดินออกไปจากจอภาพ

"เจอการ์ดแล้วหรือครับคุณหนู" คนของเจ้าชายคนใดคนหนึ่งถามขึ้นเบาๆ

"อือ"

"ถูกกล้องถ่ายแล้วจะเป็นหลักฐานได้จริงๆได้หรือครับ"

"หึๆ" ดวงหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มมุมปาก "ทุกคนในงานเป็นพยานที่อยู่ของฉัน ไม่มีใครคิดหรอกว่านางแบบนิรนามที่จอภาพจับจะเป็นฆาตกรได้ และมันเป็นสัญญาณเตือนซาร์คอฟด้วย"

ที่เธอพูดนั้นไม่ถูกต้องทั้งหมด แต่ถูกตรงที่เป็นสัญญาณเตือนซาร์คอฟ เจ้าชายต้องการให้การลงมือเป็นไปท่ามกลางแสงสว่าง -- เรียกว่ากลางสปอตไลท์เลยน่าจะเหมาะกว่า ให้ประกาศศักดาต่อมาเฟียรัสเซียว่าการเบี้ยวสัญญาจะก่อให้เกิดผลยังไง

ไนท์ยกมือเป็นการบอกให้คนของเจ้าชายที่เดินตามเธอรออยู่ใกล้ๆประตู ส่วนตัวเธอผลักประตูเดินออกมายังบริเวณอาคารจอดรถ อุณหภูมิข้างนอกกับข้างในต่างกันโดยสิ้นเชิง กลิ่นน้ำมันเครื่องยนต์ลอยมากระทบจมูก ไนท์ไม่ค่อยชอบกลิ่นนี้เท่าไร เพราะฉะนั้นต้องรีบทำงานให้มันจบๆไป

"ขอโทษนะคะ"

เสียงหวานเอ่ยกับการ์ดสองคนในสูทขาว พวกเขาหันมา เห็นหญิงสาวชุดแดงยืนอยู่ในระยะไม่ไกลนัก

"ครับ? คุณผู้หญิง"

"เอ่อ.. พวกคุณ..เป็นบอดี้การ์ดของคุณเฟโดโรฟรึเปล่าคะ"

การ์ดคนอื่นๆที่ยืนอยู่บริเวณนั้นเริ่มถอยห่างออกไปตามมารยาทเมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายกำลังจะสนทนากัน ไนท์เอียงคอทำสีหน้าไม่แน่ใจ

"ครับ"

"คือว่า..คุณเฟโดโรฟ..."

"เกิดอะไรขึ้นหรือครับ"

"มีปัญหานิดหน่อยน่ะค่ะ เธอปวดหัวมาก อาจจะต้องขอให้พวกคุณพากลับก่อน.."

การ์ดของเอเดรียนามองหน้ากัน ก่อนที่คนหนึ่งจะเอ่ยกับไนท์ "ปกติคุณหนูมีแอสไพรินติดตัว.."

"ใช่ค่ะ.. ฉันก็เห็น แต่อาการเธอไม่ดีขึ้นเลย ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันสงสารเธอจริงๆ เรื่องเดินแบบเราตกลงกันแล้วว่าจะให้..." สมองทำงานอย่างรวดเร็วก่อนจะนึกชื่อที่ได้ยินแว่วๆ "เอมิลี่ หวง เดินแทนค่ะ"

หลังหว่านล้อมอยู่นาน การ์ดสูทขาวคนหนึ่งก็เดินตามเธอมา ส่วนอีกคนจะไปบอกคนขับรถ ไนท์ขยิบตาให้คนของเจ้าชาย ทั้งสองก้าวสวนกับเธอออกไปยังอาคารจอดรถทันที พวกเขาเดินตามการ์ดสูทขาวที่กำลังจะไปบอกคนขับรถไป

สองคนนั้นจะจัดการการ์ดกับคนขับรถของเอเดรียนาเอง

ไนท์คิด รอยยิ้มแต้มที่มุมปาก ทางนั้นเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ก็เหลือแค่เธอ กับการ์ดสูทขาวที่เดินตามต้อยๆนี่ เธอยกมือขึ้นสัมผัสต่างหู

"อุ๊ยตาย!" ไนท์อุทานเสียงดัง ต่างหูคริสตัลหลุดร่วงลงไปที่พื้น มันกระเด็นไปไกลประมาณสองก้าว "ต่างหูฉัน.." หญิงสาวแสร้งทำเป็นหันมองทางอื่นด้วยท่าทางลุกลน การ์ดสูทขาวเห็นดังนั้นจึงเดินไปก้มลงเก็บต่างหูขึ้นมา

!

ชั่วขณะที่เขาก้มตัว เข็มฉีดยาอันเล็กก็ปักเข้าที่ท้ายทอยอย่างแรง ไนท์ฉีดยารวดเร็วจนหมดไซริงก์ มือเล็กที่ดูบอบบางไม่น่าจะมีเรี่ยวแรงกระชากคอเสื้อของการ์ดซึ่งบัดนี้เริ่มโงนเงนหน่อยๆด้วยฤทธิ์ยาคลายกล้ามเนื้อ แล้วผลักเขาไปนั่งที่เก้าอี้รอหน้าห้องน้ำ

"อ..อะ.." ดูคล้ายการ์ดจะพยายามพูดอะไรบางอย่างแต่ขยับไม่ได้ ไนท์ยิ้มหวาน

"ขอโทษทีนะ แต่ไซริงก์เดียวมันอยู่ได้แค่สองสามชั่วโมง แต่นายต้องนั่งไปจนเที่ยงคืนกว่า คงต้องสองไซริงก์แหละเพื่อความชัวร์" ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ไล่มือผ่านรอยผ่าข้างชุดราตรีสูงขึ้นไปอีกหน่อย ดึงไซริงก์อีกอันตรงสายรัดต้นขาออกมาแล้วจัดการฉีดให้เสร็จสรรพ "อย่างน้อยนายก็โชคดี นั่งในนี้อุ่นกว่านอนตายหนาวๆข้างนอกตั้งเยอะ"

เจ้าหล่อนหัวเราะน้อยๆ เขวี้ยงไซริงก์ทิ้งลงถังขยะแรงๆกลายเป็นเพียงเศษแก้ว คนของเจ้าชายเดินกลับเข้ามาพยักหน้าเป็นสัญญาณเรียบร้อยดี พวกเขามองการ์ดของเอเดรียนาก่อนจะเข้ามาถอดสูทขาวออกทิ้งลงถังขยะเพื่อไม่ให้คนของรัสเซียคนอื่นๆสังเกตได้ ไนท์ยิ้มพึงพอใจ

"กลับไปดูแฟชั่นโชว์กันเถอะ ฉันอยากเห็นเฟโดโรฟเดินแล้ว -- น่ารักนะ พวกนายต้องชอบแน่" เธอบอกคนของเจ้าชาย ก่อนจะเดินนำกลับไปยังบริเวณเวที การ์ดของเอเดรียนาข่มตาลงด้วยเรี่ยวแรงสุดท้าย หากในใจกลับร้อนรนราวกับไฟเผา

คุณหนู!!

***

หญิงสาวในชุดราตรีเกาะอกสีดำก้าวฉับๆมายังลานจอดรถ ฝีเท้าบนส้นสูงสี่นิ้วไม่สั่นคลอนสักนิด คริสตัลสีขาวและดำถักร้อยอย่างประณีตบนลำคอระหงและข้อมือเหมือนตาข่าย เรือนผมสีอ่อนยาวหยักศกถูกม้วนเป็นลอนให้ทิ้งตัวสวยยิ่งขึ้นกว่าปกติ นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองรอบตัว

อยู่ไหนนะ..

ฟาราห์สะบัดผม เธอไม่เห็นการ์ดที่ใส่สูทสีขาวเลยสักคน แม้แต่สูทเทาก็ไม่มี มองไปทางไหนก็เห็นแต่สีดำ

เอาเถอะ ถึงยังหาไม่เจอก็มีงานอื่นต้องทำอยู่แล้ว

"คุณคะๆ"

หญิงสาวเอ่ยเรียก ยามรักษาความปลอดภัยอาคารจอดรถหันมาเตรียมจะกล่าวตอบเธออย่างสุภาพ แต่ก็ต้องเงียบเสียงไปในทันทีที่หลอดลมขาดสะบั้น ลูกกระสุนจากปืนเก็บเสียงพุ่งทะลุตัดลำคอไปอย่างเงียบกริบ ฟาราห์ยกเท้าถีบร่างไร้ชีวิตให้ล้มไปในมุมมืดก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากที่เกิดเหตุ

!?

เสียงผิวปากวิ้วดังมากระทบหู ฟาราห์หยุดชะงัก เสียงนั้นมาจากข้างหลังเธอ ใกล้..เสียจนไม่อยากคิดว่าเจ้าของเสียงจะมาอยู่ตรงนี้

"ลูอิส คาโปเน่!"

หญิงสาวร้องอย่างรู้ทัน หันหลังอย่างรวดเร็วพร้อมกับปืนพกเล็งไปข้างหน้า ตรงตำแหน่งหัวใจอีกฝ่ายพอดี

"ทายแม่นจัง แสดงว่าคิดถึงผมอยู่ล่ะสิ"

ลูอิสก้าวเข้าไปหา ปลายปืนแข็งๆกดบนหน้าอกซ้าย ฟาราห์ยิ้มบางเบาก่อนจะถาม

"คุณมาทำอะไรที่นี่"

"แล้วคุณล่ะมาทำอะไรที่นี่ -- คงไม่ใช่แค่ฆ่ารปภ.เล่นแก้เซ็งหรอกนะ"

"ฮึ หน้าไนท์แมร์โชว์หราทั่วงานแล้ว ใครๆก็เห็น" ฟาราห์เอียงคอ "พวกคุณคิดจะทำอะไร"

ลูอิสขยับยิ้ม "ผมก็แค่คนขับรถ"

"แล้วไนท์แมร์?"

"ถ้าผมบอกคุณ แล้วผมจะได้อะไร" ชายหนุ่มถาม ฟาราห์เหยียดยิ้มเย็น นิ้วเรียวสัมผัสไกปืนสมิธแอนด์เวสสันพร้อมทุกเมื่อ

"ชีวิตไง.."

ปลายกระบอกปืนหันตรงกับตำแหน่งหัวใจเป๊ะไม่มีคำว่าพลาด มือหญิงสาวสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นสม่ำเสมอที่ส่งผ่านปืน หากลูอิสกลับยิ้มราวกับมันเป็นแค่ของเด็กเล่น

"ชีวิตผมน่ะ ไม่ใช่ของผมมาตั้งนานแล้วล่ะ"

มือใหญ่ช้อนใบหน้าหญิงสาวขึ้นในมุมที่พอเหมาะก่อนจะประกบริมฝีปากนุ่มนวล รั้งร่างระหงมาจนชิด รสไวน์อ่อนๆยังเจืออยู่บนริมฝีปากของเธอ ลูอิสไล้มือบนแก้มเนียนใส เลื่อนไปยังเส้นผมยาวสลวย แรงกดของกระบอกปืนลดลงเมื่อฟาราห์เลื่อนมืออีกข้างขึ้นวางบนไหล่ของเขา นัยน์ตาสีดำคมปรือขึ้นช้าๆ

"ผมต้องลักพาตัวเอเดรียนา เฟโดโรฟ" ลูอิสเอ่ยเบาๆ "ส่วนคุณก็ถูกส่งมาสกัด"

"...ใช่"

"ซาร์คอฟสั่งคุณเหรอ"

"เขาหวงคุณหนูมาก เขาคิดว่าพวกคุณจะทำอะไรคุณหนูสักอย่าง..ไม่งั้นคงไม่มางานนี้"

"เขาไม่จ่ายเงินให้เรา"

ฟาราห์เหยียดริมฝีปากเล็กน้อย นัยน์ตาสีน้ำทะเลมีแววขมขื่นลึกๆ "หึ เขาไม่จ่ายให้ใครทั้งนั้นแหละ"

ร่างสูงระหงถอยออกห่างจากลูอิส ความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเปกันในใจ มือเรียวกำแน่นขึ้นเล็กน้อยขณะเก็บปืนลงในกระเป๋าถือหนังสีดำ ลูอิสขมวดคิ้วก่อนจะถาม

"เป็นอะไรไป หืม?"

"เขาโกงพวกคุณ" ฟาราห์ตอบทีละคำอย่างชัดเจน "ซาร์คอฟไม่มีวันแบ่งเปอร์เซ็นต์ให้ใคร แม้แต่หุ้นส่วนก็เถอะ"

"แต่เขาบอกว่าคนของรัสเซียถูกตำรวจจับก่อนโอนเงินได้.."

"เขาบอกคุณแบบนั้นงั้นสิ" หญิงสาวทำเสียงเยาะ "ไม่มีใครเอาเงินออกไปทั้งนั้นแหละ ถ้าเชื่อคำพูดซาร์คอฟก็บ้าแล้ว"

"อืม เจ้าชายก็ไม่เชื่อตั้งแต่แรก"

"เหรอ" รอยยิ้มสวยปรากฏบนใบหน้าเธอราวกับเด็กสาวที่ปลื้มรุ่นพี่ "เจ้าชายฉลาดเสมอเลยนะ เขาเก่งมาตลอด"

ลูอิสดึงเธอมาฝังจมูกบนแก้มแรงๆ "ต่อหน้าผมยังกล้าพูดแบบนี้อีกนะ" หญิงสาวหัวเราะ ถ้าว่ากันตรงๆแล้ว ใครๆก็ปลื้มเจ้าชายทั้งนั้น ไม่ว่าจะมาฟีออซีรัสเซีย สวิตเซอร์แลนด์ สหรัฐฯ เดนมาร์ก อิตาลีด้วยกันเอง หรือแม้แต่ยากูซ่าญี่ปุ่นและมาเฟียฮ่องกง

"อืม...ไปต่อที่รถไหม"

"คืนนี้ฉันไม่ว่างขนาดนั้น"

"แบบด่วนก็ได้ ไม่ถึงเที่ยงคืนหรอกน่า" ลูอิสพูดราวกับจะอ้อน ฟาราห์ส่ายหน้า

"ฉันต้องกลับไปหาซาร์คอฟ ไปรายงานว่าไม่พบใคร"

"คุณก็ต้องโดนลงโทษสิ"

"อื้ม" ฟาราห์รับคำเหมือนทำใจได้ "อ้อ..คุณหนูเอเดรียนาเป็นคนค่อนข้างรักสะอาด ถ้าพาคุณหนูไปแล้วก็ทำตัวอนามัยจัดหน่อยนะ"

เธอจูบลาลูอิสเบาๆ แต่เขากลับจับใบหน้าเธอไว้ไม่ให้หนี มือใหญ่ไล้จากรอยผ่าชุดขึ้นไปตามเรียวขากลมกลึงของเธอ ลูอิสคลำหาสายรัดบนต้นขาของหญิงสาวเจอด้วยความชำนาญ มาฟีออซีผู้หญิงที่ไหนก็ใช้กันทั้งนั้น เพียงแต่ของพวกรัสเซียเป็นหนังเทียมนิ่มๆ ไซริงก์อันเล็กถูกดึงออกมาและฉีดบนต้นแขนเธอ ฟาราห์สะดุ้งขณะที่ลูอิสถอนริมฝีปาก

"คุณ..นั่นมัน.."หญิงสาวเซถอยไป ลูอิสรั้งร่างเธอเข้ามา

“ใช่”

ร่างระหงอ่อนปวกเปียกลงในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ฟาราห์เกาะไหล่เขาไว้แน่นขณะที่นัยน์ตาเริ่มพร่ามัว ยาสลบออกฤทธิ์เร็วจะทำให้เธอหลับไปประมาณสองชั่วโมงครึ่งเป็นอย่างน้อย

"คุณสู้กับผมสุดความสามารถจนโดนวางยาอย่างนี้ ซาร์คอฟคงลงโทษไม่ได้หรอก" ลูอิสกระซิบที่ข้างหูและช้อนตัวเธอขึ้น "ผมพาไปนอนข้างในนะจะได้ไม่หนาว"

ไร้ปฏิกิริยาตอบรับเพราะหญิงสาวหลับสนิทไปแล้ว ลูอิสยิ้มเล็กน้อยขณะพิศดูดวงหน้าสวยคม ฟาราห์เวลานอนก็น่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน