บทที่ 6 แล้วนายจะต้องมากราบเท้าฉันขอลาออก

หน้าจอนาฬิกาแสดงตำแหน่งของตำรวจทุกคนที่สวมนาฬิกาข้อมือ ไนท์วิ่งลัดเลาะไปตามตรอกเล็กๆเพื่อมุ่งสู่ถนนใหญ่ ทุกอย่างสะดวกเพราะเธอเลี่ยงเส้นทางที่ต้องเจอกับตำรวจได้ แถมตำรวจที่ทำท่าจะมุ่งมาในทิศเดียวกับเธอก็ถอยห่างไปเพราะคิดว่าเธอเป็นตำรวจอีกคนที่กำลังตรวจอยู่

คิดแล้วต้องขอบใจตำรวจคนเมื่อกี้จริงๆ

ไนท์ยิ้มออกมานิดๆ ทั้งชีวิตเธอเจอตำรวจมามากมายหลายสถานการณ์ก็จริง แต่ไม่เคยมีใครเลยที่กล้าพูดแซวในภาวะตึงเครียดอย่างนั้น สงสัยจะเป็นตำรวจใหม่ น่าสนุกแฮะ ไม่แน่ต่อไปอาจได้เจอกันอีกก็ได้.. เธอจำหน้าเขาได้ไม่ขึ้นใจเท่าไร เวลาเครียดๆแล้วเธอไม่ค่อยสนใจสิ่งอื่นนอกจากความเป็นความตายของตัวเอง

เห...?

ไนท์ขมวดคิ้ว ซอยถัดไปที่จะตัดตรงสู่ถนนใหญ่เป็นทางเชื่อม ตำรวจสองคนยืนอยู่คนละฝั่ง ไนท์เดินตรงไปอีกหน่อยเผื่อว่าสองคนนั้นจะถอยห่างไปแต่ก็ไม่ พวกเขากลับเดินตรงใกล้เข้ามา..หรือเพราะอยากคุยอะไรกับตำรวจคนเมื่อกี้!?

ความซวยมาเยือนซะงั้น จะทิ้งนาฬิกานี่ไปยังไงดี ไนท์เริ่มเหงื่อตก เดินหลบมุมไปกับซอกตึกและภาวนาให้ตำรวจสองคนนั้นมาช้าๆ ถ้าขว้างนาฬิกาไปให้ไกลแล้วปีนขึ้นตึกเก่าเลยน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว -- ไนท์เงื้อมือขึ้นในท่าเดียวกับนักขว้างลูกเบสบอลทีมชาติ

"พวงกุญแจไหมค้า~ พวงกุญแจที่ระลึก แม่เหล็กก็มี ลายไหนๆก็สวย นครรัฐวาติกัน โมอัย วิหารเซนต์ปีเตอร์ หอเอนปิซา ทุกลายในอิตาลีมีที่นี่ค่า~"

คนขายของที่ระลึกเข็นรถผ่านมาช้าๆ ตะโกนด้วยภาษาอังกฤษเหน่อซิซิเลียน ไนท์มองเธอ คนขายของหันหน้าไปทางอื่นพอดี ถาดวางแม่เหล็กหลายสีสันลานตาและที่แขวนห้อยพวงกุญแจเป็นพรวนดึงดูดสายตาไนท์ เหมาะมาก...

ฟิ้วว!

นาฬิกาตกปุลงในถาดแม่เหล็กหลากชนิดพอดิบพอดี แต่ไนท์ไม่ได้สนใจมอง เธอสนใจแค่ปีนตึกขึ้นไปให้เร็วที่สุด ตึกแบบโบราณในโอลด์ทาวน์มักมีร่องแตกหรือเป็นอิฐยื่นออกมาพอปีนได้ ตึกนี้ดูเหมือนจะเป็นร้านขายของเก่า มีเสาและธงติดป้ายโฆษณา ยิ่งทำให้ไนท์ปีนขึ้นไปได้สะดวกขึ้น

"ตุล"

เสียงเรียกทุ้มๆของตำรวจผิวหมึกคนหนึ่งที่โผล่มาหวังจะทักทายตุล แต่ในซอยกลับไม่มีวี่แวว เขาขมวดคิ้วและก้มมองนาฬิกา ตำแหน่งของตุลก็อยู่ตรงรถเข็นขายของนั่นนี่นา เขารีบเรียกคนขาย

"คุณครับ หยุดก่อน!"

ไนท์ดึงตัวเองขึ้นไปบนหลังคา เสียงตึงตังไล่นกพิราบให้พากันบินออกไปทั้งฝูง โชคดีที่ตำรวจคนนั้นมัวแต่สนใจตามหาตุล เขาวิ่งรี่ตรงไปหาคนขายของ ไนท์รีบเข้าไปหมอบหลบอยู่หลังป้ายชื่อร้านใหญ่ที่สูงเลยขอบหลังคา

“คุณได้นาฬิกานั่นมาจากไหน”

"พวงกุญแจไหมค้า~ แม่เหล็กก็มี.."

เสียงเร่ขายยังคงวนมาอย่างเดิมอย่างกับแผ่นเสียงตกร่อง ดูท่าทางคนขายกับตำรวจจะพูดจากันไม่รู้เรื่อง -- ตามปกติคนขายของในซิซิลีก็พูดอังกฤษกันไม่ค่อยได้อยู่แล้ว ยกเว้นศัพท์ง่ายๆในการซื้อขายต่อรองราคา ดีแล้ว.. ยิ่งไม่รู้เรื่องก็ยิ่งช้า ไนท์เผลอยิ้มอย่างย่ามใจและหยิบมือถือออกมา

["เป็นไงบ้างไนท์"]

"ลูอิส ฟังให้ดีนะ" ไนท์กระซิบ ตามองตำรวจอีกคนเดินเข้ามาในซอย "เรื่องโอนเงินเรียบร้อยแล้ว ฉันหลบตำรวจอยู่ที่ซอยในโอลด์ทาวน์ใกล้ๆถนนใหญ่ พวกมันมากันเยอะเลย นายกับเจ้าชายอยู่กับเด็กๆที่ห้างได้ไหม"

["เด็กๆอยู่กับฉันแล้ว เจ้าชายด้วย ทุกอย่างเรียบร้อยดี"]

"งั้นฉันจะหาทางออกไปที่ถนนใหญ่แล้วเรียกแท็กซี่ไปส่งที่ห้าง แต่คงอีกนาน.. แถวนี้ตำรวจอยู่กันเต็มเลย"

["เธออยู่ที่ไหนน่ะ แน่ใจนะว่าไม่ถูกจับ เธอปะทะกับตำรวจรึเปล่า"] ลูอิสถามเป็นชุด ["ยัยเตี้ย! เธอห้ามโดนจับเด็ดขาดนะ ฉันไม่ยอมแน่ เจ้าชายก็ไม่ยอม"]

"รู้แล้วน่า ใจเย็นๆสิ ฉันไม่ยอมโดนจับง่ายๆหรอก"

ไนท์เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ลูอิสฟังคร่าวๆ แต่ดูเหมือนลูอิสจะร้อนรนมากกว่าเธอเสียอีก

["บ้าเอ๊ย ทำไมชอบทำอะไรบ้าบิ่นแบบนี้ฮะ รู้รึเปล่าว่าถ้าถูกจับจะเป็นยังไง คราวหน้าต้องเอาหูฟังสมอลทอล์คใส่ไว้ตลอดเวลาที่ออกมาข้างนอกเข้าใจไหม"]

"เออๆ ฉันวางละนะ ตำรวจสองคนนั่นไปแล้ว เจอกันที่ห้าง"

["เฮ้ย! เดี๋ยว.."] ไม่รอให้เทศนาต่อไนท์ก็กดวาง ตอนนี้ทางสะดวกแล้ว

ร่างเล็กเพรียวโดดข้ามไปยังหลังคาที่เตี้ยกว่า ก่อนจะปีนขึ้นไปบนดาดฟ้าของสำนักงานกฎหมายอะไรสักอย่างตรงมุมตรอกเพื่อดูลู่ทาง ไนท์ยิ้มแวบหนึ่ง นี่ฉันเหยียบอยู่เหนือกฎหมายตามวิสัยทัศน์ของมาเฟียจริงๆแฮะ

ไกลออกไปไม่เท่าไร สเตฟกำลังเขย่าตัวตุลพร้อมกับสบถเป็นชุด

"เอสิบห้า! รวมตัวด่วน เอฟเก้าถูกทำร้าย!"

เส้นทางของไนท์โล่งสะดวกอย่างไม่น่าเชื่อ เธอวิ่งออกมาถึงถนนใหญ่ในที่สุดและโบกเรียกแท็กซี่ไปยังห้างสรรพสินค้า

"ไปให้เร็วที่สุดค่ะ จ่ายไม่อั้น"

"จริงเรอะ! ได้เลยนังหนู เกาะแน่นๆนะ ร้อยซาวโลด~!"

แท็กซี่กระชากตัว(เน้นว่ากระชาก)พุ่งฉิวออกไปทันที แรงความเร็วผลักให้ไนท์เอนกระแทกกับเบาะหนัง เธอหัวเราะออกมาอย่างปลดปล่อยเช่นเดียวกับคนขับแท็กซี่วัยห้าสิบกว่า สุดยอดเลย! บอกให้ลูอิสทำบ้างท่าจะดี

~~ฉันน่ารักล่ะซี่ เลยโทรเข้ามา~~

"ว่างาย.. ฮะๆ ฉันอยู่บนแท็กซี่ โว้ว! เร็วได้ใจ" ไนท์พูด คนขับแท็กซี่เองก็หัวเราะ

["เป็นอะไรไปน่ะยัยเตี้ย อยู่บนแท็กซี่เหรอ"]

"ถูก!"

["แล้วเมื่อไหร่จะมาถึง.."]

เอี๊ยดด..!!!

"ถึงแล้ว"

ไนท์เปิดประตูรถแท็กซี่ ยิ้มหวานพร้อมกับเปิดกระเป๋าเงิน เธอจ่ายเกินมิเตอร์มากโข ลุงคนขับแท็กซี่ยิ้มดีใจ ก่อนจะเหยียบคันเร่งพุ่งออกไปจากหน้าห้าง เย็นนี้เขาคงไม่ต้องขับแท็กซี่แล้วในเมื่อได้เงินมากอย่างนี้ ไนท์โบกมือลา คนเราก็หาเลี้ยงปากท้องของตัวเองกันทั้งนั้นล่ะนะ ไม่ว่าจะมาเฟียหรือขอทาน

"ไนท์!"

เสียงแหลมเล็กของแคลร์เรียกขึ้นก่อนใคร พร้อมกับร่างเล็กๆวิ่งเข้ามาหา ไนท์ย่อตัวลงก่อนจะอุ้มเด็กหญิงขึ้น มือเล็กๆเกาะบ่าเธอ

"กลับมาแล้วจ้า~" ไนท์รายงานตัว "เรียบร้อยดีทุกอย่าง มีปะทะนิดๆหน่อยๆพอได้ยืดเส้นยืดสาย"

ลูอิสกับเจ้าชายมองดูเธอ ชุดแสคสีควันไฟยับยู่ยี่ มีรอยเปื้อนจากการปีนตึกเก่า เสื้อกันหนาวรุ่ยเป็นแนวยาวเนื่องจากโดนคมมีดของไนท์ตอนที่ดึงออกมาจ่อคอตุล แขนขาวถลอกเล็กน้อยตอนที่ครูดกับขอบหลังคา

"ยัยเตี้ย.." ลูอิสเอ่ยพึมพำ นัยน์ตาสีดำคมมองด้วยแววตาที่ไม่อาจบรรยายได้ "ทำไมเธอถึงเป็นคนอย่างนี้นะ"

"อย่าเครียดไปหน่อยเลย ฉันไม่เป็นไรหรอก"

"มีใครตามเธอมารึเปล่า" เจ้าชายถาม

"ไม่หรอก เชื่อได้ ถ้าตำรวจตามมาทันฉันยอมโดนไล่ยิงกลางห้างเลย"

"แคลร์อยากกลับบ้าน" จู่ๆแคลร์ก็ร้องเสียงใส "แคลร์ซื้อทาโกะยากิฝากไดด้วย เดี๋ยวกลับไปอุ่นไมโครเวฟ ไนท์ต้องกินด้วยนะคะ!"

"ผมก็ซื้อเวเฟอร์เหมือนกัน" วิลเลียมโชว์กระป๋อง Pirouette "ลูอิสซื้อให้ครับ ไนท์ต้องชอบแน่ๆเลย"

"ผมด้วย" ราฟาเอลเสริม ชูกล่องช็อกโกแลต ไอรีนเงียบไม่พูดอะไรแต่สอดมือเข้าไปจับมือเจ้าชายเป็นสัญญาณว่าอยากกลับบ้าน

"ค่ะๆ กินแน่ล่ะ" ไนท์ยิ้มให้ทุกคน "ขึ้นรถกันดีกว่า มีอะไรค่อยไปคุยกันที่บ้าน"

***

คฤหาสน์คอสเตลลาโน ห้องทำงาน 21:05 น.

"ไม่เอา!"

เสียงหวานร้องแหลมทันทีที่ฟังข้อเสนอ(แกมบังคับ)ของลูอิส

"ทำไมอะ"

"ไม่! ยังไงก็ไม่! ฉันไม่ใช่พวกคุณหนูที่ต้องมีบอดี้การ์ดเดินตามนะ"

"เออ ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่ แต่ฉันกับเจ้าชายคิดดูแล้วมันก็จำเป็น ดูสภาพเธอตอนกลับมาซิ ถ้ามีการ์ดสักคน.."

"เฮอะ! ฉัน ไนท์แมร์ เอสคอร์ทมาฟีออโซ่อันดับหนึ่งของมาเฟียอิตาลี จำเป็นต้องมีคนคอยเดินตามเรอะ ไร้สาระที่สุด!"

ลูอิสถอนหายใจ ไนท์ไม่ยอมลดราวาศอกเลยสักนิด เจ้าหล่อนนั่งกอดอกบนโซฟา เด็กน้อยสี่หน่อไปนอนเรียบร้อยด้วยฝีมือกล่อมเด็กของได หัวข้อการเถียงกันในครั้งนี้ก็คือ 'ไนท์ควรจะมีบอดี้การ์ดตามดูแลสักคน'

แต่แน่ล่ะ เจ้าหล่อนยอมเสียเมื่อไหร่ การพูดแบบนี้ถือว่าโดนดูถูกฝีมือ

เจ้าชายซึ่งนั่งเงียบมาตลอดพูดขึ้นบ้างเรียบๆ

"จริงอยู่ เธอเป็นนักฆ่าฝีมือดี เป็นเอสคอร์ทที่เก่ง แต่มีสองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว" เขายืนยัน "อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ตัวเล็ก ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ทุกคนเป็นห่วงเธอทั้งนั้นกับนิสัยชอบเสี่ยงอันตราย"

"ชอบเสี่ยงอันตรายเป็นคุณสมบัติของมาฟีออโซ่" ไนท์ไม่วายเถียง แต่เสียงอ่อนกว่าที่พูดกับลูอิส

"ใช่" เจ้าชายพยักหน้า "และฉันก็ชอบนิสัยนั้นมาก ฉันถึงไม่อยากเสียเธอ"

ความเงียบโรยตัวลงมาครู่หนึ่ง ไนท์เม้มปาก เจ้าชายไม่ได้ออกคำสั่ง และเธอก็ไม่จำเป็นต้องทำตาม แต่นัยน์ตาสีฟ้าเข้มคมนั้นมองเธอจนไม่อาจปฏิเสธ พวกเขาแค่อยากมั่นใจว่าเธอจะปลอดภัย

"ถ้าอย่างงั้น.." ไนท์เอ่ยขึ้นในที่สุด "การ์ดที่พวกนายหามาให้จะต้องมีฝีมือมากกว่าฉัน มันต้องตายแทนฉัน ไม่ใช่ฉันตายแทนมัน.."

"เยส!!!" ลูอิสตะโกนลั่นเป็นภาษาอังกฤษ ยิ้มออกในที่สุด

"..และมันต้องทำตามที่ฉันสั่ง โอเค้?"

เจ้าชายพยักหน้าอย่างพอใจ "การ์ดของเธอถือเป็นคนในอาณัติของเธอ เพราะงั้นเธอจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ" ไนท์ยิ้มร่า

หึๆ บอดี้การ์ดเอ๋ยยย แกโดนฉันต้มยำทำแกงแน่ คอยดู...แล้วแกจะต้องมากราบเท้าฉันขอลาออก!

ปี๊บ...

["เจ้าชาย!"]

เสียงครืดคราดจากโทรศัพท์ดังขึ้นมา เป็นเสียงจากไดที่ห้องคอมพิวเตอร์ เจ้าชายเอื้อมมือไปกดปุ่มเพื่อพูดตอบ

"มีอะไร ฉันอยู่ห้องทำงานปีกซ้าย"

["มีเรื่องนิดหน่อยครับ เอ่อ.. อาจจะไม่นิด -- เอาเป็นว่าลงมาที่ห้องคอมหน่อยเถอะครับ"]

"เรื่องคาสิโน?"

["ไม่ใช่ครับ เรื่องซาร์คอฟ"]

น้ำเสียงจริงจังบอกให้รู้ว่าเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร ไนท์ลุกขึ้น

"ฉันไปด้วย" หญิงสาวเอ่ย ลูอิสยกมือเป็นเชิงไปด้วย เจ้าชายพยักหน้าก่อนจะเอื้อมไปยังโทรศัพท์

"เดี๋ยวลงไป"

***

ห้องคอมพิวเตอร์

ไดเคาะเมาส์เล่นสองสามที พยายามทำให้ตัวเองไม่เครียด เขาซดกาแฟเข้าไปอีกอึกหนึ่งขณะที่เจ้าชายกับลูอิสตรวจสอบข้อมูลบนหน้าจอ

ตัวเลขในบัญชี -- คงเดิม

อักษรรายงานไม่กี่ตัวคงอยู่ยังไงก็อยู่ยังงั้น ลูอิสโทรไปตรวจสอบกับทางธนาคาร แต่ก็ได้รับการยืนยันว่าไม่มีการโอนเงินใดๆ ทั้งที่พวกเขาโอนเงินให้ซาร์คอฟไปหมดแล้ว ซาร์คอฟควรจะโอนส่วนแบ่งที่อยู่ในรูปเงินดอลลาร์กลับมา

แต่นี่กลับไม่มีแม้แต่เซนต์เดียว ไม่มีเงินในสกุลไหนทั้งนั้น

"อาจจะมีอะไรผิดพลาดก็ได้"

ไนท์พูด รินกาแฟจากเหยือกลงในแก้วใบเล็กให้เจ้าชาย รับรู้ได้เลยว่าเขาไม่พอใจอย่างมาก นัยน์ตาสีฟ้าเข้มลึกสุดหยั่งเป็นประกายเย็นเยียบราวกับทะเลน้ำแข็ง

"นั่นสิคะ ใจเย็นๆก่อนดีกว่า" มาดามมิมส์ช่วยเสริมอีกแรง นางดูแลพวกเขามาตั้งแต่เล็กจึงรู้ว่าอารมณ์รุนแรงของเจ้าชายเป็นอย่างไร

"หึ" ใบหน้าคมคายเย็นชาไม่มีแววรับรู้คำพูดของมาดามมิมส์ "มันเบี้ยวสัญญาเราน่ะสิ"

"เบี้ยว?" ไนท์ทวนคำ "เฮ้ ใจเย็นสิ บางทีอาจจะแค่เลทนิดหน่อย พวกรัสเซียอาจไม่ค่อยตรงเวลา.."

"สำหรับคนอย่างซาร์คอฟ โกงเงินใต้ดินได้สี่ร้อยกว่าล้าน เชื่อเถอะว่ามันมีปัญญาซื้อนาฬิกา" เจ้าชายตอบกลับ "ฉันต้องคุยกับมันให้รู้เรื่อง"

"ครับ" ไดพยักหน้าและต่อสายถึงซาร์คอฟ ไนท์ทำท่าจะค้าน

"แต่ฉันว่า..."

"ถ้าเธอจะแก้ตัวแทนมันอีกก็ออกไป"

ทุกคนเงียบเสียงไปในทันที มีเพียงเสียงมาดามมิมส์ยกถาดและเหยือกกาแฟที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งเดินออกไปจากห้อง

ตรู๊ด...

["เฟโดโรฟ ออฟฟิศ ยินดีต้องรับค่ะ ขณะนี้อยู่นอกเวลาเปิดทำการ กรุณา..."]

ตี๊ด~

เจ้าชายกดหมายเลขศูนย์โดยไม่ฟังให้จบ

["โปรดกดหมายเลขที่ท่านต้องการเรียนสาย"]

คราวนี้ไดเป็นคนกดหมายเลขสิบหลักอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้ผิดพลาด

ตรู๊ด... ตรู๊ด...

["สวัสดีเจ้าชาย"]

เสียงซาร์คอฟรับสาย พูดอย่างรู้แน่ว่าเจ้าชายจะต้องโทรมา ไดเลื่อนเก้าอี้เล็กน้อยให้เจ้าชายพูดตอบได้ถนัด

"มีอะไรจะบอกผมไหม"

["อา... ใช่สิ มีแน่ละ"] ซาร์คอฟหัวเราะแห้งๆ ["ฉันก็คิดว่าเธอต้องฟังฉันอธิบาย.. แต่ขอบใจมาก เงินที่เธอโอนมาครบถ้วน"]

"แต่เงินที่คุณโอนดูเหมือนจะล่องหน"

["อย่าเพิ่งประชดฉันซี.. ฉันส่งคนไปโอนแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้ไปด้วยตนเอง"]

"แล้ว..?"

["คนของฉันถูกจับ"]

ไนท์ยืดตัวตรง หัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ตำรวจสากลเหมือนที่มาดักจับเธองั้นหรือ หากเจ้าชายกลับทำเสียงเยาะในคอ

"ทำไมผมต้องเชื่อ"

["มันเป็นเรื่องจริง"]

"จริงพอๆกับที่คุณจะต้องจ่าย" น้ำเสียงเย็นเยียบอย่างน่ากลัว "เราทำธุรกิจกันแฟร์ๆ และผมก็ต้องได้ค่าตอบแทนเท่าที่ผมต้องการ"

["เธอจะทำอะไร อย่าลืมนะว่าคนของฉันอยู่ที่ตำรวจ ฉันบอกพวกเขาให้บอกตำรวจได้ว่าคนของเธอเป็นคนโอนเงิน"] แทนที่จะต่อรองกลับพูดเป็นเชิงถือไพ่เหนือกว่า เจ้าชายหรี่ตาทว่าไนท์คิ้วกระตุก

"กล้าขู่เชียวเรอะ!" หญิงสาวกระซิบฟ่อ เริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้วเช่นเดียวกับลูอิส เจ้าชายเหยียดยิ้ม

"ก็เอาสิ แล้วจะต้องเสียใจ"

ตี๊ด~

เจ้าชายกดวางสายไป ร่างสูงหันมาทางลูอิสช้าๆ ลูอิสยืนนิ่งเมื่อเพื่อนตรงหน้ากลับกลายเป็นเจ้าชายมาเฟียแห่งอิตาลีที่จะออกคำสั่งกับเขา นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายวาบขณะเอ่ยเสียงเย็น

"บอกแฟนนายเตรียมตัวเดทได้เลย เราเจอกันแน่"

***

สองวันต่อมา

คฤหาสน์คอสเตลลาโนเงียบกว่าที่เคย เด็กน้อยสี่หน่อไม่ได้ฝึกฝนอะไร เนื่องจากทุกคนกำลังง่วนอยู่กับคำสั่งของเจ้าชายเรื่องซาร์คอฟกำลังสำคัญที่สุดตอนนี้

"เอ้า!"

ลูอิสกางนิตยสารพรึ่บบนโต๊ะใหญ่ ไนท์ขยี้ตา ขยับตัวมาข้างหน้าและเท้าคางอ่านออกเสียงดังๆ

" 'งานแสดงแฟชั่นคริสตัล' " เธอเลิกคิ้วน้อยๆ " 'อัญมณีในคอนเซ็ปต์ มนตร์เสน่ห์แห่งสายน้ำ ด้วยคริสตัลของ Swarovski เปล่งประกายระยิบระยับดุจแสงหิ่งห้อยนับร้อยนับพัน และงดงามเจิดจรัสดุจดาราอันแพรวพราย..' เดี๋ยวนะ นี่มันเกี่ยวอะไรกับคำสั่งมิทราบ"

รวมๆแล้วในหน้านั้นก็เป็นการเชิญเข้าร่วมงานแสดงแฟชั่นคริสตัลซึ่งชวารอฟสกี้เป็นเจ้าภาพหลัก มีการประมูลเพชรพลอยและคริสตัลหรูราคาแพง คนสำคัญคงไปกันเยอะแน่ๆ งานจัดที่เกรตฮอลในนิวยอร์ค อีกห้าวันข้างหน้า

"ตรงนี้ไง อ่านสิยัยเตี้ย"

ไนท์มองตามนิ้วชี้ของชายหนุ่ม ใต้ภาพประกอบรูปผู้หญิงที่เป็นพรีเซนเตอร์ท่ามกลางลำธารยามกลางคืน มีคำอธิบายเกี่ยวกับสถานที่จัดงาน วันเวลา และถ้อยคำเชิญชวนพิมพ์ด้วยสีขาวบนพื้นหลังสีดำของสายน้ำ

" 'พบกับนางแบบชื่อดังระดับโลกมากมาย ดีไซเนอร์ชั้นนำ และแขกรับเชิญพิเศษจากรัสเซีย เอเดรียนา เฟโดโรฟ..' " เสียงข้างท้ายแผ่วไป ไนท์กวาดตาอ่านอีกครั้งอย่างตกใจ "เอเดรียนา เฟโดโรฟ -- ญาติซาร์คอฟเนี่ยนะ"

"อื้อ เธอเป็นแขกพิเศษ มาโปรโมตเสื้อผ้าให้ห้องเสื้อรัสเซียน่ะ ซาร์คอฟคงช่วยอุปถัมภ์การจัดงานชัวร์ๆ"

"มีรูปปะ อยากเห็นหน้า" ไนท์ถามขณะคิดในใจ ถ้าผู้หญิงหน้าตาเหมือนซาร์คอฟคงขนลุกน่าดู.. อื้ม ไม่น่าใช่หรอกนะ ขืนใช่คงไม่มีทางได้เป็นพรีเซนเตอร์

"ในเล่มนี้ไม่มีแฮะ อยากเห็นต้องลองหาดูในอินเตอร์เน็ต.. ว่าแต่ น่าสนใจใช่ไหมล่ะ" ลูอิสว่า ไนท์ยักไหล่

"น่าสนใจตรงไหน ยัยเอเดรียน่งเอเดรียนาอะไรนี่เป็นญาติฝ่ายไหนของซาร์คอฟก็ไม่รู้ แน่ใจเหรอว่าจะเรียกค่าไถ่ได้"

"เป็นหลานสาวคนเดียวที่เหลืออยู่แหละ"

"เหรอ.." ไนท์พยักหน้าอย่างครุ่นคิด "งั้นก็คงมีฝีมือพอตัวล่ะนะ รอดจากการจลาจลในฝ่ายรัสเซียเมื่อหลายปีก่อนมาได้ ภรรยากับลูกๆของซาร์คอฟตายหมดเลยนี่ พี่น้องก็โดนกวาดเกลี้ยง"

"ฉันไม่คิดอย่างงั้นนะ" ลูอิสเอ่ยช้าๆ "รู้สึกว่าที่คุณหนูเฟโดโรฟคนนี้รอดมาได้เพราะไปเรียนภาคฤดูร้อนที่สหรัฐฯ เธอแทบไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับวงการมาเฟียเลยด้วยซ้ำ"

"โอ้ว แล้วนายก็กำลังจะบอกให้ไปลักพาตัวคนไม่รู้อีโหน่อีเหน่มาใช่มะ เลวได้อีกอะ!"

"..."

"..."

"..."

"โอเคๆๆ ฉันยอมแล้ว เลิกทำสายตาจิกซะทีดิ ถ้าเจ้าชายสั่งมาฉันก็ไป"

"เออ เจ้าชายเองก็ไปด้วย.. งั้นฉันจะบอกไดให้เตรียมแผน ส่วนเธอต้องเป็นคนลงมือ"

"อีกแล้วง่ะ ชุดราตรี รองเท้าส้นสูง.. ฉันหนีไม่พ้นเรื่องพวกนี้ใช่ไหม"

"ถูก!! ก็เธอเป็นเอสคอร์ทอันดับหนึ่งนี่นา" ลูอิสทำท่าโค้งอย่างราชสำนัก "ช่วยไม่ได้นะขอรับ คุณหนูไนท์แมร์ ไปจัดกระเป๋าได้แล้ว พรุ่งนี้เราจะได้ขึ้นเครื่องบินไปนิวยอร์คกัน"