บทที่ 9 ความสุขของนกน้อย 1

ความสุขของนกน้อย

หลังจากนกน้อยเหมยเหมยบินออกมาจากห้องบรรทมของพระชายารองฮุ้ยเตียว เพื่อหนีภาพที่ส่งผลกระทบทางจิตใจ และอาจทำให้เธอเป็นตากุ้งยิง นกน้อยได้บินสำรวจวังหลวงที่กว้างใหญ่มาก นกตัวกระจิดริดคงบินสำรวจไม่ได้ในวันเดียว

วังหลวงไม่เพียงแค่เป็นที่พำนักของฮ่องเต้ องค์รัชทายาทและเชื้อพระวงศ์ ยังมีตำหนักพระเมเหสีและพระสนมอีกหลายตำหนัก ยังไม่รวมกับนางกำนัลชั้นสูงที่ถวายตัวให้ฮ่องเต้ที่โปรดปรานบ้าง ละเลยไปมากก็มี ยังมีกระทรวงและฝ่ายต่างๆ ที่อยู่ในวังหลวงด้วย ไม่แปลกที่วังหลวงจะใหญ่จนนกน้อยบินไม่ทั่ว

นกน้อยบินมาเรื่อยๆ จนถึงสระบัวที่องค์รัชทายาทมักมานั่งชมความงดงาม แต่พอนึกถึงหน้าคนมีเมียเยอะ นกน้อยก็พาลไม่อยากชื่นชมความงามของดอกบัว บินเลยผ่านไปและมองเห็นแม่น้ำที่อยู่ไม่ห่างจากำแพงวังมากนัก นกน้อยจึงบินไปยังแม่น้ำสายนั้น หวังจะไปจิบน้ำให้หายหงุดหงิดใจ แล้วเกาะบนกิ่งไม้เพื่อพักเหนื่อย

ไม่ห่างจากแม่น้ำมากนัก น่าจะประมาณห้าสิบเมตร นกน้อยเห็นม้าสามตัวถูกไว้กับต้นไม้ เห็นเสื้อผ้ากองอยู่ใกล้ๆ บินเข้าไปใกล้อีกก็เห็นชายหนุ่มตัวขาวจั๊วะกำลังเล่นน้ำกันอยู่

โอ้แม่เจ้า ตัวขาวยังกับหยวกกล้วย แถมล่ำ กำยำและกล้ามโต

นกน้อยที่ตั้งใจบินไปเกาะกิ่งไม้ พอเห็นสามชายรูปร่างหน้าตาดีก็บินไปเกาะโขดหินที่อยู่ใกล้กับจุดที่ชายฉกรรจ์ทั้งสามเล่นน้ำอยู่

โห...หน้าตาหล่อด้วย หุ่นก็ดี กล้ามก็ใหญ่ หน้าท้องก็เป็นลอน ดูสิดู หัวนมสีชมพูเชียว...

ตายแน่ ตายแน่ๆ นกตัวน้อยตายแน่ๆ หล่อกระชากใจนกน้อยเสียจริง แก้ผ้าเล่นน้ำกันด้วย

ธิดาดอยใช้ความเป็นนกให้เกิดประโยชน์ ยืนชมความหล่อ หุ่นลำและกำยำตาปรอย พอมองลงมาด้านล่าง อวัยวะที่อยู่ใต้น้ำไม่มีอะไรปิดบัง และแม่น้ำก็ใสแจ๋ว ทำให้นกน้อยมองเห็นเจ้าตัวน้อยของทั้งสามถนัดตา

ป๊าด!...น้ำลายนกแทบจะไหล

กลายเป็นนกก็ดีแฮะ ส่องหนุ่มได้ตามสะดวก

สามหนุ่มร่างบึกบึนที่กำลังเล่นน้ำชายสองคนเป็นพี่น้องกันนามว่า หลี่หมิงเถา ซึ่งเป็นพี่ชาย ส่วนน้องชายชื่อหลี่ลี่จิง ทั้งสองเป็นลูกชายอำมาตย์ซ้าย ส่วยชายอีกคนที่ร่างบางกว่าสองพี่น้องนามว่า จิ้นจ้าว เป็นลูกชายขุนนางฝ่ายปกครอง

“เจ้าลงมาอาบน้ำตั้งนานแล้ว ขึ้นไปได้แล้วไป”

หลี่หมิงเถาบอกน้องชายที่อายุห่างกันเพียงหนึ่งปี แต่ความเฉลียวฉลาดและความหล่อเหลา สู้คนเป็นน้องไม่ได้

“ข้ารู้หรอกว่า ท่านพี่ไล่ข้าขึ้นทำไม”

“รู้ก็รีบขึ้นสิ พูดมากอยู่ได้”

“ท่านไปไล่ท่านลี่อย่างนี้ เสียมารยาทนะขอรับ” จิ้นจ้าว ชายใจหญิงตำหนิคนรัก

“ก็ต้องไล่สิ ไม่ไล่จะไปเหรอ ทำตัวเป็นก้างขวางคออยู่ได้”

นกน้อยฟังคำพูดของทั้งสามก็พอจะเข้าใจ แล้วพอรู้ความหมายเธอก็ต้องตกใจ ไม่คิดว่า ชายหน้าหล่อทั้งคู่คบหากัน แต่ก็ไม่รู้ว่า อีกหนึ่งหล่อจะเป็นด้วยหรือไม่ ไม่ว่าจะสมัยอดีตหรือปัจจุบัน ผู้ชายช่างดูยากเหลือเกิน ถ้าไม่เป็นขันทีถูกตัดตอน สมัยที่ตนหลงมาช่างดูยากเหลือเกิน

แต่ไม่เป็นไร ให้อภัยเพราะความหล่อ

“ข้าขึ้นก็ได้ ข้าต้องมีงานอีกหลายอย่างต้องทำ ท่านพี่เสร็จธุระส่วนตัวแล้วก็อย่าลืมหน้าที่ของตัวเองก็แล้วกัน” คนเป็นน้องเตือน

“ข้ารู้น่า เจ้ารีบขึ้นไปเถอะ” หลี่ลี่จิงไม่อยากขัดใจพี่ชาย จึงก้าวเดินขึ้นจากน้ำด้วยสภาพเปลือยกายล่อนจ้อน ไม่มีอะไรปิดของลับที่ขยับเคลื่อนไหวตามการก้าวเดิน

โอ้แม่เจ้า โทงเทงเลยเว้ย

โอ้ๆๆๆ นี่ขนาดยังไม่โตนะเนี่ยยังตื่นตาตื่นใจ ถ้าเติบใหญ่จะขนาดไหนเนี่ย

นกน้อยจะเป็นลม

นกน้อยเหมยเหมยไม่เพียงแค่คิดว่าอยากจะเป็นลม นกน้อยกำลังรู้สึกเช่นนั้นจริง รู้สึกสมองมันโหวงหวิวผิดแปลก ดวงตาพร่าลาย แล้วอยู่ๆ หัวนกน้อยก็ห้อยลง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หลี่ลี่จิงเดินผ่านโขดหิน มองเห็นนกหงส์หยกคอห้อย

“เจ้าเป็นอะไรนกน้อย” หลี่ลี่จิงที่รักสัตว์เป็นทุนเดิม เดินมาหานกหงส์หยกที่ไม่ธรรมดา ก่อนจะจับมันมาวางไว้บนฝ่ามือ “เจ้าง่วงนอนหรือ”

เสียงนุ่มๆ แฝงไว้ซึ่งความอ่อนโยนทำให้นกน้อยที่คล้ายเป็นลมผงกหัวขึ้นมา แล้วพอมองเห็นหน้าชายหนุ่มร่างเปลือยเมื่อครู่ นกน้อยเหมยเหมยก็ร้องว้าวในใจ เพราะหน้าตาเขาระยะใกล้ หล่อเหลาบาดความรู้สึกเหลือเกิน แถมตัวยังขาว อกก็น่าซบ ยอดอกเป็นสีชมพูมีเสน่ห์ แต่แล้วอยู่ๆ ใบหน้าขององค์รัชทายาทก็เข้ามาแทนที่ นกน้อยเหมยเหมยถึงกับตกใจ

ยังตามมาหลอกหลอนกันอีก

“เจ้าหิวหรือไม่ ถ้าหิวไปกับข้าไหม ที่บ้านข้ามีอาหารนกด้วยนะ เจ้าอยากกินเยอะแค่ไหนก็ได้ ถ้าเจ้าอยากไปก็บินตามข้ามานะ ข้าใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวเดียว”

คนหล่อชวนแบบนี้มีหรือนกน้อยจะไม่ไป ธิดาดอยในรูปลักษณ์นกน้อยรีบบินไปเกาะโขดหิน ไม่ได้เปลี่ยนทิศทางการมอง ยังคงมองชายหนุ่มใจดีเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าตาเฉย เพราะโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดหนุ่มหล่อ หุ่นงาม กล้ามเป็นมัด ตอนเป็นมนุษย์มีโอกาสซะที่ไหน ยามเป็นนกก็ต้องมองให้คุ้ม