บทที่ 3 เรื่องมหัศจรรย์ 1

ธิดาดอยว่ายน้ำเป็นและเก่ง น้ำในคลองจึงไม่เป็นอุปสรรค เธอใช้ปลายเท้าสะบัดอยู่ในน้ำ ใช้มือร่วมด้วยเพื่อนำตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ

ทว่าช่วงเวลานั้น ธิดาดอยรู้สึกว่าน้ำรอบตัวเธอหมุน ความเร็วและแรงของน้ำวน ค่อยๆ เพิ่มทีละน้จนเธอไม่อยากฝืนนำตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ ซ้ำร้ายตัวเธอ ยังถูกดูดลึกลงไปสู่ผิวน้ำ วินาทีนั้นธิดาดอยรู้สึกแปลกๆ การจมน้ำของเธอ

ทำไมหายใจในน้ำได้ ไม่มีอาการสำลักน้ำเหมือนกับที่ควรจะเป็น แรงดูดมี พลังมากเหมือนเครื่องสูบกำลังแรง รอบตัวเธอก็เป็นแสงสีขาว

ไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างธิดาดอยถูกแรงดึงดูดมหาศาลดูดร่างเธอข้ามผ่านมิติกาลเวลาไปยังอีกดินแดนหนึ่ง

จิ๊บๆ จิ๊บๆ ...

เสียงนกร้อง นกที่ไหนกันนะ ทำไมมันดังใกล้ๆ หู ใกล้มากเสียด้วย ที่สำคัญที่สุด ตัวเองตกน้ำไม่ใช่หรือ เป็นไปได้ไงที่นกจะมาร้องในน้ำ ...

จิ๊บๆ จิ๊บๆ ...

นั่นไง ได้ยินเสียงอีกแล้ว แต่เอ...ทำไมรู้สึกว่า ตัวเองโผล่พ้นน้ำแล้ว

เพราะไม่รู้สึกถึงมวลน้ำที่อยู่รอบตัว แถมยังรู้สึกตัวเบาอีกต่างหาก ที่สำคัญแขนทั้งสองข้างเหมือนกระพือปีก คล้ายนกกำลังบิน บินขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ

ไม่รู้อะไรดลใจ ธิดาดอยก้มหน้าลงดูเบื้องล่างที่เป็นแม่น้ำใสแจ๋ว มองเห็นปลาที่ว่ายในน้ำ และนั่นทำให้เธอมองเห็นตัวเอง ...

ไม่ใช่...ธิดาดอยมองเห็นนกหงส์หยกที่ตนอยากจะจับต้มกิน

“โห...เกลียดมันจัดถึงกับตาพร่ามองเห็นเป็นมันเลยหรือเนี่ย”

ธิดาดอยพูดขณะมองลงไปในน้ำที่ใสสะท้อนกลับราวกับกระจก แต่แล้วก็ต้องแปลกใจที่ภาพหลอนนกณัชชาไม่ไปไหนสักที

ทั้งที่เธอกระพริบตาหลายครั้งเพื่อให้ภาพนั้นจางหายไป แต่ไม่เลย เจ้านกหงส์หยกแสนเกลียดชังก็ยังอยู่ตรงหน้า

ธิดาดอยลองกระพริบตาอีกครั้ง ครั้งนี้เธอแปลกใจที่นกณัชชากระพริบตาตามตน เธอลองขยับตัวไปทางซ้าย มันก็ขยับตาม ไปทางขวามันก็ตามไปอีก

“ไอ้นกบ้า ล้อเลียนฉันเหรอ” ธิดาดอยอยากพูดประโยคนี้ ทว่าเสียงที่ออกมากลับเป็น ...

จิ๊บๆ จิ๊บ ๆ จิ๊บ ...

เฮ้ย! อะไรกันวะเนี่ย เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงพูดไม่ได้ แถมเสียงที่ออกมากลับเป็นเสียงนก

ธิดาดอยเริ่มสงสัยว่าภาพสะท้อนบนผืนน้ำที่เห็นว่า ร่างตัวเองกลายเป็นนกหงส์หยกณัชชาจะไม่ใช่ภาพหลอน แต่มันคือความจริง ความจริงที่น่าตกใจมากที่สุดในชีวิต

ไม่ใช่! ไม่จริง! ไม่น่าเป็นไปได้ หรือว่าเราสลบไปแล้วเกิดฝันหว่า...

ธิดาดอยยังคิดไปอีกทาง เธอไม่ปักใจเชื่อว่าตัวเองจะกลายเป็นนก เธอเป็นคนอยู่ๆ จะกลายเป็นนกได้อย่างไร

แถมเป็นนกพันธุ์เดียวกับที่ตนไม่ชอบหน้าอีก ที่สำคัญที่สุดทั้งตัวทั้งสีของขนนกและขนาดยังเหมือนกับนกณัชชาไม่มีผิด ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย ...

เพื่อความแน่ใจและมั่นใจ ธิดาดอยมองลงไปในน้ำ เพ่งมองตัวเองในน้ำว่าจะเป็นร่างคนหรือว่านก

แต่ภาพนั้นก็ยังเหมือนเดิม ชั่วขณะนั้น เธอเพิ่งนึกออกว่าตัวเองตกน้ำในคลองแต่ทำไมมาโผล่ที่แม่น้ำ แถมเป็นแม่น้ำแปลกตา มันใสสะอาด บรรยากาศโดยรอบก็สวยงาม มีต้นไม้น้อยใหญ่โอบแม่น้ำทั้งสองฝั่ง

ภูเขาตั้งตระหง่านสูงชัน มองลงไปในน้ำก็มีปลาแหวกว่ายราวกับว่าไม่มีมนุษย์บุกรุกทำลายธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์

อากาศก็เย็นสบาย บรรยากาศและทรัพยากรธรรมชาติที่ธิดาดอยเห็นไม่เหมือนเมืองไทยเลยสักนิดเดียว ...

ตายล่ะหว่า...เกิดอะไรขึ้น เหตุใดตนจึงกลายเป็นนกได้ แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ...

โอ้ๆ ๆ ๆ ตายๆ ๆ ๆ เป็นอย่างนี้ได้ยังไง ธิดาดอยอยากจะตะโกนให้ก้องโลก แต่เสียงที่ออกมากคือ จิ๊บๆ จิ๊บๆ จิ๊บบ้าจิ๊บบออะไร ใครหนอ ใคร ช่างทำกับธิดาดอยอย่างนี้ได้ ...

สมองธิดาดอยเต็มไปด้วยความสับสนและสงสัยว่า เรื่องมหัศจรรย์เกิดขึ้นกับตนได้อย่างไร

เธอดูละคร ดูภาพยนตร์ทั้งไทยและต่างประเภท เรื่องเกี่ยวกับคนกลายเป็นสัตว์และสัตว์กลายเป็นคน หรือสลับร่างกันด้วย เหตุต่างๆ ที่ละครหรือภาพยนตร์เรื่องนั้นกำหนด ธิดาดอยพูดเสมอว่า เหตุการณ์เช่นนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง

ทว่าตอนนี้เธอรู้อย่างหนึ่งว่า เรื่องที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปได้ ...

แต่ทำไม ทำไมต้องกลายเป็นนกหงส์หยกณัชชาด้วย สัตว์อื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะ แล้วจะเป็นอย่างนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย จะกลับเป็นคนได้อีกหรือเปล่า

ธิดาดอยยิ่งคิดยิ่งทุกข์และเศร้าใจ น้ำตาจึงสะท้อนความรู้สึกของ ธิดาดอย...เธอร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้น ...

นกหงส์หยกที่เวลานี้ชื่อธิดาดอย กระพือปีกบินขึ้นสู่ท้องฟ้า เธอบินไปไม่รู้ทิศทาง ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ใด เมื่อเหนื่อยก็บินเกาะกิ่งไม้ จากนั้นก็บินต่อไปเรื่อยๆ เพื่อหาคำตอบที่ตัวเองอยากรู้ ...

ธิดาดอยในร่างนกหงส์หยกบินไปตามแม่น้ำทางทิศเหนือ ยิ่งบินไปไกลจากจุดที่โผล่พ้นน้ำ เธอยิ่งรู้สึกว่าเหมือนไม่ใช่เมืองไทย เพราะอากาศที่นี่เย็นสบาย แดดก็ไม่แรง

คนที่เดินอยู่ริมแม่น้ำก็แต่งตัวแปลกๆ คล้ายคนจีน เธอแอบคิดไปว่าอาจมีค่ายละครหรือภาพยนตร์มาถ่ายทำแถวนี้ คนที่เธอเห็นจึงสวมชุดเหมือนคนจีน เมื่อเข้าใจเช่นนั้นเธอจึงบินต่อไปเรื่อยๆ

ความแปลกตาเริ่มมีมากขึ้น เมื่อธิดาดอยในร่างนกบินมาในเขตชุมชนที่มองยังไงก็ไม่ใช่วิถีชีวิตไทยในชนบท

ป้ายที่เธอเห็นเป็นภาษาจีน การแต่งกายของชายหญิงต่างวัยก็เป็นชุดจีนโบราณที่เห็นในภาพยนตร์จีนกำลังภายใน

เธอบินมาเกาะบนกิ่งไม้มองดูสถานที่อันแปลกตาด้วยความแปลกใจ มองคนที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นค้าขาย เลือกซื้อของและภาษาที่พวกเขาพูดก็เป็นภาษาที่เธอไม่แตกฉานมากนัก

แม้ว่าจะมีเชื้อสายจีน แต่เหตุใดการได้ยินครั้งนี้ ธิดาดอยกลับเข้าใจภาษาจีน เธอฟังออกว่าคนเหล่านั้นสนทนาอะไรกัน ...

“ฟังออกได้ไงวะเนี่ย” เธอถามตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ “เอ...เรามา อยู่ชุมชนคนจีนหรือวะเนี่ย” ...