EP.4 | เมฆ

DAY 2

TIME 19.00

@SOLAR NIGHT CLUB

ฉันยืนอยู่หน้าร้านเหล้าแห่งหนึ่งในซอยอาทิตย์พาณิช นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยที่ได้เข้าผับ และมาแบบไม่ปกติสุขเสียด้วย

"เข้าไป ตอนกลับ หาทางกลับเองนะ"

คำพูดของคนที่มาส่ง ฉันกลัวจนขาสั่นไปหมด ไม่รู้ว่าสั่นเพราะกลัว หรือสั่นเพราะรองเท้าคู่นี้มันสูงเกิน เดรสเกาะอกสีดำสั้นล่อสายตาผู้คน กับผมยาวสวยที่...เออ สวยกว่าปกติที่เคยเป็น

ฉันจะได้กลับบ้านมั้ย

นั่นคือคำถาม

เมื่อสูดหายใจเฮือกใหญ่ ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาการ์ดตัวใหญ่ที่ยืนเฝ้าหน้าร้าน

"ฉันมาหาคนชื่อธิคุณ"

"ธิคุณ???"

"เธอคือใคร"

"เอ่อ...เพื่อนเขา"

"นัดไว้มั้ย"

"ไม่ได้นัด แต่เขาคงรู้ ถ้าเห็น...ฉันน่ะ"

"รอตรงนี้ อย่าไปไหน"

เขาหยิบมือถือมาถ่ายรูปฉันอย่างตั้งใจ แล้วเดินไป

ฟังดูแล้ว เหมือนไม่ค่อยต้อนรับลูกค้าเท่าไรเลย

ตอนฉันทำงานที่โรงแรมนะ ก้มหัวแทบถึงเข่า ไหว้จนมือคลายนิ้วออกจากกันไม่ได้ ..... เฮ้อ...ซึ่งอีกไม่นาน อาจโดนไล่ออกแล้ว

"คุณธิแจ้งว่าไม่รู้จักคุณ เชิญกลับไปได้แล้ว" การ์ดตัวใหญ่เดินกลับมาบอกฉัน ทำหน้าตาเอือมหน่อยๆ

"ขอฉันโทรหาได้มั้ย ถ้าได้คุยกันเขาน่าจะจำได้"

"คุณธิคงไม่สะดวก ผู้หญิงของคุณธิมีเยอะแล้ว คุณกลับไปเถอะ" เขาเริ่มพูดกึ่งๆไล่ ฉันพอเข้าใจแล้วล่ะว่าเขาคิดว่าฉันมาหาคนคนนั้นเพราะเรื่องรักๆใคร่ๆสินะ

"บอกเขาว่า ฉันเป็นน้องของพี่เมฆา จะมารับพี่ชายกลับบ้าน ลองบอกดูค่ะ ถ้าครั้งนี้เขาไม่ให้พบ ฉันจะยอมกลับไป"

แล้วบอดี้การ์ดก็กดโทรต่อหน้าฉันเลย

[ว่ามา]

"คุณธิครับ คนที่ผมส่งรูปไปให้ เขาแจ้งว่าเป็นน้องสาวคนชื่อเมฆาครับ"

[ใครนะ]

"น้องสาวเมฆา จะมารับพี่ชายกลับบ้าน เขาว่าแบบนี้ครับ"

[จัดการไปซะ อย่าให้มายุ่ง]

"รับทราบครับ"

เสียงตะโกนดังลั่นแทบทะลุออกมานอกโทรศัพท์ ฉันหน้าเสีย แถมหน้าแตก และรู้สึกหน้าสิ่วหน้าขวาน พยายามคิดว่าต้องทำยังไงดี

การพูดตรงๆ ก็ไม่ได้ช่วยให้เรื่องเร็วขึ้นเลย

คนตัวโตจับลากแขนฉันไปที่ริมถนน เขาเปิดประตูรถแท็กซี่แล้วยัดฉันใส่รถไปอย่างแรง หัวกระแทกขอบประตูแรงจนมึนไปหมด

ถ้าฉันเป็นสายลับสาวคงหาทางฉลาดๆเข้าไปได้แล้ว แต่นี่ ผับก็มาครั้งแรก สปายก็เป็นครั้งแรก ฉันควรทำยังไง

"คุณลุงคะ ช่วยออกรถไปก่อน แล้ววนใกล้ๆนี้ให้หน่อยค่ะ"

ฉันจะหาทางเข้าไปในร้านให้ได้ พี่อาจถูกจับอยู่ในร้าน มีความเป็นไปได้สูงเลยนะ เพราะบอดี้การ์ดเฝ้าหน้าร้านมีเยอะมาก ต้องคนเลวคนชั่วคนมีศัตรูมากมายขนาดไหน ถึงจะต้องกังวลความปลอดภัยกันเบอร์นี้

ในซอยนี้รถติดมากจริง คงเพราะร้านเหล้าเยอะ ฉันว่าเราห่างร้านมาไม่ไกลนะ ค่ารถปาไปจะ 80 สิบแล้ว

แบงค์ห้าสิบสองใบที่ฉันพับเก็บไว้ในกระเป๋าเพื่อจะออมเงิน ถูกหยิบออกมาจ่ายค่าแท็กซี่ ฉันยืนคิดอยู่ริมถนนว่าจะเข้าไปยังไงต่อดี

"น้องสาว มาคนเดียวหรอคร้าบ ไปกับพวกพี่มั้ย"

เสียงตะโกนจากคนขับรถเก๋งหรูๆคันหนึ่ง

ฉันโบกมือไล่ให้ไป...

อ่าาา เข้าใจแล้ว

ฉันข้ามถนนไปอีกฝั่ง ถ้าจะเรียกต้องเรียกจากฝั่งนี้ จะได้กลับไปร้าน

"คนสวย มายืนทำอะไรครับ"

รถเก๋งคันใหม่ หรูและสีเปรี้ยวจี๊ด คนขับลดกระจกลงมาถาม พอฉันมองดูในรถเห็นไม่มีใคร...นี่แหล่ะ โอกาส

"คือฉันจะไปโซลาร์ไนท์ค่ะ แต่ไม่รู้อยู่ตรงไหนของซอย แท็กซี่เลยทิ้งไว้แบบนี้"

"ขึ้นมามั้ย พี่พาไปส่ง แต่แลกกับ 1 แก้วนะ"

"แก้วเดียวเองหรอคะ ได้เลย ขอบคุณน้า"

อดอารมณ์ดีขึ้นมาไม่ได้ นี่มันสวยแล้วได้ประโยชน์นะ มีแต่คนอยากไปส่ง

ฉันรีบเปิดประตูขึ้นไป

ที่คุณอา เจ้านายลุงศักดิ์พูดหมายถึงอะไร ฉันก็ใช้ได้นะ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย

"มาคนเดียวหรอ"

"ไม่เชิงค่ะ เพื่อนๆอาจมาถึงร้านแล้ว แต่พอดีวันนี้ลืมมือถือเลยโทรหาใครไม่ได้เลย พี่ก็มาคนเดียวหรอคะ"

"อือ...แต่โชคดีจังที่มาเจอน้อง งั้นเดี๋ยวพี่เข้าร้านไปรอส่งน้องเจอเพื่อนดีมั้ย"

"ต้องแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ ฉันถึงจะเลี้ยงเหล้าพี่ได้ แต่1 แก้วจริงๆ ใช่มั้ย"

"ถ้ามากกว่านั้น ให้พี่เลี้ยงน้องเถอะ"

"ฮ่าๆ"

ทำเป็นคุยคล่อง เที่ยวเก่ง จริงๆแล้ว ฉันยังสงสัยว่า เสียค่าเข้าร้านมั้ย สั่งเหล้ายังไง โต๊ะในร้านจะเป็นแบบไหน คนเราจะปิดซ่อนความไม่รู้ได้เนียนมั้ยนะ หรือบอกว่าไม่รู้ไปเลยดีกว่า

ทันทีที่จอดหน้าร้าน มีคนมารอรับกุญแจรถของคนนี้ไปด้วย

ประตูรถถูกเปิดออก ฉันเสยผมย้ายฝั่งจากซ้ายมาขวา ก้มหน้าหน่อยๆ หวังว่าจะไม่เจอบอดี้การ์ดคนเดิม...และหวังว่าจะไม่มีใครสนใจ เพื่อฉันจะเดินเข้าไปในร้านได้

"รอพี่ด้วยสิครับ"

"โอ๊ะ ขอโทษค่ะ พอดีฉันรีบไปหน่อย"

ฉันหันมาหาคนที่ฉันขอติดรถมาด้วย แต่แกล้งก้มหน้าหาของในกระเป๋า คุณคะ ช่วยรีบเดินหน่อยสิคะ ได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าเร่งผู้มีพระคุณ

เขาคงมีหน้ามีตาหรือมาเที่ยวบ่อย ดูพนักงานก้มหัวให้แบบเชื้อเชิญมาใช้บริการสุดๆ หรือไม่ก็เพราะดูรวย

โลกเรามันหลายมาตรฐาน!!!

.

.

.

หมับ!

ฉันถอนหายใจทีนึง ถึงจะเตรียมใจไว้บ้าง แต่พอโดนทำแบบนี้มันก็ไม่ได้สบายใจเท่าไร

มือหนาเกาะติดเอวฉันอย่างกับปลิง ไม่มีทีท่าว่าจะแค่แตะแล้วปล่อย

ทางเข้ามืด แต่มีไฟเหมือนนีออนกระพริบปวดตามาก

เราผ่านเข้ามาในร้านแล้ว

ไม่อยากจะเชื่อเลย

เสียงเพลงดังหนักขึ้นเรื่อยๆ

เขาหันมาพูดกรอกหูฉันว่าให้ตามหาเพื่อน

ก็จะไปมีได้ไง เพื่อนน่ะ กุขึ้นมา ฉันเลยทำเป็นมองสำรวจร้านแทน

แม่เจ้า ทางเข้าเล็กนิดเดียว แต่ข้างในมันใหญ่มาก

มิน่า ไฟไหม้ ตายหมด

ฉันไม่ชอบแสงไฟแปล๊บๆนั่นเลย ปวดตาจัง

"เจอเพื่อนมั้ย"

"ยังไม่เจอค่ะ เราสั่งเครื่องดื่มก่อนดีกว่า ค่าตอบแทนนะคะ 1 แก้ว"

ฉันบอกเขา แล้วพี่เขาก็ยกมือเรียกบริกรมาเลย

"น้องดื่มอะไร"

"น้ำเปล่าค่ะ"

"น้ำเปล่า???"

"ค่ะ พอดีอิ่ม...เอ้อ อยากรอกินพร้อมเพื่อนค่ะ"

"หึหึ"

เสียงหัวเราะเขามันช่าง....เป็นคนที่เราควรระวังสินะ

"ฉันขอตัวไปห้องน้ำหน่อยนะคะ"

"เชิญครับ ระวังหน่อยนะ ร้านนี้พวกอันตรายๆเยอะ"

มีอะไรน่ากลัวๆ โผล่มาให้หัวใจฉันเต้นแรง สมองหมุนติ้วไปหมด

ฉันพยายามเดินสำรวจหาทางดูว่า ในร้านมีซอกหลืบหรือห้องอะไรที่สามารถขังคนไว้ได้มั้ย แต่ไม่ว่าจะไปทางไหน ก็เจอคนเฝ้าเต็มไปหมด

STAFF ONLY

ป้ายหน้าห้องหนึ่ง ที่ไม่มีคนเฝ้า

มือเล็กจับลูกบิดเตรียมหมุนแล้ว แต่

"เห็นหายไปนาน มาทำอะไรตรงนี้"

"อ่อ ฉันแค่จะหาทางกลับโต๊ะค่ะ แต่วนไปมาหลายรอบแล้ว จำทางไม่ได้"

"หรอ ไม่ใช่ว่าแอบมาซุ่มหาอะไรใช่มั้ย"

"บ้าาา ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันว่าจะเปิดประตูไปถามสต๊าฟของร้านน่ะ ดีแล้วค่ะที่พี่มาช่วยชีวิตไว้ทัน"

"น้องตลกดีนะ เราน่ารู้จักกันไว้สักหน่อย

ชื่ออะไร ครับ"

"ออออ ชื่อ มะ...เมฆ ค่ะ"

"เมฆ หรอ

อืม ชื่อเหมือนผู้ชายเลยนะ

พี่ก็มีเพื่อนคนนึง ชื่อเมฆา

มันกำลังจะตายอยู่แล้ว

เลยว่าจะมารับน้องสาวมันไปดูใจหน่อย

ยินดีที่ได้รู้จัก

ฉัน ชื่อ ธิคุณ"