EP.2 | เจ้าขา

DAY 1

@บ้านเจ้าขา

ฉันเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน การเป็นสาวออฟฟิศที่เคยคิดว่านั่งทำงานในห้องแอร์คงสบายสุดๆ ที่ไหนได้ กรรมกรดีๆนี่เอง นิ้วล็อค คอแข็ง บ่าปวดไปหมด อาการออฟฟิศซินโดรมครอบงำทั้งร่างกาย

เหนื่อยงานยังไม่เท่าเหนื่อยคน หัวหน้าก็ดู๊ดุ พูดแต่ว่า

"ฉันไม่ได้ว่าเธอนะ ฉันกำลังสอน" ฮือ....กลัวแล้วจ้ะแม่

ดีว่าพี่ๆที่ทำงานด้วยกันยังมีเมตตา ช่วยจนรอดได้ทุกครั้ง

เศรษฐกิจไม่ดี ทำงานก็เครียดกลัวเป็นเราที่เขาจะปลดออก เพราะเป็นแค่พนักงานตัวเล็กธรรมดา เก่งก็ไม่เก่ง เส้นสายก็ไม่มี

เหตุผลที่ต้องอดทน ก็เพราะเงินเดือนได้เยอะอยู่ ถึงเกือบสองหมื่นแหน่ะ

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ที่บ้านมองเห็นคุณงามความดีเลยที่ฉันพอจะดูแลตัวเองได้บ้าง

"ไปทำงานกลับมาแทนที่จะมาทำกับข้าวกับปลาให้พ่อแม่ เอาแต่นอนโอดครวญอยู่นั่น"

"พักแป๊บค่า เดี๋ยวไปทำให้"

แม่ ผู้บ่นกับทุกเรื่องที่ฉันทำ ตั้งแต่ชุดที่ใส่ สีผมสีเล็บ ท่าเดิน การใช้เงิน การเลือกงาน แต่กับพี่ชายตัวดีที่โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังเอาแต่มั่วสุมกับเพื่อน ติดยาเปล่าก็ไม่รู้ แต่เขาหาเงินได้เยอะ แม่เลยถือหางไม่เลิก

"แล้วพี่ไปไหนอ่ะ เมื่อคืนก็ไม่กลับ" ฉันเอ่ยถามไปงั้นแหล่ะ ปกติก็แบบนี้ กลับบ้าง ไม่กลับบ้าง

"ช่างหัวพี่แกเถอะ เขาโตแล้ว รีบๆทำกับข้าว ฉันหิว ต้องกินยาด้วย"

"จ้าๆๆๆ"

ฉันลุกไปทำกับข้าวง่ายๆให้แม่ กับข้าวบ้านๆ ผัดผัก แกงจืด ทอดไข่ แค่นั้น...ซึ่งแม่ทำเองก็ได้ แต่แม่บอกว่าอีกหน่อย ฉันก็ต้องมีลูกมีผัว ให้หัดทำไว้

เฮ้ออออ สำหรับที่บ้านฉัน

ผู้หญิง ไม่ควรทำงานข้างนอกบ้าน(อย่างเดียว) จะต้องทำงานในบ้านสารพัดด้วย เพราะต่อไปต้องไปดูแลครอบครัวสามี

ยกมือถามค่ะ

บ้านสามีเป็นง่อยหรอคะ!?!?!?

ถ้าหาดีๆไม่ได้ ก็โสดแบบนี่ดีกว่าค่ะ

เหนื่อย!!!

"เสร็จยัง?"

"แป๊บค่า"

"เงินเดือนออกหรือยัง"

"ออกแล้ว"

"ไหนล่ะ"

"ก็หนูโอนให้แม่แล้วไง"

"แค่นั้นจะไปพออะไร พี่แกยังให้เยอะกว่าเลย"

อืมมมมม......แม่ขา หนูก็ต้องกินต้องใช้ต้องมีค่ารถไปทำงานนะคะ ทุกวันนี้ มีแต่เดือนชนเดือน เงินเก็บไม่มีสักบาท

"ไว้หนูจะอยู่ทำโอนะ"

"เงินเดือนน้อยเท่าจิ๋มมด ออกแล้วไปหาผัว ได้เรื่องกว่านะ"

"แม๊!!!!!"

"เบื่อพวกเรียนเยอะ หัวสูง สุดท้ายก็ให้ผัวเลี้ยง"

"แม๊!!!!!!!"

อย่าตกใจ

อย่าสงสัย

ว่าใช่แม่แท้ๆ มั้ย

ใช่ค่ะ

แม่เลยแหล่ะ

แม่แท้ๆ ที่คลอดมาเลย

หน้าก๊อปปี้กันมาเลย

ถ้าสวยขนาดนี้ หาผัว ให้ผัวเลี้ยง แล้วทำไมแม่ไม่ประสบความสำเร็จล่ะคะ...ฮื้อออออ

ทั้งหมดทั้งมวล จึงได้แค่เถียงในใจ เผลอพูดออกมาเมื่อไร หน้าหันแน่นอน

"เสร็จแล้วค่ะคุณผู้หญิง"

"แกไม่กินล่ะ"

"แม่กินก่อนเลย ด่าขนาดนี้ หนูขอไปอาบน้ำเยียวยาจิตใจก่อน"

"อีสำออย ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันได้นะ

เดี๋ยวทำอะไรเสร็จแล้ว ไปหาพี่ให้หน่อย แม่ต้องจ่ายค่าบ้าน ไปขอเงินเพิ่มมาสักห้าพัน"

"อื้อ"

เมื่อกี้ยังบอกให้เลิกสนใจ ตอนนี้ให้ไปตาม ก็งี้แหล่ะ แม่ฉัน เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ตามไม่ทัน

"แม่ โทรหาพี่แล้ว เหมือนเขาปิดมือถือเลยอ่ะ"

"งั้นก็ไปดูที่ร้านเฮียอ้วน"

"ไว้พรุ่งนี้ได้มั้ยอ่ะ วันนี้เหนื่อยอ่ะ"

"ไม่ได้ เดี๋ยวต้องจ่ายเขาแล้ว"

"ขอพ่อก่อนสิ"

"ไม่อยากยุ่งกับพ่อแก รีบไปเลย"

"ค่าาาาาาาาาาาา มีใครเขาให้ลูกสาวไปตามหาลูกชายกลางค่ำกลางคืนบ้างเนี่ยยย"

"อีเจ้าขา เดี๋ยวปั๊ด!!!"

-----------

ฉันขี่มอเตอร์ไซค์แม่บ้าน ขับไปหาดูว่าพี่ชายจะไปสิงสถิตอยู่ตรงไหน แวะไปดูแถวสนามบอลใกล้อาชีวะก็ไม่เจอใคร ปกติไม่เจอพี่ ก็ยังเจอเพื่อนๆ กลุ่มแก๊งของเขาบ้าง แต่นี่ ไม่เจอเลยสักคนเดียว

ฉันแวะไปดูที่บ้านเพื่อนเขา พี่ๆก็เอาแต่บอกว่าไม่รู้ ทำราวกับไม่อยากยุ่งกับฉัน

พอไม่รู้จะไปไหน โทรก็ไม่ติด เลยต้องขับรถไปหาที่บ้านเพื่อนอีกคน...ที่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไร

"ป้าแมว ป้าแมวคะ" ฉันตะโกนเรียกคุณแม่ของพี่เค้าที่หน้าบ้าน บ้านคนรวย ฉันก็ไม่อยากเข้าไปนักหรอก กลัวของเขาหายแล้วจะมาโทษ

"ว่าไง" เสียงตะโกนของคนในบ้านใหญ่ดังออกมา

"เฮียเพ้งอยู่มั้ยคะ"

"ไม่อยู่"

"หรอคะป้า แล้วเจอพี่เมฆาบ้างมั้ยคะ"

"ไม่เห็นเลย คงไปด้วยกันแหล่ะลูก"

"ขอบคุณค่ะ หนูไปก่อนนะคะ"

เราตะโกนคุยกันข้ามประตูบ้านใหญ่ หน้าก็ไม่ได้เห็น

สรุปเฮียเพ้งก็ไม่อยู่ พี่เมฆาก็ไม่อยู่

ก็เหลืออีกคน...พี่แจ็ค

ฉันหยิบมือถือออกมาดูเวลา เกือบสามทุ่มครึ่ง ฉันเลยวนกลับบ้าน กลัวว่าจะดึกไป

"ฮัลโหล แม่ หนูไม่เจอพี่เมฆาเลย เฮียเพ้งด้วย

ค่ะ งั้นกลับบ้านเลยนะ

อ่อ ร้านเฮียอ้วน

ได้ค่ะ"

ค่ะ แม่ฉันเอง บอกให้ไปดูอีกที่หนึ่ง

@ร้านเฮียอ้วน

ร้านเหล้าตรงนี้อยู่ริมถนนในซอยใหญ่ ที่ถ้าวิ่งไปเรื่อยๆ จะตัดเข้าถนนใหญ่ ข้ามไปเข้าโครงการAPN LAND ได้ แต่พี่เมฆาบอกว่า ไม่จำเป็นอย่าเข้าไป ในนั้นอริเขาเยอะ เดี๋ยวฉันจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย

ถึงพี่เมฆาจะเกเร ห่วยแตกแค่ไหน

แต่สิ่งหนึ่งที่ดี และเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวให้ฉันอยากกลับบ้าน คือ พี่เมฆา เป็นพี่ชายที่ดีมากสำหรับฉัน

แม่บอกว่า พี่เมฆาคือเมฆ ส่วนฉัน เจ้าขา มาจาก จันทร์เจ้าขา เป็นดวงจันทร์ที่ส่องแสงยามค่ำคืน

"ดมิสา" คือ ชื่อจริงของฉัน ยังแปลว่า ชนะความมืดด้วย

"เฮียอ้วนอยู่มั้ยคะ" ฉันเกาะเคาท์เตอร์ไม้เล็กๆ ถามพี่คนเฝ้าร้าน

"มีอะไรเปล่าครับเจ้าขา"

"หนูมาหาพี่เมฆาค่ะ เค้าอยู่ร้านมั้ย หรือได้มาบ้างรึเปล่า หาพี่เค้าไม่เจอเลยค่ะ"

"อ่อ เอ่อ แป๊บนะ พี่ไปดูหลังร้านให้ว่าเฮียอยู่เปล่า...นั่นไง มาพอดี...เฮีย เจ้าขามาครับ"

.

.

.

"เจ้าขา เข้ามานี่ก่อน" เฮียอ้วน เป็นลุงอายุเท่าไรไม่รู้ สามสิบกว่ามั้ง เขากวักมือเรียกให้ฉันเข้าไปหลังร้าน แต่ท่าทางดูเหมือนคนกำลังระแวดระวัง

"เฮียเจอพี่เมฆามั้ยคะ"

เพียงไม่ถึงสิบห้านาที ฉันก็ได้ฟังเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรวมๆกันจากหลายอย่างจากที่เฮียเห็นบวกกับฟังคนในแก๊งเล่า

น้ำตาฉันร่วงอย่างไม่ต้องบีบอะไรเลย

"พี่หนูถูกใครจับไป ฮือ..."

"เฮียก็ไม่รู้ แต่ดูแล้วไม่ใช่คนดีแน่นอน เจ้าขากลับบ้านไปบอกแม่นะ เฮียเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไง"

"ฮือ.....เฮียเพ้งด้วยหรอคะ"

"ไอ้เพ้งหรอ มันน่าจะรักษาตัวอยู่นะ ตอนนี้ไม่มีใครเห็นเด็กในแก๊งเลย ไอ้ยักษ์APN มันตามล่า ทุกคนเลยเก็บตัวกันหมด เราเองก็อย่าป้วนเปี้ยนไปมานะเจ้าขา เอ็งสู้ใครเขาไม่ได้หรอก"

"ฮือออ หนู หนู หนูจะกลับบ้านไปบอกแม่ก่อนนะ ฮืออ"

ฉันรีบเดินออกจากร้าน แล้วขี่รถกลับบ้านทันที

ความกลัวจับใจมันเกาะทุกอณูความคิดของฉัน เคยรู้ว่ามันอาจเกิดเรื่องแบบนี้ แต่พี่เมฆาก็รอดมาได้ทุกครั้ง หรือเพราะเขากำลังจะเข้าวัยเบญจเพสหรอ

ตอนนี้พี่เขาอยู่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง ใครจะช่วยพวกเราได้ เรื่องแบบนี้ ตำรวจคงไม่สนใจจะยุ่งด้วยแน่ๆ

"ฮือ...พี่ พี่อยู่ไหน...พี่เมฆา...."

-------

"เฮีย ผมเห็นน้ำตาน้องแล้วสงสารเลยอ่ะ"

"เออ แต่มันก็เป็นเรื่องที่กูไม่กล้าเข้าไปยุ่ง แม่งเอ๊ย ไปกระตุกหนวดเสือได้ไงวะ"

บทสนทนาของเฮียอ้วนกับลูกจ้างคุยกันหลังเจ้าขาออกไป