EP.1 | ธิคุณ

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการ ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด โปรดอ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้นในเรื่องมีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง ยาเสพติด การทำร้ายร่างกาย การฆ่าตัวตาย และมีคำบรรยายฉากเพศสัมพันธ์เหมาะกับบุคคลทั่วไป อายุตั้งแต่ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ไม่สามารถใช้เป็นแบบอย่างในการคิด ทำ หรือตัดสินใจได้

DAY1

@โกดังท่าเรือตะวันออกของกรุงเทพฯ

สภาพเด็กวัยรุ่นอายุน่าจะยี่สิบหน่อยๆ เนื้อตัวไม่มีร่องรอยถูกของมีคม เพราะเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายใช้เพียงมือเปล่า

เพราะไม้เบสบอลอันที่ถูกใช้ฟาดรถเพื่อนพี่ชายโดนทำลายทิ้ง ทั้งที่ใจอยากได้ไม้นั่น ครั้นจะเอาไม้เบสบอลของตัวเองมาใช้ ก็หวงอีก จะเลือกใช้ท่อเหล็กก็กลัวว่าร่างกายพวกขี้ก้างจะไม่ไหว

"ไม่แดกข้าวเยอะๆวะ กระเสาะกระแสะชิบหาย"

"เจ้านายครับ ผมพาหมอมาให้แล้ว"

"เออ ดูมันหน่อย กูสัญญากับไอ้แทนไว้ว่าจะไม่ทำร้ายเด็กถึงตาย"

"ครับๆๆ"

หมอหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปดูเด็กวัยรุ่นสองคนที่นอนกองอยู่กับพื้น

ชายร่างสูงใหญ่สวมเพียงเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาว เดินไปที่โต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มให้เลือกมากมาย รับแก้วเหล้าจากลูกน้องมาดื่มดับกระหาย ก่อนกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะ รอหมอช่วยซ่อมร่างกายของเล่นใหม่ให้

เขาหยิบมือถือดูข้อความที่แจ้งเตือนมาอย่างครุ่นคิด แล้วกดตอบกลับไปอย่างไม่สนใจไยดี

มีไม่กี่อย่างที่ธิคุณรัก

เพื่อน

รถ

ร้านเหล้า

ผู้หญิง

พอดีว่า ร้านเหล้ากับผู้หญิง เขาโดนป๋ายึดไปหมดแล้ว ชีวิตตอนนี้เลยเหลือแค่ 2 อย่างให้สนใจ

ไอ้เด็กสองคนนี้ก่อเรื่อง ดักทำร้ายพี่ชายที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิทของเขา แถมตีรถที่เขาเพิ่งแต่งใหม่ให้ซะเสียดายของเลย

เขาอยากสั่งสอนให้รู้ว่าการทำลายของรักของคนอื่นมันจะเจ็บปวดแค่ไหน

หมอฉีดยากระตุ้นให้เด็กฟื้นขึ้นมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนลากมาทำเรื่องแบบนี้ จึงรู้ว่ามาเฟียหนุ่มเลือดร้อนคนนี้ต้องการอะไร

คำว่ารักษา หมายถึง เลี้ยงไว้ให้ไม่ตาย

บอดี้การ์ดรีบวิ่งมาช่วยหมอจับคนบาดเจ็บที่กำลังฟื้น ให้ทรงตัวได้ดีขึ้น

ธิคุณชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ ให้ลูกน้องลากไปวางให้เขา

เสียงน้ำแข็งกลิ้งไปมาในแก้วเหล้า คนถือเดินมานั่งดูการรักษาของหมออย่างใกล้ชิด ทำเอาอีกฝ่ายมือสั่น

"แค่ 7 วัน มึงลองทนให้ได้ แล้วกูจะปล่อยให้มึงกลับไปหาปะป๊าหม่าม๊ามึงซะ"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงใจดี ไม่มีอะไรให้เคร่งเครียด นี่คือเด็กเล็กที่ต้องการการสั่งสอนเฉยๆ

"พวกผม..อ่อก... ผิดไปแล้ว ไม่ใช่สิ จริงๆแล้ว ผมไม่ได้สั่งเลยนะ ไอ้เมฆามันทำเอง"

ไอ้เพ้งหัวหน้าแก๊งโยนความผิดให้ลูกน้องมันที เลือดที่ไหลเวียนรุนแรงเพราะบอบช้ำจากการถูกซ้อม แผลในปากจากการกัดฟันทำเลือดไหลเพิ่มขึ้น

เมฆา ชายร่างสูงผอม หันไปมองหัวหน้าที่เขาติดตามสนับสนุนเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตั้งแต่อายุ 15 สิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่นี้ ยืนยันว่าเขาคงไม่มีตาในการมองคนเท่าไร

เลือดที่หัวคิ้วของเมฆาถูกทำให้หยุดไหลด้วยผงสีขาวราวกับเวทมนตร์ หมอรีบเก็บชุดอุปกรณ์พยาบาลแล้วถอยออกมาจากวงสนทนาที่น่ากลัว

ร่างสูงใหญ่ส่งสัญญาณให้พาเด็กสองคนลุกขึ้นยืน จับไว้ให้มั่นคง

อั่ก!!!

ธิคุณเตะอัดชายโครงเด็กปากมาก ฟังก็รู้ว่าเป็นพวกโยนขี้ให้คนอื่น

เพล้ง!!

เขาทุบแก้วเหล้าลงกับหัวไอ้เพ้งอย่างแรง จนแก้วแตก แอลกอฮอล์ดีกรีแรงล้างแผลบนหัวให้ทันที

"อ๊ากกกก!!!"

เพ้งนอนกุมหัวที่ถูกแก้วบาด

มาเฟียหนุ่มเดินวนรอบอีกคนที่สโลสเล แค่เพียงวันแรกก็ป้อแป้เหลือเกิน

"กูให้มึงสองคนเข้ามาพร้อมกัน ยังทำไรกูไม่ได้ เสือกตั้งตัวเป็นหัวหน้าแก๊ง ไร้สาระสัส"

อั่ก!

หมัดหนักอัดเข้าลิ้นปี่ เมฆาจุก รู้สึกหายใจไม่ออก หน้าเหยเก แล้วล้มลงไปกองที่พื้นอีกครั้ง

เลือดกระเซ็นลงที่พื้น แต่ไม่ใช่ของเมฆา ฝ่ามือหนาไม่สนใจที่ตนเองบาดเจ็บ เขาเดินออกจากวงไปหาหมอกับบอดี้การ์ดที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าคุมโกดังแห่งนี้

"หมอ ทำแผลที่หัวให้มันด้วย พวกมึงหาข้าวให้มันกินซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาใหม่ ช่วงนี้กูว่างเลยต้องหาอะไรทำ พี่กูบอก"

ร่างสูงสาวเท้าเดินออกไปจากโกดังใหญ่ เลือดซึมจากฝ่ามือหยดลงพื้น

บอดี้การ์ดอีกคนรีบวิ่งเอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่ได้จากหมอเอามาให้นายน้อยเช็ดแผลที่มือ

"มีอีกคนนี่ ชื่อไรนะ" ธิคุณถามลูกน้อง

"แจ็ค"

"เออ รีบไปรับมารวมกันซะ พวกอุปสรรคกับงาน ต้องสั่งสอนให้หมด กล้ามาแหยม ทำโครงการดีๆเพื่อสังคมเสื่อมเสีย"

"เจ้านายครับ ถ้าคุณตรัยกับคุณอินแอร์"

"พี่ตรัยไม่ว่าอะไรหรอก พวกนี้ต้องโดนแบบนี้แหล่ะ ส่วนอินแอร์ อย่าให้รู้ ขี้เกียจปวดหัว หาไม้เบสบอลนั่นให้หน่อย อยากได้ เอารถพี่เทวินไปซ่อมให้ใหม่ ถามเค้าด้วยว่าจะคงสีไว้มั้ย มันรถนอก ต้องสั่งของมา"

"ครับนายน้อย"

นายน้อยธิคุณ หรือเจ้านาย เป็นลูกชายคนเล็กของเจ้าสัวธิเดช เจ้าของธุรกิจสีเทาหลายอย่างโดยเป้าหมายระยะยาวของตระกูลคือสะสมอำนาจ ขยายธุรกิจ ทำทุกอย่างให้เข้าสู่โลกที่ใกล้เคียงความสะอาดให้มากที่สุด

อาณาจักรอาทิตย์พาณิช มีรายได้หลักที่เปิดเผยต่อสาธารณะว่ามาจาก สถานบันเทิงและห้างสรรพสินค้า ส่วนธุรกิจด้านมืดนั้น มีเพียงการค้าอาวุธและเทคโนโลยีเพื่อการป้องกันภัย พวกเขาเลิกทำเรื่องยาเสพติดแล้ว...ถ้าไม่มีอะไรล่อตาล่อใจมากพอ

พอร้านเหล้าโดนป๋ายึดคืนเพราะเขาทำผิดกฎตระกูล เลยมีเวลามาโฟกัสธุรกิจรถนำเข้ากับสนามแข่ง ที่ปกติทำบ้างทิ้งบ้าง แล้วก็เตรียมเปิดร้านเหล้าใหม่อีก 2 ที่

เพราะอะไรหรอ...ถ้าไม่พิสูจน์ให้ป๋ารู้ว่าเขาเก่งจริง ป๋าก็จะเอาแต่บีบบังคับให้เขาทำตามต้องการเพราะมองว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ ไร้ความสามารถ ไม่เหมือนพี่ตรัย ส่วนแทนคุณ พี่คนรอง ป๋าไม่อะไรกับเขาทั้งนั้นเพราะควบคุมไม่ได้แต่แรกอยู่แล้ว

ธิคุณหมายใจว่า ถ้าทำธุรกิจที่เหลืออยู่ในมือรอด โอกาสได้ร้านเหล้าที่ซอยอาทิตย์พาณิชคืนมาก็สูง

เขาทุ่มสุดตัวอยู่แล้ว เพราะซอยนั้นคือดินแดนทำเงิน หลังจากเสียร้านไป รายได้หดหาย ต้องหาทางเอาคืนให้ได้

"ว่ามา

ใครนะ

จัดการไปซะ อย่าให้มายุ่ง"

คนอารมณ์เสียจากปลายสาย เก็บมือถือเข้าเสื้อโค้ทที่รับมาจากลูกน้อง ก่อนขึ้นรถออกไป