ตอนที่ 5 ได้แผนการขั้นแรกแล้ว

“ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้วเจ้ายังมีหน้ามายิ้มให้ข้าอีก ข้าจะตายไหม ขาข้าไม่รู้สึกอะไรเลย”

หลิงอันยังคงยิ้ม เห็นสีหน้ากังวลของเขาแล้วในใจพลันรู้สึกอยากกลั้นแกล้งขึ้นมา

“เห็นทีจะอันตรายแล้ว ขาเจ้าอาจจะต้องตัดทิ้ง”

“เจ้าพูดจริงหรือ ขะ...ข้าจะกลายเป็นคนพิการแล้ว ฮึก”

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ หลิงอันที่รู้ตัวว่าทำเกินกว่าเหตุรีบเอ่ยอธิบายออกไปใหม่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ใหญ่ทั้งสองเดินเข้ามาใกล้

“ข้าล้อเล่นเจ้าไม่เป็นอะไรมาก แค่เจ็บมากเกินไปเท่านั้น เจ้าสิ่งนี้ไม่มีพิษ”

“เจ้าพูดจริงใช่ไหม ?”หยงซ่านเปายังมีทีท่าไม่เชื่อ จ้องหน้าหลิงอันเขม็ง

“ข้าพูดจริง ทำใจเย็น ๆ แล้วมุ่งความสนใจไปที่ขาเจ้าดี ๆ ความเจ็บเจ้าหายไปแล้วใช่ไหม”

เด็กชายที่ตกใจกลัวจนสติเตลิดไปพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ ก้มลงมองขา

“จริงด้วยไม่เจ็บแล้ว”เมื่อสติกลับคืนมาแล้วถึงได้เงยหน้ามองคนตรงหน้า

“เจ้า ! เจ้าหลอกข้า !”

“ใครใช้ให้เจ้าน่าแกล้งกันเล่า เผลอเหยียบกองเกาลัดเองแท้ ๆ”

“เกาลัด ? เจ้าสิ่งมีหนามนี่เรียกว่าเกาลัดหรือ ?”ดูเหมือนหยงซ่านเปาจะไม่ติดใจเอาความกับหลิงอันแล้ว สายตาอยากรู้อยากเห็นจึงหันไปสนใจผลไม้เปลือกแหลมตรงหน้า

“ใช่ สิ่งนี้เรียกว่าเกาลัดพอทำให้สุกแล้วกินจะได้รสชาติมัน ๆ เคี้ยวเพลินมาก”

“เจ้าพูดเหมือนเคยกินมาแล้ว เจ้าเคยกินมาแล้วหรือ ?”คำถามของอีกฝ่ายทำคนฟังชะงัก

จริงสิ โลกนี้ยังไม่มีใครนำเกาลัดไปกิน แล้วเช่นนี้...ที่หลิงอันกังวลไม่ใช่หยงซ่านเปาแต่เป็นหลิงซุนต่างหาก นางอยู่กับบุตรสาวตลอดไม่มีทางจะไม่รู้ว่าหลิงอันไม่เคยเห็นเกาลัดมาก่อน

แต่เหมือนความกังวลของนางจะสูญเปล่า เมื่อหันหลังไปมองมารดาแล้วได้รับสายตาภาคภูมิใจตอบกลับมา

ตนลืมไปได้อย่างไรนะ เด็กคนนี้เคยศึกษาตำราความรู้จากบิดาคนนั้น หากจะมีความรู้นอกเหนือจากที่เคยเห็นด้วยตาย่อมไม่แปลกเลยสักนิด

เมื่อคิดได้แล้วจึงหันกลับไปเผชิญหน้ากับหยงซ่านเปา

“ข้าเคยอ่านจากตำรามาก่อนจึงมีความรู้อยู่บ้าง”

“เหตุใดข้าไม่เห็นเคยได้อ่านตำราเกี่ยวกับสิ่งนี้”

“ตำรามีเป็นร้อยเป็นพัน ไม่แปลกหากจะมีเล่มที่เจ้ายังไม่เคยได้อ่าน”

หยงซ่านเปาคิดตาม จริงอย่างที่นางพูด

เด็กชายตัวน้อยพยักหน้าเข้าใจ เอ่ยถามออกมา

“แล้วเจ้าสิ่งนี้กินเช่นไร คงไม่ใช่ว่ากินทั้งหมดใช่หรือไม่”พูดมาถึงตรงนี้สีหน้าหยงซ่านเปาถึงกับเหยเก จะไปกินของเจ็บปวดขนาดนี้ได้อย่างไร เขาเพียงแค่เผลอเหยียบลงไปบนกองเกาลัดเพียงนิดก็เจ็บขนาดนี้แล้ว หากต้องเอาหนามแหลม ๆ พวกนั้นเข้าปาก

แค่คิดก็ขนลุกแล้ว !!

“คิดได้เช่นไรว่าจะให้กินไปทั้งเปลือก ส่วนที่กินได้คือของที่อยู่ด้านในต่างหากเล่า”ไม่ว่าเปล่าเด็กสาวขยับไปใช้เท้าเหยียบเปลือกทั้งสองข้างให้อ้าออกแล้วเขี่ยเมล็ดสีน้ำตาลเข้มด้านในออกมา

“ส่วนที่กินได้คือสิ่งนี้ต่างหากเล่า”หลิงอันก้มลงหยิบผลเกาลัดยื่นไปตรงหน้าหยงซ่านเปา อีกฝ่ายยื่นมือออกมารับผลในมือไปถือไว้

“กินได้เลยหรือไม่ ?”

“ยังต้องกระเถาะเปือกสีน้ำตาลออกก่อน ส่วนที่กินได้คือส่วนที่อยู่ด้านใน”

หลังอธิบายให้เด็กชายตรงหน้าเข้าใจแล้ว หลิงอันจึงหยัดตัวลุกขึ้นก้าวเดินไปยังผลไม้ที่ทำให้นางตาลุกวาว

เจ้าสิ่งนี้จะต้องช่วยให้ครอบครัวนางมีเงินขึ้นมาอย่างแน่นอน !!

จากความทรงจำเดิมของเจ้าของร่าง พบว่าผู้คนในเมืองแห่งนี้ชื่นชอบสุราเป็นย่างมาก พอได้มาเห็นว่ามีผลไม้เหมาะ ๆเกิดขึ้นในป่าความคิดที่จะทำเหล้าจึงปรากฏขึ้นมาในหัว

มือเล็กผอมแห้งยื่นออกไปเด็ดองุ่นสีเขียวออกมาหยิบเข้าปาก

“กินไม่ได้นะ !!”แต่ก่อนจะได้ลิ้มรสชาติดู องุ่นในมือพลันถูกปัดตกไปอีกทาง

เป็นมารดาที่วิ่งเข้ามาขวางไม่ให้นางได้กิน

“ท่านแม่ทำอะไรหรือเจ้าคะ ?”

“สิ่งนี้อันตรายกินไม่ได้”

องุ่นเนี่ยนะอันตราย !! นี่ตนได้ยินไม่ผิดใช่ไหม

“ท่านแม่ ท่านพูดอะไรสิ่งนี้ไม่อันตรายเจ้าค่ะ กินได้”

“หากไม่อันตรายต้องมีคนเก็บไปกินแล้วสิ แต่นี่ไม่มีใครเก็บไปเลย เช่นนั้นจะต้องมีอันตราย”

อ๋อ...เพราะเหตุนี้สินะองุ่นในป่าถึงได้เยอะขนาดนี้

พื้นที่กว่าหนึ่งหมู่จึงเต็มไปด้วยต้นองุ่นมากมาย แถมผลยังดกมาก !

“ท่านแม่เชื่ออันเอ๋อร์สิ่งนี้ไม่อันตรายเจ้าค่ะ”

หลิงซุนชั่งใจ ใจหนึ่งก็หวาดกลัวว่าจะเป็นอันตราย ใจหนึ่งก็ไม่อยากเอ่ยวาจาทำร้ายความตั้งใจของบุตรสาวที่พึ่งจะกลับมาคุยกันได้ไม่นาน

“หากลูกต้องการยืนยัน เช่นนั้นแม่จะเป็นคนกินให้ก่อน พอรู้แล้วว่าไม่เป็นอันตรายจริง ๆ ค่อยกินตกลงหรือไม่”

“ได้เจ้าค่ะ”

หลิงอันไม่ถือสาอยู่แล้ว มารดาจะได้พิสูจน์ด้วยตัวเองว่าองุ่นกินได้จริง ๆ

เด็กสาวผู้มาจากโลกอนาคตมองมารดายื่นมือสั่น ๆ ไปเด็ดองุ่นออกมาลูกหนึ่ง สีหน้ากล้า ๆ กลัว ๆ ของนางจ้องมองผลไม้สีเขียวตรงหน้า ก่อนจะกลั้นใจโยนเข้าไป

แต่เหมือนเหตุการณ์เดิมจะเกิดซ้ำ เมื่อเด็กสาวตัวน้อยเห็นจางเหวินดึงองุ่นในมือมารดาไปกินเอง

“เพื่อนบ้านจาง !”หลิงซุนตกใจมากที่เขาทำเช่นนี้ หากผลไม้เกิดมีอันตรายขึ้นมาตนจะรับผิดชอบอย่างไรไหว

“แม่นางหลิงไม่ต้องกังวล สิ่งนี้อร่อยยิ่งนัก มีรสชาตเปรี้ยวอมหวานกำลังดี”

“ท่านไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ใดใช่ไหม ? ไม่ได้รู้สึกไม่ดีตรงส่วนใด”

โถ ท่านแม่กินองุ่นไปลูกเดียวจะให้เป็นอะไรไปได้ องุ่นนะไม่ใช่ยาพิษที่พอกินแล้วจะล้มพับลงไป

ถึงหลิงอันจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายกังวลเพราะไม่เคยกินและเป็นห่วงความปลอดภัยก็เถอะ แต่ถึงกระนั้นก็อดพูดจาค่อนแคะในใจไม่ได้

“เห็นหรือไม่เจ้าคะ ไม่เป็นอะไรเลย สิ่งนี้ไม่มีพิษ”

“อันเอ๋อร์ลูกรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งนี้ไม่มีพิษในเมืองนี้ไม่มีใครเคยนำผลไม้ชนิดนี้มากินเลย”

งานเข้าแล้วไหมละ ตอนแรกคิดว่านางไม่สงสัยเสียอีก ดูเหมือนจะไม่ใช่สินะ

“เอ่อ...คือลูก ลูก”

เอาไงดี ต้องหาข้อแก้ตัวที่พอจะเป็นไปได้ และต้องไม่ทำให้อีกฝ่ายสงสัย เพราะต่อจากนี้นางมีสิ่งที่อยากจะทำอีกมากมายเลย

“ลูกฝันเจ้าค่ะ ฝันว่ามีผู้หญิงสวย ๆ มาหา ผู้หญิงคนนั้นบอกลูกว่าสิ่งนี้กินได้เจ้าค่ะ”

เอาเช่นนี้ไปก่อนแล้วกัน แม้อีกฝ่ายจะสงสัยแต่ไม่มีทางทำร้ายความรู้สึกของบุตรสาวเป็นแน่ อีกอย่างในโลกนี้ยังมีความเชื่อเรื่องภูตผี เทวดาอยู่ คงจะสามารถช่วยให้นางผ่านสถารการณ์เช่นตอนนี้ไปได้

และทุกอย่างก็เป็นจริงดังคิด เมื่อหลิงซุนเอ่ยออกมาว่า

“ลูกได้รับความรักจากเทพธิดามาสินะ ลูกแม่โชคดีมากจริง ๆ”เพราะอย่างนี้บุตรสาวจึงได้ดูโตขึ้น ทั้งยังฉลาดพูดมากขึ้นสินะ

คนภูมิใจก็ภูมิใจ คนตกใจก็ตกใจ หยงซ่านเปาที่ได้ยินคำพูดหลิงอันถึงกับหลุดพูดเสียงดังออกมาว่า

“เจ้าได้รับความรักจากเทพธิดาจริงหรือ ? ข้าอิจฉายิ่งนัก มีใครบ้างไม่ต้องการความรักจากพวกท่าน ใคร ๆ ต่างก็พูดว่าหากได้รับความรักจากเทพธิดาชีวิตมีแต่จะดียิ่ง ๆ ขึ้น หรือไม่ก็จะกลายเป็นคนฉลาดหลักแหลม จนสามารถสอบข้าราชการแผ่นดินได้ !!”

หลิงอันไม่เคยดีใจกับข้อแก้ตัวใดเท่านี้มาก่อน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการเล่นกับความเชื่อจะได้ผลดีเช่นนี้