บทที่ 22

หยางเอ้อหลางยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะกล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"เราสองคนยกยอกันมาพอสมควรแล้ว ท่านอ๋องคงจะคอแห้งดื่มชาหน่อยดีหรือไม่"

องครักษ์ฝานรินชาให้ฉางอ๋อง เขาสูดดมความหอมของชาก่อนจะค่อยๆ จิบด้วยใบหน้าราบเรียบ เขากับแม่ทัพหยางพบเจอกันบ่อยในราชสำนัก พักหลังนี้มีหลายเรื่องที่ความเห็นสอดคล้องกัน นับว่ามีวิสัยทัศน์ที่ตรงกันแต่ยังไม่สนิทสนมถึงขั้นพูดคุยเป็นการส่วนตัวจึงยังวางตัวต่อกันและกันอยู่มาก

"กระพรวนของกระต่ายข้าเล่าอยู่ที่ท่านใช่หรือไม่"

"อืม แต่ก่อนส่งมอบของคืนข้ามีเรื่องอยากถามท่าน"

"เชิญท่านแม่ทัพกล่าวมาเถิด" ฉางอ๋องเอ่ยเรียบๆ เป่าใบชาที่ลอยฟูฟ่องในถ้วยอย่างงดงามแล้วจิบช้าๆ

"กระพรวนอันนี้เป็นท่านที่เพิ่งทำขึ้นหรือว่าเป็นของที่ตกทอดมานานแล้ว"

ฉางอ๋องชะงักไปเล็กน้อย เขาเพียงแต่ยิ้มแล้วเอ่ยว่า

"เหตุใดท่านถึงอยากรู้ที่มาของกระพรวนกระต่ายกันเล่า ไม่ประหลาดไปหรือ"

"ข้าตอบท่านตามตรง กระพรวนอันนี้คล้ายข้าเคยพบที่ไหนมาก่อนแต่จำไม่ได้แต่คิดว่าของสิ่งนี้เป็นของที่ไม่ธรรมดา"

ฉางอ๋องเลิกคิ้ว เขาหัวเราะเบาๆ ออกมาแม้ภายในใจจะสงสัยว่าแม่ทัพหยางรู้สิ่งใดมาบ้างแต่ก็ไม่เผยพิรุธออกไป

"ก็เป็นสิ่งของธรรมดาทั่วไป ข้าจำไม่ได้ว่าทำปีใดแต่เป็นของที่เพิ่งทำขึ้นมาไม่กี่ปี สลักชื่อของกระต่ายอ้วนลงไปก็เท่านั้น"

"สิบสามหรือ"

"ใช่สิบสาม"

"ในตอนแรกข้าคิดว่ากระพรวนอันนี้เป็นกระพรวนขององค์หญิงสิบสามเสียอีก ข้ารู้มาว่าท่านถูกเลี้ยงดูและเติบโตขึ้นในตำหนักธิดาเทพ จึงมีความสนิทสนมกับองค์หญิงสิบสามค่อนข้างมากกระพรวนอันนี้ไม่ได้สลักชื่อนางเอาไว้หรอกหรือ"

"เป็นเพียงเรื่องบังเอิญกระต่ายตัวนี้เป็นตัวที่สิบสามที่ข้าเลี้ยงไว้จึงสลักชื่อนี้ไว้เท่านั้นไม่เกี่ยวกับน้องสาวข้า ท่านแม่ทัพดูจะถามมากเกินความจำเป็นเสียแล้ว"

ฉางอ๋องกางพัดออกมาแล้วพัดเบาๆ ท่าทางสูงส่ง สายตาจ้องมองแม่ทัพหยางอย่างตำหนิ

"ข้าเสียมารยาทแล้วขอท่านอ๋องโปรดอภัย นี่คือกระพรวนของกระต่ายตัวนั้นและท่านคงไม่ปล่อยให้มันออกมาเพ่นพ่านที่จวนของข้าอีก หาไม่หากทหารของข้าที่ติดนิสัยชอบกินเนื้อสัตว์เห็นเข้าคราวหน้าพวกเขาอาจจะทำร้ายมันโดยที่ข้าไม่รู้ก็เป็นได้"

"ท่านแม่ทัพไม่ต้องห่วงข้ารับรองว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก"

ฉางอ๋องรับกระพรวนมาถือไว้ในมือ ท่าทางของเขาที่ทะนุถนอมราวกับมันคือของล้ำค่านั้นหาได้เล็ดลอดสายตาของแม่ทัพหยางไปได้ กระพรวนธรรมดาอันหนึ่งเหตุใดจึงดูมีความสำคัญต่อฉางอ๋องขนาดนั้น

"เงินหนึ่งพันตำลึงข้ารู้มาว่าท่านไม่ต้องการ ดังนั้นข้าจึงติดค้างท่านไว้หนึ่งเรื่อง ภายภาคหน้าของท่านแม่ทัพมีสิ่งใดต้องการให้ข้าช่วยเหลือได้โปรดบอก หากไม่เกินความสามารถและผิดศีลธรรมข้ายินดีช่วยเหลือท่านอย่างเต็มที่"

"ลำบากท่านแล้วท่านอ๋อง เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้คนกันเองอย่าได้เกรงใจ"

"ข้าฉางอ๋องเอ่ยสิ่งใดออกมาย่อมรักษาคำสัตย์ ถือว่าข้าติดค้างท่านแม่ทัพแล้ว วันนี้หากไม่มีสิ่งใดสำคัญข้าเห็นทีต้องขอตัวมีสิ่งที่ต้องจัดการเร่งด่วน"

"เชิญท่านอ๋อง"

องครักษ์ฝานส่งฉางอ๋องที่หน้าประตูก่อนจะหมุนกายกลับมาหาผู้เป็นนาย

"ท่านแม่ทัพเรื่องนี้ดูแปลกพิกล"

"กระพรวนอันนั้นย่อมเกี่ยวพันถึงองค์หญิงสิบสามกระต่ายตนนั้นย่อมเป็นกระต่ายของนาง เพราะเหตุนี้ฉางอ๋องถึงยอมออกหน้า หากความล่วงรู้ว่าองค์หญิงสิบสามแอบเลี้ยงสัตว์ในวังละก็นางคงได้โดนฝ่าบาทลงทัณฑ์เป็นแน่"