บทที่ 8 ร่างกายแข็งค้าง

"ท่านอ๋องเพคะ ข้านำอาหารที่ลงมือด้วยตนเองมาถวายหวังว่าท่านอ๋องจะเมตตาลองชิมฝีมือของข้าสักมื้อเพคะ"

ในใจของหยางจื่อเหยียนเต้นโครมครามเหมือนกับว่าตัวเองกำลังฟังผลสอบการเลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการในตอนนั้น นางพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อสงบนิ่ง

องครักษ์ของอ๋องแปดเป็นผู้เดินมาเปิดประตูให้นาง หยางจื่อเหยียนเองก็อยู่เป็นนอกจากอาหารของอ๋องแปดในวันนี้นางก็ยังทำให้องครักษ์เป็นพิเศษอีกด้วย

"เชิญพระชายาขอรับ"

องครักษ์ผายมือ หยางจื่อเหยียนเดินนำหน้าบ่าวเข้าไปด้านใน หยางจื่อเหยียนยอบกายคารวะพระสวามีในนามอย่างแช่มช้อย นางยอบกายอยู่เช่นนั้นได้สักพักและบ่าวผู้อื่นก็เช่นกันรอคอยเขาอนุญาตให้ตามสบายอยู่เงียบ ๆ

หยางจื่อเหยียนชักปวดขา เหตุใดเขาไม่กล่าวคำว่าลุกขึ้นสักที นี่คิดจะแกล้งกันใช่หรือไม่

ก่อนที่จะมีน้ำโหมากไปกว่านี้ เสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยขึ้นคล้ายเกียจคร้านยิ่งนัก

"ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถิด"

ให้ตายเถอะ นางเกือบจะตะคริวกิน พี่ชายคนนี้ร้ายกาจเช่นเดิม เอาเถิดวันนี้เพราะต้องการสงบศึกนางจึงยอมยกโทษให้เขา นางเดินเข้ามาใกล้เขาอีกนิด

แสงสว่างของตะเกียงนั้นสว่างมากเพียงพอที่จะเห็นใบหน้าของอ๋องแปดชัดเจน โครงหน้าของเขายังคงหล่อเหลาเย็นชา ทว่าในยามที่ต้องแสงสลัวเช่นนี้กลับดูงดงามราวประติมากรรมชั้นยอด ประดุจใบหน้าของเทพเซียนที่ลงมาจุติ ในตอนนี้เขาดูเย็นชาห่างเหินและสูงส่งจนดูคล้ายว่านางจะไม่อาจเอื้อมไปถึง

โอ้โหหล่อกว่าเดิมที่เห็นครั้งนั้นมากมายนัก

เขายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน หยางจื่อเหยียนเดินเข้าไปใกล้ใจเต้นระรัว นั่นเอกสารอะไรกัน พอที่นางจะสืบข่าวแล้วเอาไปเล่าให้คุณยายฟังได้หรือเปล่านะ

นางชะโงกหน้าอย่างแนบเนียน ดวงตามองกระดาษแต่ปากกลับพูดว่า

"ข้าทำอาหารสุดฝีมือเลยเพคะ หวังว่าท่านอ๋องจะโปรด เป็นอาหารจากเจียงหนานบ้านเดิมของท่านแม่ไม่พบในแคว้นเราเพคะ ข้าอยากให้ท่านอ๋องรีบรับประทานตอนร้อน ๆ"

ไม่รู้ว่าเจียงหนานมีหรือเปล่า แต่เอาเถอะเขาจะได้ไม่สงสัยว่าบะหมี่สำเร็จรูปนี่มาจากที่ใด ทว่าดวงตาสีนิลนั้นยังคงจับจ้องที่งานในมือ หยางจื่อเหยียนขยับตัวอีกเล็กน้อย ชะโงกหน้าอีกนิดกระทั่งเห็นแผนผังบางอย่างในมือของเขา

แต่ในตอนนั้นเองที่เขากลับลุกขึ้นและบังกระดาษนั่นจนมิด

ให้ตายเถอะอีกนิดเดียวฉันก็จะเห็นความลับของคุณอยู่แล้ว จะรีบลุกขึ้นมาทำไมคุณอ๋องแปด

"เช่นนั้นก็รีบกินเถิด"

เขาลุกขึ้นเต็มความสูง รูปร่างสูงโปร่งบังร่างของนางจนมิดไม่ปล่อยให้นางมองกระดาษแผ่นนั้น หยางจื่อเหยียนจึงไม่เห็นอะไร เมื่อเขาขยับอีกทีก็พบว่าองครักษ์ของเขาเก็บกระดาษแผ่นนั้นเรียบร้อยเสียแล้ว

เขานั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วเอ่ยว่า

"เจ้ารอช้าอยู่ไย"

หยางจื่อเหยียนคิดว่าเขาคงให้นางนั่งลงกินด้วย นางจึงยอบกายก่อนจะหย่อนก้นลงตรงเก้าอี้เขากลับเอ่ยรัวเร็ว

"นำอาหารมาส่งแล้วไยไม่รีบกลับไปอีก"

ใบหน้าของเขาราบเรียบยามกล่าวคำนี้ ขณะที่หยางจื่อเหยียนร่างกายแข็งค้างใบหน้าเปลี่ยนสี ทั้ง ๆ ที่ตนเองกำลังจะนั่งแท้ ๆ นี่มันท่าทางประหลาดอะไรกัน ให้ฉันค้างเติ่งอยู่ในท่านี้นี่นะ