บทที่ 5 สตรีที่ผิดแผก

คำพูดของนางแน่นอนว่าทำให้เขาประหลาดใจและจู่ ๆ พลันเกิดความสนใจในตัวของหยางจื่อเหยียนอย่างประหลาด สตรีนางนี้ผิดแผกยิ่งนัก

ไร้ความเสียใจ ไร้กระทั่งยางอาย และยังทำทุกทางเพื่อที่จะแต่งกับเขาให้ได้

"ท่านอ๋อง อย่าว่าข้าล่วงเกินเลยเรือนของท่านอยู่ที่ใดรีบทำรีบจบคนจะได้กลับไปรายงานฝ่าบาท ข้าไม่ได้อยากแต่งกับท่าน และสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยว เช่นนี้ดีหรือไม่แต่งกันสักเดือนสองเดือนตบตาคนแล้วค่อยหาเรื่องหย่า ครานั้นฝ่าบาทคงเกินทัดทานแล้ว"

ใช่ สาวออฟฟิศเดนตายต้องเปิดเผย เห็นชัดเจนว่าเขาไม่อยากแต่งเธอก็แค่สนองความต้องการของเขา ดวงตาคมคู่นั้นมองนางอย่างค้นหา จู่ ๆ นางก็ยกมือปิดตาของเขาแล้วหันหน้าหนี

"เร็วเถิด นำทางเร็วข้าหิวแล้ว"

แท้ที่จริงหยางจื่อเหยียนกำลังเขิน คนบ้าคนนี้ไม่รู้ตัวเหรอว่าหล่อแค่ไหน แค่จ้องคนก็ทำเอาใจสั่นแล้ว ขืนจ้องแบบนี้บ่อย ๆ นางได้ตายเพราะสายตาของเขาแน่ ๆ

ท่ามกลางสายตาของบ่าวไพร่และแม่สื่อ อ๋องแปดในยามนี้กลับจับมือของหยางจื่อเหยียนแล้วพานางไปยังเรือนของตนเอง

หยางจื่อเหยียนถูกเขากุมมือเอาไว้ จู่ ๆ ก็รู้สึกร้อนที่หัวใจ นางเดินตามเขาไปไม่เร่งร้อน จ้องมองฝีเท้าของเขาผ่านผ้าแพรสีแดงที่คลุมหน้าตนเอง ท่าทางการเดินนี้ช่างมั่นคงและองอาจ แผนหลังกว้างเหยียดตรงแข็งแรง มือของเขาแข็งกระด้างไม่ได้อ่อนหนุ่มเหมือนมือหนุ่มออฟฟิศทั่วไป ข้างลำตัวห้อยกระบี่ที่มีปลอกหุ้มรูปมังกร

หยางจื่อเหยียนใจเต้นตึกตัก เมื่อคิดว่าผู้ชายคนนี้คือสามีของตัวเอง เขาเพิ่งลงลายมือในหนังสือสมรสตามกฎหมายคือสามีอย่างถูกต้อง คิดแบบนี้ยิ่งใจเต้นแรง

เสน่ห์ของผู้ชายคนนี้ช่างเกินต้านเสียจริง

เอาล่ะเวลาฝันของหยางจื่อเหยียนหมดไปแล้ว เมื่อเขาเปิดประตูผลักนางเข้าไปในห้อง แม่สื่อวิ่งตามมาตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงหอบอย่างเหนื่อยอ่อน

"ท่านอ๋องนี่คือคันชั่งสำหรับเปิดหน้าเจ้าสาวเพคะ"

อ๋องแปดรับคันชั่งมา เขาปิดประตูดังโครมคล้ายกับโกรธผู้ใดมาสิบชาติแล้วใช้คันชั่งเปิดหน้าของหยางจื่อเหยียนโดยไม่รีรอ

หยางจื่อเหยียนเงยหน้ามองเขาช้า ๆ และนั่นเองที่นางได้พบว่าบัดนี้อ๋องแปดคล้ายกำลังตกตะลึงไปแล้ว หยางจื่อเหยียนเม้มปาก ในเมื่อเขาหยุดนิ่งนางก็ไม่กล้าขยับ

กระทั่งเสียงท้องของหยางจื่อเหยียนร้องออกมา ครานั้นเองที่เขาโยนคันชั่งทิ้งอย่างไม่แยแส สีหน้าของเขากลับเยือกเย็นเช่นเดิมและหันหลังออกจากห้องหอไปทันใด

เขาปล่อยนางทิ้งไว้เช่นนั้นและเดินออกมาอย่างว่องไว สตรีผู้นั้นผิดแผกนัก เพียงเขาจ้องมองดวงตาของนาง คลับคล้ายว่าตนเองถูกแรงดึงดูดบางอย่างดูดเขาเข้าไปในนั้น กระทั่งเขาเผลอลืมตัวไปชั่วขณะ ความจริงเขาให้คนตามสืบเรื่องของนางก่อนหน้านี้ แต่สิ่งที่พบคือนางเป็นเพียงบุตรสาวอนุ มิได้รับความใส่ใจเท่าใด

ประการแรกที่ฝ่าบาทตั้งใจมอบบุตรสาวอนุให้เขา ต่อหน้าคือทรงห่วงใยต้องการให้เขาออกเรือน แต่การส่งบุตรอนุของกั๋วกงมาก็เท่ากับว่าฝ่าบาทหวังให้เขาอับอายที่ต้องรับบุตรอนุเป็นชายาเอก ประการที่สองแน่นอนว่าต้องการให้นางสืบข่าวเรื่องของเขาเป็นแน่

แต่ทว่าเพราะเป็นสตรีในห้องหอ แทบไม่เคยออกไปที่ใดจึงมิมีผู้ใดได้พบเห็นใบหน้าของนาง บ่าวในจวนก็มีไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยพบเห็น เรื่องของนางจึงไม่มีให้สืบมากนัก

ฉีไป่อวี้ไม่คิดว่านางจะประหลาดเพียงนั้น เรื่องรูปโฉมนั้นไม่ต้องเอ่ยถึงเขาสามารถบอกได้เลยว่านางเป็นสตรีที่งามล่มเมืองผู้หนึ่ง แต่ผิดแผกอยู่บ้างคนทั่วไปหากว่ามีบุตรสาวที่โฉมงามเช่นนี้ แม้ว่าจะเป็นลูกที่เกิดจากอนุก็ย่อมยกย่องออกหน้าออกตา หวังให้นางแต่งกับคนที่มอบผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุด

แต่หยางกั๋วกงกลับเก็บนางไว้ในเรือนมิให้ผู้ใดได้พบ เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำเป็นแน่ แต่เมื่อคิดถึงชาติกำเนิดของนางแล้วเขาก็ยกมุมปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

ที่ไม่พาออกไปที่ใด คงเพราะไม่ต้องการให้ผู้ใดพบนางและสู่ขอนางก่อนที่เขาจะกลับจากชายแดนกระมัง

ที่แท้ฝ่าบาทก็คิดใช้แผนหญิงงามหลอกล่อเขานี่เอง ทว่าลูกไม้ต่ำต้อยเช่นนี้ฝ่าบาทประเมินเขาผิดไปแล้ว คนเช่นเขามีหรือจะตกหลุมพรางนี้

องครักษ์ของเขาเข้ามารายงาน คนของฝ่าบาทกลับไปยังวังหลวงรายงานว่าเขาได้รับหยางจื่อเหยียนเป็นพระชายาเรียบร้อย

ฉีไป่อวี้พยักหน้า สีหน้าของเขายังเย็นชาเช่นเดิมเขาไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้อีกราวกับว่ามันเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน และเขาเองในวันนี้ก็ไม่ได้แต่งพระชายาเข้าจวน

"ไปที่ห้องหนังสือ คืนนี้ข้าจะนอนที่นั่น"

"ขอรับ"

ขาก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว พ่อบ้านพลันวิ่งมาขวาง

"ท่านอ๋องจะให้บ่าวจัดเรือนใดให้พระชายาขอรับ"

ฉีไป่อวี้เอ่ยว่า

"เรือนหลังจวนให้ห่างจากเปิ่นหวางให้มากที่สุด อย่าได้ปล่อยให้นางมาเกะกะขวางหูขวางตาเข้าใจหรือไม่"

พ่อบ้านร้อง ไอ้หย๋า ในใจ ความจริงเขาดีใจยิ่งที่ท่านอ๋องแปดยอมรับพระชายาคิดว่าไม่นานจะมีซื่อจื่อตัวน้อยส่งเสียงในจวน คิดไม่ถึงว่าเขาจะรังเกียจนางมากเพียงนี้ แต่พ่อบ้านเช่นเขาก็เป็นเพียงบ่าว ในเมื่อเป็นรับสั่งท่านอ๋องเขาจะทำเช่นไรได้เล่า