หัวใจที่สลาย

ระยะหลังภาสกรมักจะออกงานกับลิลลารีย์บ่อยครั้งตามคำสั่งของคุณหญิงเพียงแข ทำให้กมลวรรณที่ท้องเริ่มโตต้องอยู่เพียงลำพังบ่อย ๆ ภายในใจก็นึกกลัวไปว่าความใกล้ชิดสนิทสนมอาจจะทำให้สามีของเธอเอนเอียงไปทางลิลลารีย์ก็เป็นได้

เพราะทุกครั้งที่ภาสกรออกไปทำงาน เธอก็มักจะถูกลิลลารีย์กลั่นแกล้งอยู่เสมอ อีกทั้งเธอยังเคยได้ยินสาวใช้พูดคุยกันว่าภาสกรดูเอาใจลิลลารีย์มากเป็นพิเศษ โดยไม่รู้เลยว่าเป็นลิลลารีย์ที่สั่งให้สาวใช้ทำทีเป็นพูดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาให้เธอได้ยิน

กระทั่งอายุครรภ์ของกมลวรรณเข้าเดือนที่เจ็ด เพราะหน้าท้องที่โตมาก ๆ จากการท้องลูกแฝด ทำให้กมลวรรณที่เริ่มเดินเหินไม่สะดวกทำเรื่องขอลางานล่วงหน้า ในแต่ละวันก่อนออกไปทำงานภาสกรมักจะคุยกับเจ้าแฝดในท้องเป็นนานสองนานจนเธอต้องไล่ เขาถึงจะยอมไป

“เมย์ครับ วันนี้ผมไม่ได้อยู่ด้วยนะครับ เพราะต้องไปธุระให้คุณแม่น่ะ เมย์อยู่ได้ไหมครับ” ภาสกรทรุดลงนั่งข้างภรรยาแล้วหอมแก้มไปฟอดใหญ่

“ไปกับคุณหลินเหรอคะ” ในน้ำเสียงที่ถามออกไปมันแฝงด้วยความน้อยใจ เพราะเธอไม่เคยมีตัวตนเลยเวลาออกไปด้านนอก ตามเงื่อนไขที่คุณหญิงเพียงแขเสนอมา

“ไปคนเดียวครับ แต่ผมเดี๋ยวผมจะบอกให้แม่นมเอาขนมอร่อย ๆ มาให้นะ แล้วผมจะรีบกลับมาพาเมย์ไปหาหมอตอนบ่ายนะครับ”

คำตอบของภาสกรทำให้กมลวรรณยิ้มออกมาได้ ก่อนจะบอกลาสามี แล้วเดินมานั่งเล่นที่ระเบียงข้างบ้าน เพราะเป็นจุดที่รับลมได้ดี เธอจึงชอบมานั่งเล่นตรงนี้บ่อย ๆ ก่อนจะเผลอหลับไป

กมลวรรณสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งจากเสียงของแขกที่เธอไม่เคยคิดจะต้อนรับอีกอย่างลิลลารีย์ที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในเรือนหลังเล็ก

“นี่ของเธอ” ลิลลารีย์ยื่นกล่องขนมไปตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะพูดต่อ “พอดีพี่กรฝากให้แม่นมเอามาให้ แต่แม่นมกำลังเตรียมของว่างรับรองแขกคุณแม่อยู่ในครัว ฉันก็เลยเอามาให้แทน”

กมลวรรณไม่ได้เอะใจอะไรเลย เพราะทุกอย่างมันตรงกับที่ภาสกรบอกเอาไว้ก่อนออกไปเมื่อเช้า เธอยื่นมือไปรับกล่องขนมมาถือเอาไว้ ก่อนจะหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้น

“ลูกขา นี่เป็นขนมที่คุณพ่อฝากมาให้นะคะ แต่มันน่าจะหวานมาก เราค่อย ๆ กินทีละนิดแล้วกันเนอะ” พูดจบกมลวรรณก็กัดขนมเข้าไปเต็มคำ ทำให้ลิลลารีย์ที่ยืนมองอยู่ได้แต่ยกยิ้มด้วยความสะใจ

ลิลลารีย์ไม่ได้มีน้ำใจอย่างที่กล่าวอ้าง เธอเพียงแค่บังเอิญผ่านไปได้ยินตอนที่สามีไหว้วานแม่นมให้ทำของว่างมาให้กมลวรรณเท่านั้น แผนที่คิดจะกำจัดเสี้ยนหนามหัวใจก็ผุดขึ้นมา ก่อนจะเดินเข้าไปหาแม่นมในช่วงบ่ายและขันอาสาเอาขนมมาให้กมลวรรณ แล้วทำการเอายาที่เตรียมโรยลงไปด้านใต้ของขนมเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต

กมลวรรณกัดขนมเข้าไปคำแล้วคำเล่าก่อนที่จู่ ๆ เธอก็รู้สึกถึงอาการบิดของท้องที่รุนแรงมากขึ้น เธอวางขนมในมือแล้วยกมือขึ้นมากุมท้องเอาไว้ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ไหลออกมาตามง่ามขา กมลวรรณปรายตาไปมองทางลิลลารีย์ด้วยความแค้นปนความเจ็บปวด

“พี่กรเขาไม่ได้ต้องการเธอกับลูกแล้ว เขาถึงฝากขนมนี่มาให้เธอยังไงล่ะ ถ้าตอนนั้นเธอยอมออกไปจากชีวิตเขาดี ๆ เธอก็ไม่ต้องมาเจอจุดจบแบบนี้หรอกนะ”

กมลวรรณร้องไห้ออกมา เธอไม่ได้กลัวว่าจะเจ็บปวด แต่สิ่งที่กำลังทำให้เธอกลัวคือการรักษาลูก ๆ เอาไว้ไม่ได้ ประจวบเหมาะกับตอนนั้นภาสกรเองก็กลับมา เพราะตั้งใจจะพาเมียรักไปหาหมอ ทว่าภาพตรงหน้ากลับทำให้ภาสกรรีบวิ่งเข้าไปหา

“เมย์ เกิดอะไรขึ้น”

กมลวรรณเลื่อนมือไปจับใบหน้าหล่อเหลาคมคายราวกับพระเจ้าปั้นแต่งเอาไว้ ในแววตาของเธอยามนี้มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้นในตัวของภาสกรเป็นอย่างมาก

“ไอ้ฆาตกร คุณมันใจร้ายมากนะ อึก คุณฆ่าฉันกับลูกได้ยังไง” มือบางเลื่อนลงมากำคอเสื้อภาสกรเอาไว้แน่น เธอพยายามเค้นเสียงพูดออกมาก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายของเธอมาเยือน

กมลวรรณเจ็บปวดจึงถึงที่สุดก่อนจะปล่อยให้ความมืดมิดเข้าปกคลุมครรลองสายตาพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายที่หยุดลง ได้แต่ภาวนากับหัวใจตัวเองว่า ชาติหน้าฉันใด เธอจะไม่ขอพบเจอและรักกับผู้ชายอย่างภาสกรอีกแล้ว