ความรักทำให้คนตาบอด 2

สุดท้ายเมื่อเห็นว่าพูดอย่างไรผู้เป็นแม่ก็ไม่ยอมรับฟัง และไม่ยอมลงให้ ภาสกรจึงพากมลวรรณกลับ เพราะไม่อยากให้คนรักคิดมากเรื่องนี้ ก่อนที่เขาจะเลือกโกหกกมลวรรณว่ามีงานด่วน และตรงกลับไปที่บ้านอีกครั้ง เพื่อพูดคุยกับพ่อและแม่ให้เข้าใจ เพราะสถานะในเงื่อนไขนั้น กมลวรรณไม่ต่างจากเมียเก็บของเขา แน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเช่นกัน

ภาสกรตรงเข้าไปคุยกับทั้งพ่อและแม่ด้วยสีหน้าท่าทางที่จริงจัง บอกความต้องการของตัวเองอย่างชัดเจน จนคุณหญิงเพียงแขผู้เป็นแม่เองก็เริ่มรู้สึกขัดใจขึ้นมาอีกครั้ง เธอเลือกที่จะยื่นข้อเสนออีกข้อให้ภาสกร เพราะรู้ดีว่าสุดท้ายแล้วลูกชายก็จะยอมรับ

“ฉันจะยอมให้แกพาแม่นั่นเข้ามาอยู่ในบ้านก็ต่อเมื่อ แกยอมแต่งงานกับหนูหลิน และถ้าแกไม่ยอม ไม่ใช่แค่แม่นั่นจะไม่ได้เหยียบเข้ามาที่นี่ แต่ฉันจะทำให้มันสองแม่ลูกหายไปจากชีวิตแกตลอดกาล”

ภาสกรได้แต่กำหมัดแน่นกับสิ่งที่ได้ยิน และเพราะรู้ว่าผู้เป็นแม่ทำได้ทุกอย่างตามที่พูด ไม่ใช่แค่ขู่ให้กลัวเท่านั้น สุดท้ายภาสกรจำต้องยอมตกลงไปก่อน ได้แต่เก็บเรื่องข้อเสนอนี้เอาไว้เป็นความลับ เพราะไม่อยากให้คนรักต้องรับรู้แล้วไม่สบายใจ

กมลวรรณย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านอภิรักษ์ร่วมเดือน แม้จะประสบกับความไม่ยุติธรรมอยู่บ่อยครั้ง แต่เธอก็พยายามอดทนมาตลอด กระทั่งก่อนวันแต่งงานระหว่างภาสกรและลิลลารีย์สามวัน ชายหนุ่มก็ตัดสินใจบอกกมลวรรณเรื่องที่เขาต้องแต่งงานกับคนที่แม่จัดหาให้

“เมย์ ผมมีเรื่องจะบอกคุณน่ะ”

“คะ มีเรื่องอะไรเหรอ หน้าตาซีเรียสเชียว”

“คือผมต้องแต่งงานกับหลิน เพื่อแลกกับการที่ผมจะได้อยู่กับคุณ” สุดท้ายภาสกรก็เลือกบอกออกไปตรง ๆ ไม่ได้ปั้นแต่งคำพูดให้สวยหรูแต่อย่างใด

“...”

“ผมรู้นะเมย์ว่ามันไม่ยุติธรรมกับคุณเลย แต่ผมสัญญานะว่ามันจะเป็นแค่การจัดงานแต่ง ผมจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับหลินเลย และผมจะหาทางหย่ากับหลินให้เร็วที่สุด”

กมลวรรณรู้ดีว่าภาสกรเองก็คงขัดพ่อแม่ไม่ได้ เธอจึงทำเพียงคลี่ยิ้มอ่อนจางส่งไปให้ พลางตบหลังมือหนาเบา ๆ เป็นการบอกว่าไม่เป็นไร เธอเข้าใจดี

“เมย์เชื่อใจกรนะคะ”

การต้องทนเห็นสามีตัวเองไปแต่งงานกับคนอื่น มันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง กมลวรรณพยายามแล้วที่จะไม่คิดมาก เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อลูกในท้อง แต่หลาย ๆ ครั้งมันก็อดไม่ได้ แม้ว่าภาสกรจะยังคงเสมอต้นเสมอปลาย และให้ความสำคัญกับเธอทุกอย่าง

ด้านลิลลารีย์นั้น หลังจากแต่งงานก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านใหญ่ ทว่าการที่ภาสกรไม่กลับมานอนที่บ้านใหญ่ มันก็พาลทำให้เธอไม่พอใจ กระนั้นก็พยายามรักษากิริยาตัวเอง ยอมที่จะไม่โวยวายอะไรออกไป ขณะเดียวกันก็พยายามคิดหาทางกำจัดกมลวรรณอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน

ลิลลารีย์นั่งมองตัวเองอยู่หน้ากระจก ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หญิงสาวจึงทำทีเป็นเดินไปทางเรือนหลังเล็กที่อยู่ด้านหลังห่างออกไป เพราะรู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดของภาสกร เธอจึงตั้งใจทำทีเป็นไปเยี่ยมเยียนกมลวรรณ

“ขอโทษที่มารบกวนพี่กรกับพี่หมอเมย์นะคะ หลินขอเรียกว่าพี่เมย์ได้ไหมคะ” ลิลลารีย์ทำท่าทางเป็นอ่อนน้อมถ่อมตน

กมลวรรณหันมองหน้าภาสกร ก่อนจะหันไปเชื้อเชิญให้หญิงสาวเข้ามานั่งด้วยกัน “เชิญนั่งก่อนสิคะ”

“หลินแวะมาเยี่ยมน่ะค่ะ จริง ๆ แค่อยากหาเพื่อนคุย เพราะพอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก็รู้สึกเหงาอยู่บ้างน่ะค่ะ อีกอย่างพี่เมย์ไม่ต้องกังวลเรื่องหลินกับพี่กรเลยนะคะ เมื่อถึงเวลาหลินจะรีบหย่ากับพี่กรให้เร็วที่สุดเลยค่ะ”

ลิลลารีย์ปรายตาไปมองทางสามีในนามพลางยิ้มบาง ๆ ส่งให้ เพื่อตบตาชายหนุ่มให้หลงเชื่อว่าเธอไม่เคยคิดร้ายกับกมลวรรณ และจะหย่าให้อย่างที่พูดไป

“ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยมกัน ว่าง ๆ จะแวะมานั่งเล่นที่นี่ก็ได้นะคะ” กมลวรรณเอ่ยตอบรับมิตรภาพไปอย่างไม่คิดเอะใจอะไรทั้งสิ้น

ทว่าหลายวันต่อมาที่ภาสกรไม่อยู่ ลิลลารีย์ก็มาเยือนเรือนหลังเล็กของเธออีกครั้ง แต่คราวนี้ทั้งสีหน้าและแววตาของหญิงสาวยามมองไปทางเธอนั้นมันเปลี่ยนไป

ลิลลารีย์นั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ยกท่อนขาเรียวขึ้นไขว่ห้าง ก่อนจะปรายตามองไปทางกมลวรรณเล็กน้อย

“หลินทานข้าวหรือยัง ทานด้วยกันไหม” กมลวรรณแม้จะรู้สึกว่าลิลลารีย์แปลกไปไม่เหมือนหลายวันก่อนที่มาหากัน แต่ก็ยังแย้มยิ้มและเอ่ยชวนเธออย่างใจดี

“นี่ เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันมาที่นี่เพราะอยากสนิทกับเธอ ฉันจำเป็นต้องสนิทและทำดีกับเมียน้อยของสามีด้วยเหรอ”

“แต่วันก่อน...” กมลวรรณถึงกับพูดไม่ออก ก่อนจะคิดได้ว่าเธอโง่เองตั้งแต่ต้น

“ต่อหน้าพี่กร ฉันจะทำตัวแย่ ๆ ให้เขาเห็นได้ยังไงล่ะ ที่ฉันมาวันนี้ ฉันแค่จะมาบอกว่า ฉันจะไม่มีวันหย่ากับพี่กร และถ้าเธอไม่ออกไปจากชีวิตเขา ฉันก็จะทำให้เธอจมอยู่กับสถานะเมียน้อยตลอดไป” ลิลลารีย์ปรายตามองไปยังหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “และลูกของเธอก็จะได้ชื่อว่าเป็นลูกเมียน้อย เลือกเอานะคุณหมอ ออกไปจากชีวิตพี่กรตั้งแต่ตอนนี้ แล้วฉันจะคุยกับคุณแม่ให้ท่านให้เงินเธอไปตั้งตัวสักก้อน หรือจะยอมกินน้ำใต้ศอกคนอื่นตลอดไป”

“ออกไป” กมลวรรณเอ่ยไล่เสียงสั่น พลางชี้นิ้วไปทางประตูบ้าน

“ไม่ต้องไล่หรอก ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะเหยียบมาที่นี่นักหรอก” พูดจบลิลลารีย์ก็เดินออกไปจากเรือนหลังเล็กทันที ปล่อยให้กมลวรรณนั่งน้ำตาไหลพราก