ความฝันหรือความจริง

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ”

เสียงเรียกพร้อมสัมผัสตรงมือทำเอากมลวรรณลืมตาโพลงขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับไปมองตามต้นเสียงที่เอ่ยเรียกว่า ‘คุณหนู’ ซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น

‘ใคร?’

‘ทำไมแต่งตัวแปลก ๆ’

‘ทำไมพูดจาภาษาแปลก ๆ ฟังดูคล้ายภาษาจีน’

กมลวรรณจ้องมองผู้หญิงสองคนที่แต่งตัวแปลกประหลาดนิ่ง ๆ ไล่สายตามองไปตั้งทรงผมแปลก ๆ คล้ายพวกดาราซีรีส์จีนโบราณ ตลอดจนท่านั่งสงบเสงี่ยมที่พื้นราวกับตัวเองเป็นสาวใช้อย่างไรอย่างนั้น

‘สาวใช้?’

‘คุณหนู?’

“คุณหนู คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ”

“คะ...คุณหนู? ใครเหรอคะ แล้วพวกคุณเป็นใคร แล้วทำไมไปนั่งอยู่ที่พื้นแบบนั้น”

สิ้นเสียงพูด กมลวรรณก็ได้เห็นว่าทั้งสองทำสีหน้าคล้ายกับไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด จนเธอนึกไปเองอีกว่าหรืออาจจะคุยกันคนละภาษา อีกฝ่ายเลยไม่เข้าใจ จนหลงลืมไปว่าเธอฟังอีกฝ่ายเข้าใจทั้งที่มันเป็นภาษาที่เธอไม่รู้จัก

กมลวรรณผุดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว หากแต่เพียงลุกได้นิดเดียว เธอก็จำต้องทิ้งตัวนอนลงไปตามเดิม ก่อนจะยกท่อนแขนขึ้นมากอดบริเวณหน้าท้องเอาไว้ หวังให้แรงกดช่วยบรรเทาอาการปวดแปลบที่เล่นงานกันอยู่ในขณะนี้

“จะ...เจ็บ เจ็บท้อง” เสียงหวานสั่นพร่าด้วยความเจ็บปวด

“คุณหนูปวดท้องหรือเจ้าคะ รอสักครู่นะเจ้าคะ ท่านหมอกำลังเดินทางมา”

ตงชิงเป็นฝ่ายบอกคุณหนูของนาง เพราะตอนที่นางไปแจ้งข่าวกับนายท่านสวี ท่านพ่อบ้านตู้ก็ได้รับคำสั่งให้ไปรับตัวท่านหมอมาที่จวนแล้วเช่นกัน

กมลวรรณค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้เธอก็พยายามลุกขึ้นนั่ง โดยที่มีหญิงสาวแต่งตัวประหลาดทั้งสองเข้ามาช่วยประคอง กระนั้นมือเรียวก็ยังคงกุมอยู่ที่ท้องไม่หายไปไหน

สายตาคู่สวยกวาดมองไปรอบ ๆ ตัว ก่อนจะต้องเบิกตาโตอีกครั้ง เพราะมีแต่สิ่งของที่เธอไม่คุ้นเคยเลย ไม่ว่าจะเป็นเพดานที่มีเพียงคานไม้โปร่ง ๆ ไม่ได้ตีฝ้าเหมือนห้องของเธอ หรือจะเป็นเตียงสี่เสาที่เธอกำลังนั่งอยู่ตอนนี้ มันดูไม่ใกล้เคียงกับเตียงนอนที่เธอรู้จักแม้แต่น้อย

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”

“คุณหนูถามตงชิงเหรอเจ้าคะ” หญิงสาวแต่งตัวประหลาดที่เรียกแทนตัวเองว่าตงชิงเอ่ยถามออกไป

“ตะ...ตงชิง?”

“เจ้าค่ะ ตงชิง บ่าวรับใช้คุณหนูอย่างไรเล่าเจ้าคะ ส่วนนี่ก็ผิงอีเจ้าค่ะ” ตงชิงเอ่ยบอกนามตนเอง และสหายคนสนิทข้างกาย คิดเพียงว่าคุณหนูรองของพวกนางอาจจะสูญเสียความทรงจำไปตอนหลับใหลก็เป็นได้

และเมื่อถึงตอนนี้เพียงเท่านั้น กมลวรรณก็เบิกตาโตอีกครั้ง เพราะครั้งแรกที่เข้าใจไปว่าผู้หญิงสองคนนี้พูดจาภาษาประหลาดนั้น กลับกลายเป็นเธอเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดได้ทั้งหมด รวมถึงตัวเธอที่พูดภาษาเดียวกันนั้นด้วย

ทว่าก่อนจะได้คิดหรือถามไถ่อะไรไปมากกว่านั้น พลันภาพหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในหัว เป็นภาพของผู้หญิงที่สวมชุดสีเหลืองนวลกำลังนั่งเล่นอยู่ริมสระบัว ก่อนที่จะมีผู้หญิงสวมชุดสีชมพูอีกคนเดินเข้ามาพร้อมขนมบางอย่างที่เธอไม่รู้จัก

เมื่อรู้สึกว่ารอบตัวเต็มไปด้วยเรื่องราวแปลก ๆ กมลวรรณก็สอดส่ายสายตาไปรอบ ๆ อีกครั้ง ก่อนจะเห็นบางสิ่งบางอย่างคล้ายกระจก เธอก็ค่อย ๆ ลุก แล้วเดินช้า ๆ ไปนั่งหน้ากระจกทันที

ใบหน้าที่สะท้อนอยู่ในกระจกเหมือนตัวเธอทุกอย่าง หากแต่เป็นเธอเมื่อตอนยังเด็ก เธอเองก็จำไม่ได้แล้วว่าใบหน้านี้เป็นช่วงที่เธออายุเท่าไร อีกทั้งรูปร่างของเธอตอนนี้ก็ดูเล็กกว่าปกติมาก ๆ หญิงสาวยกสองแขนขึ้นดูก็พบว่าผิวของเธอขาวเนียนอีกทั้งยังนุ่มนิ่มมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอไม่ได้ขาวมากขนาดนี้มาก่อน

“คุณหนูสามมาเยี่ยมคุณหนูรองเจ้าค่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นหน้าประตู

กมลวรรณ ผิงอี และตงชิงหันไปมองทางเสียงนั้นพร้อมกัน ก่อนจะเป็นตงชิงที่เดินออกไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน พร้อมกับที่ผิงอีประคองเธอให้เดินกลับไปนั่งที่เตียงตามเดิม

“คารวะพี่หญิงเจ้าค่ะ”

หญิงสาวในเสื้อผ้าอาภรณ์สีชมพู คล้ายกับที่ปรากฏในห้วงความทรงจำก่อนหน้านี้ ใบหน้าสะสวยที่กำลังแย้มยิ้มส่งมา ทำให้กมลวรรณรู้สึกถึงความไม่ไว้วางใจ

“เหตุใดพี่หญิงมองข้าเช่นนั้นเล่าเจ้าคะ”

“คะ...”

“ขออภัยคุณหนูสาม คุณหนูรองของตงชิงเพิ่งฟื้นได้ไม่นาน อีกทั้งท่านหมอยังไม่เข้ามาตรวจ หากคุณหนูรองจะมองคุณหนูเช่นนี้ คาดว่าย่อมไม่แปลกนักเจ้าค่ะ อย่างไรเชิญคุณหนูสามกลับเรือนไปก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ แล้วค่อยมาเยี่ยมพร้อมนายท่านตอนช่วงสาย”

ตงชิงได้แต่เก็บความคับแค้นเอาไว้ในใจทั้งหมด ก่อนจะพยายามเอ่ยปากคล้ายไล่สวีอ้ายเหรินให้ออกไปห่าง ๆ คุณหนูของนาง

“ตงชิง เจ้าไล่ข้าอย่างนั้นหรือ”

“ตงชิงไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นเจ้าค่ะ คุณหนูรองยังไม่หายดี จำต้องพักผ่อนอีก หากนายท่านรู้ว่าคุณหนูมารบกวนคุณหนูรองเช่นนี้ ตงชิงเกรงว่านายท่านอาจจะไม่พอใจนะเจ้าคะ”

สวีอ้ายเหรินกดข่มความไม่พอใจเอาไว้ให้ลึก ก่อนจะหันไปมองสวีอี้หลิงแล้วยิ้มเย็นออกมาหนึ่งสาย “เช่นนั้นข้าไม่รบกวนพี่หญิงแล้วก็ได้เจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่เป็นห่วง เพราะก่อนนี้ท่านหมอจับชีพจรพี่หญิงไม่ได้เลย ข้าเลยกลัวไปว่า...”

“ตายหรือ?”

สายตาสี่คู่พลันเบิกโตแล้วหันไปมองทางหญิงสาวนามว่าสวีอี้หลิงอย่างไม่เชื่อหู เพราะนี่คงเป็นครั้งแรกที่พวกนางได้ยินสตรีผู้นี้เอ่ยวาจาออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นและเกลียดชังแบบนี้

ด้านสวีอ้ายเหรินเมื่อได้สบสายตาพี่สาวที่มีประกายโทสะพาดผ่าน ก็เร่งทำเป็นเบือนหน้าไปทางอื่น จากนั้นก็เร่งรุดออกไปทันที

กมลวรรณยังคงงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่น้อย ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้แล้วจับไปยังหน้าท้องแบนราบด้วยความรู้สึกวูบโหวง ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบห้องอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบสิ่งที่กำลังหา

“ละ...ลูกล่ะ”

“...”

“ลูกของฉัน ลูกของฉันอยู่ที่ไหน ลูกของฉันปลอดภัยหรือเปล่า”

หญิงสาวถามออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน นัยน์ตาคู่สวยแดงก่ำพร้อมกับที่หยดน้ำสีใสเอ่อออกมาคลอหน่วย

“ลูกฉันอยู่ที่ไหน ฉันอยากเจอลูกค่ะ”