5.แผนการ 2

เขาคือองครักษ์ประจำตัวของท่านอ๋องที่ไม่ว่าผู้ใดก็ต้องให้เกียรติ เซียวอี้นั้นมีความจงรักภักดีต่อท่านอ๋องอู๋เหลียงไม่น้อย ไม่ว่าท่านอ๋องจะให้เขาทำอะไรเขาล้วนแล้วแต่ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดยกเว้นครั้งนี้...

เขามายืนอยู่ที่หอวสันต์พร้อมสวมอาภรณ์สีเหลืองอ่อน เมื่อก้มดูอาภรณ์ที่สวมใส่ก็อดนิ่วหน้า ไม่ได้

สีประจำที่เขาสวมล้วนเป็นสีดำหรือน้ำเงินเข้มเท่านั้น การที่จะต้องมาสวมอาภรณ์สีฉูดฉาดเช่นนี้ทำให้เขาอึดอัดยิ่งนัก

“เจ้าจะต้องดึงนางไปนั่งห้องชั้นสองที่เห็นเวทีได้ดีที่สุดนะเซียวอี้”

เซียวอี้หัวหน้าราชองครักษ์ที่สวมอาภรณ์เหลืองอ่อนแบบเปลือยอก ก้มหน้ามองตัวเอง แล้วกลืนความไม่พอใจลงคอ ก่อนจะก้มหัวให้ท่านอ๋องเป็นการรับทราบ

ท่านอ๋องอู๋แสยะยิ้มที่มุมปาก เขาขอสั่งสอนสตรีผู้นั้นให้ทราบถึงความหมายของหอวสันต์หน่อยเถิด!!!

เซียวอี้ถือเป็นองครักษ์ใหญ่ของจวนอู๋ ตำแหน่งของเขาใหญ่เทียบเท่าเสนาบดีบางคนในวังเสียอีก การเป็นที่ไว้ใจของท่านอ๋องอู๋ทำให้เขาตั้งใจทำงานทุกงานที่ได้รับมอบหมายอย่างดีเยี่ยม เขาต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจให้งานออกมาดีที่สุด

ทุกครั้งจะต้องไม่มีคำว่าผิดพลาดสำหรับงานที่ได้รับมอบหมาย

ในครั้งนี้ก็เช่นกัน!!

การมายืนปั้นยิ้ม เปลือยอกหน้าหอวสันต์นี้.....ช่าง....น่าอับอายยิ่งนัก!!!!

ถึงจะอดสูและอับอายแค่ไหน เซียวอี้ก็ยังคงปั้นยิ้มโชว์ฟันขาว เรียกสตรีมากมายที่เดินผ่านไปมา

กลิ่นเครื่องหอมที่พวกคณิกาชายใช้ก็ห่วยบรม เขารู้สึกว่ายืนตรงนี้อีกชั่วอึดใจ จะต้องเป็นลมล้มพับไปอย่างแน่นอน

และในขณะที่เซียวอี้กำลังจะถอดใจ ดรุณีน้อยใบหน้างามล้ำก็เดินมาพอดี เขาเองเดินทางกับท่านอ๋องอู๋มาสุดหล้าฟ้าเขียว พบเจอสตรีมามากมายแต่ก็มิเคยพานพบสตรีที่งดงามเช่นนี้ เป็นความงามที่ยากยิ่งจหยั่งถึง

ริมฝีปากอมชมพูของคุณหนูอมยิ้ม ทำให้เขายิ่งตกลงไปในภวังค์

‘สตรีงามเช่นนี้ทำไม...ถึงมาเที่ยวหอวสันต์กัน หากข้าได้รับใช้คงจะดีไม่น้อย’

เสียงที่ปลุกเซียวอี้ออกจากภวังค์คงจะเป็นเสียงจากคณิกาชายที่กำลังยิ้มเยาะอยู่ รู้สึกตัวอีกที เขาก็รีบเสนอหน้าออกไปรับใช้นางแล้ว

สิ่งที่ท่านอ๋องย้ำนักย้ำหนาคือเหล้านารีแดงหมักด้วยผลบ๊วยและลูกท้อ เหล้าชนิดนี้แม้บุรุษดื่มเพียงหนึ่งจอกยังล้มพับได้

ท่านอ๋องให้เตรียมไว้สามกา......ให้คุณหนูจื่อดื่ม

เอ่อ..เขาไม่ควรเคลือบแคลงในเจตนาของท่านอ๋องสินะ และหลังจากคุณหนูจื่อดื่มไปไหแรก ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนการที่ท่านอ๋องวางไว้....

ท่านอ๋องอุ้มคุณหนูขึ้นรถม้าไปพร้อมกับสั่งให้เขาจัดการเรื่องที่หอวสันต์ให้เรียบร้อย เขาจัดการจ่ายค่าเหล้าและค่าของต่างๆ ให้เจ้าของร้าน ในขณะที่เขากำลังเดินออกมาจากร้านก็เห็นสตรีร่างอวบอ้วนผู้หนึ่งยืนร้องไห้อยู่

เขาหยุดมองนาง เมื่อเห็นใบหน้าชัดๆ ก็จำได้ว่านางคือสาวรับใช้ของคุณหนูจื่อ

“กลับไปพักผ่อนเถิด ท่านอ๋องจะดูแลคุณหนูเป็นอย่างดี”

“ฮึก...อึกกก...พี่ชายข้าเป็นห่วงคุณหนูยิ่งนักชื่อเสียงของท่านอ๋องเป็นเช่นไร ทำไมข้าจะไม่รู้เรื่องความเจ้าชู้ของท่านอ๋องอีก...ข้า...”

“เฮ้อ...ข่าวลือก็คือข่าวลือ เจ้าอย่ากังวลไป”

สาวใช้นางนั้นปาดน้ำตาออกแล้วมองเขาตาที่มีความหวังขึ้นมา

“แปลว่าคุณหนูของข้าจะปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนใดๆ ใช่ไหมพี่ชาย”

“เรื่องนั้น.....”

...ข้าเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน สุดแล้วแต่ความปรานีของท่านอ๋องก็แล้วกัน

........

แสงแดดยามสายเสียดแทงตาของจื่อเหว่ย จนเธออดที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตาไม่ได้

อ่า...ปวดหัวอย่างกับว่าหัวจะระเบิด!!!!

ความรู้สึกแรกที่เข้าโจมตี คือปวดหัวอย่างหนัก หนักมากๆ

เท่าที่จำได้ในตอนที่เธอดื่มเหล้าในยุคของเธอ ไม่ว่าจะดื่มไปกี่ขวดก็ไม่เมา กินเบียร์กี่ขวดก็ไม่มีปวดหัว

เห็นทีว่าจะดูถูกเหล้าในสมัยโบราณไม่ได้แล้วล่ะสิ เพราะเหล้าสมัยโบราณนี่แรงจริงๆ แรงเหลือเชื่อเลย

เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก็พบเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย จริงๆ ก็ไม่คุ้นสักห้องถึงแม้ว่าเป็นห้องนอนที่จวนตระกูลจื่อก็ตาม

เมื่อคืนไปเที่ยวหอวสันต์ พบหนุ่มหล่อลากดิน....แล้วยังไงต่อนะ

โอ๊ย!!!!จำไม่ได้

จื่อเหว่ยลุกขึ้นนั่งก็พบว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าสักชิ้นเลย.....เมื่อเหลือบไปมองข้างๆ ก็พบหนุ่มหล่อคนนั้นกำลังหลับอยู่

พระเจ้าสร้างคนคนหนึ่งให้รูปงามขนาดนี้ได้เลยงั้นเหรอ แม้ในยามนอนเขาก็ยังงดงาม ยังตรึงตาตรึงใจ จมูกเป็นสัน ใบหน้าขาวอมชมพู ริมฝีปากบางนั้นอีก เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในชีวิตทั้งสองชีวิตที่เห็นมาเลย

เฮ้อ..แต่น่าเสียดาย เสียดายที่เมื่อคืนเมาจนจำอะไรไม่ได้เลย

การที่เธอในตอนนี้ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วมานอนข้างๆ หนุ่มหล่อที่ควงมาเมื่อคืนนั้น คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยจริงๆ

ทำไมต้องเมาจนไม่รู้สึกตัวด้วยนะ เสียดายชะมัด!!!

จื่อเหว่ยเหลือบมองเขาที่ยังคงนอนอยู่ เธอค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวเขาไว้ออกช้าๆ กล้ามท้องของเขาแน่นตามที่คิดไว้เลยจริง

อ๊าย ขอจับหน่อยเถอะนะ!!

เธอยกมือขึ้นลูบกล้ามท้องเขาเบาๆ

อ่า...กล้ามท้องยังแข็งขนาดนี้

แล้วตรงนั้นจะขนาดแค่ไหนกันนะ!! จื่อเหว่ยกรีดร้องออกมาอย่างไร้เสียงเพราะเธอไม่ต้องการให้เขาตื่นขึ้นมา

เธอค่อยๆ ดึงผ้าห่มลงจากเอวเขา

เอ....หรือว่าจะปลุกเขามาทำอีกรอบดีนะ?