เลขาคนใหม่

แม้ว่าเจ้าขายืนยันว่าขอเดินขึ้นไปที่ห้องทำงานเองแต่ธนภพไม่ยอม เขายืนกรานที่จะถือข้าวของเดินเคียงข้าง ซึ่งนั่นตกเป็นเป้าสายตาและเสียงซุบซิบของพนักงานคนอื่นลับหลัง

“ ใครวะแก ทำไมคุณธนภพถึงถือข้าวของให้แถมเดินตามกันต้อย ๆ แฟนเหรอ ”

“ ก็น่าจะอย่างนั้นล่ะมั้ง เห็นว่ามาเป็นเลขาของท่านรองประธานคุณแม่ของคุณธนภพนี่ แต่เอาจริง ๆ คุณธนภพก็น่ารักและเป็นสุภาพบุรุษกับทุกคนนะ ไม่เว้นแม้แต่พนักงานอย่างเรา ”

“ ก็รู้ แต่คนนี้มันเกินหน้าเกินตา เข้ามาก็ได้เป็นถึงเลขาท่านประธาน ไม่ต้องใช้เต้าไต่ให้ยากเลยเนาะ ”

“ บ้าแก อาจจะใช้เต้าไต่กันมาตั้งแต่ยังไม่เข้าบริษัทก็เป็นได้ ” แล้วพนักงานกลุ่มนั้นก็หัวเราะกันคิกคัก เม้าท์กันสนุกปากใหญ่โตทั้งที่ไม่รู้มูลความจริงเลยแม้แต่นิด จนละเลยงานเบื้องหน้าไปชั่วขณะ

คนบางคนก็เป็นแบบนี้ รู้ทุกอย่างบนโลกใบนี้ ยกเว้นเรื่องของตัวเอง !

ห้านาทีถัดมา เจ้าขาก็มายืนอยู่บนชั้นสี่สิบอันเป็นศูนย์รวมห้องทำงานของผู้บริหารระดับสูงของแต่ละฝ่าย

เธอถูกนำพามายังห้องกระจกใสด้านหน้าห้องทำงานใหญ่ที่ติดป้ายที่ประตูห้องไว้ว่า

ธนวรรณ อัครมหาทรัพย์

ประธานบริษัท

“ นี่ห้องของคุณแม่นะครับ ส่วนห้องทำงานน้องเจ้าขาจะอยู่ด้านหน้าตรงนี้ ” ธนภพอธิบายพลางเลื่อนประตูห้องกระจกฝั่งตรงข้ามกับห้องทำงานของคุณแม่ตนเองเปิดออก แต่ในนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่แล้ว

“ อ้าว รินา มาแล้วเหรอครับ มาแต่เช้าเชียว ”

ธนภพเอ่ยทักทาย หญิงสาวใบสวยคมคนนั้นลุกขึ้นยืนแล้วส่งยิ้มมาให้ ทำให้เห็นสรีระเต็ม ๆ ของเธอ และพบว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ด้วยหน้าท้องที่ยื่นนูนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ เจ้าขาครับ นี่คุณศรินา เป็นเลขาคนเก่าของคุณแม่ แต่เดี๋ยวเธอจะต้องลาคลอดในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ตอนนี้ก็เลยต้องเป็นหน้าที่ของเจ้าขาที่จะมารับตำแหน่งแทน รินาครับ นี่น้องเจ้าขา เลขานุการคนใหม่ของคุณแม่ครับ ”

ศรินาหน้าเจื่อนลงนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยถามธนภพ

“ ไม่เห็นคุณท่านแจ้งรินาเลยว่าจะมีเลขาคนใหม่มาทำแทน แล้วหลังจากลาคลอดถ้ารินากลับมาจะได้กลับมาทำตำแหน่งเดิมอยู่ไหมคะ ”

“ โธ่ รินา ผมแค่อยากให้รินาพักผ่อนเลี้ยงลูกให้เต็มที่ พอรินาหายดีแล้ว ก็กลับมาทำงานอีกได้ ดีเสียอีก มีเลขา สองคน จะได้ช่วย ๆ กัน จะได้ไม่เหนื่อยมาก ”

รอยยิ้มของศรินากลับมา ก่อนจะหันไปยิ้มให้เลขานุการคนใหม่

“ สวัสดีค่ะคุณเจ้าขา ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ มัวแต่ถามคุณธนภพเลยไม่ได้ทักทายคุณก่อน ”

เจ้าขายกมือขึ้นไหว้แล้วส่งยิ้มกลับไปเช่นกัน

“ ไม่เป็นไรค่ะ สวัสดีพี่รินาเช่นกันนะคะ อีกอย่างหนึ่งไม่ต้องเรียกเจ้าขาว่าคุณหรอกค่ะ เรียกเจ้าขาเฉย ๆ ก็พอ ”

“ ได้ค่ะ ”

“ น้องขอฝากเนื้อฝากตัวและรบกวนพี่รินาสอนงานด้วยนะคะ เจ้าขาพึ่งจบมาใหม่ ยังไม่มีประสบการณ์อะไรเลย เคยฝึกงานก็แค่สามเดือนเอง ”

“ เจ้าขาถ่อมตัวเกินไปแล้ว รินารู้ไหม เจ้าขาเนี่ยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พิมพ์ดีดก็รัวอย่างกับข้าวตอกแตก ภาษาเก่งทั้งอังกฤษ จีน ญี่ปุ่น แถมนิสัยก็ดี น่ารักไปหมด ” ธนภพเอ่ยชื่นชมเจ้าขาตรง ๆ จนเธอหน้าแดง

“ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่รินา พี่ภพพูดเกินเหตุ ”

“ เกินเหตุอะไร ก็มันจริงนี่นา ”

อีกฝ่ายยังย้ำคำพูด แต่เมื่อเงยหน้ามาเจอสายตาที่ จับจ้องอยู่ของศรินาจึงเปลี่ยนเรื่องทันที

“ โอเค ถ้าอย่างนั้นผมก็ฝากรินาดูแลน้องเจ้าขาด้วย ในทางกลับกันก็ฝากเจ้าขาดูแลคนท้องแก่ด้วยนะครับ จะเดินเหินลุกนั่งอะไรก็ลำบาก ผมเป็นห่วง ”

คำพูดของเขานั้นทำให้ศรินายิ้มออกมาได้ เจ้าขาฉีกยิ้มกว้างเช่นเดียวกัน

“ ได้เลยค่า พี่รินาใช้เจ้าขาได้ทุกอย่างเลยนะคะ รินายินดีค่ะ ”

“ ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอตัวก่อนนะ วันนี้ช่วงเช้าคุณแม่ติดธุระ คงจะเข้ามาสาย ๆ หน่อย เดี๋ยวท่านมาแล้วค่อยมาแนะนำกันอีกที ห้องทำงานของพี่อยู่ชั้นสามสิบแปด ถ้ามีอะไรก็โทรหาได้ทุกเมื่อ พี่ไปนะครับเจ้าขา ” ท้ายประโยคเขาหันไปยิ้มหวานกับเจ้าขา หญิงสาวพยักหน้า

“ ได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าขานะคะ ”

ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มเดินลับสายตาไป ศรินาหันมาหาเจ้าขาทันที

“ ดูน้องเจ้าขากับคุณธนภพสนิทกันจังเลยนะคะ ”

“ อ๋อ ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะพี่ภพเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของเจ้าขาน่ะค่ะ พี่ภพเป็นพี่ว้ากปีสี่ตอนเจ้าขาเข้าเรียนปีหนึ่ง และปีที่แล้วเจ้าขาก็ไปฝึกงานที่บริษัทในเครือค่ะ พี่ภพเลยชวนมาทำงานที่นี่ รู้จักกันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องน่ะค่ะ ” เจ้าขาชี้แจง สีหน้าของศรินาดูสดชื่นขึ้นทันทีที่เจ้าขาพูดจบ

“ อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง น้องเจ้าขาทานอะไรมาหรือยัง เดินตรงไปด้านซ้ายจะมีครัวเล็ก ๆ ในนั้นมีอาหารสำเร็จรูป ขนมปัง ผลไม้ แช่ตู้เย็นเอาไว้ มีไมโคเวฟ มีเครื่องดื่มสารพัดอย่าง ทานได้เลยนะคะ ”

“ ขอบคุณมากค่ะ แต่เจ้าขาทานมื้อเช้ามาแล้ว พี่รินาอยากทานอะไรไหมคะ เดี๋ยวเจ้าขาไปจัดการให้ ”

“ พี่ซื้อโจ๊กมาแล้ว เดี๋ยวจะขอตัวไปนั่งทานก่อน เสร็จแล้วจะมาสอนงานให้นะคะ ตอนนี้ก็ลองเข้าเว็บไซต์ของบริษัทอ่านรายละเอียดต่าง ๆ รอไปก่อนก็ได้ค่ะ ”

“ โอเคค่า ” เจ้าขารับคำแล้วยิ้มตาหยี รายละเอียดของบริษัทเธออ่านมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เมื่อรุ่นพี่บอกเช่นนั้นเธอก็หันไปเปิดอ่านอีกครั้ง ศรินายิ้มก่อนจะหันหลังเดินไปที่ครัว

ผู้หญิงคนนี้วางตัวดี คงจะไม่มีอะไร ขอให้ไม่มีอะไรด้วยเถิด...