หลักสูตรเร่งรัด

“ อะไรนะครับคุณแม่ ! ”

ธนภพตะโกนเสียงดังอย่างตกใจไปตามสายโทรศัพท์ที่กำลังคุยกับผู้เป็นมารดา

“ แกได้ยินไม่ผิดหรอกตาภพ คุณปู่วีดีโอคอลโดยตรงมาจากที่สวิตเซอร์แลนด์เมื่อเช้า บอกว่าจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้ ”

“ ทำไมอยู่ ๆ ถึงจะมากะทันหัน ”

“ แม่รู้จักคุณปู่ของลูกดี แม้ว่าแม่จะเป็นแค่สะใภ้ก็เถอะ แม้ว่าท่านจะวางมือให้ลูกหลานแต่ก็ยังเข้ามาดูงานเรื่อย ๆ และหากพบอะไรผิดปกติ ท่านก็จะลงมาดูด้วยตัวเอง อีหรอบนี้คุณปู่จะต้องระแคะระคายอะไรแน่ ๆ ”

“ แต่คุณปู่จะมาทำแบบนี้ก็ไม่ถูก ทำเหมือนไม่ให้เกียรติไม่ไว้ใจ ตั้งแค่คราวที่คุณพ่อเสียและคุณแม่จะขึ้นตำแหน่งแทนแล้ว คุณพ่อทุ่มเทให้บริษัทมาทั้งชีวิต คุณแม่ก็ด้วย ”

“ ช่างมันเถอะภพ ตอนนี้มาคิดแก้ปัญหากันก่อนว่าจะถ่วงเวลาคุณปู่ยังไงไม่ให้มา หรือไม่ก็เคลียร์ปัญหาให้เร็วที่สุดก่อน ” ธนภพนิ่งไปชั่วครู่ก่อนดีดนิ้วเป๊าะ

“ เอาอย่างนี้สิครับ บอกว่าคุณแม่รู้สึกมีไข้และไปตรวจที่โรงพยาบาล คุณหมอเลยกักตัวไว้สิบสี่วันเพราะมีประวัติเดินทางไปต่างประเทศบ่อย บอกว่าเสี่ยงติดเชื้อไวรัสแล้วคุณแม่ก็หาโรงแรมสักที่เพื่อเก็บตัว ”

“ จะบ้าเหรอตาภพ พูดแบบนั้นมันก็เหมือนเป็นลางกับตัวเองนะ ”

“ โธ่ คุณแม่ ก็แค่เหตุการณ์สมมุติให้เอาตัวรอดได้ไปก่อน การถูกกักตัวคือห้ามพบใครทั้งสิ้น มันสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว เราจะได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมเอกสารมากขึ้น ”

“ เอาก็เอา แม่ก็คิดทางอื่นไม่ออกแล้วเหมือนกัน แต่แม่ก็ยังข้องใจว่าทำไมอยู่ ๆ คุณปู่ก็นึกอยากจะมาตอนนี้ ลูกคิดว่าศรินาจะไว้ใจได้ไหม ”

“ คุณแม่ครับ รินาน่ะเป็นคนจริงใจซื่อตรง ยิ่งมีเด็กด้วยแบบนี้ เธอคงไม่กล้าทำลายชีวิตครอบครัวตัวเองหรอก ”

“ แต่ลูกอย่าลืมว่ารินาเคยมีความหลังกับบางคน เธออาจจะหักหลัง ”

“ ไม่มีทางหรอกครับคุณแม่ แล้วอีกอย่างตอนนี้รินาก็จะลาคลอดอยู่แล้ว ”

“ แล้วจัดการหาคนใหม่มาหรือยัง ยัยเด็กเจ้าขาอะไรของลูกน่ะ แม่ต้องการให้เป็นคนของเรา ไม่ต้องการให้ทางบริษัทจัดหามาให้ ”

“ แน่นอนครับ น้องเจ้าขามาทำงานแล้ววันนี้วันแรก ผมขอเวลาอีกนิดเท่านั้น ”

“ นานแล้วนะภพ จนป่านนี้ยังไม่จัดการรวบหัวรวบหางอีกเหรอ ”

“ ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับคุณแม่ ”

“ ยังไงก็เร็วหน่อยแล้วกัน เราไม่มีเวลามากนัก แล้วก็อย่าให้พลาดอีก ”

“ โอเคครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วง รักคุณแม่นะครับ ”

“ แม่ก็รักภพนะลูก ”

แล้วปลายสายก็กดตัดไป ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่เป็นนานก่อนจะยิ้มกว้างออกมาในที่สุด

“ เห็นทีต้องใช้หลักสูตรเร่งรัด ”

***

“ เห็นทีสัปดาห์นี้หรือไม่ก็น่าจะสองสัปดาห์ผมจะต้องรบกวนให้เจ้าขาทำงานล่วงเวลา แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องที่ต้องขับรถกลับดึก เพราะทางบริษัทมีห้องพักให้ในบริษัท เพราะคุณแม่จำเป็นต้องกักตัวสิบสี่วัน รินาเองก็ใกล้คลอด เจ้าขาคงต้องทำงานหนักหน่อยนะครับ ”

นั่นคือคำขอร้องของธนภพที่มาแจ้งข่าว เจ้าขาเองยินดีอย่างไม่อิดออด มันทำให้พนักงานใหม่อย่างเธอดูมีความสำคัญขึ้น ดูเป็นฟันเฟืองชิ้นหนึ่งของบริษัท

เธอกลับไปเก็บของที่บ้าน ขออนุญาตคุณป้าซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร เห็นดีเสียด้วยที่หลานสาวไม่ต้องขับรถกลับบ้านดึกดื่นในเวลาที่งานไม่เสร็จ ที่สำคัญเสาร์อาทิตย์เธอก็สามารถกลับบ้านได้

ห้องพักอยู่ที่ชั้นสี่สิบสองของบริษัท สำหรับเจ้าขาแล้วมันดูดีทีเดียว เป็นห้องชุดขนาดเล็ก มีห้องรับแขก ห้องนอน และครัวเล็ก ๆ พร้อมเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกพร้อมสรรพ ห้องพักของเธอคือหมายเลข 4209 ฝั่งซ้ายรองสุดท้ายจาก 4210 ที่อยู่ริมสุด

ชีวิตการทำงานของเจ้าขาดำเนินไปได้ด้วยดี ศรินาเป็นคนเก่งและใจเย็น เจ้าขาก็หัวไวและกระตือรือร้น ตอนนี้เธอสามารถทำงานแทนศรินาได้หลายอย่างแล้ว แม้จะเพิ่งเข้าทำงานได้ไม่กี่วัน

ที่แปลกและน่าอึดอัดสำหรับเจ้าขาคือ ธนภพชอบซื้อของมาฝากในมื้อค่ำและพยายามที่จะเข้ามาในห้องซึ่งเธอไม่ชอบเลย ยอมรับว่ามีความรู้สึกดี ๆ ให้เขาอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่มากมายพอที่จะก่อให้เกิดความเสน่หาอยากใกล้ชิด อีกอย่างความเป็นกุลสตรี ความถูกต้องเหมาะสมมันค้ำคอ ชายหญิงไม่สมควรที่จะอยู่กันสองต่อสองในสถานที่รโหฐาน