บทที่4

"ชุดนี้เป็นอย่างไรบ้างคะคุณแม่"ปรียาดาในชุดเดรชสีน้ำเงินลากยาวด้านหน้าผ่าข้างถึงเข่า หญิงสาวกำลังหมุนตัวให้ผู้เป็นแม่ช่วยตรวจดู

"สวยที่สุดเลยค่ะลูกสาวของแม่"

"ถ้าอย่างนั้นปริมจะเลือกชุดนี้ไว้ใส่ในวันงาน"ปรียาดายิ้มหวานหยาดเยิ้มเมื่อคิดว่าผู้ชายทุกคนภายในงานต่างพากันจับจ้องมองมาที่เธอเป็นสายตาเดียว รวมไปถึงคนสำคัญอย่าง ชีคราฮิม

"ลูกสาวของแม่สวยที่สุดแล้วรู้ไหม"

"วันงานหนูจะทำให้ท่านชีคราฮิมตกตะลึงในความสวยของหนูให้ได้ค่ะ หนูจะทำให้ท่านราฮิมตกเป็นของหนู"เพียงแค่ได้เห็นรูปถ่ายผ่านอินเทอร์เน็ต ความหล่อเหลาและความรวยของชีคราฮิมก็ตกเป็นเป้าหมายของปรียาดาโดยทันที แต่เธอหารู้ไม่ว่า คนที่จะมายืนข้างกายของชีคราฮิมเขาจะต้องเป็นคนเลือกเอง

เมืองที่เต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรืองไม่แพ้เมืองอื่น ๆ ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วบริเวณโดยรอบด้วยความสนใจ ชาวพื้นเมืองมากมายเต็มต่างพากันเดินเต็มถนนไปหมด อีกทั้งสองข้างทางยังเต็มไปด้วยร้านขายของเครื่องประดับและอาหารอีกมากมาย

"อากาศที่นี่ร้อนใช้ได้เลยนะคะ"

"ก็ที่นี่เป็นประเทศเมืองร้อนนี่คะ"แถบอาหรับเป็นเมืองร้อนชนิดที่ว่าแดดเมืองไทยยังเทียบไม่ติด แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับนับดาว

"พี่ว่าเราเข้าไปในโรงแรมกันดีกว่าค่ะ"พีชเอ่ยชวนเมื่อตอนนี้ร่างกายและใบหน้าของเธอกำลังถูกแสงแดดร้อนระอุแผดเผาจนเหงื่อไหล 

ทั้งคู่ได้รับการต้อนรับจากผู้ว่าจ้างเป็นอย่างดี เพราะโรงแรมแห่งนี้เป็นอีกหนึ่งกิจการของผู้จัดงานเดินแบบในครั้งนี้ ความหรูหราของโรงแรมคงไม่ต้องพูดถึง ทุกอย่างถูกตกแต่งได้อย่างลงตัวจนทำให้นับดาวเผลอมองด้วยความหลงใหลแม้เธอจะเคยพักตามในโรงแรมต่าง ๆ มามากมายแต่ก็ไม่เคยเห็นโรงแรมที่ไหนดึงดูดสายตาของเธอได้มากมายขนาดนี้

"เห้อ ได้พักสักที"ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลนานหลายชั่วโมงทำให้พีชผู้จัดการสาวสวยเอนกายลงบนเตียงนอนทันทีเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องพัก สายตาหันไปมองร่างของนับดาวซึ่งกำลังเดินดูชมความสวยงามของห้องพัก 

"ที่นี่ตกแต่งโรงแรมได้สวยดีนะคะพี่พีช"แม้จะเป็นโรงแรมขนาดใหญ่แต่การตกแต่งบ่งบอกถึงความเป็นพื้นเมืองของประเทศแห่งนี้ 

"เท่าที่พี่ทราบมาโรงแรมแห่งนี้เป็นของท่านชีคราฮิม"

"ชีคราฮิม"นับดาวเอ่ยทวนชื่อของผู้สำคัญของเมืองนี้พร้อมกับพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ร่างบางเดินไปเปิดหน้าต่างมองทัศนียภาพของเมืองที่อาบล้อมไปด้วยตึกราและผู้คนมากมาย ความสวยงามของวัฒนธรรมของชาวพื้นเมืองช่างงดงามสำหรับผู้มาเยือนในพื้นที่นี้เป็นครั้งแรกอย่างนับดาวยิ่งนัก

"เราสองคนจะลงไปทานอาหารเย็นที่ด้านล่างหรือจะสั่งอาหารขึ้นมาทานบนห้องดีคะน้องนับดาว"

"นับว่าเราสองคนลงไปทานด้านล่างกันดีกว่าค่ะ ทานเสร็จแล้วนับอยากไปเดินเล่นด้วย"

"แต่อย่าเดินไปไกลมากนะคะ เราไม่ใช่คนในพื้นที่ไม่รู้จะมีโจรบ้างหรือเปล่า"พีชเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วงซึ่งข้อนี้นับดาวเองก็เข้าใจดี ก่อนที่ทั้งคู่จะอาบน้ำเตรียมตัวสำหรับไปทานอาหารมื้อค่ำ

"เย็นนี้เราจะไปตรวจดูความเรียบร้อยที่โรงแรม นายช่วยเตรียมรถให้เราด้วยนะทาซิม"

"ได้ครับท่านชีค"

"แล้วเรื่องที่เราให้นายไปจัดการถึงไหนแล้ว"

"กระหม่อมได้จัดเตรียมกำลังพลไว้คุ้มครองแขกในงานตามคำสั่งของท่านชีคเรียบร้อยแล้วครับ"

"เราหวังว่าไอ้ซาเตียนจะไม่ออกล่าเหยื่อในวันงานสำคัญของเราก็แล้วกัน"เครื่องเพชร สิ่งของอันล้ำค่า เป็นสิ่งหอมหวานยั่วยวนหัวใจของกลุ่มกองโจรที่มักจะออกมาปล้นช่วงชิงสิ่งของมีค่าตามบ้านเรือนในยามค่ำคืน ซาเตียน บุคคลอันตราย หัวหน้ากลุ่มกองโจรเป็นที่เลื่องลือและสร้างความหวาดกลัวให้ชาวบ้านและคนในเมืองซาร์จาร์เรียมาช้านาน พวกมันมักจะออกปล้นฆ่าบ้านเรือนของผู้มีอันจะกิน