บทที่5

"ทานระวัง ๆ หน่อยก็ดีนะคะน้องนับ เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้ใส่ชุดไม่ได้แล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือนไม่ได้นะ"นับดาวยิ้มแห้งก่อนจะว่างช้อนซุปลง ผ้าสีขาวสะอาดถูกหยิบขึ้นมาซับริมฝีปากก่อนนับดาวจะส่งยิ้มหวานให้กับพีชญา

"ก็มันอร่อยนี่คะพี่พีช"

"พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่อยากจะเตือนให้น้องนับดาวระมัดระวังในการควบคุมอาหาร"

"นับดาวขอโทษค่ะ"วงการนางแบบต้องรักษาเรื่องหุ่นให้เป๊ะเอาไว้ซึ่งข้อนี้ก่อนเข้าวงการนับดาวรู้ดีและยอมรับมันได้ แต่บางครั้งถ้าเจออาหารอร่อยเธอก็มักจะลืมตัวไปบ้าง อย่างเช่นอาหารมื้อเย็นของวันนี้

"เดี๋ยวกลับเมืองไทยนับจะไปออกกำลังกายเผาผลาญอาหารมื้อนี้เองค่ะ"

"อย่าเลยค่ะเพราะว่าน้องนับดาวกินเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหุ่นเสีย ขืนไปออกกำลังกายอีกพี่กลัวว่าสักวันน้องนับจะปลิวไปกับสายลม"พีชญาเองยังนึกอิจฉาในความหุ่นดีของนับดาว ไม่ว่าจะทานไปเท่าไหร่ก็ไม่สะทกสะท้านอะไรกับหุ่นเพรียวบ้างของนับดาวเลยสักนิด

"พี่พีชก็พูดเกินไป"นับดาวส่ายหน้ากับคำพูดเกินจริงของผู้จัดการ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ทานอาหารด้วยกันต่อก่อนจะออกไปเดินเล่นตรงบริเวณแถวโรงแรม

"ยามเขาว่าอย่างไรบ้างคะพี่พีช"

"เขาบอกว่าเดินไปทางนี้อีกประมาณสองร้อยเมตรก็จะพบกับตลาดเล็ก ๆ ที่พวกชาวบ้านนำของออกมาขายกันค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นเราสองคนไปกันเถอะค่ะ"นับดาวเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตเปล่งประกายราวกับเด็กน้อย

"แต่เราสองคนห้ามกลับดึกนะคะ"

"รับทราบค่ะ"พีชญาส่ายหน้าไปมากับความขี้เล่นของนับดาว ทั้งคู่เดินเท้าจับมือกันไปตามทางเดิน รอยยิ้มหวานหยดส่งทักทายให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมา เพียงแค่ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าที่เต็มไปด้วยผู้คนซึ่งกำลังเลือกซื้อของอยู่ในตลาด

"มีของขายเต็มไปหมดเลยค่ะพี่พีช"

"จับมือของพี่อย่าปล่อยนะคะน้องนับดาว"พีชญาจับมือของนับดาวแน่นเพราะกลัวว่าจะพลัดหลง ความตื่นตาตื่นใจกับการได้พบสิ่งแปลกใหม่ทำให้นับดาวรีบจูงมือผู้จัดการส่วนตัวเดินเข้าไป 

"น้องนับดาวอย่ารีบค่ะ"พีชญาเอ่ยท้วงเมื่อนับดาวเดินดุ่มเข้าไปกลางฝูงชน ด้วยพื้นที่คับแคบแถมยังมีผู้คนมากมายทำให้ผลสุดท้ายมือของทั้งคู่หลุดออกจากกัน พีชญาถึงกับนิ่งค้างไปชั่วขณะเมื่อนับดาวเดินหายเข้าไปในฝูงชนจนเธอไม่สามารถมองหาเจอ

"น้องนับดาว"พีชญารีบเดินออกตามหาพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อของหญิงสาว วินาทีนี้เธอรู้สึกกลัวจับใจความไม่คุ้นชินต่างบ้านต่างเมืองทำให้พีชญาแทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อหาร่างของนับดาวไม่เจอ

ความร้อนใจทำให้พีชญาเดินตามหานับดาวท่ามกลางผู้คนมากมาย แม้ว่าจะเป็นตลาดที่ไม่มีความใหญ่มากแต่กลับมีซอกซอยลึกลัดเลาะเข้าไปทำให้ยากต่อการค้นหา

"น้องนับดาว หนูไปอยู่ที่ไหน"ความมืดเริ่มปกคลุมซึ่งทำให้ยากต่อการตามหา แต่พีชญาไม่ลดความพยายามแม้ว่าตอนนี้นั้นเธอจะรู้สึกเหนื่อยมากก็ตาม

การพลัดหลงในต่างถิ่นทำให้นับดาวเกิดอาการหวาดกลัวเช่นกัน กว่าจะรู้ตัวว่าพีชญาไม่ได้เดินตามมาก็ตอนที่เธอเดินลึกฝ่าฝูงผู้คนเข้ามาด้านใน ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของผู้จัดการส่วนตัว และตอนนี้เธอเองก็กำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนเน้นไปทางชายฉกรรจ์ ใบหน้าอ่อนหวานตามฉบับสาวเอเชียและไหนจะหุ่นเพรียวมีส่วนเว้าส่วนโค้งภายใต้ชุดเดรสสีพีชฟูฟ่องยาวคร่อมเท้าเดินก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง สายตาสอดส่องหาร่างของผู้จัดการส่วนตัวสลับกับหลบสายตาของชายชาวอาหรับที่กำลังมองมายังเธอราวกับจะกลืนกิน

"พี่พีช นับดาวขอโทษ"เสียงเล็กเอ่ยกล่าวออกมาด้วยความกลัว เธอน่าจะเชื่อฟังคำเตือนของพี่พีชญาตั้งแต่แรก

ปึก

"ขอโทษค่ะ"ด้วยความไม่ทันระวังทำให้นับดาวเดินชนกับใครบางคนทำให้เธอต้องรีบกล่าวขอโทษออกมาเป็นภาษาอังกฤษ ก่อนจะก้าวถอยหลังออกมาเพื่อตั้งหลักก่อนจะเงยหน้ามองผู้ชายร่างใหญ่คนนั้น