ตอนที่ 4 ขอหล่อ ๆ

“มึงมีแฟนแล้วเหรอ” คำถามของเพื่อนสนิททั้งสองทำให้ปรีดาสำลักน้ำที่ดื่ม

“ยัง เดี๋ยวก็มี” น้ำเสียงไม่ทุกข์ร้อนส่งยิ้มมาให้เพื่อน “มองทำไม แค่แฟนเองหาเมื่อไหร่ก็ได้”

“แค่แฟนเอง พูดง่ายเนอะ ถ้ามันหาง่ายแล้วทำไมมึงไม่มีสักที เล่นตัวอยู่นั้นเก็บซิงไว้ชิงโชคเหรอ อายุจะเข้าสามสิบแล้วกูมีผัวเป็นร้อยแต่มึงยังไม่มีสักคน” คำพูดนี้ช่างจี้จุดใจดำของปรีดา

“มีผัวมันดีขนาดนั้นเลยเหรอ” คนไร้ประสบการณ์ถามด้วยแววตาใสซื่อพอเพื่อนสองคนเห็นอดนึกหมั่นไส้แทบไม่ไหว

“ดีมากกกก” แมรี่ลากเสียงยาว “ต้องเอาหุ่นแซ่บ ๆ อันนั้นใหญ่ ๆ หล่อ ๆ ด้วยนะเวลาขึ้นเตียงจะได้ฟิน ๆ” พูดกันแบบไม่อายยังไงก็โต ๆ กันแล้วจะอ้อมโลกไปทำไม

“จริงเหรอมึง” ปรีดาหันหน้ามาถามนิดาที่กินไม่หยุดปาก ดูเหมือนตอนนี้เพื่อนจะดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าเมื่อก่อน

“อืม เอาแบบที่อิแมรี่บอกเลย รวย ๆ พ่วงท้ายมาก็ดีนะ” คนมีประสบการณ์พูดตรง ทุกวันนี้ผู้ชายที่มีครบทุกอย่างที่พูดมานั้นช่างหายาก หล่อหรือไม่หล่อจะเล็กหรือใหญ่สำหรับเธอนั้นเรื่องเล็กแต่ขอมีเงินเอาไว้ก่อนก็พอ

“หาที่ไหนล่ะ” นั่นไง! ไหนใครบอกว่าแฟนนั้นหาง่าย แต่ดันมาถามเพื่อนว่า...หาที่ไหนได้ผู้ชายหล่อครบเครื่องแบบนี้

“จนปัญญาก็ไปหาแอฟหาคู่มาปัดเล่นไป๊” แมรี่ค้านจะพูดต่อ อายุมากแล้วยังหาแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ได้สักที แต่ทุกอย่างนั้นล้วนมีเหตุมีผลที่ทำให้ปรีดาเป็นเช่นนี้

“เอาจริงดิ” สีหน้าของเธอไม่ได้คิดเล่น ๆ

“อืม กูก็กำลังเล่นอยู่ แต่ครั้งนี้กูขอฝรั่งสายฟอหล่อ ๆ แซ่บ ๆ สักคนสองคน” แมรี่งัดหลักฐานขึ้นมาโชว์ให้เพื่อนดู โปรไฟล์ของผู้ชายนั้นหล่อบาดใจจนเจ็บทีเดียว

“ระวังเขาจะหลอกมึงไปฆ่านะ” นิดาเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี ทุกวันนี้ไว้ใจใครง่าย ๆ ไม่ได้

“ข่มขืนก่อนค่อยฆ่าได้ไหม กูพร้อมพลีกายให้เลยนะ” แมรี่ยังติดเล่น ก่อนจะอธิบายทุกอย่างให้กับปรีดาที่กำลังตั้งใจฟังว่าแอฟหาคู่นี้ดียังไง ใช้ยังไงดูผู้ชายแบบไหนถึงจะไม่ตกเป็นเหยื่อให้เสือที่ออกล่าขย้ำเล่น

“น่าสนใจ แต่ทำไมต้องเสียตังค์อีก แค่หาผู้ชายคุย” เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแอฟถึงเรียกเก็บเงินใช้ฟรี ๆ เหมือนกับไลน์ไม่ได้เหรอ

“ก็ต้องสมัครวีไอพี จะได้เจอผู้ชายหล่อ ๆ คุยแก้เหงาได้นะ ถ้ามึงเล่นกูฟันธงเลยค้านแต่จะคุย แนะนำอย่าเอารูปตัวเองขึ้นเต็มหน้านะ เห็นไหมกูเอาหน้าขึ้นแค่นี้พอให้ระทึกใจ”

รูปเสี้ยวหน้าแมรี่แสนดูดีมีสกุลรุนชาติทำให้ปรีดาพยักหน้าเข้าใจ หากเป็นเธอก็คงรีบกดเข้ามาทักทายผู้หญิงสวยแบบนี้อย่างแน่นอน เธอกำลังนึกสนุกและเก็บรายละเอียดที่เพื่อนสอน

“สู้ ๆ นะ หาผัวให้ได้ ชะนีสวยแบบเราต้องมีผัวหล่อ ๆ เป็นของตัวเอง” แมรี่เห็นปรีดาสนใจจึงเอ่ยให้กำลังใจ

หลังจากงานคืนสู่เหย้าก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ ปรีดาวุ่นวายอยู่กับการตกแต่งร้านคาเฟ่ที่พ่อเซ้งต่อจากเพื่อนมา เธอไม่ได้อยากทำแต่ก็อยากหาประสบการณ์สำหรับธุรกิจใหม่ที่พ่อหยิบมาใส่มือ

ต่อให้ยุ่งมากแค่ไหนเธอก็ยังมีเวลาที่จะเล่นแอฟหาคู่ตามที่แมรี่สอน ยอมรับว่ามันแก้เหงาได้ แต่จะมีผู้ชายคนหนึ่งแปลกกว่าใครเพื่อนชอบส่งภาพวาบหวิวมาให้อยู่เสมอ เธอก็ช่างโรคจิตที่เปิดดูแล้วนึกภาพตามทุกครั้ง

โรคจิตมา เธอก็โรคจิตกลับไม่โกง! ถือเสียว่าเป็นกำไรชีวิตที่ได้เห็นของดีจากผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้า มีหลายครั้งที่เขาขอนัดเจอกันแต่เธอยังไม่กล้าพอที่จะไปเจอเขา

“พี่ปริม นี่สัญญาเช่าค่ะ เขาเปลี่ยนเจ้าของใหม่เลยอยากเปลี่ยนสัญญาใหม่ค่ะ” พนักงานสาวที่จ้างมาทำงานที่คาเฟ่ยื่นซองเอกสารให้กับเธอ

“โอเค วางเอาไว้ตรงนั้นก่อน” เธอกำลังจัดของตกแต่งร้าน ยังไม่อยากทำสิ่งใดนอกจากงานที่อยู่ตรงหน้า

“เขาบอกว่าตอนเย็นจะมาเอาสัญญานะคะ” พนักงานสาวหน้าตาน่ารักสมวัยสิบเก้า ผิวขาวตัวเล็กแถมยังมีชื่อว่าตัวเล็กสมรูปร่าง

“โอเค” เธอพยักหน้าเข้าใจ ทำงานในมือให้แล้วเสร็จในทันที

ร้านคาเฟ่ตั้งอยู่ในไร่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวติดอันดับต้น ๆ ของประเทศ แถมยังเป็นสถานที่เช็กอินสุดฮิตที่เด็กและผู้ใหญ่ชอบ เพราะไร่แห่งนี้จัดเป็นรีสอร์ตให้เข้าพักพร้อมกับมีเครื่องเล่นต่าง ๆ มากมาย

ร้านค้าที่เข้ามาเปิดร้านในสถานที่แห่งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลภายนอก ในวันธรรมดานักท่องเที่ยวมีไม่มากนักต่างจากวันหยุดที่แทบโต๊ะนั่งไม่เพียงพอรองรับ เป็นเช่นนั้นก็ยังมีผู้คนเข้ามาใช้บริการเช่นเดิม

เจ้าของเก่าย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับสามี จึงได้หาคนรับช่วงต่อนั้นก็คือเสี่ยวิชัยที่มองเห็นลู่ทางทำเงินจากการลงทุน ที่ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงและเงินที่มีอยู่ในกระเป๋า

แต่พอเซ้งร้านมาได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ ไร่แห่งนี้ก็ถูกซื้อกิจการต่อปรีดาไม่ได้รู้ลึกมากนักเพราะเธอนั้นเป็นผู้มาใหม่ คงค่อย ๆ เรียนรู้และคงได้พบปะกับเจ้าของที่นี่อย่างแน่นอน

เมื่อเข้ามาดูหน้างานของจริงยังพบว่ามีหลายอย่างที่ต้องตกแต่งเพิ่ม ดีที่โครงสร้างสถานที่แห่งนี้เจ้าของเดิมทำเอาไว้อย่างดี ไม่ได้ทำให้การทำงานของเธอเหนื่อยมากนัก ภายในเดือนนี้คงได้เปิดทำการค้าขาย

ดีที่ไม่ต้องเปิดรับพนักงานใหม่ทั้งหมด พนักงานในร้านล้วนเป็นคนเดิม ทุกคนต่างไม่สนใจว่านายจ้างจะเป็นคนเก่าหรือใหม่ เพียงแค่จ่ายค่าแรงให้ตรงเวลาเท่านี้พวกเขาก็พร้อมทำงานให้

ร้านคาเฟ่มีโต๊ะนั่งสามสิบกว่าโต๊ะด้านในตากแอร์เย็น ๆ และยังมีโต๊ะด้านนอกตรงระเบียบนั่งรับลมเย็น ๆ อีกยี่สิบโต๊ะ หวังว่าคงเพียงพอกับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ เพราะเธอจะเพิ่มเมนูขนมหวานและอาหารอื่น ๆ

“เหนื่อยแล้วนะ แดดก็ร้อน” เสียงของเสือดังขึ้นในขณะถีบรถจักรยานตามหลังของพี่ชาย ไม่น่าเลย! ไม่น่าตามมาถึงนี่เขาคิดผิดถนัดคิดว่าคงสนุกมากแน่เพราะอยากพักจากการเลี้ยงลูกสักวัน แต่นี่มันเหนื่อยกว่าการเลี้ยงลูกเป็นสิบเท่า

“เหนื่อยก็กลับไปเลี้ยงลูกที่บ้าน กูไม่ได้ขอให้มาด้วยสักหน่อย”

“นี่เหรอกิจการใหม่ บ้าบอคอแตก คุณชายสำอางแบบมึงนะเหรอสิงห์จะมาทำงานแบบนี้” เขาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เมื่อได้ยินพี่ชายบอกว่าจะมาทำไร่เปิดรีสอร์ต คนที่อยู่แต่ในห้องแอร์จะมาตากแดดตากลม...มันช่างไกลเกินฝัน

“ทำไม มึงยังไม่เคยออกแดดพอมีเมียแทบจะไม่เคยเข้าร่ม” เขาพูดไม่ผิดเพราะตอนนี้สีผิวขาวของเสือ กลายเป็นสีแทนไปเรียบร้อยแล้ว

วันไหนว่างก็คอยเข้าไร่อ้อยไปดูคนงานให้พ่อตา นี่แหละหนาลูกเขยดีเด่นประจำปี! พูดแล้วเขายังขำคนเรามันจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้กันเลยเหรอ แค่ผู้หญิงคนเดียวมันควรค่าที่จะต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อเอาใจอีกฝ่ายแบบนี้เหรอ?

“มันคนละแบบกัน มีเมียแล้วจะรู้สึกว่ากูทำไมถึงเป็นแบบนี้” เสือไม่ไหวรีบถีบจักรยานเข้าร่ม รถเอวีก็มีขับหากแต่พี่ชายเสือกอยากถีบจักรยานรับลมชมวิว

แต่ลมอยู่ที่ไหนตอนนี้มีแต่แดดดีแค่ไหนที่กูไม่เป็นฮีทสโตรกตายก่อนตอนนี้!

“ป๊อดวะ” เขาที่วนรถกลับมาหาน้องชายเอ่ยขึ้นก่อนหยิบขวดน้ำที่ใส่เอาไว้ตรงตะกร้าขึ้นมาดื่ม “อากาศสดชื่นแบบนี้ เสียดายจะตายมัวแต่นั่งทำงานอยู่ในห้องแคบ ๆ”

“นั่นมันมึง กูเข้าไร่แทบทุกวันอย่าเอาความคิดของมึงมาใส่หัวกูขอร้อง” เขาเถียงกลับ อากาศดีนะใช่แต่ไม่ใช่อากาศตอนบ่ายสองโมงแบบนี้ มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่พาเขามาถีบจักรยานเวลานี้ ดีแค่ไหนที่ไม่ต้องห้ามส่งโรงพยาบาล

เมื่อคืนดื่มหนักแทบตายสุดท้ายถูกพี่ชายพูดหว่านล้อมตอนเมาให้มาที่นี่ หวังหนีเสือแต่มาเจอไดโนเสาร์กินเนื้อ! ดูสีหน้าของอีกฝ่ายไม่ได้เหน็ดเหนื่อยมีเพียงเหงื่อที่ชุ่มออกมาจากเสื้อยืดสีขาว

“ที่นี่เป็นไง” เขาถามความเห็นของเสือ เขามาดูที่นี่หลายรอบแล้วพอใจเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่คนรู้จักเขาคงได้ที่นี่มาในราคาสูงกว่าที่ตั้งเอาไว้ ดีที่เจ้าของเก่านั้นไม่เรื่องมากเพราะต้องการใช้เงิน

“ก็ดี แต่จะไหวแน่เหรอมันกว้างมาก ไม่เคยทำธุรกิจแบบนี้ด้วยแน่ใจนะว่าจะไม่เอาเงินมาทิ้ง” สีหน้าของเสือดูจริงจัง ไม่ได้แช่งตั้งแต่ยังไม่เริ่ม แต่เขากังวลว่าพี่ชายจะตัดสินใจผิดพลาด เงินจำนวนไม่ใช่น้อย ๆ มันก็ควรให้คิดมากอยู่หรอก

“ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิดไม่ลองก็ไม่รู้ มึงดูแลกิจการที่นั่นให้ดีเถอะ กูคงไม่ได้มีเวลาเหมือนเมื่อก่อน” เขาลงจากประธานบริษัทที่เป็นมรดกจากพ่อ ให้เสือนั่งบริหารงานต่อเพราะตนเองอยากมาทำธุรกิจเองบ้าง